Ciekawe myśli z Księgi Ezechiela (część II)

JEST grudzień 609 roku p.n.e. Król babiloński przystąpił do ostatecznego oblężenia Jerozolimy. Dotychczasowe orędzia przekazywane przez Ezechiela wygnańcom w Babilonie dotyczyły jednej sprawy: upadku i zniszczenia ich ukochanego miasta, Jerozolimy. Ale teraz tematyka proroctw Ezechiela się zmienia: prorok zapowiada karę pogańskim narodom, które będą się radować z nieszczęścia ludu Bożego. Kiedy 18 miesięcy później Jerozolima upada, Ezechiel zaczyna prorokować o czymś innym: o chwalebnym odrodzeniu religii prawdziwej.

Księga Ezechiela 25:1 do 48:35 zawiera proroctwa o narodach sąsiadujących z Izraelem oraz o wyzwoleniu ludu Bożego.a Orędzia te występują w porządku chronologicznym i tematycznym. Wyjątek stanowi fragment z Księgi Ezechiela 29:17-20, ale te cztery wersety również dotyczą omawianej sprawy. Jako część natchnionego Pisma Świętego, Księga Ezechiela zawiera orędzie, które jest „żywe i oddziałuje z mocą” (Hebrajczyków 4:12).

‛TAMTEN KRAJ STANIE SIĘ JAK OGRÓD EDEN’

(Ezechiela 25:1 do 39:29)

Jehowa przewiduje reakcję okolicznych narodów na upadek Jerozolimy i ustami Ezechiela wypowiada proroctwa przeciwko Ammonowi, Moabowi, Edomowi, Filistei, Tyrowi i Sydonowi. Egipt będzie splądrowany. „Faraona, króla Egiptu, oraz jego rzeszę” przyrównano do cedru, który zostanie ścięty „mieczem króla Babilonu” (Ezechiela 31:2, 3, 12; 32:11, 12).

Jakieś sześć miesięcy po zniszczeniu Jerozolimy w 607 roku p.n.e. uciekinier donosi Ezechielowi: „Miasto zostało zdobyte!” Prorok ‛nie jest już niemy’ — znów zaczyna przemawiać do wygnańców (Ezechiela 33:21, 22). Obwieszcza proroctwa o odrodzeniu. Jehowa ‛wzbudzi nad nimi jednego pasterza, swego sługę Dawida’ (Ezechiela 34:23). Edom będzie spustoszony, ale „tamten kraj”, czyli Juda, stanie się „jak ogród Eden” (Ezechiela 36:35). Jehowa obiecuje ochraniać swych czcicieli przed atakiem „Goga” (Ezechiela 38:2).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

29:8-12 — Kiedy Egipt był spustoszony przez 40 lat? Po zburzeniu Jerozolimy w 607 roku p.n.e. ostatek z Judy uciekł do Egiptu, mimo przestróg proroka Jeremiasza (Jeremiasza 24:1, 8-10; 42:7-22). Nie zapewniło im to bezpieczeństwa, ponieważ Nebukadneccar podbił także Egipt. Właśnie wtedy mógł się rozpocząć 40-letni okres spustoszenia tego kraju. Świecka historia nie dostarcza na to wyraźnych dowodów, ale możemy być przekonani, że sprawozdanie biblijne jest dokładne, ponieważ Jehowa spełnia swoje obietnice (Izajasza 55:11).

29:18 — W jakim sensie „każda głowa wyłysiała i skóra na każdym ramieniu była otarta”? Oblężenie lądowej części Tyru było tak forsowne i męczące, że głowy wojowników Nebukadneccara wyłysiały od noszenia hełmów, a ich ramiona otarły się od dźwigania materiałów na budowę wież i umocnień oblężniczych (Ezechiela 26:7-12).

Czego się możemy nauczyć:

29:19, 20. Ponieważ Tyryjczycy schronili się w części miasta położonej na wyspie i zabrali ze sobą większość swoich majętności, król Nebukadneccar zdobył w Tyrze niewiele łupów. I choć był on dumnym i samolubnym władcą pogańskim, Jehowa wynagrodził mu jego trud, dając mu Egipt jako „zapłatę dla jego wojska”. Powinniśmy naśladować prawdziwego Boga i płacić podatki władzom, które świadczą nam różne usługi. Z tego obowiązku nie zwalniają nas ani poczynania świeckich rządów, ani sposób, w jaki wykorzystują fundusze uzyskiwane z podatków (Rzymian 13:4-7).

33:7-9. Dzisiejsza klasa strażnika — ostatek pomazańców — oraz jej towarzysze nigdy nie powinni się powstrzymywać od głoszenia dobrej nowiny o Królestwie i ostrzegania ludzi przed nadchodzącym „wielkim uciskiem” (Mateusza 24:21).

33:10-20. Nasze zbawienie zależy od zawrócenia ze złych dróg i stosowania się do wymagań Bożych. Droga Jehowy naprawdę ‛jest słuszna’.

