Pisarz: Ezdrasz

Miejsce spisania: Jerozolima (?)

Spisywanie ukończono: ok. 460 p.n.e.

Obejmuje okres: 1077-1037 p.n.e. (po 1 Kronik 9:44)

 1. Dlaczego Księga 1 Kronik stanowi pouczającą i pożyteczną część Słowa Bożego?

CZY Księga 1 Kronik to tylko suche zestawienie rodowodów? Czy jest zwykłym powtórzeniem ksiąg Samuela i Królów? W żadnym wypadku! Stanowi pouczającą i ważną część Słowa Bożego — była niezbędna w czasie, gdy ją spisywano, umożliwiała bowiem reorganizację narodu i jego formy wielbienia, okazała się też potrzebna i pożyteczna w późniejszych czasach, włącznie z naszymi, gdyż ukazuje właściwy sposób oddawania czci Bogu. Zawiera jedne z najwspanialszych biblijnych wypowiedzi ku chwale Jehowy. Przedstawia cudowne widoki na obiecane przez Jehowę Królestwo prawości, a studiowanie jej przynosi pożytek wszystkim, którzy pokładają nadzieję w tym Królestwie. W minionych wiekach zarówno Żydzi, jak i chrześcijanie ogromnie cenili obie księgi Kronik. Z szacunkiem wyrażał się o nich również tłumacz Biblii Hieronim, który uznawał je za „streszczenie Starego Testamentu” i z przekonaniem oświadczył: „Są one tak ważne i doniosłe, że kto uważa się za obeznanego ze świętymi pismami, a nie zna ich, ten zwodzi samego siebie”.a

 2. Dlaczego napisano Kroniki?

² Początkowo obie księgi Kronik najwidoczniej stanowiły jedną całość, jeden zwój, który później dla wygody podzielono. Dlaczego napisano Kroniki? Rozważmy tło historyczne. Jakieś 77 lat wcześniej skończyła się niewola babilońska. Żydzi ponownie zasiedlili swój kraj. Zaznaczała się jednak niebezpieczna tendencja do odwracania się od wielbienia Jehowy w odbudowanej świątyni jerozolimskiej. Król perski upoważnił Ezdrasza do mianowania sędziów i nauczycieli prawa Bożego (i królewskiego) oraz do upiększenia domu Jehowy. Dokładne rodowody były konieczne do zadbania o to, by służbę kapłańską pełniły tylko osoby uprawnione, jak również do potwierdzenia granic dziedzicznej własności poszczególnych plemion, udzielających wsparcia kapłanom. Ze względu na proroctwa Jehowy związane z Królestwem żywotne znaczenie miały też dokładne i rzetelne rodowody potomków Judy i Dawida.

 3. (a) Co Ezdrasz pragnął uświadomić Żydom? (b) Dlaczego uwypuklił dzieje Judy i jak podkreślił znaczenie czystego wielbienia?

³ Ezdrasz szczerze starał się wyrwać żydowskich repatriantów ze stanu odrętwienia i uświadomić im, że naprawdę są dziedzicami lojalnej życzliwości Jehowy, wynikającej z Jego przymierza. Dlatego w Kronikach podał pełny opis dziejów ich narodu, jak również początków ludzkości, od pierwszego człowieka, Adama. Ponieważ najważniejsze było królestwo Dawida, skupił się na historii Judy, a niemal całkowicie pominął bulwersujące dzieje dziesięcioplemiennego królestwa. Pokazał, jak najwięksi królowie Judy byli zajęci budowaniem lub odnawianiem świątyni i gorliwie przewodzili w wielbieniu Boga. Wytknął grzechy w dziedzinie religijnej, które doprowadziły królestwo do upadku, lecz zarazem uwydatnił Boże obietnice odnowy. Podkreślił znaczenie czystego wielbienia, zwracając uwagę na liczne szczegóły związane między innymi ze świątynią, kapłanami, lewitami i śpiewakami. Sprawozdanie historyczne uwypuklające przyczynę powrotu z wygnania — mianowicie przywrócenie wielbienia Jehowy w Jerozolimie — musiało być dla Izraelitów źródłem ogromnej zachęty.

