‛Oto Lew z plemienia Judy’

 1-3. W jakim niebezpieczeństwie znalazł się Jezus i jak na to zareagował?

JEZUSA szuka wielka zgraja ludzi, w tym także żołnierze. Owładnięci nienawiścią, uzbrojeni w miecze i pałki, ciągną pogrążonymi w mroku ulicami Jerozolimy, żeby przez Dolinę Kidronu dotrzeć na Górę Oliwną. Mimo pełni księżyca niosą pochodnie i lampy. Czy oświetlają sobie drogę z powodu chmur przysłaniających księżyc? A może myślą, że poszukiwany ukryje się gdzieś w cieniu nocy? Nie wiadomo, ale jedno jest pewne: Kto sądzi, że Jezus będzie się chował, ten go nie zna.

² Jezus zdaje sobie sprawę z grożącego mu niebezpieczeństwa. A jednak stoi i czeka. Tłum jest coraz bliżej. Prowadzi go Judasz, który do niedawna był zaufanym przyjacielem Jezusa. Teraz człowiek ten zuchwale zdradza swojego Mistrza — obłudnym powitaniem i pocałunkiem pomaga wrogom go rozpoznać. Ale Jezus zachowuje spokój. Wysuwa się naprzód i pyta: „Kogo szukacie?” W odpowiedzi słyszy: „Jezusa Nazarejczyka”.

³ Większość ludzi przeraziłaby się takiego uzbrojonego motłochu. Być może właśnie tego spodziewają się po Jezusie napastnicy. On jednak nie kuli się ze strachu, nie ucieka, nie zasłania się kłamstwami. Mówi po prostu: „To ja”. Swym spokojem i odwagą zdumiewa przeciwników. Cofają się i padają na ziemię! (Jana 18:1-6; Mateusza 26:45-50; Marka 14:41-46).

 4-6. (a) Do jakiego zwierzęcia został przyrównany Syn Boży i dlaczego? (b) W jakich trzech dziedzinach Jezus wykazywał odwagę?

⁴ Dzięki czemu Jezus mógł w obliczu niebezpieczeństwa zachować całkowity spokój i opanowanie? Krótko rzecz ujmując, dzięki odwadze. Niewiele cech jest tak podziwianych i tak potrzebnych u przywódcy. Pod tym względem żaden człowiek nie może się równać z Jezusem. Z poprzedniego rozdziału dowiedzieliśmy się, że Jezus był pokorny i skromny. Słusznie więc został nazwany Barankiem (Jana 1:29). Jednak biorąc pod uwagę to, że był odważny, można go też określić w zupełnie inny sposób. Biblia mówi o tym Synu Bożym: „Oto (...) Lew z plemienia Judy” (Objawienie 5:5).

⁵ Lew często kojarzy się z odwagą. Czy kiedykolwiek stałeś z nim oko w oko? Jeśli tak, to przypuszczalnie byłeś oddzielony od niego solidnym ogrodzeniem w zoo. Mimo to mogłeś się nie czuć zbyt pewnie. Kiedy przyglądamy się temu wielkiemu, silnemu zwierzęciu i widzimy, jak wbija w nas nieruchomy wzrok, trudno nam sobie wyobrazić, że mogłoby się czegoś przestraszyć i zacząć uciekać. Biblia wspomina, że ‛lew jest najpotężniejszy wśród zwierząt i przed nikim się nie cofa’ (Przysłów 30:30). Właśnie taką odwagą odznacza się Chrystus.

⁶ Przyjrzymy się teraz, jak Jezus wykazywał lwią odwagę w trzech dziedzinach: gdy bronił prawdy, gdy obstawał przy sprawiedliwości i gdy stawiał czoła przeciwnikom. Przekonamy się też, że my wszyscy możemy naśladować tę jego cechę — bez względu na to, czy jesteśmy śmiali z natury, czy nie.

