Błogosławieństwo Jehowy wzbogaca

„Błogosławieństwo Jehowy — to wzbogaca; i nie dodaje On do niego boleści” (PRZYSŁÓW 10:22, NW).

 1-3. Jaki fakt dotyczący bogactwa powinni uznawać wszyscy, łącznie z tymi, którzy bardzo się troszczą o rzeczy materialne?

NIEKTÓRZY ludzie bez przerwy mówią o pieniądzach — albo o ich braku. Na swe nieszczęście w ostatnich latach doprawdy mieli o czym rozmawiać. W roku 1992 recesja nie oszczędziła nawet zamożnego Zachodu, gdzie tracili pracę zarówno szeregowi robotnicy, jak i dyrektorzy. Wielu zastanawiało się nad tym, czy kiedykolwiek doczekają jeszcze czasów ustabilizowanego dobrobytu.

² Czy to źle, gdy ktoś troszczy się o swój dobrobyt materialny? Nie, w jakiejś mierze jest to całkiem naturalne. Z drugiej strony jednak trzeba sobie uprzytomnić pewną podstawową prawdę. Otóż wszystkie rzeczy materialne koniec końców pochodzą od Stwórcy. Jest nim „Bóg, Jahwe, który stworzył (...) ziemię wraz z jej plonami, dał ludziom na niej dech ożywczy i tchnienie tym, co po niej chodzą” (Izajasza 42:5, BT).

³ Jehowa nie przesądził z góry, kto ma być bogaty, a kto biedny, niemniej każdy z nas jest odpowiedzialny za to, w jaki sposób korzysta ze swego udziału w „ziemi wraz z jej plonami”. Jeżeli posiadanego mienia używamy do tego, by wynosić się nad innych, to czeka nas rozrachunek z Jehową. A wszyscy, którzy niewolniczo służą majętności zamiast Bogu, przekonają się, że „kto ufa swemu bogactwu, ten upadnie” (Przypowieści 11:28; Mateusza 6:24; 1 Tymoteusza 6:9). Jeżeli zamożność w sensie materialnym nie idzie w parze z sercem uległym Jehowie, na koniec okaże się wartością bez pokrycia (Kaznodziei 2:3-11, 18, 19; Łukasza 16:9).

Najważniejsza zamożność

 4. Dlaczego dostatek duchowy jest cenniejszy od obfitości dóbr materialnych?

⁴ Biblia wypowiada się nie tylko na temat dostatku materialnego, lecz także duchowego. Ten ostatni jest rzecz jasna cenniejszy (Mateusza 6:19-21). Z dobrobytem duchowym łączą się uszczęśliwiające stosunki z Jehową, które mogą się rozciągnąć na całą wieczność (Kaznodziei 7:12). Ponadto bogaci duchowo słudzy Boży wcale nie są stratni, jeśli chodzi o dobrodziejstwa materialne. W nowym świecie dobrobytowi duchowemu będzie towarzyszyć dostatek materialny. Ludzie wiary cieszyć się będą w tym zakresie zabezpieczeniem, którego nie osiąga się w zaciekłym współzawodnictwie bądź też kosztem zdrowia i szczęścia, co dziś tak często ma miejsce (Psalm 72:16, BT; Przypowieści 10:28; Izajasza 25:6-8). Przekonają się, że pod każdym względem „błogosławieństwo Jehowy (...) wzbogaca; i nie dodaje On do niego boleści” (Przysłów [Przypowieści] 10:22, NW).

 5. Co obiecał Jezus w odniesieniu do rzeczy materialnych?

⁵ Osoby, które cenią sobie wartości duchowe, nawet już dzisiaj odznaczają się swoistym spokojem, gdy chodzi o rzeczy materialne. To prawda, że pracują, by opłacić należności i nakarmić rodzinę. W okresach recesji niektórzy mogą też stracić pracę. Nie są jednak przytłoczeni tego rodzaju troskami. Przeciwnie, wierzą obietnicy Jezusa, który powiedział: „Nie troszczcie się zatem zbytnio i nie mówcie: Co będziemy jeść i co będziemy pić? Czym się przyodziejemy? (...) Ojciec wasz niebieski wie przecież, iż tego wszystkiego wam potrzeba. Szukajcie naprzód królestwa Bożego i sprawiedliwości Bożej, a wszystko to będzie wam przydane” (Mateusza 6:31-33, Kowalski).