 4. Co przemawia za tym, że Kroniki napisał Ezdrasz?

⁴ Co dowodzi, że Kroniki napisał Ezdrasz? Ostatnie dwa wersety Księgi 2 Kronik są identyczne z pierwszymi dwoma wersetami Księgi Ezdrasza, przy czym 2 Kronik urywa się w połowie zdania dokończonego w Ezdrasza 1:3. Tak więc pisarz Kronik musiał też napisać Księgę Ezdrasza. Dodatkowo przemawia za tym fakt, że obie te księgi odznaczają się jednakowym stylem, językiem, doborem słów i pisownią. Pewnych wyrażeń w nich użytych nie spotykamy nigdzie indziej w Biblii. Ezdrasz, pisarz księgi nazwanej jego imieniem, musiał więc także napisać Kroniki. Wniosek ten popiera tradycja żydowska.

 5. Jakie duchowe i świeckie kwalifikacje miał Ezdrasz?

⁵ Nikt nie nadawał się lepiej do sporządzenia tego wiarogodnego i dokładnego sprawozdania historycznego. „Ezdrasz bowiem przygotował swe serce, by radzić się prawa Jehowy i je wypełniać oraz uczyć w Izraelu przepisu i sprawiedliwości” (Ezd. 7:10). Jehowa wspierał go duchem świętym. Władca imperium perskiego rozpoznał u Ezdrasza mądrość Bożą i przekazał mu szerokie uprawnienia cywilne w prowincji judzkiej (Ezd. 7:12-26). Tak upoważniony przez Boga i króla, Ezdrasz mógł opracować swe sprawozdanie na podstawie najlepszych dostępnych dokumentów.

 6. Dlaczego możemy polegać na rzetelności Kronik?

⁶ Ezdrasz był wybitnym badaczem. Skrupulatnie analizował stare żydowskie kroniki, zestawione przez sumiennych proroków żyjących współcześnie z opisywanymi wydarzeniami albo przez osoby, które z racji urzędu zajmowały się sporządzaniem i przechowywaniem zapisków publicznych. Mógł skorzystać między innymi z dokumentów Judy i Izraela, rodowodów, kronik opracowanych przez proroków oraz dokumentów będących własnością naczelników plemion lub rodów. Ezdrasz przytacza co najmniej 20 takich źródeł informacji.b Dzięki temu uczciwie dał współczesnym sposobność sięgnięcia do źródeł, z których sam czerpał, co stanowi dodatkowy ważki argument przemawiający za wiarogodnością i autentycznością jego dzieła. Dzisiaj możemy polegać na rzetelności Kronik z tych samych powodów, co Żydzi za czasów Ezdrasza.

 7. Kiedy napisano Kroniki, kto uważał je za wiarogodne i jaki okres one obejmują?

⁷ Ponieważ Ezdrasz „wyruszył z Babilonu” w siódmym roku panowania króla perskiego Artakserksesa I Długorękiego, czyli w roku 468 p.n.e., a nic nie wspomina o ważnym fakcie, jakim było przybycie Nehemiasza w roku 455 p.n.e., więc musiał ukończyć spisywanie Kronik między tymi wydarzeniami, przypuszczalnie około roku 460 p.n.e., w Jerozolimie (Ezd. 7:1-7; Nehem. 2:1-18). Za czasów Ezdrasza Żydzi uznawali Kroniki za autentyczną część ‛całego Pisma natchnionego przez Boga i pożytecznego’. Nazywali je Diwré Hajjamím, co dosłownie znaczy „sprawy dni”, a więc kroniki dni lub czasów. Jakieś 200 lat później również tłumacze greckiej Septuaginty włączyli do niej Kroniki jako kanoniczne. Podzielili tę księgę na dwie części, a ponieważ uważali ją za uzupełnienie ksiąg Samuela i Królów albo całej ówczesnej Biblii, nazwali ją Paraleipoménon, to znaczy „rzeczy opuszczone (nie dopowiedziane, pominięte)”. Wprawdzie nazwa ta nie jest zbyt stosowna, ale ich postępowanie dowodzi, że uważali Kroniki za wiarogodną, natchnioną część Pism. Opracowując łacińską Wulgatę, Hieronim oświadczył: „Należałoby [im] raczej nadać wymowniejszą nazwę Chronikòn całych Boskich dziejów”. Właśnie stąd zdaje się wywodzić obecny tytuł tej księgi. Kronika to chronologiczny zapis wydarzeń. Po wyszczególnieniu rodowodów Księga 1 Kronik zajmuje się głównie czasami króla Dawida, od roku 1077 p.n.e. aż do jego śmierci.

