Ciekawe myśli z Psalmów (Księga druga)

JAKO słudzy Jehowy, spodziewamy się prób i przeciwności. Apostoł Paweł napisał: „Wszyscy, którzy pragną żyć w zbożnym oddaniu w łączności z Chrystusem Jezusem, będą też prześladowani” (2 Tymoteusza 3:12). Jak możemy przetrwać każdą próbę i tym samym dowieść lojalności wobec Boga?

Wielką pomocą może się dla nas okazać drugi z pięciu zbiorów psalmów. Psalmy od 42 do 72 ukazują, że jeśli chcemy wytrwać w próbach, to musimy w pełni zaufać Jehowie i nauczyć się czekać, aż On zgotuje nam wybawienie. Jakże cenna to lekcja! Również ta część Słowa Bożego jest „żywa i oddziałuje z mocą” w naszych czasach (Hebrajczyków 4:12).

JEHOWA JEST DLA NAS „SCHRONIENIEM I SIŁĄ”

(Psalm 42:1 do 50:23)

Pewien Lewita przebywa na wygnaniu. Zasmucony, że nie może pójść do sanktuarium Jehowy, szuka pocieszenia i mówi: „Czemu rozpaczasz, duszo moja, i czemu się burzysz we mnie? Wyczekuj Boga” (Psalm 42:5, 11; 43:5). Refren ten wiąże Psalmy 42 i 43 w jeden utwór poetycki złożony z trzech zwrotek. Z kolei Psalm 44 zawiera błagalne prośby zanoszone za mieszkańców Judy będących w trudnym położeniu, prawdopodobnie z powodu zagrożenia najazdem Asyryjczyków za czasów króla Ezechiasza.

Psalm 45, opisujący królewskie zaślubiny, to proroctwo dotyczące mesjańskiego Króla. W kolejnych trzech utworach nazwano Jehowę „schronieniem i siłą”, „wielkim Królem nad całą ziemią” oraz „bezpiecznym wzniesieniem” (Psalm 46:1; 47:2; 48:3). Jakże trafnie Psalm 49 ukazuje, że człowiek „w żaden sposób nie potrafi wykupić nawet brata”! (Psalm 49:7). Twórcami pierwszych ośmiu psalmów z Księgi drugiej prawdopodobnie byli synowie Koracha, a Psalm 50 skomponował Asaf.

Odpowiedzi na pytania biblijne:

44:19 — Co miał na myśli psalmista, pisząc o miejscu, „gdzie są szakale”? Być może chodzi tu o pole bitwy, na którym szakale zjadały ciała poległych.

45:13, 14a — Kim jest „córka królewska”, która zostanie „przyprowadzona do króla”? To córka „Króla Wieczności”, Jehowy Boga (Objawienie 15:3). Wyobraża ona wyniesiony do chwały zbór 144 000 chrześcijan, których Jehowa namaszcza swym duchem i uznaje za swe dzieci (Rzymian 8:16). „Przygotowana jako oblubienica przyozdobiona dla swego małżonka”, zostanie przyprowadzona do „oblubieńca” — mesjańskiego Króla (Objawienie 21:2).

45:14b, 15 — Kogo symbolizują „dziewice”? Wyobrażają one „wielką rzeszę” prawdziwych sług Bożych, którzy wspierają członków namaszczonego ostatka. „Wychodzą [żywo] z wielkiego ucisku”, mają się zatem znajdować na ziemi, gdy w niebiosach dobiegną końca zaślubiny mesjańskiego Króla (Objawienie 7:9, 13, 14). Wydarzenie to napełni ich „radością i weselem”.

45:16 — Jak dojdzie do tego, że miejsce praojców króla zajmą jego synowie? Ponieważ Jezus urodził się na ziemi, miał tu swych przodków. Staną się oni jego synami, gdy wskrzesi ich podczas swego Tysiącletniego Panowania. Niektórzy znajdą się wśród ludzi ustanowionych „książętami po całej ziemi”.

50:2 — Dlaczego Jerozolimę nazwano „skończonym pięknem”? Nie chodziło tu o wygląd miasta, ale o to, że Jehowa przydał mu chwały, wybierając je na miejsce dla świątyni oraz na stolicę dla namaszczonych przez Niego królów.

Czego się możemy nauczyć:

42:1-3. Tęsknotę Lewity do Jehowy porównano tu z tęsknotą spragnionej łani w bezwodnej okolicy. Tak bardzo smucił się on, iż nie może oddawać czci Jehowie w świątyni, że ‛łzy jego stały się dla niego pokarmem w dzień i w nocy’ — zupełnie stracił apetyt. Czyż nie powinniśmy głęboko cenić możliwości wielbienia Jehowy w towarzystwie naszych współwyznawców?

