SZARON

1. Nadmorska równina pomiędzy równinnym terenem w pobliżu Dor (na pd. od Karmelu) a Równiną Filistyńską. Ma od 16 do 19 km szerokości i ciągnie się przez jakieś 60 km od pn. — gdzie jej granicę wyznacza Rzeka Krokodylowa (Nahr az-Zarka) — w kierunku pd., do okolic Joppy. Wzdłuż wybrzeża znajdują się rozległe wydmy. W starożytności region ten miał duże znaczenie militarne i handlowe ze względu na prowadzące tamtędy drogi.

Szaron, przez który przepływało sporo strumieni, był dobrze nawodniony i słynął z żyzności (por. Iz 35:2). Pasły się tu stada owiec i bydła (1Kn 27:29; por. Iz 65:10). Północną część Szaronu porastały kiedyś rozległe dąbrowy, natomiast część południowa przypuszczalnie była — podobnie jak dziś — intensywnie uprawiana. Wydaje się, że region ten w dużym stopniu został spustoszony podczas najazdu Asyryjczyków w VIII w. p.n.e. (Iz 33:9).

Jak dowiadujemy się z Pieśni nad Pieśniami, Szulamitka mówiła o sobie, że jest „zwykłym szafranem z nadbrzeżnej równiny”. Najwyraźniej miała na myśli jeden ze zwyczajnych kwiatów, jakich w Szaronie rosło wiele (PnP 2:1).

2. Według 1 Kronik 5:16 plemię Gada mieszkało „w Gileadzie, w Baszanie i jego zależnych miejscowościach, i na wszystkich pastwiskach Szaronu”. Zdaniem niektórych badaczy oznacza to, że Gadyci paśli swe stada na nadbrzeżnych równinach Szaronu. Jednakże potomkowie Gada otrzymali tereny na wsch. od Jordanu. Tam też znajdował się zarówno Gilead, jak i Baszan. Dlatego wielu uważa, że Szaronem nazywano także jakiś obszar na terytorium Gada.