Jak powinniśmy traktować innych?

„Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, czyńcie im tak samo” (ŁUK. 6:31).

 1, 2. (a) Czym jest Kazanie na Górze? (b) Co omówimy w tym oraz następnym artykule?

JEZUS CHRYSTUS rzeczywiście był Wielkim Nauczycielem. Kiedy jego przeciwnicy religijni wysłali urzędników mających go aresztować, ci wrócili z pustymi rękami i powiedzieli: „Nigdy żaden inny człowiek nie mówił jak ten” (Jana 7:32, 45, 46). Jednym z mistrzowskich wystąpień Jezusa było Kazanie na Górze, zanotowane w rozdziałach od 5 do 7 Ewangelii według Mateusza. Podobne informacje zawiera też Ewangelia według Łukasza 6:20-49.a

² Do najbardziej znanych nauk podanych w tym kazaniu należy tak zwana Złota Reguła, mówiąca o sposobie odnoszenia się do innych. Jezus powiedział: „Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, czyńcie im tak samo” (Łuk. 6:31). A ileż dobra on sam wyświadczał ludziom! Uzdrawiał chorych, a nawet wskrzeszał zmarłych. Szczególnego dobrodziejstwa zaznali jednak ci, którzy przyjęli głoszoną przez niego dobrą nowinę (odczytaj Łukasza 7:20-22). Jako Świadkowie Jehowy, z przyjemnością uczestniczymy w podobnym dziele głoszenia o Królestwie (Mat. 24:14; 28:19, 20). W tym oraz następnym artykule rozważymy fragmenty Kazania na Górze odnoszące się do tej działalności, a także inne zawarte w nim myśli dotyczące traktowania bliźnich.

Bądź łagodnie usposobiony

 3. Jak byś opisał łagodność?

³ Jezus oświadczył: „Szczęśliwi łagodnie usposobieni, gdyż oni odziedziczą ziemię” (Mat. 5:5). W ujęciu biblijnym łagodne usposobienie nie ma nic wspólnego ze słabością. Jest to delikatność, której wymaga od nas Bóg. Przejawia się ona w kontaktach z bliźnimi. Na przykład ‛nikomu nie oddajemy złem za złe’ (Rzym. 12:17-19).

 4. Dlaczego ludzie łagodnie usposobieni są szczęśliwi?

⁴ Osoby okazujące łagodność są szczęśliwe, ponieważ „odziedziczą ziemię”. Jezus, który był „łagodnie usposobiony i uniżony w sercu”, jest ‛ustanowionym dziedzicem wszystkiego’ i tym samym głównym Dziedzicem naszej planety (Mat. 11:29; Hebr. 1:2; Ps. 2:8). W Biblii zapowiedziano, że w niebiańskim Królestwie u boku mesjańskiego „syna człowieczego” zasiądą jego współwładcy (Dan. 7:13, 14, 21, 22, 27). Grono 144 000 łagodnie usposobionych pomazańców, będących ‛współdziedzicami z Chrystusem’, obejmie razem z nim ziemskie dziedzictwo (Rzym. 8:16, 17; Obj. 14:1). Pozostali łagodnie usposobieni ludzie dostąpią życia wiecznego na ziemi pod rządami tego Królestwa (Ps. 37:11).

 5. Jak wpływa na nas wzorowanie się na Chrystusie w przejawianiu łagodności?

⁵ Gdybyśmy zachowywali się szorstko, wystawialibyśmy na próbę cierpliwość innych i odstręczalibyśmy ich od siebie. Jeśli natomiast przejawiamy taką łagodność jak Chrystus, stajemy się dla pozostałych członków zboru miłym i budującym duchowo towarzystwem. Łagodność należy do owoców, które wydajemy za sprawą ducha Bożego — pod warunkiem że ‛żyjemy i postępujemy według ducha’ (odczytaj Galatów 5:22-25). Niewątpliwie chcemy być zaliczani do ludzi łagodnie usposobionych, którymi kieruje święty duch Jehowy.

Jakże szczęśliwi są miłosierni!

 6. Jakie szlachetne przymioty cechują ludzi miłosiernych?

⁶ W Kazaniu na Górze Jezus powiedział też: „Szczęśliwi miłosierni, gdyż im będzie okazane miłosierdzie” (Mat. 5:7). „Miłosierni” okazują tkliwe współczucie, życzliwe względy, a także litość osobom poszkodowanym. Jezus ‛litował się’ nad cierpiącymi i w cudowny sposób przynosił im ulgę (Mat. 14:14; 20:34). Współczucie i życzliwość powinny zatem skłaniać nas do okazywania miłosierdzia (Jak. 2:13).