42:4, 5, 11; 43:3-5. Gdybyśmy z przyczyn od nas niezależnych zostali tymczasowo odcięci od zboru chrześcijańskiego, bardzo może nam pomóc rozmyślanie o tym, z jaką radością służyliśmy Bogu w przeszłości razem z naszymi braćmi. I choć początkowo uczucie osamotnienia może się nasilić, jeszcze wyraźniej uświadomimy sobie, że naszym schronieniem jest Bóg i że powinniśmy czekać na Jego działanie.

46:1-3. Bez względu na to, jakie przeżywamy trudności, musimy żywić niezachwianą ufność, że „Bóg jest dla nas schronieniem i siłą”.

50:16-19. Nikt, kto mówi nieprawdę i dopuszcza się niegodziwych postępków, nie ma prawa reprezentować Boga.

50:20. Zamiast rozpowiadać o cudzych uchybieniach i wadach, powinniśmy przechodzić nad nimi do porządku dziennego (Kolosan 3:13).

„DUSZO MOJA, W MILCZENIU WYCZEKUJ BOGA”

(Psalm 51:1 do 71:24)

Pierwszy z tych psalmów to płynąca z serca modlitwa Dawida po grzechu z Batszebą. Psalmy od 52 do 57 wykazują, że Jehowa wyzwoli tych, którzy przerzucają na Niego swoje brzemiona i czekają, aż On ich wybawi. Z Psalmów od 58 do 64 wynika, że w chwilach udręki Dawid szukał ratunku u Jehowy. Śpiewał na przykład: „Doprawdy, duszo moja, w milczeniu wyczekuj Boga, gdyż od niego pochodzi moja nadzieja” (Psalm 62:5).

Bliska więź z naszym Wybawcą pobudzi nas do tego, byśmy ‛grali ku chwale jego imienia’ (Psalm 66:2). Psalm 65 sławi Jehowę jako hojnego Dawcę, Psalmy 67 i 68 mówią o Nim jako o Bogu aktów wybawienia, a Psalmy 70 i 71 — jako o Sprawcy ocalenia.

Odpowiedzi na pytania biblijne:

51:12 — Czyj „duch ochoczy” miał wesprzeć Dawida? Nie chodzi tu ani o gotowość Jehowy do pośpieszenia mu z pomocą, ani też o świętego ducha Bożego, lecz o ducha samego Dawida — o jego nastawienie umysłu. Dawid prosi, aby Bóg dopomógł mu rozbudzić w sobie pragnienie czynienia tego, co słuszne.

53:1 — Dlaczego człowieka, który zaprzecza istnieniu Boga, można nazwać „nierozumnym”? Określenie „nierozumny” nie odnosi się tutaj do niedostatków pod względem intelektualnym. Psalm 53:1-4 mówi o upadku moralnym i tym samym wskazuje, że chodzi o braki moralne.

58:3-5 — Pod jakimi względami niegodziwcy przypominają węże? Ludzie tacy szerzą kłamstwa przypominające jad węża. Zatruwają życie swym ofiarom, psując im opinię. „Jak kobra, która zatyka swe ucho”, niegodziwi nie słuchają wskazówek ani karcenia.

58:7 — W jakim sensie źli ludzie „się rozpłyną jak w wodach, które odpływają”? Być może Dawid miał na myśli potoki spływające dolinami w Ziemi Obiecanej. W czasie gwałtownej powodzi poziom wody w niektórych z nich raptownie się podnosił, ale później szybko opadał i potok po prostu znikał. Dawid modlił się, by niegodziwi przepadli równie szybko.

68:13 — Co znaczy wzmianka, że ‛skrzydła gołębia były pokryte srebrem, a jego lotki żółtawozielonym złotem’? Pióra niektórych szaroniebieskich gołębi opalizują, a w słońcu mają metaliczny połysk. Być może właśnie do tego nawiązywał Dawid, gdy pisał o izraelskich wojownikach powracających ze zwycięskiej bitwy — byli szybcy i piękni niczym gołębie. Niektórzy badacze Biblii uważają, że opis ten może się też odnosić do zabranych jako łupy wyrobów artystycznych lub innych trofeów. Tak czy inaczej, Dawid nawiązał do zwycięstw nad wrogami, jakie swemu ludowi zapewniał Jehowa.

68:18 — Kim były „dary w postaci ludzi”? To jeńcy pojmani podczas podboju Ziemi Obiecanej; ich potomkowie pomagali później Lewitom (Ezdrasza 8:20).

68:30 — Co oznaczają słowa: „Zgrom dzikiego zwierza z trzcin”? Dawid przyrównał wrogów ludu Jehowy do dzikich zwierząt. Prosił Boga, żeby ich zgromił — poskromił ich zdolność wyrządzania krzywdy.

69:23 — Co znaczy prośba, by ‛biodra wrogów stale się chwiały’? Mięśnie bioder i ud odgrywają istotną rolę przy wykonywaniu prac wymagających wysiłku, takich jak podnoszenie i dźwiganie ciężarów. Chwiejące się biodra symbolizowały więc utratę sił. Dawid modlił się o to, by jego wrogowie utracili moc.

