Wina osób na odpowiedzialnych stanowiskach, które tolerują grzech. Jehowa zrzucił Jeruzalem „z nieba na ziemię”, dopuszczając do zburzenia miasta oraz świątyni, będącej „podnóżkiem” Bożym (Psalm 132:7). W ten sposób „zbezcześcił królestwo” Judy. Wrogowie zniszczyli świątynię, jakby była zwykłym szałasem. Wznosili tryumfalne okrzyki niczym w dniu wielkiego święta. Konające dzieci błagały matki o pożywienie. A głównie kto był winny takiego obrotu rzeczy? Fałszywi prorocy, którzy zamiast napiętnować grzech Jeruzalem, zwodzili lud bałamutnymi wypowiedziami (Jeremiasza 14:13). Stosowna jest w tym wypadku modlitwa, wielu bowiem straciło życie w „dniu srogiego gniewu Jehowy”! (2:1-22).

◻ 2:6 (BT) — „Namiotem” Bożym była świątynia jeruzalemska. Kiedy Babilończycy dewastowali to sanktuarium, Jehowa pozwolił, aby je brutalnie rozwalono jak zwykłą szopę w ogrodzie. Takie prowizoryczne schronienie przed upalnym słońcem w końcu się rozbiera.