Strugi światła w czasach apostolskich

„Światłość wschodzi sprawiedliwemu i radość tym, którzy są prawego serca” (PSALM 97:11).

 1. W czym dzisiejsi Świadkowie Jehowy przypominają pierwszych chrześcijan?

JAKO prawdziwi chrześcijanie, bardzo dobrze rozumiemy słowa z Psalmu 97:11. ‛Światłość wzeszła’ dla nas już wielokrotnie. Niektórzy wręcz od dziesiątków lat obserwują olśniewające oświecenie od Jehowy. Przywodzi to na myśl wypowiedź z Księgi Przypowieści 4:18: „Droga sprawiedliwych jest jak blask zorzy porannej, która coraz jaśniej świeci aż do białego dnia”. Będąc Świadkami na rzecz Jehowy, wysoko cenimy Pismo Święte, a nie tradycję, w czym przypominamy pierwszych chrześcijan. O ich zapatrywaniach wyraźnie świadczą natchnione listy i księgi historyczne wchodzące w skład Chrześcijańskich Pism Greckich.

 2. Czego między innymi dotyczyły pierwsze strugi światła, które dotarły do naśladowców Jezusa?

² Jedne z najwcześniejszych strug światła, które dotarły do naśladowców Jezusa Chrystusa, dotyczyły Mesjasza. Andrzej powiedział do swego brata, Szymona Piotra: „Znaleźliśmy Mesjasza” (Jana 1:41). Jakiś czas potem Ojciec niebiański pobudził apostoła Piotra, by sam oznajmił Jezusowi Chrystusowi: „Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego” (Mateusza 16:16, 17; Jana 6:68, 69).

Światło związane z poleceniem głoszenia

 3, 4. Co zmartwychwstały Jezus wyjaśnił swym naśladowcom w związku z ich przyszłą działalnością?

³ Zmartwychwstały Jezus Chrystus rzucił światło na obowiązek przypadający w udziale wszystkim jego naśladowcom. Powiedział im — najprawdopodobniej, gdy w Galilei zebrało się ich aż 500: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem. A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mateusza 28:19, 20; 1 Koryntian 15:6). Odtąd wszyscy naśladowcy Chrystusa mieli być głosicielami, a zlecone im zadanie nie ograniczało się już do świadczenia „zaginionym owcom z domu Izraela” (Mateusza 10:6). Przestali również udzielać chrztu Janowego, symbolizującego skruchę ku przebaczeniu grzechów. Teraz mieli chrzcić ludzi „w imię Ojca i Syna, i ducha świętego”.

⁴ Na krótko przed wstąpieniem Jezusa do nieba 11 wiernych apostołów zapytało: „Panie, czy w tym czasie przywracasz królestwo Izraelowi?” Zamiast odpowiedzi Jezus udzielił dalszych wskazówek co do poruczonego im zadania głoszenia: „Otrzymacie moc, gdy zstąpi na was duch święty, i będziecie moimi świadkami zarówno w Jeruzalem, jak i w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi”. Dotychczas byli oni świadkami wyłącznie na rzecz Jehowy, ale teraz mieli się stać również świadkami Chrystusa (Dzieje 1:6-8).

 5, 6. Czego dotyczyły strugi światła, które spłynęły na uczniów Jezusa w dniu Pięćdziesiątnicy?

⁵ Cóż za olśniewające strugi światła spłynęły na naśladowców Jezusa zaledwie dziesięć dni później! W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. po raz pierwszy w pełni zrozumieli sens wypowiedzi Jehowy z Księgi Joela 3:1, 2: „Wyleję mojego Ducha na wszelkie ciało, i wasi synowie i wasze córki prorokować będą, wasi starcy będą śnili, a wasi młodzieńcy będą mieli widzenia. Także na sługi i służebnice wyleję w owych dniach mojego Ducha”. Uczniowie Jezusa zgromadzeni w Jeruzalem — około 120 mężczyzn i kobiet — ujrzeli ducha świętego w postaci jakby języków ognia spoczywających na głowie każdego z nich (Dzieje 1:12-15; 2:1-4).

⁶ W dniu Pięćdziesiątnicy uczniowie po raz pierwszy zrozumieli również, że wypowiedź z Psalmu 16:10 odnosi się do zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa. Psalmista napisał: „Nie pozostawisz [Jehowo Boże] mej duszy w Szeolu. Nie pozwolisz lojalnemu tobie oglądać dołu” (NW). Uczniowie uświadomili sobie, iż słowa te nie mogły dotyczyć króla Dawida, jego grób bowiem aż dotąd znajdował się pośród nich. Wyjaśnienia związane z tym nowym światłem były bardzo przekonujące, nic więc dziwnego, że jeszcze tego samego dnia ochrzczono około 3000 słuchaczy! (Dzieje 2:14-41).

