Pamiętaj o swoim Wspaniałym Stwórcy!
„Pamiętaj więc o swoim Wspaniałym Stwórcy (...) zanim zaczną nadchodzić dni nieszczęsne” (KAZNODZIEI 12:1).
1. Jak młodzi ludzie oddani Bogu powinni pragnąć wykorzystywać swą młodość i siły?
JEHOWA udziela swym sługom sił potrzebnych do wykonywania Jego woli (Izajasza 40:28-31). Czyni to niezależnie od ich wieku. Ale oddani Bogu młodzi ludzie powinni szczególnie pragnąć mądrze wykorzystywać swą młodość i siły, biorąc sobie do serca wezwanie „zgromadzającego”, czyli Salomona, króla starożytnego Izraela. Nawoływał on: „Pamiętaj więc o swoim Wspaniałym Stwórcy w dniach swego wieku młodzieńczego, zanim zaczną nadchodzić dni nieszczęsne, czyli przyjdą lata, gdy powiesz: ‚Nie mam w nich upodobania’” (Kaznodziei 1:1; 12:1).
2. Jak powinny postępować dzieci oddanych Bogu chrześcijan?
2 Udzielona przez Salomona zachęta do pamiętania o Wspaniałym Stwórcy w czasie młodości była pierwotnie skierowana do młodych mężczyzn i kobiet w Izraelu. Przychodzili oni na świat jako członkowie narodu oddanego Jehowie. A co powiedzieć o dzieciach dzisiejszych chrześcijan oddanych Bogu? Bez wątpienia one również muszą pamiętać o swoim Wspaniałym Stwórcy. Okażą Mu w ten sposób szacunek i same odniosą pożytek (Izajasza 48:17, 18).
Piękne przykłady z przeszłości
3. Jaki dobry przykład dali Józef, Samuel i Dawid?
3 Wielu młodych opisanych w Biblii dało dobry przykład pamiętania o swoim Wspaniałym Stwórcy. Od najmłodszych lat czynił tak Józef, syn Jakuba. Kiedy żona Potyfara usiłowała go uwieść i skłonić do niemoralności, stanowczo odmówił, po czym oświadczył: „Jakże mógłbym dopuścić się tej wielkiej niegodziwości i zgrzeszyć przeciwko Bogu?” (Rodzaju 39:9). Również Lewita Samuel pamiętał o swoim Stwórcy, i to nie tylko w dzieciństwie, ale przez całe życie (1 Samuela 1:22-28; 2:18; 3:1-5). Podobnie można powiedzieć o Dawidzie, młodzieńcu z Betlejem. Dał on dowód, iż ufa Bogu, gdy stanął przed filistyńskim olbrzymem Goliatem i rzekł: „Ty przychodzisz do mnie z mieczem i z włócznią, i z oszczepem, lecz ja przychodzę do ciebie z imieniem Jehowy Zastępów, Boga izraelskich szeregów bojowych, któremu urągałeś. Dzisiaj Jehowa wyda cię w moją rękę, a ja z całą pewnością cię zabiję i odetnę ci głowę; (...) i pozna cała ziemia, że istnieje Bóg Izraela. I cały ten zbór się dowie, że nie mieczem i nie włócznią wybawia Jehowa, gdyż bitwa należy do Jehowy, i on wyda was w naszą rękę”. Wkrótce potem Goliat leżał martwy, a Filistyni rzucili się do ucieczki (1 Samuela 17:45-51).
4. (a) Skąd wiadomo, że izraelska dziewczynka przebywająca w syryjskiej niewoli oraz młody król Jozjasz pamiętali o swym Wspaniałym Stwórcy? (b) Jak 12-letni Jezus dowiódł, że pamięta o swoim Stwórcy?