 7-9. (a) Co się zdarzyło, gdy Jezus miał 12 lat, i dlaczego niejeden czułby się w takiej sytuacji onieśmielony? (b) Jak jeszcze Jezus wykazał odwagę w rozmowie z nauczycielami w świątyni?

⁷ W świecie rządzonym przez Szatana, „ojca kłamstwa”, stawanie w obronie prawdy często wymaga odwagi (Jana 8:44; 14:30). Jezus nie czekał z tym, aż będzie dorosły. Zauważmy, co się wydarzyło po święcie Paschy, na które przyszedł z rodzicami do Jerozolimy w wieku 12 lat. Maria i Józef stracili go wtedy z oczu i przez trzy dni gorączkowo go szukali. W końcu odnaleźli go w świątyni. Co tam robił? „Siedział wśród nauczycieli i przysłuchiwał się im oraz zadawał pytania” (Łukasza 2:41-50). Zastanówmy się nad tym nieco głębiej.

⁸ Jak twierdzą historycy, niektórzy spośród głównych przywódców religijnych mieli zwyczaj zostawać po świętach w świątyni i nauczać w jednym z przestronnych portyków. Ludzie siadali u ich stóp, słuchali i zadawali pytania. Nauczyciele ci byli bardzo wykształceni. Dobrze znali Prawo Mojżeszowe oraz zawiłe ludzkie przepisy i tradycje, których przez lata ogromnie się namnożyło. Wyobraź sobie, że to ty przy nich siadasz. Czy nie czułbyś się onieśmielony? Byłoby to całkiem zrozumiałe. A jeśli miałbyś tylko 12 lat? Dzieci często są nieśmiałe (Jeremiasza 1:6). W szkole niektóre rozpaczliwie próbują uniknąć zwrócenia na siebie uwagi nauczycieli; boją się, że gdy się znajdą w centrum zainteresowania i będą musiały coś powiedzieć lub zrobić, to się speszą albo narażą na kpiny.

⁹ Tymczasem Jezus siedział wśród uczonych mężczyzn i śmiało zadawał im głębokie pytania. Mało tego, w Biblii czytamy: „Wszyscy, którzy go słuchali, byli pod wrażeniem jego zrozumienia i odpowiedzi” (Łukasza 2:47). Nie wspomniano, co wtedy mówił, ale możemy być pewni, że nie powtarzał fałszywych twierdzeń upowszechnianych przez tych nauczycieli (1 Piotra 2:22). Trzymał się prawdy ze Słowa Bożego i jego słuchacze musieli być zdumieni, że 12-letni chłopiec potrafi się wypowiadać z taką wnikliwością i odwagą.

10. Jak dzisiejsi młodzi chrześcijanie naśladują odwagę Jezusa?

¹⁰ Dzisiaj mnóstwo młodych chrześcijan bierze przykład z Jezusa. Rzecz jasna, w przeciwieństwie do niego nie są doskonali. Ale tak jak on stają po stronie prawdy, nie czekając, aż będą dorośli. W szkole lub w sąsiedztwie taktownie zadają pytania, wysłuchują odpowiedzi i z szacunkiem dzielą się z ludźmi prawdą (1 Piotra 3:15). Pomagają rówieśnikom, nauczycielom i sąsiadom zostać naśladowcami Chrystusa. Jak bardzo ich odwaga musi cieszyć Jehowę! W swoim Słowie przyrównuje On takich młodych do kropel rosy — orzeźwiających, pięknych i bardzo licznych (Psalm 110:3).

11, 12. Jak Jezus odważnie bronił prawdy w dorosłym życiu?

¹¹ Również w dorosłym życiu Jezus odważnie bronił prawdy, i to wielokrotnie. Już na samym początku swojej służby znalazł się w sytuacji, którą wielu uznałoby za przerażającą. Musiał stawić opór Szatanowi, najsilniejszemu i najgroźniejszemu ze wszystkich wrogów Jehowy — a przecież nie był wtedy potężnym archaniołem, lecz człowiekiem z krwi i kości. Przeciwstawił się jednak jego podstępnym działaniom i nie pozwolił mu na wypaczanie treści natchnionych Pism. Zakończył spór śmiałym rozkazem: „Precz, Szatanie!” (Mateusza 4:2-11).

