KORBAN

Jak wyjaśniono w Marka 7:11, „korban” to „dar poświęcony Bogu”. Greckie słowo korbán jest odpowiednikiem hebrajskiego korbán, oznaczającego dar ofiarny. Ten hebrajski wyraz występuje w księgach Kapłańskiej i Liczb i odnosi się zarówno do krwawych, jak i bezkrwawych darów ofiarnych (Kpł 1:2, 3; 2:1; Lb 5:15; 6:14, 21). Użyto go także w Ezechiela 20:28 i 40:43. W Mateusza 27:6 pojawia się spokrewnione z nim określenie korbanás. Gdy Judasz wrzucił do świątyni srebrniki, które otrzymał za zdradzenie Jezusa, naczelni kapłani nie chcieli ich przyjąć do „świętego skarbca [forma słowa korbanás]”, ponieważ były one „zapłatą za krew”.

Podczas ziemskiej służby Jezusa Chrystusa powszechny był pewien naganny zwyczaj związany z darami poświęconymi Bogu. Jezus potępił za to faryzeuszy i nazwał ich obłudnikami, gdyż własną tradycję stawiali ponad prawo Boże. Twierdzili, że coś uznane za „korban” jest przeznaczone dla Boga, lecz w rzeczywistości lekceważyli w ten sposób nakaz szanowania rodziców (Mt 15:3-6). Ktoś mógł po prostu powiedzieć o całym swoim mieniu lub jego części: „Niech to będzie korban” albo „To jest korban”. Faryzeusze szerzyli pogląd, że jeśli ktoś uznał swe dobra za korban, czyli dar poświęcony Bogu, to nie mógł już ich przeznaczyć na wsparcie dla swych rodziców, bez względu na to, jak bardzo by tego potrzebowali. Jednak właściciel tych dóbr mógł, jeśli chciał, korzystać z nich do końca życia. Chociaż więc faryzeusze twierdzili, że czczą Boga, w sercu odrzucali Jego prawe wymagania (Mk 7:9-13).

Historyk Józef Flawiusz odniósł słowo „korban” do ludzi. Napisał: „Ci zaś, którzy nazywają siebie korbanem dla Boga — w tłumaczeniu na język grecki słowo to znaczy: dar — gdy chcą wywiązać się ze swego przyrzeczenia, muszą zapłacić kapłanom określoną sumę pieniędzy” (Dawne dzieje Izraela, IV, IV, 4). Na ogół jednak wyrazem tym określano dobra poświęcone jako dar dla Boga.