4 Inną młodą osobą, która pamiętała o Wspaniałym Stwórcy, była izraelska dziewczynka, przebywająca w niewoli. Dała piękne świadectwo żonie Naamana, dowódcy wojska syryjskiego, dzięki czemu udał się on do proroka Bożego, został uleczony z trądu i zaczął czcić Jehowę (2 Królów 5:1-19). Czyste wielbienie Jehowy popierał też odważnie młody król Jozjasz (2 Królów 22:1 do 23:25). Ale najlepszy przykład pamiętania w młodości o Wspaniałym Stwórcy dał Jezus z Nazaretu. Rozważmy, co się wydarzyło, kiedy miał 12 lat. Rodzice zabrali go do Jerozolimy na święto Paschy. W drodze powrotnej spostrzegli, że nie ma go wśród bliskich, więc wrócili, by go poszukać. Trzeciego dnia znaleźli go w świątyni, gdzie omawiał z nauczycielami kwestie biblijne. Na pytanie strapionej matki odrzekł: „Czyż musieliście mnie szukać? Czy nie wiecie, że ja mam być w domu mego Ojca?” (Łukasza 2:49). Jezus z pożytkiem zdobywał cenne informacje o sprawach duchowych, przebywając w świątyni, ‛domu swego Ojca’. Obecnie takimi dogodnymi miejscami do nabywania dokładnej wiedzy o Wspaniałym Stwórcy są Sale Królestwa Świadków Jehowy.
Pamiętaj o Jehowie już teraz!
5. Wyjaśnij własnymi słowami, o czym zgromadzający mówi w Księdze Kaznodziei 12:1.
5 Osoba całym sercem oddana Jehowie pragnie jak najwcześniej podjąć służbę dla Niego i trwać w niej do końca życia. Ale jakie widoki ma przed sobą ktoś, kto marnotrawi lata młodości, bo zapomina o Stwórcy? Zgromadzający oświadczył pod natchnieniem Bożym: „Pamiętaj więc o swoim Wspaniałym Stwórcy w dniach swego wieku młodzieńczego, zanim zaczną nadchodzić dni nieszczęsne, czyli przyjdą lata, gdy powiesz: ‚Nie mam w nich upodobania’” (Kaznodziei 12:1).
6. Co dowodzi, że sędziwy Symeon oraz Anna pamiętali o swym Wspaniałym Stwórcy?
6 Nikt nie ma upodobania w ‛nieszczęsnych dniach’ starości. A jednak sędziwi ludzie pamiętający o Bogu zachowują radość. Na przykład Symeon, będąc w świątyni, wziął na ręce malutkiego Jezusa i uradowany powiedział: „Teraz, Wszechwładny Panie, zwalniasz swego niewolnika w pokoju, zgodnie ze swym oznajmieniem, gdyż moje oczy ujrzały twoje narzędzie wybawienia, które przygotowałeś na oczach wszystkich ludów, światło ku usunięciu zasłony z narodów, jak również chwałę twego ludu, Izraela” (Łukasza 2:25-32). O Stwórcy nie zapominała też 84-letnia Anna. Nigdy nie opuszczała świątyni. Była w niej również wtedy, gdy przyniesiono tam Jezusa. „W tejże godzinie, podszedłszy, zaczęła składać podziękowania Bogu oraz mówić o dziecku wszystkim oczekującym wyzwolenia Jerozolimy” (Łukasza 2:36-38).
7. W jakiej sytuacji są osoby, które się zestarzały w służbie Bożej?
7 Nowożytni Świadkowie Jehowy, którzy w służbie dla Boga się zestarzeli, mogą cierpieć wskutek problemów i ograniczeń podeszłego wieku. Jakże jednak są szczęśliwi i jakże my cenimy ich wierną służbę! Mają „radość z Jehowy”, ponieważ wiedzą, że dał On wyraz swej nieograniczonej władzy nad ziemią i ustanowił Jezusa Chrystusa potężnym niebiańskim Królem (Nehemiasza 8:10). Teraz jest czas, aby młodzi i starzy usłuchali napomnienia: „Młodzieńcy, a także dziewice, starcy wraz z chłopcami. Niech wysławiają imię Jehowy, bo samo jego imię jest niezrównanie wzniosłe, dostojeństwo jego przewyższa ziemię i niebo” (Psalm 148:12, 13).
8, 9. (a) Dla kogo „dni nieszczęsne” są szczególnie przykre i z jakiego powodu? (b) Jak byś wyjaśnił słowa z Księgi Kaznodziei 12:2?
