„To jest mój sługa, którego wybrałem, którego kocham i darzę uznaniem! Dam mu swojego ducha i wyjaśni narodom, czym jest sprawiedliwość. Nie będzie się wykłócał ani głośno krzyczał, nikt też nie usłyszy jego głosu na głównych ulicach. Nie zmiażdży zgniecionej trzciny ani nie zgasi tlącego się knota, aż sprawi, że sprawiedliwość zatryumfuje. I w jego imieniu narody będą pokładać nadzieję” (Mateusza 12:18-21; Izajasza 42:1-4).

Ale co to znaczy, że „nie będzie się wykłócał ani głośno krzyczał, nikt też nie usłyszy jego głosu na głównych ulicach”? Gdy Jezus uzdrawia różne osoby, nie pozwala im — ani też demonom — żeby „ujawniały, kim jest” (Marka 3:12). Nie chce, żeby ludzie dowiadywali się o nim, słuchając nowin obwieszczanych na ulicach albo zniekształconych relacji z przejęciem przekazywanych z ust do ust.