MIECH

Przyrząd do tłoczenia powietrza, które jest w nim zasysane przez zawór, a wypychane dyszą wylotową. Za pomocą miechów można znacznie skuteczniej podtrzymywać ciąg w piecu niż wówczas, gdy się czymś wachluje lub też dmucha przez jakąś rurkę, np. wydrążoną trzcinę. Miech miał bardzo prostą konstrukcję. Był to umocowany na ramie albo podstawie worek zakończony dyszą (z żelaza lub trzciny, z ognioodporną glinianą końcówką), którą wkładano do pieca. W mniejszych piecach kuźniczych stosowano miechy ręczne, ale w dużych, wytwarzających wysoką temperaturę używano podwójnych miechów nożnych. Deptano je na przemian jedną i drugą nogą, pociągając jednocześnie za sznurek, żeby ponownie napełnić powietrzem opróżniony worek. Aby zapewnić stały ciąg powietrza w dużym piecu, dwóch ludzi obsługiwało dwa takie podwójne miechy. Hebrajski odpowiednik słowa „miech”, mappúach, pochodzi od rdzenia nafách, oznaczającego „tchnąć; dmuchać” (Rdz 2:7). O urządzeniu tym bezpośrednio wspomniano w Biblii tylko raz (Jer 6:29), choć być może właśnie do niego nawiązano w Izajasza 54:16 i Ezechiela 22:20, 21. Wersety te mają znaczenie przenośne i dotyczą procesu rafinacji metali (zob. RAFINACJA, RAFINER).