8 ‛Nieszczęsne dni’ starości są przykre, wręcz przytłaczające, dla tych, którzy nie zważają na Wspaniałego Stwórcę ani nie rozumieją Jego chwalebnych zamierzeń. Brak im duchowego spojrzenia, pomagającego znosić trudności podeszłego wieku i udręki trapiące ludzkość od czasu zrzucenia Szatana z nieba (Objawienie 12:7-12). Słusznie więc zgromadzający usilnie nas zachęca do pamiętania o Stwórcy, „zanim ściemnieją słońce i światło, i księżyc, i gwiazdy, a powrócą chmury, potem zaś ulewa” (Kaznodziei 12:2). Co znaczą te słowa?
9 Salomon przyrównał okres młodości do pory letniej w Palestynie — na bezchmurnym niebie świeci wtedy słońce albo księżyc i gwiazdy. Wszystko widać w jasnym świetle. Starość natomiast jest jak tamtejsza chłodna, deszczowa zima, kiedy to na człowieka wciąż spadają ulewy problemów (Hioba 14:1). Jakież byłoby to smutne, gdyby ktoś znał Stwórcę, ale Mu nie służył w „lecie” swego życia! W „zimie”, czyli w starości, wszystko nabiera mrocznego wyglądu — zwłaszcza dla osób, które nie wykorzystały w młodości okazji do służenia Jehowie, ponieważ zmierzały do bezwartościowych celów. Dlatego bez względu na wiek ‛całkowicie podążajmy za Jehową’, tak jak wierny Kaleb, lojalny towarzysz proroka Mojżesza (Jozuego 14:6-9).
Skutki starzenia się
10. Co oznaczają: (a) „stróże domu”? (b) „mężowie pełni energii życiowej”?
10 Następnie Salomon zwraca uwagę na trudności „w dniu, gdy drżą stróże domu i uginają się mężowie pełni energii życiowej, i przestają pracować niewiasty mielące, gdyż ich ubyło, a wyglądające przez okna stwierdzają, że jest ciemno” (Kaznodziei 12:3). „Dom” oznacza tu ciało ludzkie (Mateusza 12:43-45; 2 Koryntian 5:1-8). „Stróże” to ramiona i dłonie, które zapewniają mu ochronę i zaspokajają jego potrzeby. W starszym wieku często drżą wskutek osłabienia, nerwowości czy chorób. „Mężowie pełni energii życiowej”, a więc nogi, nie stanowią już silnej podpory, lecz osłabione, uginają się, tak iż człowiek ledwie nimi powłóczy. Czy jednak nie patrzymy z radością na sędziwych współwyznawców, którzy przychodzą na chrześcijańskie zebrania?
11. Czym są symboliczne „niewiasty mielące” oraz „wyglądające przez okna”?
11 A jak rozumieć to, że „przestają pracować niewiasty mielące, gdyż ich ubyło”? Chodzi o zęby, których jest już niewiele albo nie ma ich wcale, bo wypadły lub się popsuły. Przeżuwanie twardego pokarmu staje się trudne, wręcz niemożliwe. „Wyglądające przez okna” symbolizują zaś zdolność widzenia i oczy, które tracą blask lub zupełnie gasną.
12. (a) W jakim sensie „zamknęły się drzwi na ulicę”? (b) Co myślisz o sędziwych głosicielach Królestwa?
12 Zgromadzający ciągnie dalej: „I zamknęły się drzwi na ulicę, gdy cichnie odgłos mielącego młyna, a człowiek wstaje na głos ptaka i wszystkie córki pieśni wydają cichy głos” (Kaznodziei 12:4). „Drzwi”, to znaczy usta, rzadko kiedy — jeśli w ogóle — otwierają się, by wyrazić, co jest w „domu”, czyli we wnętrzu starych ludzi, którzy nie służą Bogu (porównaj Hioba 41:14). Nic już nie wydostaje się stamtąd na „ulicę” życia publicznego. A jak jest z gorliwymi sędziwymi głosicielami Królestwa? Może wolno chodzą od domu do domu i z trudem się wypowiadają, ale z całą pewnością wysławiają Jah! (Psalm 113:1).
