Przynoszenie „daru dla Jehowy”

12, 13. W jaki sposób po roku 537 p.n.e. do Jerozolimy byli przyprowadzani „bracia”?

¹² Kiedy Jerozolima zostanie odbudowana i znów zaczną w niej usługiwać kapłani, dla Żydów mieszkających z dala od ojczyzny stanie się ośrodkiem czystego wielbienia Boga. Wielu z nich będzie pokonywać duże odległości, by wziąć udział w dorocznych świętach. Pobudzany przez Boga, Izajasz pisze: „‚Przyprowadzą wszystkich waszych braci ze wszystkich narodów jako dar dla Jehowy — na koniach i na rydwanach, i na krytych wozach, i na mułach, i na szybkich wielbłądzicach — na mą świętą górę, Jerozolimę’, rzekł Jehowa, ‚jak wtedy, gdy synowie Izraela przynoszą w czystym naczyniu dar do domu Jehowy. Spośród nich także wezmę niektórych na kapłanów, na Lewitów’” (Izajasza 66:20, 21).

¹³ Część tych „braci ze wszystkich narodów” przybyła na święto Pięćdziesiątnicy, w czasie którego na uczniów Jezusa został wylany duch święty. Sprawozdanie biblijne donosi: „W Jerozolimie mieszkali Żydzi, ludzie bogobojni, z każdego narodu pod niebem” (Dzieje 2:5). Przyszli do Jerozolimy, by wielbić Boga zgodnie ze zwyczajem żydowskim, ale gdy usłyszeli dobrą nowinę o Jezusie Chrystusie, wielu weń uwierzyło i dało się ochrzcić.

14, 15. (a) Jak po I wojnie światowej namaszczeni chrześcijanie zgromadzali swych kolejnych duchowych „braci” i jak składali Jehowie ten ‛dar w czystym naczyniu’? (b) W jaki sposób Jehowa ‛wziął niektórych na kapłanów’? (c) Między innymi którzy pomazańcy brali udział w zgromadzaniu swych duchowych braci? (Patrz ramka powyżej).

¹⁴ Czy proroctwo to miało się też spełnić w czasach nowożytnych? Owszem. Po I wojnie światowej namaszczeni duchem słudzy Jehowy zrozumieli na podstawie Pisma Świętego, że w roku 1914 w niebie zostało ustanowione Królestwo Boże. Dzięki pilnemu studiowaniu Biblii dowiedzieli się, że trzeba jeszcze zgromadzić dalszych dziedziców tego Królestwa, czyli „braci”. Nieustraszeni głosiciele wszelkimi środkami lokomocji docierali „aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” w poszukiwaniu przyszłych członków namaszczonego ostatka, w większości wywodzących się z kościołów chrześcijaństwa. Kiedy ich znajdowali, przyprowadzali ich jako dar dla Jehowy (Dzieje 1:8).

¹⁵ Pomazańcy zgromadzani w tych początkowych latach bynajmniej nie oczekiwali, że Jehowa przyjmie ich takich, jacy byli przed poznaniem prawdy biblijnej. Zaczęli pozbywać się wszystkiego, co kalało ich pod względem duchowym i moralnym, aby można ich było zaprezentować jako ‛dar w czystym naczyniu’ lub według słów apostoła Pawła „przedstawić Chrystusowi jako nieskalanie czystą dziewicę” (2 Koryntian 11:2). Poza odrzuceniem błędnych nauk musieli się też nauczyć zachowywania ścisłej neutralności w sprawach politycznych tego świata. Gdy w roku 1931 byli już dostatecznie oczyszczeni, Jehowa łaskawie pozwolił im przybrać nazwę Świadkowie Jehowy, by reprezentowali Jego imię (Izajasza 43:10-12). A w jaki sposób ‛wziął niektórych na kapłanów’? Jako grupa owi pomazańcy stali się częścią „królewskiego kapłaństwa, narodu świętego”, składającego Bogu ofiary wysławiania (1 Piotra 2:9; Izajasza 54:1; Hebrajczyków 13:15).

[Ramka na stronie 409]

Pomazańcy ze wszystkich narodów jako dary dla Jehowy

W 1920 roku Juan Muñiz wyjechał ze Stanów Zjednoczonych do Hiszpanii, a następnie do Argentyny, gdzie zorganizował zbory pomazańców. Od roku 1923 światło prawdy zaczęło świecić szczerym mieszkańcom zachodniej Afryki, wtedy bowiem misjonarz William R. Brown (nazywany często Brown-Biblia) wyruszył ogłaszać wieść o Królestwie w takich krajach, jak Sierra Leone, Ghana, Liberia, Gambia i Nigeria. W tym samym roku Kanadyjczyk George Young udał się do Brazylii, następnie zaś do Argentyny, Kostaryki, Panamy i Wenezueli, a nawet do Związku Radzieckiego. Mniej więcej w tym czasie odpłynął z Anglii Edwin Skinner, by przez wiele lat trudzić się w dziele żniwnym w Indiach.