Dzisiejsze bogactwo duchowe

 6, 7. (a) Opisz niektóre szczegóły duchowego dobrobytu ludu Bożego. (b) Jakie proroctwo spełnia się dzisiaj i jakie to nasuwa pytania?

⁶ Słudzy Jehowy wolą zatem wysuwać Królestwo na pierwsze miejsce w swym życiu i dzięki temu zaznają licznych błogosławieństw. Osiągają ogromne sukcesy w dziele pozyskiwania uczniów (Izajasza 60:22). Przyjmują pouczenia od Jehowy, korzystając z nieustannego strumienia dóbr duchowych, przekazywanych za pośrednictwem „niewolnika wiernego i rozumnego” (Mateusza 24:45-47, NW; Izajasza 54:13). Prócz tego poddają się oddziaływaniu ducha Jehowy, który kształtuje z nich wspaniałą międzynarodową społeczność braterską (Psalm 133:1; Marka 10:29, 30).

⁷ Jest to prawdziwe bogactwo duchowe, coś, czego nie da się kupić za pieniądze. Uderzająco wyraźnie spełnia się obietnica Jehowy: „Przynieście całą dziesięcinę do spichlerza, aby był zapas w moim domu, a wtedy możecie Mnie doświadczać w tym — mówi Jahwe Zastępów — czy wam nie otworzę zaworów niebieskich i nie zleję na was błogosławieństwa w przeobfitej mierze” (Malachiasza 3:10, BT). Dzisiaj oglądamy spełnianie się tej obietnicy. Dlaczego jednak Jehowa, będący Źródłem wszelkiego bogactwa, dopomina się u swych sług o przyniesienie dziesięciny, czyli dziesiątej części dochodów? Kto korzysta z owej dziesięciny? Chcąc uzyskać odpowiedź na te pytania, rozpatrzmy, dlaczego w V wieku p.n.e. Jehowa za pośrednictwem Malachiasza wyrzekł powyższe słowa.

Dziesięciny i dary ofiarne

 8. Od czego według przymierza Prawa zależał materialny dobrobyt Izraela?

⁸ Za czasów Malachiasza ludowi Bożemu nie wiodło się dobrze. Dlaczego? Miało to pewien związek z ofiarami i dziesięcinami. Izrael podlegał wtedy przymierzu Prawa Mojżeszowego. Przy zawieraniu tego przymierza Jehowa obiecał, że dopóki Izraelici będą się wywiązywać z objętych nim powinności, będzie im błogosławił w sensie duchowym i materialnym. A zatem ich dobrobyt zależał od wierności (5 Mojżeszowa 28:1-19).

 9. Dlaczego w czasach starożytnych Jehowa wymagał od Izraela składania dziesięcin i darów ofiarnych?

⁹ Do nałożonych przez Prawo powinności Izraela należało przynoszenie do świątyni darów ofiarnych oraz płacenie dziesięcin. Niektóre ofiary palono w całości na ołtarzu Jehowy, natomiast inne dzielono między kapłanów i ofiarodawców, przy czym określone przepisami porcje składano Jehowie (3 Mojżeszowa 1:3-9; 7:1-15). W sprawie dziesięcin Mojżesz oświadczył Izraelitom: „Wszelka dziesięcina z płodów ziemi, czy to z plonów polnych, czy z owoców drzew, należy do Pana. Jest ona poświęcona Panu” (3 Mojżeszowa 27:30). Dziesięcinę wręczano lewitom pracującym w przybytku, a w późniejszych czasach w świątyni. Z kolei lewici nie będący kapłanami przekazywali dziesiątą część otrzymanych darów na rzecz kapłaństwa Aaronowego (4 Mojżeszowa 18:21-29). Dlaczego Jehowa wymagał od Izraelitów płacenia dziesięcin? Po pierwsze, mogli przez to w sposób namacalny okazać wdzięczność za dobroć Jehowy. A po drugie, był to ich wkład w utrzymanie lewitów, którzy dzięki temu mieli możność skoncentrowania się na swych obowiązkach, obejmujących między innymi nauczanie Prawa (2 Kronik 17:7-9). Tym samym popierane było także czyste wielbienie, z czego każdy odnosił pożytek.