Czego się możemy nauczyć:

51:1-4, 17. Popełnienie grzechu nie musi oddzielić nas na zawsze od Jehowy. Jeśli tylko okażemy skruchę, możemy dostąpić Jego miłosierdzia.

51:5, 7-10. Jeśli zgrzeszyliśmy, możemy błagać Jehowę, by nam wybaczył i miał wzgląd na naszą niedoskonałość. Powinniśmy też modlić się do Niego, by nas oczyścił, pozwolił odbudować utraconą więź, pomógł wyrugować z serca grzeszne skłonności i dał nam niezłomnego ducha.

51:18. Grzechy Dawida zagrażały pomyślności całego narodu. Dawid błagał więc Boga o łaskę dla Syjonu. Poważny występek może ściągnąć hańbę na imię Jehowy i na zbór. Powinniśmy modlić się do Boga o naprawienie zła, które wyrządziliśmy.

52:8. Możemy przypominać „bujne drzewo oliwne w domu Bożym”, to znaczy cieszyć się bliską więzią z Jehową i wydawać wiele owocu w służbie dla Niego. Musimy tylko okazywać posłuszeństwo i chętnie przyjmować karcenie (Hebrajczyków 12:5, 6).

55:4, 5, 12-14, 16-18. Spisek uknuty przez syna Dawida, Absaloma, oraz zdrada zaufanego doradcy, Achitofela, przysporzyły królowi wielkiego bólu. Jednak nie nadwątliło to jego zaufania do Jehowy. Nie pozwólmy, by cierpienie osłabiło naszą wiarę w obietnice Boże.

55:22. Jak możemy zrzucić swe brzemię na Jehowę? Powinniśmy: 1) przedstawić Mu w modlitwie nurtujący nas problem, 2) poszukać w Jego Słowie stosownych wskazówek i skorzystać ze wsparcia Jego organizacji oraz 3) podjąć konkretne działania (Przysłów 3:5, 6; 11:14; 15:22; Filipian 4:6, 7).

56:8. Jehowa dobrze zna nie tylko naszą sytuację, lecz także jej wpływ na naszą sferę emocjonalną.

62:11. Stwórca nie jest zależny od żadnego źródła energii. On sam jest źródłem mocy. „Siła należy do Boga”.

63:3. Okazywana przez Boga „lojalna życzliwość jest lepsza niż życie”, ponieważ bez niej traci ono sens. Postąpimy mądrze, jeśli będziemy pielęgnować przyjaźń z Jehową.

63:6. Noc — gdy jest cicho i nic nas nie rozprasza — to wspaniała pora na rozmyślanie.

64:2-4. Szkodliwe plotki mogą zszargać opinię niewinnej osoby. Dlatego nie powinniśmy ich słuchać ani powtarzać.

69:4. Czasem dla zachowania pokoju mądrze jest ‛oddać to, czego nie zrabowaliśmy’ — na przykład przeprosić, nawet jeśli naszym zdaniem to nie my popełniliśmy błąd.

70:1-5. Jehowa wysłucha naszych modlitw o pomoc (1 Tesaloniczan 5:17; Jakuba 1:13; 2 Piotra 2:9). Może nie od razu przerwie jakąś próbę, ale udzieli nam mądrości oraz sił do wytrwania. Nie dopuści, byśmy byli kuszeni ponad to, co potrafimy znieść (1 Koryntian 10:13; Hebrajczyków 10:36; Jakuba 1:5-8).

71:5, 17. Dawid wyrósł na odważnego i silnego mężczyznę, ponieważ już w młodości uczynił Jehowę swoją ostoją, jeszcze zanim walczył z filistyńskim olbrzymem Goliatem (1 Samuela 17:34-37). Młodzi postąpią mądrze, jeśli w każdej sprawie będą polegać na Jehowie.

„Chwała jego niech napełni całą ziemię”

Psalm 72, kończący drugi zbiór psalmów, dotyczy panowania Salomona i stanowi proroczą zapowiedź warunków, jakie nastaną pod rządami Mesjasza. Jakże cudowne to perspektywy — pokój, koniec wyzysku i przemocy oraz obfitość żywności! Czy znajdziemy się wśród osób, które skorzystają z tych i innych błogosławieństw Królestwa? Tak, jeśli wzorem psalmisty cierpliwie czekamy na Jehowę i czynimy Go swym schronieniem i siłą.

„Modlitwy Dawida” kończą się słowami: „Błogosławiony niech będzie Jehowa Bóg, Bóg Izraela, który sam jeden dokonuje zdumiewających dzieł. I błogosławione niech będzie jego chwalebne imię po czas niezmierzony, a chwała jego niech napełni całą ziemię. Amen i amen” (Psalm 72:18-20). Obyśmy podobnie z całego serca błogosławili Jehowę i wysławiali Jego chwalebne imię.

[Ilustracja na stronie 9]

Czy wiesz, kogo wyobraża „córka królewska”?

[Ilustracja na stronach 10, 11]

Jerozolimę nazwano „skończonym pięknem”. Czy wiesz, dlaczego?