 7. Jakie olśniewające światło otrzymał Piotr, kiedy odwiedził oficera armii rzymskiej, Korneliusza?

⁷ Przez wiele stuleci Izraelici pamiętali o tym, co powiedział do nich Bóg: „Tylko o was zatroszczyłem się spośród wszystkich pokoleń ziemi” (Amosa 3:2). Kiedy więc duch święty po raz pierwszy spoczął na nieobrzezanych poganach, którzy okazali wiarę, apostoł Piotr i osoby towarzyszące mu w domu Korneliusza, oficera armii rzymskiej, rzeczywiście zostali olśnieni jasną strugą światła. Warto zauważyć, iż był to jedyny przypadek udzielenia ducha świętego jeszcze przed chrztem. Niemniej okazało się to konieczne. W przeciwnym razie Piotr nie wiedziałby, że ci nieobrzezani poganie nadają się do chrztu. W pełni świadomy znaczenia tego nadzwyczajnego zjawiska, zapytał: „Czy tym [poganom], którzy tak jak my otrzymali ducha świętego, może ktoś odmówić wody, żeby nie zostali ochrzczeni?” Oczywiście nikt z obecnych nie miał podstaw do wysuwania zastrzeżeń, toteż owych pogan ochrzczono (Dzieje 10:44-48; porównaj Dzieje 8:14-17).

Zniesienie obrzezania

 8. Dlaczego niektórym pierwszym chrześcijanom trudno było zaniechać obrzezania?

⁸ Kolejna jasna struga prawdy pojawiła się w związku z kwestią obrzezania. Zwyczaj ten miał swój początek w roku 1919 p.n.e., gdy Jehowa zawarł przymierze z Abrahamem. Bóg nakazał wtedy, by Abraham oraz wszyscy mężczyźni w jego domu poddali się obrzezaniu (1 Mojżeszowa 17:9-14, 23-27). W ten sposób stało się ono znakiem wyróżniającym potomków Abrahama. Jakże byli z tego dumni! W rezultacie słowem „nieobrzezany” zaczęto nawet wyrażać pogardę (Izajasza 52:1; 1 Samuela 17:26, 27). Nietrudno więc zrozumieć, dlaczego niektórzy pierwsi chrześcijanie pochodzenia żydowskiego chcieli zachować ten symbol. Część z nich wdała się nawet w spór z Pawłem i Barnabasem. Aby rozstrzygnąć tę sprawę, Paweł z innymi osobami udali się do Jeruzalem i przedłożyli ją chrześcijańskiemu ciału kierowniczemu (Dzieje 15:1, 2).

 9. Co według 15 rozdziału Dziejów Apostolskich strugi światła odsłoniły ciału kierowniczemu w I wieku?

⁹ Tym razem ci pierwsi chrześcijanie nie otrzymali światła w postaci jakiegoś wyraźnego cudu, który by wskazywał, że od sług Jehowy nie wymaga się już obrzezania. Owo jaśniejsze światło spłynęło na nich dzięki temu, iż przeanalizowali Pismo, polegając na kierownictwie ducha świętego, oraz wysłuchali przeżyć Piotra i Pawła, związanych z nawróceniem nieobrzezanych pogan (Dzieje 15:6-21). Decyzję zamieszczono w liście, którego fragment brzmi: „Duch święty i my sami uznaliśmy za słuszne nie nakładać na was dodatkowego brzemienia, z wyjątkiem następujących rzeczy koniecznych: macie powstrzymywać się od tego, co ofiarowano bożkom, i od krwi, i od tego, co uduszone, i od rozpusty” (Dzieje 15:28, 29). Pierwsi chrześcijanie zostali w ten sposób uwolnieni od obowiązku dokonywania obrzezania oraz od innych wymagań Prawa Mojżeszowego. Dlatego też Paweł mógł powiedzieć do chrześcijan w Galacji: „Do takiej wolności wyzwolił nas Chrystus” (Galatów 5:1).

Światło udostępnione w Ewangeliach

10. Jakie strugi światła ukazano w Ewangelii według Mateusza?

¹⁰ Nie ulega wątpliwości, że liczne strugi światła ukazano dla dobra czytelników w Ewangelii według Mateusza, spisanej około 41 roku n.e. Stosunkowo niewielu chrześcijan z I wieku osobiście słyszało, jak Jezus wyjaśnia swe nauki. Ewangelia według Mateusza podkreśla w szczególności, iż tematem orędzia Jezusa było Królestwo. Jakże mocno uwypuklił on znaczenie kierowania się właściwymi pobudkami! Ileż strug światła rzucił w Kazaniu na Górze, w swych przypowieściach (zamieszczonych na przykład w 13 rozdziale) oraz w doniosłym proroctwie zapisanym w rozdziałach 24 i 25! Wszystko to przedstawiono pierwszym chrześcijanom w sprawozdaniu ewangelicznym Mateusza, spisanym zaledwie jakieś osiem lat po Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e.

