LILIA

Hebrajskie słowo szuszán i jego grecki odpowiednik krínon, tłumaczone na „lilia”, prawdopodobnie mogą odnosić się do różnych kwiatów, takich jak: tulipany, zawilce, hiacynty, irysy i mieczyki. Według L. Koehlera i W. Baumgartnera hebrajska nazwa wywodzi się od egipskiego słowa oznaczającego „duży kwiat” (Lexicon in Veteris Testamenti Libros, Lejda 1958, s. 958). Grecki historyk Herodot (Dzieje, II, 92) nazywa „lilią” lotos egipski, dlatego wielu uważa, że biblijne wzmianki o liliach lub ozdobach na „wzór lilii” odnoszą się właśnie do tej rośliny, zwanej lilią wodną (1Kl 7:19, 22, 26; 2Kn 4:5). Ponieważ jednak lotos odgrywał istotną rolę w symbolice religijnej Egiptu, utożsamienie go z biblijną lilią wydaje się wątpliwe.

Lilie wspomniane w Piśmie Świętym rosły na nizinie, wśród ciernistych chwastów, a także na pastwiskach, gdzie pasły się trzody i gazele (PnP 2:1, 2, 16; 4:5). Niewykluczone, że uprawiano je też w ogrodach (PnP 6:2, 3); Biblia wspomina o ich słodkim zapachu (PnP 5:13). Gdy Ozeasz przepowiadał odrodzenie Izraela, przypuszczalnie nawiązał do piękna tych kwiatów, mówiąc, że lud Boży zakwitnie niczym lilia (Oz 14:5).

Kiedy Jezus Chrystus przestrzegał przed przywiązywaniem zbyt wielkiej wagi do spraw materialnych, wskazał, że nawet Salomon w całej swej chwale nie był tak pięknie przyodziany jak lilie polne. Niektórzy uważają, że Jezus miał tu na myśli zawilce. Być może jednak mówił ogólnie o kwiatach podobnych do lilii, na co zdaje się wskazywać okoliczność, iż w równoległym sprawozdaniu zamiast określenia „lilie polne” użyto wyrażenia „roślinność w polu” (Mt 6:28-30; Łk 12:27, 28).

Znaczenie słów „Lilia” i „Lilie”, występujących w nagłówkach Psalmów 45, 60, 69 i 80, jest nieznane.