RÓWNINA

Obszar o stosunkowo płaskiej powierzchni — w przeciwieństwie do wzgórz czy gór. Pisma Hebrajskie dość precyzyjnie stosują różne słowa do rozmaitego ukształtowania terenu.

Hebrajski termin ʽarawáh jest używany zarówno jako nazwa własna, jak i określenie pewnego typu krajobrazu (zob. ARABA). Jeśli występuje bez przedimka, oznacza pustynną równinę lub step, np. „pustynne równiny moabskie” czy „pustynne równiny Jerycha” (Lb 22:1; 35:1; Joz 5:10; 13:32; Jer 52:8). Na ogół sugeruje, że są to tereny jałowe, choć mogą występować na nich rzeki dostarczające niewielkie ilości wody. A zatem przeobrażenie urodzajnej, obfitującej w wodę równiny Szaron w pustynną równinę (Iz 33:9) czy na odwrót — napłynięcie na pustynną równinę potoków wody (Iz 35:1, 6; 51:3) oznaczałoby ogromną zmianę sytuacji.

Słowo bikʽáh odnosi się do rozległej równiny otoczonej górami. Pochodzi od czasownika „rozszczepić; rozłupać” i może być trafnie tłumaczone na „dolinna równina”. Po dziś dzień szeroka dolina między górami Liban i Antyliban nosi nazwę Bekaa (Joz 11:17). W Pismach Hebrajskich bikʽáh, czyli „dolinna równina”, jest nieraz zestawiana z górami, pagórkami (Pwt 8:7; 11:11; Ps 104:8; Iz 41:18) lub nierównym terenem (Iz 40:4). W Daniela 3:1 pokrewne słowo aramejskie określające miejsce, w którym Nebukadneccar wzniósł złoty posąg, często oddaje się po prostu przez „równina”.

Hebrajskie ʽémek opisuje długą nizinę lub dolinę. Oznacza „długą i szeroką przestrzeń między równoległymi łańcuchami wzgórz, mniej rozległą niż poprzedni termin [bikʽáh] (...) [ʽémek] przywodzi na myśl coś, co jest raczej szerokie i niskie niż strome i ograniczone” (Cyclopædia, red. J. M’Clintock i J. Strong, 1881, t. X, s. 703). Terminem tym określa się różne miejsca, takie jak „nizina Achor”, „nizina Ajjalon” czy „nizina Refaim” (Joz 7:24; 10:12; 1Kn 11:15).