11. Co można powiedzieć o treści Ewangelii według Łukasza oraz Marka?

¹¹ Około 15 lat później powstała Ewangelia według Łukasza. Chociaż zawiera ona wiele szczegółów podanych w sprawozdaniu Mateusza, to 59 procent jej treści stanowią informacje dodatkowe. Łukasz opisał sześć cudów i przeszło dwa razy więcej przypowieści Jezusa, o których nie ma wzmianki u pozostałych ewangelistów. Najprawdopodobniej zaledwie kilka lat później sporządził swą relację Marek, ukazując Jezusa Chrystusa przede wszystkim jako człowieka czynu i cudotwórcę. Co prawda Marek w zasadzie zrelacjonował wydarzenia już wcześniej przedstawione przez Mateusza i Łukasza, niemniej zanotował jedną przypowieść, o której oni nie wspomnieli. Jezus przyrównał w niej Królestwo Boże do nasienia, które kiełkuje, wyrasta wysoko i stopniowo wydaje owoc (Marka 4:26-29).a

12. W jakim stopniu Ewangelia według Jana ukazuje jeszcze jaśniejsze światło?

¹² Przeszło 30 lat po sprawozdaniu Marka powstała Ewangelia według Jana. Ileż światła rzuca ona na służbę Jezusa, zwłaszcza dzięki wzmiankom o jego przedludzkim bycie! Tylko Jan opisał wskrzeszenie Łazarza, tylko on utrwalił wiele ciekawych uwag, które Jezus wypowiedział do wiernych apostołów tej nocy, gdy go zdradzono, oraz jego wzruszającą modlitwę, o czym czytamy w rozdziałach od 13 do 17. Mówi się nawet, że 92 procent treści Ewangelii według Jana nigdzie się nie powtarza.

Strugi światła w listach Pawła

13. Dlaczego niektórzy traktują list Pawła do Rzymian jak jedną z Ewangelii?

¹³ Szczególnym narzędziem, dzięki któremu światło prawdy docierało do chrześcijan żyjących w czasach apostolskich, był Paweł. Na przykład około roku 56 — mniej więcej w tym samym czasie, kiedy swe sprawozdanie ewangeliczne ukończył Łukasz — napisał on list do Rzymian. W liście tym Paweł wyraźnie podkreśla, iż prawość zostaje ludziom przypisana dzięki niezasłużonej życzliwości Boga oraz na podstawie wiary w Jezusa Chrystusa. Uwypuklenie tego aspektu dobrej nowiny sprawiło, że niektórzy traktują List do Rzymian jak piątą Ewangelię.

14-16. (a) Jakie światło na potrzebę zachowania jedności rzucił Paweł w swym pierwszym liście do chrześcijan w Koryncie? (b) Jakie jeszcze wskazówki co do postępowania zawiera List 1 do Koryntian?

¹⁴ Ponadto Paweł napisał o pewnych sprawach niepokojących chrześcijan w Koryncie. Jego list do nich zawiera wiele natchnionych rad, z których odnoszą pożytek również chrześcijanie żyjący w dobie obecnej. Najpierw musiał uświadomić Koryntianom ich błąd polegający na otaczaniu pewnych jednostek nabożną czcią. Skorygował ich sposób myślenia, śmiało oznajmiając: „Usilnie zachęcam was, bracia, przez imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa, żebyście wszyscy mówili zgodnie i żeby nie było wśród was rozdźwięków, ale żebyście byli stosownie zjednoczeni, mając ten sam umysł i ten sam tok myśli” (1 Koryntian 1:10-15).

¹⁵ Zbór chrześcijański w Koryncie tolerował rażącą niemoralność. Pewien mężczyzna żył z żoną swego ojca i tym samym dopuszczał się „takiej rozpusty, jakiej nie ma nawet wśród narodów”. Paweł otwarcie napisał: „Usuńcie niegodziwego spośród siebie” (1 Koryntian 5:1, 11-13). Wykluczanie ze społeczności było dla chrześcijan czymś nowym. Zbór w Koryncie potrzebował też oświecenia w innej kwestii, gdyż niektórzy jego członkowie próbowali wyrównywać krzywdy, podając swych współwyznawców do świeckich sądów. Paweł surowo ich za to zganił (1 Koryntian 6:5-8).

¹⁶ Jeszcze inny problem trapiący zbór w Koryncie dotyczył stosunków płciowych. W rozdziale siódmym Listu 1 do Koryntian Paweł wyjaśnił, iż ze względu na szerzenie się niemoralności dobrze by było, gdyby każdy mężczyzna miał własną żonę, a każda kobieta własnego męża. Wykazał również, że choć osoby samotne mogą się w większej mierze skoncentrować na służbie dla Jehowy, nie wszyscy jednak mają dar stanu wolnego. A jeśli jakaś kobieta zostanie wdową, może powtórnie wyjść za mąż, ale „tylko w Panu” (1 Koryntian 7:39).

17. Jakie światło rzucił Paweł na naukę o zmartwychwstaniu?

¹⁷ A cóż za wspaniałe strugi światła zesłał Pan za pośrednictwem Pawła na kwestię zmartwychwstania! Z jakim ciałem powstaną namaszczeni duchem chrześcijanie? „Zasiewa się ciało fizyczne, wskrzeszone zostaje ciało duchowe” — napisał apostoł. Żadne ciało fizyczne nie będzie zabrane do nieba, gdyż „ciało i krew nie mogą odziedziczyć królestwa Bożego”. Paweł dodał również, że nie wszyscy pomazańcy będą spali w śmierci, ci bowiem, którzy umrą podczas obecności Jezusa, natychmiast zostaną wskrzeszeni do nieśmiertelnego życia (1 Koryntian 15:43-53).