TREŚĆ KSIĘGI 1 KRONIK

 8. Na jakie dwie części dzieli się Księga 1 Kronik?

⁸ Księgę 1 Kronik można w logiczny sposób podzielić na dwie części: pierwszych 9 rozdziałów zawiera przede wszystkim rodowody, a pozostałych 20 obejmuje wydarzenia z 40-letniego okresu od śmierci Saula do końca panowania Dawida.

 9. Dlaczego nie ma powodu, by przyjmować późniejszą datę spisania Kronik?

⁹ Rodowody (1:1 do 9:44). Rozdziały te zawierają rodowód od Adama do potomków Zerubbabela (1:1; 3:19-24). W wielu przekładach fragment dotyczący potomków Zerubbabela został oddany tak, jak gdyby wymieniono ich aż do dziesiątego pokolenia. Ale ponieważ wrócił on do Jerozolimy w roku 537 p.n.e., więc do roku 460 p.n.e., w którym Ezdrasz najprawdopodobniej ukończył spisywanie tej księgi, nie mogło się urodzić aż tyle pokoleń. Jednakże tekst hebrajski jest w tym miejscu niekompletny i nie można jednoznacznie ustalić, w jakim stopniu większość wymienionych tam mężczyzn była spokrewniona z Zerubbabelem. Nie ma zatem żadnego powodu, by — jak to czynią niektórzy — przyjmować późniejszą datę spisania tej księgi.

10. (a) Jakie pokolenia wymieniono w pierwszej kolejności? (b) Jaki rodowód słusznie przedstawiono, począwszy od rozdziału 2? (c) Jakie rodowody jeszcze podano i czym się one kończą?

¹⁰ Najpierw wymieniono dziesięć pokoleń od Adama do Noego, a potem dziesięć pokoleń do Abrahama. Następnie wyszczególniono synów Abrahama i ich potomstwo, jak również potomków Ezawa i Seira, którzy zamieszkiwali górzysty region Seir, a także pierwszych królów Edomu. Od rozdziału 2 sprawozdanie koncentruje się jednak na potomkach Izraela, czyli Jakuba, i przez Judę oraz dziesięć kolejnych pokoleń prowadzi do Dawida (2:1-14). Podano też rodowody innych plemion, ze szczególnym uwzględnieniem plemienia Lewiego i arcykapłanów, a na zakończenie przedstawiono linię potomków Beniamina, prowadzącą do króla Saula. Od niego zaczyna się właściwe sprawozdanie historyczne. Niekiedy może się wydawać, że rodowody podane przez Ezdrasza są sprzeczne z innymi fragmentami Biblii. Należy jednak pamiętać, że niektóre osoby były też znane pod innymi imionami i że z czasem wskutek zmian zachodzących w języku mogła też ulec zmianie pisownia poszczególnych imion. Uważne przestudiowanie pozwala wyjaśnić większość takich różnic.