10. Do czego dochodziło, gdy Izrael przestawał dostarczać dziesięcin i ofiar?

¹⁰ Dziesięciny i dary ofiarne wprawdzie zużywali później lewici, lecz w gruncie rzeczy były to dary dla Jehowy i dlatego miały się odznaczać dobrą jakością i być godne Jego Osoby (3 Mojżeszowa 22:21-25). A co się działo, gdy Izraelici nie przynosili dziesięcin albo składali ofiary pośledniego gatunku? Prawo nie nakładało za to kary, niemniej postępowanie takie pociągało za sobą konsekwencje. Jehowa wstrzymywał swoje błogosławieństwo, a lewici, pozbawieni wsparcia materialnego, zostawiali swe obowiązki świątynne, aby zapracować na utrzymanie. Cierpiał na tym cały Izrael.

„Rozważcie tylko, jak się wam wiedzie!”

11, 12. (a) Czym zakończyło się dla Izraela odstąpienie od przestrzegania Prawa? (b) Jakie zadanie Jehowa poruczył Izraelowi, gdy na powrót sprowadził go z Babilonu?

¹¹ W ciągu dziejów Izraela niektórzy wzorowo starali się przestrzegać Prawa, z płaceniem dziesięciny włącznie (2 Kronik 31:2-16). Na ogół jednak naród zaniedbywał się pod tym względem. Raz za razem naruszał przymierze zawarte z Jehową, aż w końcu dopuścił On, by w roku 607 p.n.e. Izraelici zostali pokonani i uprowadzeni do Babilonu (2 Kronik 36:15-21).

¹² Było to surowe skarcenie, lecz po 70 latach Jehowa pozwolił swemu ludowi wrócić do ojczyzny. Wiele z proroctw o raju, zapisanych w Księdze Izajasza, miało znaleźć swe pierwotne spełnienie właśnie po tym powrocie (Izajasza 35:1, 2; 52:1-9; 65:17-19). Jednakże głównym powodem, dla którego Jehowa ponownie sprowadził tam swój lud, nie było utworzenie ziemskiego raju, ale odbudowanie świątyni i przywrócenie czystego wielbienia (Ezdrasza 1:2, 3). Gdyby Izraelici okazali się posłuszni, posypałyby się na nich dobrodziejstwa materialne, a błogosławieństwo Boże wzbogaciłoby ich zarówno w sensie literalnym, jak i duchowym. Dlatego zaraz po powrocie do ojczyzny w roku 537 p.n.e. Żydzi postawili ołtarz w Jeruzalem i zaczęli prace przy świątyni. Napotkali jednak ostry sprzeciw i zaniechali budowy (Ezdrasza 4:1-4, 23). W rezultacie Izrael nie doznawał już błogosławieństwa Jehowy.

13, 14. (a) Co nastąpiło, gdy Izraelici zaprzestali odbudowy świątyni? (b) Jak w końcu doszło do odbudowania świątyni, lecz jakie kolejne uchybienia Izraela wyszły na jaw?

¹³ W roku 520 p.n.e. Jehowa powołał proroków Aggeusza i Zachariasza, by wezwali Izraela do wznowienia prac przy wznoszeniu świątyni. Aggeusz wykazał, że naród boryka się z kłopotami materialnymi, i powiązał to z brakiem gorliwości dla domu Jehowy. Oświadczył: „Tak mówi Jahwe Zastępów: Rozważcie tylko, jak się wam wiedzie! Siejecie wiele, lecz plon macie lichy; przyjmujecie pokarm, lecz nie ma go do sytości; pijecie, lecz nie gasicie pragnienia; okrywacie się, lecz się nie rozgrzewacie; ten, kto pracuje, aby zarobić, pracuje odkładając do dziurawego mieszka! Tak mówi Jahwe Zastępów: Wyjdźcie w góry i sprowadźcie drewno, a budujcie ten dom, bym sobie w nim upodobał i doznał czci — mówi Jahwe. Rozważcie tylko, jak się wam wiedzie!” (Aggeusza 1:5-8, BT).