18. Jakie światło w odniesieniu do przyszłości zawiera pierwszy list Pawła skierowany do Tesaloniczan?

¹⁸ W liście do chrześcijan w Tesalonice za pośrednictwem apostoła Pawła rzucono światło na przyszłe wydarzenia. Dzień Jehowy nadejdzie jak złodziej w nocy. Ponadto Paweł wyjaśnił: „Kiedy tylko będą mówić: ‚Pokój i bezpieczeństwo!’, wtedy natychmiast przyjdzie na nich nagła zagłada, tak jak dręcząca boleść na brzemienną niewiastę, i na pewno nie ujdą” (1 Tesaloniczan 5:2, 3).

19, 20. Jakie strugi światła odsłonięto chrześcijanom z Jeruzalem i Judei w liście Pawła do Hebrajczyków?

¹⁹ Pisząc swój list do Hebrajczyków, Paweł udostępnił strugi światła pierwszym chrześcijanom w Jeruzalem i Judei. Jakże dobitnie wykazał wyższość chrześcijańskiego sposobu oddawania czci Bogu nad systemem mozaistycznym! Chrześcijanie nie trzymają się Prawa przekazanego przez aniołów, ale raczej pokładają wiarę w wybawieniu, o którym najpierw dał świadectwo Syn Boży, daleko górujący nad takimi anielskimi posłańcami (Hebrajczyków 2:2-4). Mojżesz tylko usługiwał w domu Bożym. Jezus Chrystus natomiast przewodniczy całemu domowi. Jest arcykapłanem według porządku Melchizedeka i zajmuje znacznie wyższą pozycję niż kapłani z rodu Aarona. Paweł wykazał również, że Izraelici nie mogli wejść do odpoczynku Bożego ze względu na brak wiary i posłuszeństwa, chrześcijanie jednak wchodzą tam — właśnie dzięki swej wierności oraz posłuszeństwu (Hebrajczyków 3:1–4:11).

²⁰ Ponadto nowe przymierze niezmiernie góruje nad przymierzem Prawa. Zgodnie z tym, co przepowiedziano 600 lat wcześniej w Księdze Jeremiasza 31:31-34, osoby objęte nowym przymierzem mają prawo Boże wypisane na swych sercach i dostępują rzeczywistego przebaczenia grzechów. Chrześcijanie nie mają arcykapłana, który musiałby co roku składać ofiary za grzechy swoje i ludzi, ich Arcykapłan Jezus Chrystus jest bowiem bez grzechu i złożył ofiarę za grzechy raz na zawsze. W celu przedstawienia tej ofiary nie wszedł do miejsca świętego uczynionego rękami, lecz wstąpił do samego nieba, aby się tam ukazać przed osobą Jehowy. Ponadto ofiary ze zwierząt wymagane przez Prawo Mojżeszowe nie mogły całkowicie usunąć grzechów, gdyż inaczej nie składano by ich każdego roku. Natomiast ofiara Chrystusa, złożona raz na zawsze, istotnie zmazuje grzechy. Wszystko to rzuca światło na wielką świątynię duchową, na której dziedzińcach obecnie pełni służbę namaszczony ostatek wraz z „drugimi owcami” (Jana 10:16; Hebrajczyków 9:24-28).

21. Czego dowodzą te rozważania, jeśli chodzi o spełnienie się w czasach apostolskich słów z Księgi Psalmów 97:11 oraz Przypowieści 4:18?

²¹ Brak miejsca nie pozwala na omówienie jeszcze innych strug światła, jakie można znaleźć na przykład w listach apostoła Piotra oraz dwóch uczniów — Jakuba i Judy. Ale nawet powyższe informacje niezbicie dowodzą, że w czasach apostolskich wyraźnie urzeczywistniały się słowa z Psalmu 97:11 oraz z Księgi Przypowieści 4:18. Coraz lepiej pojmowano prawdę — pierwowzory i cienie rzeczywiście się spełniały i nabierały realnych kształtów (Galatów 3:23-25; 4:21-26).

22. Co się wydarzyło po śmierci apostołów i jaka sprawa zostanie omówiona w następnym artykule?

²² Po śmierci apostołów Jezusa i pojawieniu się zapowiedzianego odstępstwa światło prawdy bardzo przygasło (2 Tesaloniczan 2:1-11). Jednakże zgodnie z obietnicą Jezusa po wielu stuleciach Pan powrócił i zastał „niewolnika wiernego i roztropnego”, który dawał „członkom czeladzi” pokarm we właściwym czasie. W rezultacie Jezus Chrystus ustanowił tego niewolnika „nad całym swoim mieniem” (Mateusza 24:45-47). Jakie olśniewające strugi światła wtedy spłynęły? Sprawę tę omówiono w następnym artykule.

[Przypis]

Strugi światła — wielkie i małe (część pierwsza)

„Droga sprawiedliwych jest jak blask zorzy porannej, która coraz jaśniej świeci aż do białego dnia” (PRZYPOWIEŚCI 4:18).