11. Podaj przykłady innych pożytecznych informacji wplecionych w rodowody.

¹¹ Tu i ówdzie Ezdrasz przeplata rodowody krótkimi informacjami historycznymi i geograficznymi, mającymi charakter objaśnień lub ważnych przypomnień. Na przykład wymieniając potomków Rubena, Ezdrasz podaje istotny szczegół: „A synami Rubena, pierworodnego Izraela — on bowiem był pierworodny; lecz za to, że zbezcześcił łoże swego ojca, jego prawo pierworodnego dano synom Józefa, syna Izraela, tak iż nie miał on być wpisany do rodowodu z prawem pierworodnego. Juda zaś przewyższył swoich braci i od niego pochodził wyznaczony na wodza; lecz prawo pierworodnego należało do Józefa” (5:1, 2). Tych kilka słów wiele wyjaśnia. Ponadto tylko z Kronik dowiadujemy się, że Joab, Amasa i Abiszaj byli siostrzeńcami Dawida, co pomaga nam lepiej zrozumieć różne wydarzenia, w których uczestniczyli (2:16, 17).

12. W jakich okolicznościach umiera Saul?

¹² Niewierność przyczyną śmierci Saula (10:1-14). Sprawozdanie rozpoczyna wzmianka o groźnym ataku Filistynów w bitwie na górze Gilboa. Ginie trzech synów Saula, włącznie z Jonatanem. Potem ranny zostaje Saul. Nie chcąc wpaść w ręce nieprzyjaciół, nalega na swego giermka: „Dobądź miecza i przebij mnie nim, żeby ci nieobrzezańcy nie przyszli i mnie nie znieważyli”. Kiedy giermek odmawia, Saul zabija się sam. Tak ginie „za swą niewierność, w której postępował niewiernie wobec Jehowy w związku ze słowem Jehowy, którego nie przestrzegał, i za to, że się zwrócił do medium spirytystycznego, by się pytać. A nie pytał Jehowy” (10:4, 13, 14). Jehowa daje królestwo Dawidowi.

13. Jak umacnia się władza Dawida?

¹³ Powierzenie władzy królewskiej Dawidowi (11:1 do 12:40). Po jakimś czasie 12 plemion zbiera się w Hebronie przy Dawidzie i namaszcza go na króla całego Izraela. Dawid zdobywa Syjon i ‛staje się coraz większy, bo Jehowa Zastępów jest z nim’ (11:9). Dowodzenie armią powierza mocarzom, przez których Jehowa ‛sprawia wielkie wybawienie’ (11:14). Dawid cieszy się jednomyślnym poparciem, gdyż wojownicy przybywają z sercem niepodzielnym, by obwołać go królem. Izrael ucztuje, wielce się radując.

14. Jaki jest wynik walk Dawida z Filistynami i jakie krzepiące wiarę wydarzenie daje powód do zaśpiewania radosnej pieśni?

¹⁴ Dawid i Arka Jehowy (13:1 do 16:36). Po naradzie z Dawidem przywódcy ludu wyrażają zgodę na sprowadzenie do Jerozolimy Arki, która od jakichś 70 lat stoi w Kiriat-Jearim. W drodze za zlekceważenie wskazówek Bożych ginie Uzza, toteż Arka przez pewien czas pozostaje w domu Obed-Edoma (Liczb 4:15). Filistyni wznawiają najazdy, ale Dawid dwukrotnie zadaje im druzgocącą klęskę w Baal-Peracim i w Gibeonie. Lewici, pouczeni przez Dawida, trzymają się teraz teokratycznych zaleceń i bezpiecznie przenoszą Arkę do Jerozolimy. Tam wśród tańców i radości zostaje ustawiona w namiocie, który rozpiął dla niej Dawid. Złożono ofiarę i zaśpiewano dziękczynną pieśń dla Jehowy, skomponowaną z tej okazji przez samego Dawida. Jej wspaniałym punktem kulminacyjnym jest wezwanie: „Niech się weselą niebiosa i niech się raduje ziemia, i niech mówią wśród narodów: ‚Jehowa został królem!’” (1 Kron. 16:31). Cóż za wzruszające, krzepiące wiarę wydarzenie! Później na kanwie tej pieśni Dawida powstają inne, na przykład Psalm 96 i pierwsze 15 wersetów Psalmu 105.