 7. Do czego pobudzała Jezusa litość?

⁷ Gdy pewnego razu Jezus w drodze na odpoczynek spotkał tłum ludzi, „ulitował się nad nimi, gdyż byli jak owce bez pasterza”. Dlatego „zaczął ich nauczać wielu rzeczy” (Marka 6:34). Ileż radości zaznajemy, gdy podobnie przekazujemy innym orędzie Królestwa i mówimy im o wielkim miłosierdziu Boga!

 8. Dlaczego osoby miłosierne zaznają szczęścia?

⁸ Osoby miłosierne są szczęśliwe ze względu na to, że również im jest okazywane miłosierdzie. Gdy traktujemy drugich miłosiernie, zazwyczaj odpłacają nam tym samym (Łuk. 6:38). Ponadto Jezus powiedział: „Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich wykroczenia, to wasz Ojciec niebiański i wam przebaczy” (Mat. 6:14). Jedynie człowiek miłosierny zaznaje szczęścia wynikającego ze świadomości, że Bóg przebacza mu grzechy i darzy go uznaniem.

Dlaczego „pokojowo usposobieni” są szczęśliwi

 9. Jak będziemy postępować, jeśli jesteśmy pokojowo usposobieni?

⁹ Wymieniając kolejny powód do szczęścia, Jezus oznajmił: „Szczęśliwi pokojowo usposobieni, gdyż oni będą nazwani ‚synami Bożymi’” (Mat. 5:9). Grecki wyraz przetłumaczony tu na „pokojowo usposobieni” dosłownie znaczy „czyniący pokój”. Jeśli chcemy zaliczać się do takich osób, nie będziemy popierać ani dopuszczać się niczego, co mogłoby ‛rozdzielić tych, którzy się dobrze znają’ — na przykład rzucać oszczerstw (Prz. 16:28). Słowem i czynem będziemy zabiegać o pokój w zborze i poza nim (Hebr. 12:14). Dołożymy szczególnych starań, by pozostawać w pokojowych stosunkach z Jehową Bogiem (odczytaj 1 Piotra 3:10-12).

10. Dlaczego ludzie „pokojowo usposobieni” są szczęśliwi?

¹⁰ Jezus oświadczył, że „pokojowo usposobieni” są szczęśliwi, „gdyż oni będą nazwani ‚synami Bożymi’”. Namaszczeni chrześcijanie otrzymują „prawo stać się dziećmi Bożymi”, ponieważ przejawiają wiarę w Jezusa jako Mesjasza (Jana 1:12; 1 Piotra 2:24). A co powiedzieć o jego pokojowo nastawionych „drugich owcach”? Jezus będzie dla nich „Wiekuistym Ojcem” w okresie tysiącletnich rządów sprawowanych razem ze swymi niebiańskimi współdziedzicami (Jana 10:14, 16; Izaj. 9:6; Obj. 20:6). Po upływie tego okresu ci pokojowo usposobieni ludzie w najpełniejszym sensie staną się ziemskimi dziećmi Bożymi (1 Kor. 15:27, 28).

11. Jak będziemy traktować innych, jeśli kierujemy się „mądrością z góry”?

¹¹ Aby cieszyć się zażyłą więzią z Jehową, „Bogiem pokoju”, musimy naśladować Jego przymioty, między innymi pokojowe nastawienie (Filip. 4:9). Jeśli kierujemy się „mądrością z góry”, będziemy odnosić się do bliźnich pokojowo (Jak. 3:17). Staniemy się naprawdę szczęśliwymi czynicielami pokoju.

„Niech wasze światło świeci”

12. (a) Co Jezus powiedział na temat duchowego światła? (b) Jak możemy pozwalać świecić swemu światłu?

¹² Traktujemy drugich najlepiej jak można, gdy dopomagamy im w korzystaniu z duchowego światła od Boga (Ps. 43:3). Jezus powiedział swym uczniom, że są „światłem świata”, i polecił im je roztaczać, tak by ludzie widzieli ich „szlachetne uczynki”, czyli dobro wyświadczane bliźnim. Dzięki temu duchowe światło miało świecić „przed ludźmi”, a więc ku ich pożytkowi (odczytaj Mateusza 5:14-16). Obecnie pozwalamy świecić swemu światłu, gdy udzielamy innym życzliwej pomocy oraz uczestniczymy w dziele rozgłaszania dobrej nowiny „po całym świecie”, wśród „wszystkich narodów” (Mat. 26:13; Marka 13:10). To naprawdę wyjątkowy zaszczyt!