¹⁴ Izraelici zachęceni przez Aggeusza i Zachariasza zastanowili się nad tym, jak się im wiedzie, i dokończyli budowy świątyni. Niemniej gdy około 60 lat później do Jeruzalem zawitał Nehemiasz, stwierdził, iż ponownie zaniedbano Prawo Jehowy. Przywołał więc naród do porządku. Przy następnej wizycie przekonał się, że sytuacja znowu się pogorszyła: „Dowiedziałem się”, zanotował, „że nie dostarczano przydziałów dla lewitów, wskutek czego wszyscy lewici i śpiewacy pełniący służbę wyprowadzili się do swych wiejskich posiadłości” (Nehemiasza 13:10, Biblia poznańska). Uregulowano tę sprawę i „całe pokolenie Judy dostarczyło dziesięciny ze zboża, moszczu i oliwy do spichrzy” (Nehemiasza 13:12, Bp).

Ograbianie Jehowy

15, 16. Za jakie niedociągnięcia Jehowa zganił Izraela ustami Malachiasza?

¹⁵ Mniej więcej na ten sam okres najprawdopodobniej przypada działalność Malachiasza, przy czym prorok ów przedstawia nam bardziej szczegółowo niewierność Izraela. Zapisał takie słowa Jehowy do tego narodu: „Jeżeli jestem ojcem, to gdzież jest moja cześć? A jeżeli jestem panem, to gdzież jest bojaźń przede mną? — mówi Pan Zastępów do was, kapłani, którzy gardzicie moim imieniem”. Na czym polegało niedopisanie? Jehowa wyjaśnia: „Gdy przynosicie na ofiarę to, co ślepe, czy nie ma w tym nic złego? Gdy ofiarujecie to, co kulawe i chore, czy nie ma w tym nic złego?” (Malachiasza 1:6-8).

¹⁶ W ten obrazowy sposób Malachiasz wykazał, że choć Izraelici przynosili ofiary, licha wartość tych darów zdradzała rażący brak szacunku. Napisał także: „Poczynając od dni waszych przodków, odstępowaliście od mych praw i nie przestrzegaliście ich. Nawróćcie się do Mnie, a Ja zwrócę się znowu ku wam, mówi Jahwe Zastępów”. Izraelici dziwili się, co właściwie mają zrobić, toteż pytali: „Pod jakim względem mamy się nawrócić?” Jehowa odpowiedział: „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać [„ograbiać”, NW] Boga, jak wy Mnie oszukujecie?” Jak Izrael mógł oszukiwać czy ograbiać Jehowę, Źródło wszelkiego bogactwa? Oto odpowiedź Jehowy: „W dziesięcinach i ofiarach!” (Malachiasza 3:7, 8, BT). Właśnie, Izrael ograbiał Jehowę przez niedopisanie w składaniu dziesięcin i darów ofiarnych.

17. Jakiemu celowi służyły w Izraelu dziesięciny i ofiary oraz jaką obietnicę w związku z dziesięcinami dał Jehowa?

¹⁷ Tamte historyczne wypadki ukazują, jak duże znaczenie miały w Izraelu dziesięciny i ofiary. Były świadectwem doceniania ze strony dawcy. Stanowiły też materialną formę popierania prawdziwego wielbienia. Dlatego Jehowa nieco dalej zachęcał Izraelitów: „Przynieście całą dziesięcinę do spichlerza”. Dla unaocznienia, co wówczas nastąpi, Jehowa przyobiecał: „Zleję na was błogosławieństwa w przeobfitej mierze” (Malachiasza 3:10, BT). Błogosławieństwo Jehowy miało ich wzbogacić.

Osądzeni przez Pana

18. (a) O czyim przyjściu uprzedzał Jehowa? (b) Kiedy nastąpiło przyjście do świątyni, do kogo się to odnosiło i co stąd wynikło dla Izraela?

¹⁸ Prócz tego Jehowa ostrzegł za pośrednictwem Malachiasza, że przybędzie osądzić swój lud. „Oto poślę mego wysłańca, by przygotował drogę przede mną. I z nagła zjawi się w swej Świątyni Pan, którego oczekujecie, i Anioł Przymierza, którego nadejścia pragniecie. Zaprawdę, przyjdzie On” (Malachiasza 3:1, Bp). Kiedy się urzeczywistniła ta obietnica dotycząca przyjścia do świątyni? W Mateusza 11:10 Jezus przytoczył proroctwo Malachiasza o posłańcu przygotowującym drogę i odniósł je do Jana Chrzciciela (Malachiasza 3:23, BT; Mateusza 11:14). Zatem pora sądu nadeszła w roku 29 n.e. Kto był drugim wysłańcem, Aniołem Przymierza, który miał towarzyszyć Jehowie — Panu przybywającemu do świątyni? Był nim sam Jezus; przy dwóch okazjach istotnie pojawił się w świątyni jeruzalemskiej i radykalnie ją oczyścił, wyrzucając stamtąd nieuczciwych wekslarzy (Marka 11:15-17; Jana 2:14-17). Nawiązując do tego okresu sądu z I wieku, Jehowa zadał prorocze pytanie: „Któż zdoła przetrwać dzień Jego nadejścia i któż się ostoi, gdy On się zjawi?” (Malachiasza 3:2, Bp). Faktem jest, że Izrael się nie ostał. Poddano go inspekcji, stwierdzono braki i w roku 33 n.e. został pozbawiony pozycji wybranego narodu Jehowy (Mateusza 23:37-39).