 1. Dlaczego prawda jest objawiana stopniowo?

ZGODNIE ze słowami Księgi Przypowieści 4:18 Bóg w swej mądrości objawia prawdy duchowe stopniowo, za pomocą licznych strug światła. Poprzedni artykuł wykazał, jak ten werset spełnił się w czasach apostolskich. Gdyby cała prawda biblijna została wyjawiona naraz, mogłaby wywołać oślepienie i dezorientację — tak jak jaskrawe światło słoneczne oślepia kogoś, kto wychodzi z ciemnej groty. Ponadto dzięki temu, że prawda jest ujawniana stopniowo, wiara chrześcijan wciąż się umacnia, nadzieja płonie w nich coraz jaśniejszym blaskiem, a ścieżka, którą kroczą, staje się coraz bardziej wyrazista.

„Niewolnik wierny i roztropny”

 2. Kim Jezus miał się posługiwać do zsyłania duchowego światła na swych naśladowców i z kogo się składa to narzędzie?

² Kiedy w czasach apostolskich Jezus Chrystus zsyłał na swych naśladowców pierwsze strugi światła, uznał za stosowne wykorzystać zjawiska nadprzyrodzone. Oto dwa przykłady: Pięćdziesiątnica 33 roku n.e. oraz nawrócenie Korneliusza w roku 36. Później Chrystus posługiwał się pewnym człowieczym narzędziem, jak to sam zapowiedział: „Kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i roztropnym, którego pan ustanowił nad członkami czeladzi swojej, aby im dawał pokarm we właściwym czasie? Szczęśliwy ów niewolnik, jeśli jego pan, przybywszy, zastanie go tak czyniącego! Zaprawdę wam mówię: Ustanowi go nad całym swoim mieniem” (Mateusza 24:45-47). Ten niewolnik nie mógł być pojedynczą osobą, gdyż miał udostępniać pokarm duchowy od chwili utworzenia zboru chrześcijańskiego w dniu Pięćdziesiątnicy aż do czasu, gdy jego Pan, Jezus Chrystus, przyjdzie dokonać rozrachunku. Fakty dowodzą, że ową klasę niewolnika wiernego i roztropnego tworzy całe grono chrześcijan namaszczonych duchem, żyjących w danym okresie na ziemi.

 3. Kto należał do pierwszych członków klasy niewolnika?

³ Kto należał do pierwszych członków klasy niewolnika wiernego i roztropnego? Jednym z nich był apostoł Piotr, który usłuchał nakazu Jezusa: „Karm moje owieczki” (Jana 21:17). W gronie tym znalazł się także Mateusz, który sporządził sprawozdanie ewangeliczne noszące jego imię, oraz Paweł, Jakub i Juda, pisarze natchnionych listów. Inny członek klasy niewolnika wiernego i roztropnego, apostoł Jan, napisał Księgę Objawienia, jedną Ewangelię i kilka listów. Księgi te spisali oni na polecenie Jezusa.

 4. Kim są „członkowie czeladzi”?

⁴ Jeżeli klasę niewolnika tworzą wszyscy namaszczeni chrześcijanie jako zbiorowość, obojętnie, w którym zakątku ziemi mieszkają, to kim są „członkowie czeladzi”? Są to ci sami pomazańcy, ale rozpatrywani z odmiennego punktu widzenia — jako jednostki. Istotnie, mogą oni być uważani albo za członków „niewolnika”, albo za członków „czeladzi”, w zależności od tego, czy rozdzielają pokarm duchowy, czy też z niego korzystają. Zilustrujmy to przykładem: W Liście 2 Piotra 3:15, 16 znajdujemy wzmiankę o listach Pawła. Czytając je, apostoł Piotr był jednym z członków czeladzi, którzy posilali się pokarmem duchowym dostarczonym przez Pawła jako przedstawiciela klasy niewolnika.

 5. (a) Co się działo z niewolnikiem w ciągu stuleci po śmierci apostołów? (b) Do czego doszło w drugiej połowie XIX wieku?

⁵ W związku z tym książka Przybliżyło się tysiącletnie Królestwo Boże informuje: „Na podstawie doniesień historycznych nie można dokładnie określić, co się działo z klasą ‚niewolnika wiernego i roztropnego’ w ciągu stuleci po śmierci apostołów Pana Jezusa Chrystusa i jak pełniła ona swą służbę. Najwidoczniej jedno pokolenie klasy ‚niewolnika’ karmiło następne (2 Tymoteusza 2:2). Niemniej w drugiej połowie XIX stulecia żyły bogobojne osoby, które miłowały pokarm duchowy z Biblii Świętej i pragnęły się nim posilać (...). Utworzono więc klasy studium Biblii (...) i stopniowo pogłębiano zrozumienie podstawowych prawd z Pisma Świętego. Wśród owych badaczy Biblii znajdowali się szczerzy, bezinteresowni ludzie, którzy chętnie udostępniali bliźnim porcje niezbędnej strawy duchowej. Okazywali się wierni, a tym właśnie miał się cechować ‚niewolnik’ wyznaczony do dawania ‚członkom czeladzi’ potrzebnego im duchowego ‚pokarmu we właściwym czasie’. Byli także roztropni, gdyż dostrzegli, że nastał ów właściwy czas, i potrafili korzystać z najlepszych metod dostarczania owego pokarmu. Dokładali wszelkich starań, by go udostępniać” (wydanie angielskie, strony 344, 345).a

Pierwsze strugi światła w czasach nowożytnych

 6. Co zasługuje na szczególną uwagę w związku ze stopniowym objawianiem prawdy?

⁶ Na szczególną uwagę zasługuje okoliczność, iż ludzie, za których pośrednictwem Jehowa stopniowo zlewał coraz więcej duchowego światła, nie przypisywali żadnych zasług samym sobie. Pierwszy prezes Towarzystwa Strażnica, C. T. Russell, uważał, że to Panu spodobało się użyć ich skromnych talentów. Wypowiadając się na temat określeń często stosowanych przez jego przeciwników, mocno podkreślił, że nigdy nie spotkał żadnego „russellity” i że nie ma niczego takiego jak „russellizm”. Wszelka chwała należała się Bogu.