15. Jaką cudowną obietnicą Jehowa odpowiada Dawidowi, który pragnie zbudować dom służący zjednoczonemu wielbieniu?

¹⁵ Dawid a dom Jehowy (16:37 do 17:27). Sytuacja w Izraelu jest szczególna: Arka Przymierza znajduje się w namiocie w Jerozolimie, gdzie pełnią służbę Asaf i jego bracia, a kilka kilometrów na północny zachód od Jerozolimy, w Gibeonie, arcykapłan Cadok i jego bracia składają zalecone ofiary w przybytku. Dawid, który stale pamięta o wywyższaniu i jednoczeniu wielbienia Jehowy, wyraża pragnienie zbudowania domu dla Arki Przymierza. Jehowa oznajmia jednak, że nie Dawid, lecz jego syn zbuduje Mu dom, On zaś ‛utwierdzi jego tron po czas niezmierzony’ i będzie mu okazywał lojalną życzliwość jak ojciec synowi (17:11-13). Ta cudowna obietnica Jehowy — przymierze co do wiecznotrwałego królestwa — głęboko porusza serce Dawida. Przepełniony wdzięcznością, prosi on w modlitwie, żeby imię Jehowy ‛okazało się wierne i stało się wielkie po czas niezmierzony’ i żeby na domu Dawida spoczęło Jego błogosławieństwo (17:24).

16. Jaką obietnicę Jehowa urzeczywistnia za pośrednictwem Dawida, lecz jakiego grzechu dopuszcza się król?

¹⁶ Podboje Dawida (18:1 do 21:17). Za pośrednictwem Dawida Jehowa urzeczywistnia swą zapowiedź, iż da potomstwu Abrahama całą Ziemię Obiecaną (18:3). Podczas szybkiej serii wypraw wojennych ‛wybawia Dawida’, dokądkolwiek ten idzie (18:6). Dawid odnosi walne zwycięstwa i ujarzmia Filistynów, pokonuje Moabitów, zadaje klęskę mieszkańcom Coby, zmusza Syryjczyków do płacenia haraczu oraz pokonuje Edomitów, Ammonitów i Amalekitów. Niestety, daje się Szatanowi nakłonić do grzechu polegającego na policzeniu Izraela. Za karę Jehowa zsyła zarazę, która uśmierca 70 000 osób, ale na klepisku Ornana Bóg miłosiernie kładzie kres nieszczęściu.

17. Jakie przygotowania czyni Dawid w związku z budową domu Jehowy i do czego zachęca Salomona?

¹⁷ Dawid czyni przygotowania do budowy świątyni (21:18 do 22:19). Anioł poleca Gadowi powiadomić Dawida, że ma „wznieść ołtarz dla Jehowy na klepisku Ornana Jebusyty” (21:18). Odkupiwszy je od Ornana, król posłusznie składa tam ofiary i wzywa Jehowę, a On odpowiada mu „ogniem, który spadł z niebios na ołtarz całopalny” (21:26). Dawid wyciąga z tego wniosek, iż Jehowa chce, żeby na tym miejscu zbudowano Mu dom. Zaczyna więc przygotowywać i gromadzić materiały, mówi bowiem: „Salomon, mój syn, jest młody i delikatny, a dom, który należy zbudować Jehowie, ma być niezrównanie wspaniały, żeby wśród wszystkich krajów wyróżniał się pięknem. Poczynię więc dla niego przygotowania” (22:5). Wyjaśnia Salomonowi, że jemu samemu Jehowa nie pozwolił budować świątyni, gdyż prowadził wojny i przelewał krew. Napomina syna, żeby był odważny i silny w tym przedsięwzięciu, mówiąc: „Wstań i działaj, i oby Jehowa był z tobą” (22:16).

