Ale proroctwa biblijne spisane w VI w. p.n.e. zwiastowały radykalną zmianę sytuacji. Ukazały Grecję najpierw pod postacią uskrzydlonego lamparta, a później jako kozła z okazałym rogiem i niedwuznacznie przepowiedziały, iż zdruzgocze ona medo-perskie mocarstwo światowe. Wyjawiły też, że potęga „okazałego rogu” zostanie złamana, a zamiast niego pojawią się cztery inne (Dn 7:6; 8:5-8, 20-22; 11:3, 4).

Tym „okazałym rogiem” był Aleksander Wielki. W 334 r. p.n.e. stanął na czele niedużej, lecz karnej armii greckiej i powiódł ją od zwycięstwa do zwycięstwa. Błyskawicznie podbił Azję Mniejszą, Syrię, Palestynę, Egipt i resztę państwa medo-perskiego, aż po Indie. Jednakże kilkanaście lat później Aleksander zmarł, a jego imperium w stosunkowo krótkim czasie rozpadło się na cztery części, które zagarnęli jego czterej wodzowie.

[Ramka na stronie 334]

W 323 r. p.n.e. 32-letni Aleksander zapadł na malarię i umarł. Do r. 301 swe panowanie ugruntowali czterej jego wodzowie: Ptolemeusz I (Soter) objął rządy nad Egiptem i Palestyną, Seleukos I (Nikator) nad Mezopotamią i Syrią, Lizymach nad Tracją i Azją Mniejszą, a Kasander nad Macedonią i Grecją (Dn 7:6; 8:8; 11:4).