19. W jaki sposób pewien ostatek nawrócił się w I wieku do Jehowy i jakich za to dostąpił błogosławieństw?

¹⁹ Niemniej Malachiasz napisał także: „[Jehowa] usiądzie, aby wytapiać i czyścić srebro. Będzie czyścił synów Lewiego i będzie ich płukał jak złoto i srebro. Potem będą mogli składać Panu ofiary w sprawiedliwości” (Malachiasza 3:3). Chociaż większość tych, którzy w I wieku podawali się za sług Jehowy, została odrzucona, to zgodnie z powyższymi słowami część z nich poddała się oczyszczeniu i przybyła do Jehowy, by złożyć ofiary zasługujące na przyjęcie. Kim byli ci ludzie? Byli to ci, którzy przychylnie zareagowali na działalność Jezusa — Anioła Przymierza. W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. 120 takich wrażliwych osób zebrało się w sali na piętrze pewnego domu w Jeruzalem. Pokrzepieni duchem świętym zaczęli składać dar ofiarny w sprawiedliwości i szybko rozrastali się liczebnie. Wkrótce potem rozprzestrzenili się na cały obszar imperium rzymskiego (Dzieje 2:41; 4:4; 5:14). Tym samym pewien ostatek nawrócił się do Jehowy (Malachiasza 3:7).

20. Co stało się z nowym Izraelem Bożym, gdy Jeruzalem i świątynia legły w gruzach?

²⁰ Ów ostatek, który z czasem objął również pogan niejako wszczepionych w pień Izraela, stał się nowym „Izraelem Bożym”, narodem złożonym z chrześcijan namaszczonych duchem (Galacjan 6:16; Rzymian 11:17). W roku 70 n.e. dla cielesnego Izraela nastał „dzień palący jak piec”, gdy wojska rzymskie zburzyły Jeruzalem i tamtejszą świątynię (Malachiasza 3:19, BT; Łukasza 19:41-44). A co się stało z duchowym Izraelem Bożym? Jehowa okazał mu „miłosierdzie, jak je okazuje ojciec synowi, który mu jest posłuszny” (Malachiasza 3:17, Bp). Zbór namaszczonych chrześcijan wziął sobie do serca proroczą przestrogę Jezusa (Mateusza 24:15, 16). Przetrwał ten przełom, a dzięki błogosławieństwu Jehowy w dalszym ciągu wzbogacał się duchowo.

21. Jakie nasuwają się pytania co do Malachiasza 3:1 i 10?

²¹ Jakże to potwierdziło słuszność stanowiska Jehowy! Ale jak słowa z Księgi Malachiasza 3:1 spełniają się dzisiaj? I jak chrześcijanin powinien reagować na zachętę z Malachiasza 3:10, aby przynieść do spichlerza całą dziesięcinę? Sprawy te zostaną omówione w następnym artykule.

Czy potrafisz wyjaśnić?

◻ Kto w rzeczywistości jest Źródłem wszelkiego bogactwa?

◻ Dlaczego dobrobyt duchowy jest ważniejszy od bogactw materialnych?

◻ Jakiemu celowi służyły w Izraelu dziesięciny i dary ofiarne?

◻ Kiedy Pan, Jehowa, przyszedł do świątyni osądzić Izraela i z jakim wynikiem?

◻ Kto nawrócił się do Jehowy po Jego przyjściu do świątyni w I wieku n.e.?

[Ilustracja na stronie 10]

W I wieku n.e. Jezus przyszedł do świątyni na sąd w roli Anioła Przymierza reprezentującego Jehowę