13. Jak zgromadzający opisuje inne kłopoty ludzi starszych, co jednak można powiedzieć o chrześcijanach w podeszłym wieku?
13 „Cichnie odgłos mielącego młyna”, gdyż pokarm przeżuwają bezzębne już dziąsła. Poza tym człowiek stary nie zasypia głębokim snem, przeszkadza mu nawet świergot ptaka. Niewiele też śpiewa i nie potrafi już dźwięcznie zanucić melodii. „Wszystkie córki pieśni” — nuty — „wydają cichy głos”. Osoba w starszym wieku słabo słyszy muzykę i śpiew innych. Jednakże sędziwi pomazańcy i ich towarzysze, których część także jest już niemłoda, wznoszą swój głos, wysławiając Boga pieśniami na chrześcijańskich zebraniach. Bardzo się cieszymy, że są wśród nas i wychwalają Jehowę w zborze! (Psalm 149:1).
14. Jakie obawy dręczą sędziwych ludzi?
14 Jakże smutny jest los starców, zwłaszcza tych, którzy lekceważą Stwórcę! Zgromadzający mówi: „Ponadto lękają się już tego, co wysokie, a na drodze są trwogi. I okrywa się kwieciem drzewo migdałowe, i wlecze się konik polny, i pękają kapary, gdyż człowiek idzie do swego długotrwałego domu, po ulicy zaś chodzą płaczący” (Kaznodziei 12:5). Wiele sędziwych osób, stojąc na szczycie schodów, boi się, że spadnie. Nawet patrzenie na coś wysokiego może ich przyprawiać o zawrót głowy. A gdy muszą wyjść na zatłoczone ulice, lękają się krzywd i napaści ze strony złodziei.
15. W jakim sensie „okrywa się kwieciem drzewo migdałowe” i „wlecze się konik polny”?
15 Ponadto u starszego człowieka „okrywa się kwieciem drzewo migdałowe”, co zapewne znaczy, że siwieją mu włosy, stają się śnieżnobiałe i wypadają niczym białe płatki migdałowca. Kiedy starzec „wlecze się” przygarbiony, z rękami spuszczonymi lub opartymi na biodrach i z łokciami wysuniętymi do tyłu, przypomina konika polnego. Jeżeli ktokolwiek z nas trochę odpowiada temu opisowi, niech inni wiedzą, że należymy do energicznych, ruchliwych zastępów szarańczy Jehowy! (Zobacz Strażnicę z 1 maja 1998 roku, strony 8-13).
16. (a) Na co wskazuje ‛pękanie kaparów’? (b) Czym jest „długotrwały dom” i jakie bywają oznaki zbliżającej się śmierci?
16 Starsza osoba traci też apetyt, nawet jeśli pokarm przypomina smakowite kapary. Owoce te od dawna służą do pobudzania łaknienia. Wzmianka o ‛pękaniu kaparów’ oznacza, że i one nie potrafią wzniecić niknącego apetytu starca. Wszystko to wskazuje na jego zbliżanie się do „długotrwałego domu” — do grobu. Pozostanie tam na zawsze, jeżeli w swym życiu zapomniał o Stwórcy i postępował tak niegodziwie, iż Bóg nie będzie o nim pamiętał podczas zmartwychwstania. O zbliżającej się śmierci staruszka świadczy także jego smętny głos i żałosne wzdychanie dobywające się zza drzwi, czyli z jego ust.
17. W jakim sensie zostaje usunięty „srebrny sznur” i co może symbolizować „złota czasza”?
17 Jesteśmy zachęcani do pamiętania o Stwórcy, „zanim zostanie usunięty srebrny sznur i rozbije się złota czasza, i stłucze się dzban u źródła, i roztrzaska się koło do czerpania wody z cysterny” (Kaznodziei 12:6). „Srebrnym sznurem” może być rdzeń kręgowy. Jeśli ten cudowny szlak impulsów biegnących do mózgu ulegnie nieodwracalnemu uszkodzeniu, człowiekowi grozi niechybna śmierć. „Złota czasza” to zapewne połączony z rdzeniem kręgowym mózg, umieszczony w czaszce. Jest niezmiernie cenny, podobnie jak złoto; ustanie jego funkcji oznacza śmierć.
