TAMMUZ II

Nazwa żydowskiego miesiąca księżycowego — czwartego w kalendarzu religijnym, a dziesiątego w świeckim — używana po niewoli babilońskiej. Dlatego w Targumie Jonatana wyrażenie „miesiąc dziesiąty” z Rodzaju 8:5 oddano jako „miesiąc Tammuz”. Tammuzem nazywano też babilońskiego boga (Eze 8:14). Biblia nie odnosi tego miana do omawianego miesiąca, określając go wyłącznie za pomocą liczebników porządkowych (Eze 1:1). Natomiast pojawia się ono w żydowskiej Misznie (Taanit 4:6) oraz w innych dziełach powygnaniowych. Żydzi mogli się posługiwać tą pogańską nazwą — i nie tylko tą — po prostu ze względów praktycznych. Należy pamiętać, że po niewoli babilońskiej podlegali obcym mocarstwom. Skoro musieli utrzymywać z nimi kontakty, to siłą rzeczy przejęli od nich określenia miesięcy. W powszechnym dziś kalendarzu gregoriańskim w wielu językach nazwy niektórych miesięcy pochodzą od imion bogów Janusa i Marsa, bogini Junony oraz Juliusza Cezara i Augusta, a mimo to chrześcijanie się nimi posługują, gdyż są podporządkowani „władzom zwierzchnim” (Rz 13:1).

Miesiąc Tammuz przypadał na część czerwca i część lipca, czyli na okres wzmagających się letnich upałów. Zaczynały wtedy dojrzewać pierwsze winogrona (Lb 13:20).

W 607 r. p.n.e., dziewiątego dnia tego właśnie miesiąca, Nebukadneccar po półtorarocznym oblężeniu Jerozolimy zrobił wyłom w jej murach (2Kl 25:3, 4; Jer 39:2; 52:6, 7). W rocznicę tamtej tragedii przez następne 70 lat niewoli Żydzi urządzali post — każdego dziewiątego dnia miesiąca czwartego (Za 8:19). Po drugim zburzeniu Jerozolimy, w 70 r. n.e., post przeniesiono na 17 dzień czwartego miesiąca — dzień, w którym Rzymianie pod wodzą Tytusa zrobili wyłom w murze świątyni. W miesiącu tym nie wypadało żadne święto nakazane przez Jehowę.