Pisarz biblijny nie nawiązywał do losu jednostki, lecz mówił o zamierzeniu Bożym i o tym, jaki wpływ ma ono na ludzkość. Skąd o tym wiemy? Wskazuje na to kontekst. Salomon wymienił wiele rzeczy, które zdają się mieć „wyznaczony czas”, po czym napisał: „Widziałem zajęcie, które Bóg dał synom ludzkim, by się nim zajmowali. Każdą rzecz pięknie uczynił w jej czasie” (Kaznodziei 3:10, 11).

A zatem Bóg dał ludziom różne zajęcia — Salomon wyliczył niektóre z nich. Ale Bóg obdarzył nas także wolną wolą, dzięki czemu możemy decydować, co chcemy robić. Żeby jednak osiągnąć najlepsze rezultaty, powinniśmy każde zadanie wykonać we właściwej, czyli w najbardziej sprzyjającej porze. Na przykład w Księdze Kaznodziei 3:2 Salomon nadmienił, że jest „czas sadzenia i czas wykorzeniania tego, co zasadzono”. Rolnicy wiedzą, że rośliny muszą się znaleźć w ziemi w odpowiedniej chwili. Co by było, gdyby rolnik zbagatelizował tę prostą zasadę i zabrał się do sadzenia za późno lub za wcześnie? Czy słusznie winiłby los, gdyby się ciężko napracował, a nie zebrał plonów? Oczywiście, że nie! Po prostu nie sadził wtedy, kiedy należało. Powinien był się trzymać naturalnego porządku rzeczy, ustalonego przez Stwórcę.

Tak więc Bóg nie określił losu poszczególnych osób ani wyniku wszystkich wydarzeń, lecz ustanowił zasady, które w harmonii z Jego zamierzeniem rządzą ludzkimi działaniami. Jeśli człowiek chce odnieść w czymś powodzenie, musi uwzględniać zamierzenie Boga i Jego rozkład czasu. Właśnie to zamierzenie — a nie los jednostki — jest czymś dawno ustalonym i niezmiennym. Za pośrednictwem proroka Izajasza Jehowa tak rzekł o ‛słowie, które wychodzi z jego ust’: „Nie wróci do mnie bezowocne, lecz uczyni to, w czym mam upodobanie, i pomyślnie spełni to, z czym je posłałem” (Izajasza 55:11).

Zrozumieć Boże zamierzenie

Pewnej wskazówki udzielił Salomon. Stwierdziwszy, że „każdą rzecz [Bóg] pięknie uczynił w jej czasie”, dodał: „Nawet czas niezmierzony włożył w ich serce, żeby człowiek nigdy nie zgłębił dzieła, które prawdziwy Bóg uczynił od początku do końca”. Według Biblii warszawskiej werset ten brzmi: „Nawet wieczność włożył w ich serca; a jednak człowiek nie może pojąć dzieła, którego dokonał Bóg od początku do końca” (Kaznodziei 3:11).

O słowach tych wiele już napisano. Nie ulega wątpliwości, że prędzej czy później każdy z nas w głębi serca zastanawia się nad sensem istnienia i swym ostatecznym losem. Historia potwierdza, że ludzie nie potrafią zaakceptować życia jako kieratu kończącego się grobem. W odróżnieniu od wszelkich innych ziemskich stworzeń myślą nie tylko o chwili bieżącej, ale też o śmierci i o tym, co będzie dalej. Pragnęlibyśmy żyć bez końca, wiecznie. Dlaczego? Ponieważ Bóg ‛włożył wieczność w nasze serca’.

Chcąc zaspokoić to pragnienie, ludzie uchwycili się koncepcji życia pozagrobowego. Niektórzy uważają, że gdy człowiek umrze, pewna jego cząstka żyje w dalszym ciągu. Inni wierzą, że będą wciąż na nowo przychodzić na świat w nieskończonym łańcuchu wcieleń. Jeszcze inni są przekonani, iż każdy szczegół ich egzystencji jest nieodwołalnie podporządkowany zrządzeniom losu lub opatrzności. Jednak takie wyjaśnienia nie są całkowicie satysfakcjonujące. Dzieje się tak dlatego, że — jak mówi Biblia — człowiek samodzielnie ‛nigdy nie zgłębi dzieła, które prawdziwy Bóg uczynił od początku do końca’.

Myśliciele i filozofowie od wieków bezskutecznie próbują znaleźć odpowiedzi na pytania dotyczące naszej egzystencji. Ale skoro Bóg wszczepił w nasze serca pragnienie bezkresnego życia, czyż nie powinniśmy oczekiwać, że wyjaśni też, jak możemy je zaspokoić? W Biblii czytamy o Nim: „Otwierasz swą rękę i zaspokajasz pragnienie wszystkiego, co żyje” (Psalm 145:16). Sięgnij po Słowo Boże, Biblię, a znajdziesz w nim satysfakcjonujące wyjaśnienia co do życia i śmierci oraz wiecznotrwałego zamierzenia Stwórcy wobec ziemi i ludzkości (Efezjan 3:11).

„Bóg przystąpił do stworzenia człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył; stworzył ich jako mężczyznę i kobietę” (Rodzaju 1:27).

TE ZNANE słowa z początkowych kart Biblii to opis najwspanialszej ‛rzeczy, którą Bóg pięknie uczynił w jej czasie’ — opis stworzenia pierwszych, doskonałych ludzi: Adama i Ewy (Kaznodziei 3:11). Jako Stwórca, Jehowa Bóg rzekł do nich: „Bądźcie płodni i stańcie się liczni oraz napełnijcie ziemię i opanujcie ją, a także podporządkujcie sobie ryby morskie i latające stworzenia niebios, i wszelkie żywe stworzenie, które się porusza po ziemi” (Rodzaju 1:28).