18. Co przedstawia „dzban u źródła” i co się dzieje po jego stłuczeniu?
18 „Dzbanem u źródła” jest serce. Przyjmuje ono strumień krwi i przekazuje ją z powrotem do całego organizmu. Z chwilą śmierci serce przypomina stłuczony dzban przy źródle. Nie może nabrać, utrzymać ani przepompować krwi niezbędnej do odżywiania i pokrzepiania ciała. ‛Roztrzaskane koło do czerpania wody z cysterny’ już się nie obraca, wskutek czego ustaje obieg życiodajnej krwi. W ten sposób Jehowa wyjawił Salomonowi istnienie układu krążenia — znacznie wcześniej, niż dowiódł tego XVII-wieczny lekarz William Harvey.
19. Jak w chwili śmierci człowieka spełniają się słowa z Księgi Kaznodziei 12:7?
19 Zgromadzający dodaje: „Wtedy proch wraca do ziemi, tak jak był, duch zaś wraca do prawdziwego Boga, który go dał” (Kaznodziei 12:7). Gdy „roztrzaska się koło do czerpania wody”, ciało człowieka wraca do prochu ziemi, z którego było pierwotnie uczynione (Rodzaju 2:7; 3:19). Dusza umiera, ponieważ pochodzący od Boga duch, czyli siła życiowa, wraca do Stwórcy i u Niego pozostaje (Ezechiela 18:4, 20; Jakuba 2:26).
Jaka przyszłość czeka tych, którzy pamiętają?
20. O co modlił się Mojżesz słowami Psalmu 90:12?
20 Salomon dobitnie wykazał, jak ważne jest pamiętanie o naszym Wspaniałym Stwórcy. Dzisiejsze życie, stosunkowo krótkie i pełne trosk, to na pewno nie wszystko, czego mogą się spodziewać ci, którzy pamiętają o Jehowie i z całej duszy spełniają Jego wolę. Bez względu na to, czy są młodzi, czy starzy, wykazują usposobienie wzorowane na Mojżeszu, który prosił w modlitwie: „Pokaż nam, jak liczyć nasze dni w taki sposób, byśmy mogli uzyskać serce mądre”. Ten pokorny prorok Boży gorąco pragnął, żeby Jehowa nauczył cały lud izraelski i jego samego, jak mają przejawiać mądrość, ceniąc sobie ‛dni swych lat’ i korzystając z nich w sposób cieszący się Jego uznaniem (Psalm 90:10, 12).
21. Co musimy czynić, by liczyć swe dni ku chwale Jehowy?
21 Zwłaszcza młodzi chrześcijanie powinni być zdecydowani usłuchać wezwania zgromadzającego i stale pamiętać o swoim Stwórcy. Mają niezwykłą sposobność pełnienia dla Niego świętej służby! Niemniej jeśli wszyscy, bez względu na wiek, nauczymy się w tym „czasie końca” liczyć swe dni ku chwale Jehowy, będziemy mogli to robić przez całą wieczność (Daniela 12:4; Jana 17:3). Aby tak się stało, musimy oczywiście pamiętać o swoim Wspaniałym Stwórcy. Musimy także spełniać całą swą powinność wobec Boga.
Jak byś odpowiedział?
◻ Dlaczego ludzie młodzi są usilnie zachęcani do pamiętania o swoim Stwórcy?
◻ Jak niektóre osoby opisane w Biblii pamiętały o Wspaniałym Stwórcy?
◻ Jakie skutki starości opisał Salomon?
◻ Jaka przyszłość czeka osoby pamiętające o Jehowie?
[Ilustracje na stronie 15]
Dawid, izraelska dziewczynka w niewoli, Anna i Symeon pamiętali o Jehowie
[Ilustracje na stronie 16]
Sędziwi Świadkowie Jehowy z radością służą naszemu Wspaniałemu Stwórcy