18. W jakim celu przeprowadzono spis ludności?

¹⁸ Dawid organizuje wielbienie Jehowy (23:1 do 29:30). Przeprowadzono spis ludności — tym razem zgodnie z wolą Bożą — w celu zreorganizowania służby kapłańskiej i lewickiej. Służbę Lewitów opisano tu bardziej szczegółowo niż w którejkolwiek innej księdze biblijnej. W ogólnych zarysach przedstawiono też działy służby królewskiej.

19. Co Dawid poleca Salomonowi, jakie plany mu przekazuje i jaki wspaniały przykład daje?

¹⁹ Na krótko przed końcem swego burzliwego panowania Dawid zwołuje przedstawicieli całego narodu, „zboru Jehowy” (28:8). Król wstaje z miejsca. „Posłuchajcie mnie, bracia moi i mój ludu”. Następnie mówi im o pragnieniu swego serca — o „domu prawdziwego Boga”. W ich obecności poleca Salomonowi: „A ty, Salomonie, synu mój, znaj Boga twego ojca i służ mu sercem niepodzielnym i duszą radosną; bo Jehowa bada wszystkie serca i dostrzega każdą skłonność myśli. Jeżeli będziesz go szukał, da ci się znaleźć; ale jeśli go opuścisz, odrzuci cię na zawsze. Bacz więc, gdyż Jehowa cię wybrał, byś zbudował dom będący sanktuarium. Bądź odważny i działaj” (28:2, 9, 10, 12). Przekazuje młodemu Salomonowi szczegółowe plany architektoniczne, które otrzymał w natchnieniu od Jehowy, i ofiarowuje na budowę ogromny majątek osobisty: 3000 talentów złota i 7000 talentów srebra, przeznaczonych specjalnie na ten cel. Książęta i lud, zachęceni tak pięknym przykładem, też składają dar: złoto wartości 5000 talentów i 10 000 darejków oraz srebro wartości 10 000 talentów, a także mnóstwo żelaza i miedzi (29:3-7).c Lud niezmiernie się raduje z tego przywileju.

20. Czego dotyczą podniosłe słowa końcowej modlitwy Dawida?

²⁰ Potem Dawid wielbi Jehowę w modlitwie, przyznając zarazem, iż wszystkie te hojne dary właściwie pochodzą z Jego ręki, i błaga Go, by zawsze błogosławił ludowi i Salomonowi. W podniosłych słowach swej końcowej modlitwy Dawid wysławia królowanie i chwalebne imię Jehowy: „Bądź błogosławiony, Jehowo, Boże Izraela, naszego ojca, od czasu niezmierzonego aż po czas niezmierzony. Twoja, Jehowo, jest wielkość i potęga, i piękno, i wspaniałość, i dostojeństwo; bo wszystko w niebiosach i na ziemi jest twoje. Twoje jest królestwo, Jehowo, i ty wznosisz się jako głowa ponad wszystkim. Dzięki tobie jest bogactwo oraz chwała i ty panujesz nad wszystkim; w twojej ręce jest moc i potęga, w twojej też ręce jest możność uczynienia wielkim oraz udzielenia wszystkim siły. A teraz, Boże nasz, dziękujemy ci i wysławiamy twoje wspaniałe imię” (29:10-13).

21. Jak kończy się Księga 1 Kronik?

²¹ Salomon po raz drugi zostaje namaszczony i zasiada „na tronie Jehowy” w miejsce sędziwego Dawida. Po 40 latach panowania Dawid umiera „w dobrej starości, syty dni, bogactwa i chwały” (29:23, 28). Ezdrasz kończy Księgę 1 Kronik w podniosłym nastroju, uwydatniając wyższość królestwa Dawida nad wszystkimi królestwami narodów.

