Obrazy z Ziemi Obiecanej

Jałowa, lecz fascynująca Pustynia Judzka

JAK twoim zdaniem wygląda Pustynia Judzka w Ziemi Obiecanej? Niektórym przychodzi na myśl rozległa, gęsta puszcza. Innym staje przed oczami coś w rodzaju Sahary — bezkresne morze piasków.

Żadne z tych wyobrażeń nie odpowiada rzeczywistości, co widać na powyższym zdjęciu. Przedstawia ono fragment pustyni mający pewien związek z Jezusem. Według tradycji Szatan pokazał mu „wszystkie królestwa świata” z tego szczytu, który się wznosi na skraju pustyni i góruje nad leżącym na wschód od niego i obfitującym w piękne palmy Jerychem w dolinie Jordanu (Mateusza 3:1; 4:1-11).

Począwszy od tych północno-wschodnich rejonów Pustynia Judzka ciągnie się na południe wzdłuż zachodniego wybrzeża Morza Martwego. Łatwiej ci będzie wyobrazić sobie ten obszar, gdy przyjrzysz się mapce zamieszczonej na okładce Kalendarza Świadków Jehowy na rok 1989. (Kalendarz zawiera też powyższe zdjęcie w powiększeniu). Pustynia, mająca od 16 do 24 kilometrów szerokości, obejmuje wschodnie zbocza Gór Judzkich aż do brzegów Morza Martwego.

Góry te zatrzymują większą część pary wodnej, unoszącej się znad Morza Śródziemnego. Dlatego na łagodne, lecz gołe stoki wapienne po stronie wschodniej spada niewiele deszczu. Wyjątkiem są miesiące zimowe: listopad i grudzień. Wyrasta wtedy trawa, co umożliwia wypasanie stad owiec. A zatem wzmianka o „zagrodach owczych”, występująca w Księdze 1 Samuela 24:4 (BT), dobrze pasuje do tego terenu.

Rosnąca tutaj trawa nie zieleni się długo. Wschodnie wiatry wiejące od pustyni w krótkim czasie zmieniają ją w pożółkłe badyle. Jakże trafnie ilustruje to prorocza wypowiedź: „Trawa usycha, więdnie kwiat, lecz słowo Boga naszego trwa na wieki” (Izajasza 40:8, BT; 1 Piotra 1:24, 25).

Jezus być może przypomniał sobie powyższy werset, gdy przez 40 dni i 40 nocy wędrował po tej pustyni. Pomyśl, jak musiał się czuć, chodząc pod palącym słońcem wśród nagrzanych skał i bezdrzewnych parowów! (Izajasza 32:2). Nic dziwnego, że potem „przyszli aniołowie i zaczęli mu usługiwać”! (Mateusza 4:1-11).

Pustynia Judzka ze względu na jałowość i brak mieszkańców często służyła za miejsce ucieczki. Dawid, który znalazł tam schronienie, gdy uchodził przed rozgniewanym królem Saulem, opisał ją jako „ziemię zeschłą, spragnioną i bezwodną” (Psalm 63:1, 2, Bw [63:1 i nagłówek, NW]; 1 Samuela 23:29 [24:1, Bw]). Przez jakiś czas ukrywał się w jaskini, którą mogła być jaskinia Umm Katafa w Wadi Chareitun (wąwozie biegnącym na wschód od Betlejem w kierunku Morza Martwego) (Hebrajczyków 11:32, 38). Na zdjęciu przedstawiającym widok z tej pieczary dostrzec można po prawej stronie u dołu kilka czarnych owiec poszukujących kępek roślin.

Dawid akurat przebywał w jednej z jaskiń w rejonie En-gedi, gdy wszedł do niej Saul za swoją potrzebą. Dawid wprawdzie odciął połę jego płaszcza, ale nie wyrządził nic złego „pomazańcowi Jehowy”. Później zawołał na Saula, może akurat wtedy, gdy w dole król miał się skryć wśród bujnego listowia (1 Samuela 24:1-22 [24:2-23, Bw]). ‛Listowie w takim miejscu?’ — mógłbyś zapytać.

Owszem, gdy wody jest pod dostatkiem, krzewi się tam bujna roślinność. Przykładem jest En-gedi. Woda sącząca się przez porowate skały wybija się w tej dolinie, ciągnącej się do zachodniego brzegu Morza Martwego, w postaci źródeł i wodospadów. Dzięki temu En-gedi przypomina istną dżunglę o bogatej szacie roślinnej. Można tam znaleźć wiele gatunków kwiatów i owoców. Można też obserwować życie dzikich zwierząt, od borsuka skalnego do kozłów górskich; w rejonie tym występują nawet lamparty! (1 Samuela 24:2 [24:3, Bw]; Pieśń Salomona 1:14).

Okoliczność, iż jałowa Pustynia Judzka może się do tego stopnia zazielenić, ułatwia nam zrozumienie wizji Ezechiela, w której ujrzał on wodę wypływającą ze świątyni w Jeruzalem. Strumyk stale się powiększał, aż stał się potokiem płynącym na wschód przez Pustynię Judzką. Jaki przyniosło to rezultat? Ezechiel napisał: „Na obu brzegach potoku będą rosły różne drzewa (...). Owoc ich jest na pokarm, a liście ich na lekarstwo”. Rzeka wpadała do Morza Słonego, uzdrawiając nawet jego martwe wody (Ezechiela 47:1-12, Bw; Izajasza 35:1, 6, 7).

Chociaż więc Pustynia Judzka jest na ogół jałowa i bezludna, stanowi zarazem fascynujący obszar pełen kontrastów, o którym mowa w wielu doniesieniach biblijnych (Łukasza 10:29-37).

[Prawa własności do ilustracji, strona 16]

Pictorial Archive (Near Eastern History) Est.

[Prawa własności do ilustracji, strona 17]

Pictorial Archive (Near Eastern History) Est.