 7. Jakie dowody poświadczają, że brat Russell i jego współpracownicy rzeczywiście należeli do klasy niewolnika wiernego i roztropnego?

⁷ Biorąc pod uwagę owoce, jakie przyniosły starania brata Russella i jego współtowarzyszy, nie ulega najmniejszej wątpliwości, że kierował nimi święty duch Jehowy. Dali dowody przynależności do niewolnika wiernego i roztropnego. Wprawdzie wielu ówczesnych duchownych utrzymywało, iż uznają Biblię za natchnione Słowo Boże, a Jezusa za Syna Bożego, lecz jednocześnie popierali oni fałszywe, babilońskie nauki o Trójcy, nieśmiertelności duszy ludzkiej, wiecznych mękach i inne. Tymczasem w wyniku pokornych starań brata Russella i jego współpracowników prawda zajaśniała nie spotykanym przedtem blaskiem — niewątpliwie dzięki duchowi świętemu, oddziałującemu na nich w myśl obietnicy Jezusa (Jana 16:13). Ci namaszczeni duchem Badacze Pisma Świętego udowodnili, że istotnie wchodzą w skład klasy niewolnika wiernego i roztropnego, któremu zlecono zaopatrywanie czeladzi Pana w duchowy pokarm. Ich wysiłki w znacznym stopniu przyczyniły się do zgromadzenia pomazańców.

 8. Jakie podstawowe fakty co do Jehowy, Biblii, Jezusa Chrystusa i ducha świętego dobrze rozumieli Badacze Pisma Świętego?

⁸ Jehowa za pośrednictwem ducha świętego raczył zlać na tych pierwszych Badaczy Pisma Świętego zdumiewające strugi światła. Przede wszystkim ustalili ponad wszelką wątpliwość, że Stwórca istnieje i nosi niezrównane imię Jehowa (Psalm 83:19, BT; Rzymian 1:20). Rozpoznali Jego cztery podstawowe przymioty — moc, sprawiedliwość, mądrość i miłość (1 Mojżeszowa 17:1; 5 Mojżeszowa 32:4; Rzymian 11:33; 1 Jana 4:8). Ci chrześcijańscy pomazańcy całkowicie się upewnili, że Biblia jest natchnionym Słowem Bożym, które zawiera wyłącznie prawdę (Jana 17:17; 2 Tymoteusza 3:16, 17). Ponadto twierdzili, że Syn Boży, Jezus Chrystus, został stworzony i że dał swe życie na okup za całą ludzkość (Mateusza 20:28; Kolosan 1:15). Uświadomili sobie także, iż duch święty bynajmniej nie jest trzecią osobą Trójcy, lecz czynną siłą Bożą (Dzieje 2:17).

 9. (a) Co uświadomili sobie Badacze Pisma Świętego, jeśli chodzi o człowieka oraz o nadzieję przedstawioną w Biblii? (b) Co jeszcze słudzy Jehowy należycie pojmowali?

⁹ Badacze Pisma Świętego dobrze rozumieli, że człowiek nie ma duszy nieśmiertelnej, lecz że sam jest duszą podlegającą śmierci. Zdawali sobie sprawę, iż „zapłatą, którą płaci grzech, jest śmierć”, a nie wieczne męki, gdyż ogniste piekło w ogóle nie istnieje (Rzymian 5:12; 6:23; 1 Mojżeszowa 2:7, Biblia gdańska; Ezechiela 18:4, Bg). Poza tym wyraźnie dostrzegli, że teoria ewolucji jest nie tylko sprzeczna z Biblią, ale też nie znajduje żadnego poparcia w faktach (1 Mojżeszowa, rozdziały 1 i 2). Przekonali się także, iż Pismo Święte przedstawia dwojaką nadzieję — życie w niebie dla 144 000 namaszczonych duchem naśladowców Chrystusa oraz życie na rajskiej ziemi dla niezliczonej „wielkiej rzeszy” „drugich owiec” (Objawienie 7:9; 14:1; Jana 10:16). Wbrew naukom głoszonym przez liczne religie ci pierwsi Badacze Pisma Świętego pojęli, iż ziemia nie zostanie spalona, lecz będzie istnieć na zawsze (Kaznodziei 1:4; Łukasza 23:43). Ponadto uświadomili sobie, że Chrystus powróci w sposób niewidzialny, po czym wykona wyrok na narodach i ustanowi na ziemi raj (Dzieje 10:42; Rzymian 8:19-21; 1 Piotra 3:18).