DLACZEGO POŻYTECZNA

22. W jaki sposób Księga 1 Kronik zachęciła rodaków Ezdrasza?

²² Rodacy Ezdrasza odnieśli z jego księgi wielki pożytek. Dzięki tej zwięzłej relacji historycznej, przedstawionej z nowego, optymistycznego punktu widzenia, mogli lepiej docenić miłość i miłosierdzie, które Jehowa im okazywał przez wzgląd na swoje imię oraz na lojalność wobec zawartego z Dawidem przymierza co do Królestwa. Zachęceni, mogli z nowym zapałem podjąć czyste wielbienie Jehowy. Rodowody pogłębiły ich zaufanie do kapłanów sprawujących urząd w odbudowanej świątyni.

23. Jak z Księgi 1 Kronik skorzystali Mateusz, Łukasz i Szczepan?

²³ Księga 1 Kronik okazała się też bardzo pożyteczna dla zboru wczesnochrześcijańskiego. Mateusz i Łukasz mogli skorzystać z zamieszczonych w niej rodowodów, aby niezbicie dowieść, że Jezus Chrystus to „syn Dawida” i prawowity Mesjasz (Mat. 1:1-16; Łuk. 3:23-38). Kończąc swe ostatnie świadectwo, Szczepan wspomniał, iż Dawid prosił o przywilej wzniesienia domu Jehowy, lecz wybudował go Salomon. Potem oświadczył, że „Najwyższy nie mieszka w domach wykonanych rękami”, dając tym do zrozumienia, iż świątynia z czasów Salomona wyobrażała o wiele chwalebniejsze rzeczy niebiańskie (Dzieje 7:45-50).

24. Jak dzisiaj możemy brać wzór z Dawida?

²⁴ A co powiedzieć o prawdziwych chrześcijanach w dobie obecnej? Księga 1 Kronik powinna budować i ożywiać również naszą wiarę. Możemy się wiele nauczyć ze wspaniałego przykładu Dawida. W przeciwieństwie do niewiernego Saula zawsze radził się on Jehowy (1 Kron. 10:13, 14; 14:13, 14; 17:16; 22:17-19). Sprowadził Arkę Jehowy do Jerozolimy, układał pochwalne psalmy, zorganizował służbę Lewitów oraz prosił o przywilej zbudowania wspaniałego domu Bożego — wszystkim tym wykazał, że Jehowę i czyste wielbienie stawia na pierwszym miejscu (16:23-29). Dawid nie narzekał. Nie zabiegał o zaszczyty; pragnął tylko spełniać wolę Jehowy. Kiedy więc Bóg oznajmił, iż zadanie budowy tego domu powierza jego synowi, Dawid z całego serca udzielił mu wskazówek, nie szczędził też czasu, sił i mienia, by przygotować dzieło, które miało być rozpoczęte po jego śmierci (29:3, 9). Jakiż to wspaniały przykład zbożnego oddania! (Hebr. 11:32).

25. Jakie docenianie imienia i Królestwa Jehowy powinna w nas wzbudzić Księga 1 Kronik?

²⁵ Treść końcowych rozdziałów tej księgi ma szczególnie podniosły charakter. Uroczyste słowa, którymi Dawid wysławiał Jehowę i wychwalał Jego „wspaniałe imię”, powinny wzbudzać w nas radość i docenianie przywileju obwieszczania chwały Jehowy oraz Jego Królestwa, w którym władzę sprawuje Chrystus (1 Kron. 29:10-13). Obyśmy zawsze przejawiali taką samą wiarę i radość jak Dawid, gdy aktywnym udziałem w służbie dla Jehowy wyrażamy wdzięczność za Jego wiecznotrwałe Królestwo (17:16-27). Dzięki Księdze 1 Kronik główny temat Biblii, którym jest Królestwo Jehowy poddane władzy Jego Potomka, jaśnieje jeszcze wspanialszym blaskiem, skłaniając nas do wyczekiwania dalszych zachwycających objawień zamierzenia Jehowy.

[Przypisy]