¹² W ten sposób Jezus pokazał, że w czasie całej swojej służby będzie odważnie bronił Słowa Ojca przed przekręcaniem czy nadużywaniem. Taka nieuczciwość w dziedzinie religii była wtedy — podobnie jak dziś — bardzo powszechna. Jezus powiedział do ówczesnych przywódców duchowych: „Przez swoją tradycję, którą przekazujecie, unieważniacie słowo Boga” (Marka 7:13). Przywódcy ci z reguły byli otaczani wielką czcią, on jednak nie obawiał się ich potępić jako ślepych przewodników i obłudników (Mateusza 23:13, 16)a. Jak możemy naśladować ten aspekt jego odwagi?

13. O czym musimy pamiętać, naśladując Jezusa, i jaki zaszczyt otrzymaliśmy?

¹³ Oczywiście pamiętamy, że w odróżnieniu od Jezusa nie umiemy czytać w cudzym sercu i nie mamy prawa osądzać innych. Niewątpliwie jednak możemy jego wzorem odważnie stawać w obronie prawdy. Jeśli na przykład demaskujemy tak często szerzone kłamstwa o Bogu, Jego zamierzeniu i Jego Słowie, to rozpraszamy duchowe mroki, w których świat jest pogrążony z powodu propagandy Szatana (Mateusza 5:14; Objawienie 12:9, 10). Pomagamy ludziom uwolnić się od błędnych nauk, które napełniają ich serca chorobliwym strachem i nie pozwalają im utrzymywać dobrych stosunków z Bogiem. Jaki to zaszczyt, że możemy być świadkami spełniania się obietnicy Jezusa: „Dzięki prawdzie staniecie się wolni”! (Jana 8:32).

14, 15. (a) W jaki między innymi sposób Jezus ‛wyjaśnił, czym jest sprawiedliwość’? (b) Od jakich uprzedzeń wolny był Jezus, skoro podjął rozmowę z Samarytanką?

¹⁴ Biblia zapowiadała, że Mesjasz „wyjaśni narodom, czym jest sprawiedliwość” (Mateusza 12:18; Izajasza 42:1). Jezus bez wątpienia zaczął spełniać to proroctwo już w czasie swojego pobytu na ziemi. Zawsze traktował innych sprawiedliwie i bezstronnie, co wymagało wielkiej odwagi. Na przykład odrzucił rozpowszechnione wówczas niebiblijne uprzedzenia oraz fałszywą pobożność.

¹⁵ Gdy rozmawiał z Samarytanką przy studni w pobliżu Sychar, uczniowie byli tym zaskoczeni. Dlaczego? Żydzi jako naród od dawien dawna gardzili Samarytanami (Ezdrasza 4:4). Poza tym niektórzy żydowscy nauczyciele religijni mieli lekceważący stosunek do kobiet. Wprowadzili przepisy, z czasem utrwalone na piśmie, które odradzały mężczyźnie rozmawianie z kobietą. Sugerowali też, że kobiety nie zasługują na to, by uczyć je Prawa Bożego. Zwłaszcza Samarytanki uważano za nieczyste. Jezus jednak obstawał przy sprawiedliwości i nie kierował się takimi uprzedzeniami, dlatego bez żadnych oporów odezwał się do Samarytanki, i to prowadzącej się niemoralnie. Udzielił jej pouczeń, a nawet wyjawił, że jest Mesjaszem (Jana 4:5-27).