10. Jakie prawdy co do chrztu, podziału na kler i laików oraz Pamiątki śmierci Chrystusa zrozumieli Badacze Pisma Świętego?

¹⁰ Badacze Pisma Świętego zdali sobie sprawę, że zgodnie z nakazem Jezusa zanotowanym w Ewangelii według Mateusza 28:19, 20 chrzest nie polega na pokropieniu niemowlęcia, lecz na zanurzeniu w wodzie osoby, która wcześniej otrzymała odpowiednie pouczenia i uwierzyła. Zrozumieli, że Pismo Święte nie daje podstaw do podziału na kler i laików (Mateusza 23:8-10). Przeciwnie, wszyscy chrześcijanie mają być głosicielami dobrej nowiny (Dzieje 1:8). Badacze Pisma Świętego pojęli, iż Pamiątka śmierci Chrystusa powinna być obchodzona tylko raz w roku, w dniu 14 Nisan. Uświadomili sobie także, iż Wielkanoc jest świętem pogańskim. Poza tym ci pomazańcy byli tak przekonani o Bożym poparciu dla ich działalności, że nigdy nie przeprowadzali zbiórek pieniędzy (Mateusza 10:8). Od samego początku wiedzieli również, że chrześcijanie muszą się stosować do zasad biblijnych, między innymi pielęgnować owoce świętego ducha Bożego (Galatów 5:22, 23).

Coraz liczniejsze strugi światła

11. Jakie światło padło na zadanie zlecone chrześcijanom oraz na przypowieść Jezusa o owcach i kozach?

¹¹ Szczególnie od roku 1919 lud Jehowy zaznaje błogosławieństw w postaci coraz liczniejszych strug światła. Jakże wspaniale zajaśniało ono w roku 1922 na zgromadzeniu w Cedar Point, gdy J. F. Rutherford, drugi prezes Towarzystwa Strażnica, dobitnie wyłuszczył główne zadanie sług Jehowy w słowach: „Rozgłaszajcie, rozgłaszajcie, rozgłaszajcie wieść o Królu i jego Królestwie!” Już w następnym roku jasne światło padło na przypowieść o owcach i kozach. Uświadomiono sobie, że spełnienie tego proroctwa nie miało nastąpić podczas nadchodzącego Millennium, jak wcześniej sądzono, lecz w trwającym już dniu Pańskim. W czasie Millennium bracia Chrystusa nie będą przecież chorować ani przebywać w więzieniach. Poza tym u schyłku Tysiąclecia nie będzie sądził Jezus Chrystus, lecz sam Jehowa Bóg (Mateusza 25:31-46).

12. Jak dzięki strudze światła zrozumiano, czym będzie Armagedon?

¹² W roku 1926 następna olśniewająca struga światła pozwoliła Badaczom Pisma Świętego zrozumieć, że wbrew ich wcześniejszym zapatrywaniom Armagedon nie będzie jakąś rewolucją społeczną. W rzeczywistości ma to być wojna, w której Jehowa tak wyraźnie okaże swą moc, iż wszyscy ludzie się przekonają, że On jest Bogiem (Objawienie 16:14-16; 19:17-21).

Boże Narodzenie świętem pogańskim

13. (a) Jakie światło padło na sprawę obchodów Bożego Narodzenia? (b) Dlaczego zaprzestano świętowania urodzin? (Uwzględnij przypis).

¹³ Wkrótce potem dzięki kolejnej strudze światła Badacze Pisma Świętego przestali obchodzić Boże Narodzenie. Wcześniej świętowali je na całej ziemi, a w bruklińskim Biurze Głównym czynili to bardzo uroczyście. Zrozumiano jednak, iż święcenie dnia 25 grudnia jest w gruncie rzeczy zwyczajem pogańskim, który przejęło odstępcze chrześcijaństwo, by ułatwić sobie nawracanie pogan. Ponadto zauważono, że Jezus nie mógł się urodzić zimą, gdyż w czasie jego narodzin pasterze wraz ze swymi stadami owiec przebywali nocą na polach, co pod koniec grudnia się nie zdarzało (Łukasza 2:8). Biblia wskazuje, że Jezus przyszedł na świat około 1 października. Badacze Pisma Świętego uświadomili sobie także, iż tak zwani mędrcy, którzy odwiedzili Jezusa mniej więcej dwa lata po jego narodzinach, byli pogańskimi magami.b

Nowa nazwa

14. Dlaczego nazwa Badacze Pisma Świętego nie była całkiem trafna dla ludu Jehowy?

¹⁴ W roku 1931 jasna struga prawdy odsłoniła przed oczami Badaczy Pisma Świętego stosowną nazwę opartą na Biblii. Słudzy Jehowy już wcześniej zdawali sobie sprawę, że nie mogą zaakceptować żadnego z przezwisk, którymi ich określano, takich jak russellici, ludzie Brzasku Tysiąclecia czy „przeciwnicy piekła”.c Niemniej zaczęli też sobie uświadamiać, że nazwa obrana przez nich samych — Międzynarodowi Badacze Pisma Świętego — również nie jest całkiem trafna. Oni przecież nie byli jedynie badaczami tej Księgi. A ponadto Biblię badało także wiele innych osób, nie mających z nimi nic wspólnego.