36:20, 21. Gdy Izraelici nie postępowali zgodnie z tym, czego od nich oczekiwano jako od „ludu Jehowy”, przynosili hańbę Jego imieniu. Obyśmy nigdy nie stali się czcicielami Jehowy tylko z nazwy.

36:25, 37, 38. Duchowy raj, w którym dziś przebywamy, zamieszkuje liczna „trzoda świętych”. Powinniśmy więc dokładać starań, by zachowywać jego czystość.

38:1-23. Jakże pokrzepia świadomość, że Jehowa ocali swych sług podczas ataku Goga z krainy Magog! Gog to imię nadane „władcy tego świata”, Szatanowi Diabłu, po wyrzuceniu go z nieba. Kraina Magog to siedziba Szatana i demonów; ich wpływy ograniczono do ziemi (Jana 12:31; Objawienie 12:7-12).

„ROZWAŻ W SWYM SERCU WSZYSTKO, CO CI POKAZUJĘ”

(Ezechiela 40:1 do 48:35)

Mija 14 rok od zburzenia Jerozolimy (Ezechiela 40:1). Przed wygnańcami jeszcze 56 lat niewoli (Jeremiasza 29:10). Ezechiel zbliża się do 50 roku życia. W wizji zostaje przeniesiony do ziemi izraelskiej i słyszy: „Synu człowieczy, zobacz na własne oczy i usłysz na własne uszy, i rozważ w swym sercu wszystko, co ci pokazuję” (Ezechiela 40:2-4). Jakże ekscytująca musi być dla proroka wizja nowej świątyni!

Chwalebna świątynia ukazana Ezechielowi ma 6 bram, 30 jadalni, Miejsce Święte i Miejsce Najświętsze, drewniany ołtarz i ołtarz całopalny. Ze świątyni wypływa strumień wody, który zamienia się w potok (Ezechiela 47:1). Ezechiel otrzymuje również wizję przydziałów ziemi dla poszczególnych plemion — każda posiadłość rozciąga się ze wschodu na zachód. Między ziemią Judy i Beniamina leży pas przeznaczony na ośrodek zarządzania. Tu znajduje się „sanktuarium Jehowy” i „miasto” o nazwie Jehowa-Szamma, czyli „Jest tam Jehowa” (Ezechiela 48:9, 10, 15, 35).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

40:3 do 47:12 — Co wyobraża świątynia ukazana w wizji? Przedstawiona w wizji ogromna świątynia nigdy nie została wybudowana. Wyobrażała ona duchową świątynię Bożą, umożliwiającą dziś praktykowanie czystego wielbienia (Ezechiela 40:2; Micheasza 4:1; Hebrajczyków 8:2; 9:23, 24). Wizja świątyni spełnia się w „dniach ostatnich”, wraz z oczyszczaniem nowożytnej klasy kapłańskiej (2 Tymoteusza 3:1; Ezechiela 44:10-16; Malachiasza 3:1-3). Do jej ostatecznego spełnienia dojdzie jednak w raju. Dla żydowskich wygnańców wizja świątyni była obietnicą odrodzenia czystego wielbienia Jehowy oraz przydzielenia dziedzicznej posiadłości każdej rodzinie izraelskiej.

40:3 do 43:17 — Co oznaczało mierzenie świątyni? Obmierzenie świątyni stanowiło gwarancję, że zamysł Jehowy co do czystego wielbienia na pewno się spełni.

43:2-4, 7, 9 — Czym były ‛zwłoki ich królów’, które miały być usunięte ze świątyni? Wyrażenie to najwyraźniej odnosi się do bożków. Zbuntowani władcy oraz inni mieszkańcy Jerozolimy skalali nimi świątynię Bożą i w rezultacie uczynili ich swoimi królami.

43:13-20 — Co symbolizuje ołtarz, który Ezechiel ujrzał w wizji? Ten symboliczny ołtarz wyobraża wolę Bożą w związku z ofiarą okupu złożoną przez Jezusa Chrystusa. Dzięki niej pomazańcy zostają uznani za prawych, a „wielka rzesza” staje się czysta w oczach Jehowy (Objawienie 7:9-14; Rzymian 5:1, 2). Być może dlatego w świątyni z wizji nie ma „lanego morza”, które znajdowało się w świątyni Salomona i było przeznaczone dla kapłanów, by się w nim obmywali (1 Królów 7:23-26).

44:10-16 — Kogo wyobraża ta klasa kapłańska? Kapłani ci stanowią pierwowzór nowożytnego grona chrześcijan namaszczonych duchem. W 1918 roku zostali oni poddani oczyszczeniu — Jehowa zasiadł w swej duchowej świątyni jako „rafiner i czyściciel” (Malachiasza 3:1-5). Tym, których uznał za czystych lub którzy okazali skruchę, pozwolił dalej pełnić zaszczytną służbę. Musieli jednak ‛zachowywać siebie nie splamionymi przez świat’, stając się przykładami dla „wielkiej rzeszy”, którą wyobrażali członkowie plemion niekapłańskich (Jakuba 1:27; Objawienie 7:9, 10).