16. Dlaczego chrześcijanie muszą odważnie odrzucać rozpowszechnione uprzedzenia?

¹⁶ Czy zdarzyło ci się znaleźć w towarzystwie ludzi, którzy żywili złośliwe uprzedzenia? Na przykład opowiadali pogardliwe dowcipy o innej rasie czy narodowości, robili lekceważące uwagi o płci przeciwnej albo podkreślali swoją wyższość nad osobami o odmiennym statusie społecznym lub ekonomicznym. Naśladowcy Chrystusa nie podzielają takich nieprzyjaznych opinii i nie szczędzą starań, by usunąć z serca wszelki ślad po uprzedzeniach (Dzieje 10:34). Każdy z nas musi pielęgnować odwagę, która jest potrzebna, żeby zawsze być sprawiedliwym pod tym względem.

17. Co zrobił Jezus w świątyni i dlaczego?

¹⁷ Poza tym Jezus odważnie występował w obronie czystości ludu Bożego i czystości wielbienia Boga. W początkowym okresie swojej służby wszedł na teren świątyni w Jerozolimie i ku swojemu oburzeniu zobaczył, że ludzie tam handlują i wymieniają pieniądze. Owładnięty słusznym gniewem, wyrzucił stamtąd tych chciwców oraz ich towary (Jana 2:13-17). Na podobny krok zdobył się także pod koniec swojej służby (Marka 11:15-18). Z pewnością przysporzył tym sobie groźnych wrogów, a jednak się nie zawahał. Dlaczego? Od dzieciństwa mówił o świątyni jako o domu swojego Ojca — i za taki naprawdę ją uważał (Łukasza 2:49). Kierując się poczuciem sprawiedliwości, nie mógł się pogodzić, że w tym miejscu kalane jest wielbienie Boga. Gorliwość dodała mu odwagi, żeby zrobić to, co właściwe.

18. Jak dzisiejsi chrześcijanie mogą okazywać odwagę, gdy w grę wchodzi czystość zboru?

¹⁸ Dzisiejsi naśladowcy Chrystusa również bardzo dbają o to, żeby lud Jehowy pod żadnym względem nie był skalany i żeby oddawał cześć Bogu w czysty sposób. Jeśli wiedzą, że współchrześcijanin dopuścił się poważnego przewinienia, nie przymykają na to oczu ani nie zamierzają milczeć. Śmiało rozmawiają z grzesznikiem i zachęcają go do powiadomienia o sprawie starszych zboru. W razie potrzeby sami informują starszych, którzy mogą pomóc choremu duchowo, a jednocześnie poczynić stosowne kroki, żeby owce Jehowy pozostały czyste w Jego oczach (1 Koryntian 1:11; Jakuba 5:14, 15).

19, 20. (a) Jak za dni Jezusa szerzyła się niesprawiedliwość i do czego próbowano go nakłonić? (b) Dlaczego naśladowcy Chrystusa nie chcą mieć nic wspólnego z polityką i przemocą i co między innymi jest dla nich nagrodą?

¹⁹ Czy jednak należy sądzić, że Jezus walczył z niesprawiedliwością społeczną na świecie? Wokół niego z pewnością działo się wiele krzywd. Ojczyzna była okupowana przez obce mocarstwo. Rzymianie trzymali tam groźną armię, ściągali od Żydów olbrzymie podatki, a nawet wtrącali się w miejscowe zwyczaje religijne. Nic dziwnego, że sporo ludzi chciało, by Jezus zaangażował się w politykę (Jana 6:14, 15). Także w tej sytuacji potrzebna mu była odwaga.