15. Jaką nazwę obrali Badacze Pisma Świętego w roku 1931 i dlaczego była ona stosowna?

¹⁵ Jak doszło do tego, że Badacze Pisma Świętego obrali nową nazwę? Przez wiele lat Strażnica podkreślała znaczenie imienia Jehowy. Dlatego też było całkiem stosowne, by Badacze przyjęli nazwę zaczerpniętą z Księgi Izajasza 43:10: „Wy jesteście moimi świadkami — mówi Pan [Jehowa, NW] — i moimi sługami, których wybrałem, abyście poznali i wierzyli mi, i zrozumieli, że to Ja jestem, że przede mną Boga nie stworzono i po mnie się go nie stworzy”.

Usprawiedliwienie i „wielka rzesza”

16. Dlaczego proroctwa o odrodzeniu nie mogły dotyczyć literalnych Żydów powracających do Palestyny, na kim zaś się spełniają?

¹⁶ W drugim tomie książki Usprawiedliwienie, wydanej po angielsku w roku 1932 przez Towarzystwo Strażnica, struga światła padła na proroctwa o odrodzeniu, zanotowane przez Izajasza, Jeremiasza, Ezechiela i innych proroków. Zrozumiano, że wbrew wcześniejszym poglądom nie odnoszą się one do literalnych Żydów, którzy wracali do Palestyny z pobudek politycznych i nie okazywali prawdziwej wiary. Przeciwnie, proroctwa te, urzeczywistnione w ograniczonym zakresie na Żydach powracających w roku 537 p.n.e. z niewoli babilońskiej, spełniają się na większą skalę od roku 1919, kiedy to Izrael duchowy został wyzwolony i odrodzony, czego wynikiem są dobrodziejstwa raju duchowego, jakimi obecnie rozkoszują się prawdziwi słudzy Jehowy.

17, 18. (a) Co z czasem wyszło na jaw, jeśli chodzi o główne zamierzenie Jehowy? (b) Jaka struga światła padła w roku 1935 na Objawienie 7:9-17?

¹⁷ Po pewnym czasie strugi światła odsłoniły główne zamierzenie Jehowy — okazało się, że zbawienie ludzkich stworzeń to sprawa mniej istotna niż usprawiedliwienie Jego zwierzchniej władzy. Zauważono też, że najważniejszym tematem Biblii nie jest okup, lecz Królestwo, gdyż właśnie ono wykaże prawowitość panowania Jehowy. Jakiż to był wspaniały snop światła! Odtąd wierni chrześcijanie przestali koncentrować swą uwagę głównie na tym, by dostać się do nieba.

¹⁸ W roku 1935 dzięki jasnej strudze światła dostrzeżono, że wielka rzesza wspomniana w Księdze Objawienia 7:9-17 nie jest drugorzędną klasą niebiańską. Wcześniej sądzono, że wersety te mówią o pomazańcach, którzy nie byli całkiem wierni, i dlatego stoją przed tronem, zamiast zasiadać na tronach i rządzić razem z Chrystusem jako królowie i kapłani. Ale przecież nie istnieje coś takiego jak połowiczna wierność. Albo ktoś jest wierny, albo nie. Zrozumiano zatem, że proroctwo to dotyczy zgromadzanej dziś niezliczonej wielkiej rzeszy ze wszystkich narodów, która spodziewa się żyć na ziemi. Tworzą ją „owce” z Ewangelii według Mateusza 25:31-46, nazwane w Jana 10:16 „drugimi owcami”.

Krzyż symbolem niechrześcijańskim

19, 20. Dlaczego krzyż nie może być symbolem prawdziwego chrystianizmu?

¹⁹ Przez wiele lat Badacze Pisma Świętego przywiązywali wielką wagę do krzyża, uważając go za symbol chrystianizmu. Nosili nawet znaczek przedstawiający krzyż i koronę. Ponieważ Jezus polecił swym naśladowcom, by jak mówi Biblia gdańska, wzięli swój „krzyż”, wielu było przekonanych, że tak właśnie wyglądało narzędzie kaźni Jezusa (Mateusza 16:24; 27:32). Przez kilkadziesiąt lat symbol ów widniał także na stronie tytułowej czasopisma Strażnica.

²⁰ Książka Bogactwo, opublikowana przez Towarzystwo w roku 1936, wykazała jednak, że Jezus Chrystus nie został zgładzony na krzyżu, lecz na pionowym słupie, czyli palu. Jak podaje pewien autorytet, greckie słowo (stauròs), przetłumaczone w Biblii gdańskiej na „krzyż”, „oznacza przede wszystkim prosty słup lub pal. (...) Należy [go] (...) odróżniać od kościelnego krzyża złożonego z dwóch belek. Kształt tego ostatniego wywodzi się ze starożytnej Chaldei, gdzie stanowił symbol boga Tammuza”. Narzędzie, na którym Jezus zawisł i skonał, z pewnością nie zasługuje na bałwochwalczą cześć, raczej powinno budzić odrazę.

21. Co zostanie omówione w następnym artykule?

²¹ Istnieje jeszcze wiele innych przykładów strug światła, zarówno wielkich, jak i takich, które mogą uchodzić za małe. Omówiono je w następnym artykule.

[Przypisy]