45:1; 47:13 do 48:29 — Co symbolizuje „kraj” i jego rozdzielanie? Kraj to obszar działalności ludu Bożego. Niezależnie od miejsca pobytu każdy sługa Jehowy dopóty znajduje się w tym odrodzonym kraju, dopóki popiera prawdziwe wielbienie. Wizja podziału ziemi ostatecznie spełni się w nowym świecie, gdy każdy wierny chrześcijanin otrzyma jakieś miejsce (Izajasza 65:17, 21).

45:7, 16 — Co wyobrażała danina ludu na rzecz kapłaństwa i naczelnika? W duchowej świątyni chodzi przede wszystkim o wsparcie duchowe — ducha współpracy i gotowość niesienia pomocy.

47:1-5 — Co obrazuje woda z rzeki ujrzanej w wizji przez Ezechiela? Woda ta przedstawia zgotowane przez Jehowę środki umożliwiające wybawienie, w tym Chrystusową ofiarę okupu i wiedzę o Bogu zawartą w Biblii (Jeremiasza 2:13; Jana 4:7-26; Efezjan 5:25-27). Rzeka ta wzbiera, by można było podołać napływowi ludzi, którzy podejmują czyste wielbienie Boga (Izajasza 60:22). Najpotężniejsza stanie się podczas Millennium, a płynąca w niej „woda życia” będzie obejmować między innymi głębsze zrozumienie uzyskane ze „zwojów”, które zostaną wtedy otwarte (Objawienie 20:12; 22:1, 2).

47:12 — Co symbolizują owocujące drzewa? Owe symboliczne drzewa wyobrażają środki przedsięwzięte przez Boga, by przywrócić ludziom doskonałość.

48:15-19, 30-35 — Co obrazuje miasto ujrzane przez Ezechiela? Miasto o nazwie „Jest tam Jehowa” (po hebrajsku „Jehowa-Szamma”) leży w „nieświętej” ziemi, musi zatem przedstawiać coś ziemskiego. Może chodzić o ziemski ośrodek zarządzania, działający dla dobra członków prawego społeczeństwa „nowej ziemi” (2 Piotra 3:13). Bramy rozmieszczone z każdej strony wskazują, że miasto jest otwarte i dostępne. Nadzorcy ludu Bożego muszą być przystępni.

Czego się możemy nauczyć:

40:14, 16, 22, 26. Wizerunki palm na pilastrach przy wejściach do świątyni pokazują, że wstęp do niej mają wyłącznie osoby czyste pod względem moralnym (Psalm 92:12). Uczy nas to, że nasz sposób oddawania czci Jehowie będzie się cieszył Jego uznaniem tylko wtedy, gdy zachowujemy prawość.

44:23. Jakże wdzięczni możemy być za usługiwanie dzisiejszej klasy kapłańskiej! „Niewolnik wierny i roztropny” dostarcza pokarm duchowy na czas słuszny, dzięki czemu pomaga nam dostrzec różnicę między tym, co nieczyste, a tym, co czyste w oczach Jehowy (Mateusza 24:45).

47:9, 11. Wiedza — ważny element symbolicznej wody — ma w naszych czasach uzdrawiający wpływ. Ożywia ludzi pod względem duchowym (Jana 17:3). Z drugiej strony ci, którzy nie przyjmują tej życiodajnej wody, zostaną ‛wydani soli’ — zniszczeni na wieki. Jakież to ważne, byśmy ‛robili wszystko, by poprawnie władać słowem prawdy’! (2 Tymoteusza 2:15).

„Uświęcę swoje wielkie imię”

Po usunięciu z tronu ostatniego króla z dynastii Dawida Jehowa pozwolił, by minęło wiele czasu do przyjścia tego, „do którego należy tytuł prawny” do władzy królewskiej. Nie odstąpił jednak od swego przymierza z Dawidem (Ezechiela 21:27; 2 Samuela 7:11-16). Poprzez proroka Ezechiela mówi o ‛swym słudze Dawidzie’, który zostanie „pasterzem” i „królem” (Ezechiela 34:23, 24; 37:22, 24, 25). Chodzi oczywiście o Jezusa Chrystusa w chwale królewskiej (Objawienie 11:15). Jehowa ‛uświęci swoje wielkie imię’ za pośrednictwem mesjańskiego Królestwa (Ezechiela 36:23).

Już wkrótce wszyscy, którzy bezczeszczą święte imię Boże, zostaną zgładzeni. Natomiast ci, którzy je uświęcają, oddając Jehowie cześć w sposób cieszący się Jego uznaniem, otrzymają życie wieczne. Dlatego w pełni korzystajmy z wód życia, które za naszych dni płyną tak obficie, i przyznawajmy czystemu wielbieniu najważniejsze miejsce.

[Przypis]

[Ilustracja na stronie 9]

Chwalebna świątynia z wizji Ezechiela

[Ilustracja na stronie 10]

Co wyobraża rzeka życia, którą ujrzał Ezechiel?

[Prawa własności]

Pictorial Archive (Near Eastern History) Est.