²⁰ Jezus wyjaśniał, że jego Królestwo nie jest częścią tego świata. Na własnym przykładzie uczył swoich naśladowców, żeby nie dali się wciągnąć w rozgrywki polityczne, ale skupiali się na rozgłaszaniu dobrej nowiny o Królestwie Bożym (Jana 17:16; 18:36). Niezapomnianej lekcji neutralności udzielił im wtedy, gdy tłum przyszedł go aresztować. Piotr impulsywnie chwycił za miecz i zranił pewnego człowieka. Nietrudno zrozumieć tego apostoła. Jeśli kiedykolwiek przemoc mogła się wydawać usprawiedliwiona, to właśnie tej nocy, której został napadnięty niewinny Syn Boży. A jednak Jezus ustalił wtedy zasadę obowiązującą jego ziemskich naśladowców po dziś dzień. Powiedział: „Schowaj miecz tam, gdzie jego miejsce, bo wszyscy, którzy chwytają za miecz, od miecza zginą” (Mateusza 26:51-54). Zachowywanie takiego pokojowego nastawienia niewątpliwie wymagało od pierwszych chrześcijan odwagi — i podobnie jest obecnie. Dzięki neutralnej postawie nowożytni słudzy Boży nie splamili sobie rąk krwią przelaną w niezliczonych wojnach, rzeziach, zamieszkach i innych aktach przemocy. Ta czysta karta w ich historii stanowi dla nich jedną z nagród za odwagę.

21, 22. (a) Jaką pomoc uzyskał Jezus przed najcięższą próbą? (b) Jak Jezus dowiódł odwagi do samej śmierci?

²¹ Syn Jehowy z góry wiedział, że tu na ziemi spotka się z zaciętym sprzeciwem (Izajasza 50:4-7). Nieraz groziła mu śmierć, aż w końcu znalazł się w sytuacji opisanej na początku tego rozdziału. Dzięki czemu nie tracił odwagi w obliczu takich niebezpieczeństw? A co robił, zanim wspomniany tłum przyszedł go pojmać? Żarliwie modlił się do Jehowy. Z jakim wynikiem? Biblia mówi, że „został wysłuchany” (Hebrajczyków 5:7). Jehowa wysłał z nieba anioła, by umocnił Jego dzielnego Syna (Łukasza 22:42, 43).

²² Wkrótce potem Jezus powiedział do apostołów: „Wstańcie, chodźmy” (Mateusza 26:46). Pomyślmy, o jakiej odwadze świadczyły te słowa! Wypowiadając je, Jezus wiedział, że za chwilę poprosi napastników o puszczenie wolno jego przyjaciół, że wszyscy ci przyjaciele zostawią go i uciekną i że będzie musiał samotnie przejść najcięższą próbę w swoim życiu. Był sam, gdy go bezprawnie sądzono, wyszydzano, torturowano i gdy w końcu zadano mu śmierć. Przez cały ten czas ani na chwilę nie stracił odwagi.

23. Wyjaśnij, dlaczego postawa Jezusa w obliczu zagrożenia życia nie świadczyła o lekkomyślności.

²³ A może Jezus był lekkomyślny? Wcale nie. Lekkomyślność nie ma nic wspólnego z prawdziwą odwagą. Wcześniej przecież Jezus uczył swoich naśladowców, żeby byli ostrożni — mieli roztropnie unikać niebezpieczeństw, by móc dalej wykonywać wolę Bożą (Mateusza 4:12; 10:16). Jednak w tym wypadku wiedział, że nie może się wycofać. Rozumiał, czego życzy sobie Bóg. Był zdecydowany zachować wobec Niego lojalność, a zatem mógł zrobić tylko jedno: stawić czoła nadchodzącej próbie.

24. Dlaczego możemy być pewni, że w trudnych chwilach będziemy w stanie okazać odwagę?

²⁴ Jakże często naśladowcy Jezusa odważnie idą śladami swojego Mistrza! Pozostają niezłomni w obliczu szyderstw, prześladowań, aresztowania, uwięzienia, tortur, a nawet śmierci. Skąd niedoskonali ludzie mają taką odwagę? Nie są odważni sami z siebie. Tak jak Jezus, jego naśladowcy otrzymują pomoc z góry (Filipian 4:13). Nigdy więc nie obawiaj się tego, co może przynieść przyszłość. Bądź zdecydowany dochować lojalności wobec Jehowy, a On doda ci odwagi. Wciąż czerp siły z przykładu naszego Wodza, Jezusa, który powiedział: „Bądźcie odważni! Ja zwyciężyłem świat” (Jana 16:33).