13. Co dostrzegają u nas inni?

¹³ „Nie można ukryć miasta położonego na górze” — rzekł Jezus. Miasto znajdujące się na górze łatwo dostrzec. Podobnie inni dostrzegają u nas jako głosicieli Królestwa szlachetne uczynki oraz takie przymioty, jak umiar i czystość (Tyt. 2:1-14).

14. (a) Jakich lamp używano w I wieku? (b) Jak możemy dowieść, że nie ukrywamy światła pod korcem?

¹⁴ Jezus mówił, że lampę zapala się i stawia nie pod korcem, lecz na świeczniku, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu. W I wieku powszechnie używano lamp w postaci naczyń ceramicznych z olejem (zazwyczaj oliwą z oliwek) i knotem, który nim nasiąkał i dzięki temu płonął. Lampa, często umieszczana na specjalnej podstawie z drewna lub metalu, dawała światło przebywającym w danym pomieszczeniu. Nikt nie stawiał zapalonej lampy pod korcem, czyli dużym koszem o pojemności około dziewięciu litrów. Jezus zachęcał więc uczniów, aby nie ukrywali swego duchowego światła pod symbolicznym korcem. Powinniśmy je roztaczać i nigdy nie pozwolić, by sprzeciw bądź prześladowanie skłoniły nas do zatajania prawdy biblijnej lub zatrzymywania jej dla siebie.

15. Jak nasze „szlachetne uczynki” oddziałują na niektóre osoby?

¹⁵ Następnie Jezus oznajmił uczniom: „Podobnie niech wasze światło świeci przed ludźmi, żeby widzieli wasze szlachetne uczynki i wychwalali waszego Ojca, który jest w niebiosach”. Niektórzy dzięki naszym „szlachetnym uczynkom” wychwalają Boga, stając się Jego sługami. Cóż za wspaniały bodziec, by nadal ‛świecić jako źródła światła na świecie’! (Filip. 2:15).

16. Co jest konieczne, jeśli chcemy być „światłem świata”?

¹⁶ Jeżeli chcemy być „światłem świata”, musimy uczestniczyć w dziele głoszenia o Królestwie i czynienia uczniów. Jednak to nie wszystko. Apostoł Paweł napisał: „Dalej chodźcie jako dzieci światła, gdyż na owoc światła składa się wszelka dobroć i prawość, i prawda” (Efez. 5:8, 9). Musimy zatem świecić przykładem pod względem bogobojnego postępowania. Winniśmy usłuchać rady apostoła Piotra: „Trwajcie w swym szlachetnym postępowaniu wśród narodów, żeby w tym, co mówią przeciw wam niczym złoczyńcom, mogły dzięki waszym szlachetnym uczynkom, których są naocznymi świadkami, wychwalać Boga w jego dniu przeglądu” (1 Piotra 2:12). Ale co zrobić, jeśli nadwerężyły się nasze stosunki z którymś współwyznawcą?

„Zawrzyj pokój ze swym bratem”

17-19. (a) Czym był „dar” wspomniany w Mateusza 5:23, 24? (b) Jak ważne jest pojednanie się z bratem i jak wskazał na to Jezus?

¹⁷ W Kazaniu na Górze Jezus ostrzegł uczniów, żeby nie trwali w srogim gniewie na brata ani nie żywili do niego pogardy. Mieli natomiast szybko zawrzeć pokój z urażonym współwyznawcą (odczytaj Mateusza 5:21-25). Przeanalizujmy dokładniej radę Jezusa. Gdybyś przyniósł swój dar do ołtarza, a tam przypomniał sobie, że twój brat ma coś przeciwko tobie, to co miałbyś zrobić? Należało zostawić dar przed ołtarzem i pójść pogodzić się z bratem. Dopiero wtedy można było wrócić i ofiarować dar.

¹⁸ „Darem” tym często była ofiara składana w świątyni Jehowy. Ofiary ze zwierząt, wymagane w Prawie Mojżeszowym jako element oddawania czci Bogu, odgrywały w Izraelu bardzo ważną rolę. Ale istotniejsze niż złożenie daru było uporządkowanie stosunków z kimś, kto czuł się urażony. „Zostaw swój dar tam przed ołtarzem i odejdź” — oświadczył Jezus. „Najpierw zawrzyj pokój ze swym bratem, a potem, wróciwszy, złóż swój dar”. Pojednanie się ze współwyznawcą było pilniejsze niż wywiązanie się z obowiązku nałożonego przez Prawo.

¹⁹ Słowa Jezusa nie dotyczyły jedynie określonych ofiar i wykroczeń. Jeżeli ofiarodawca przypomniał sobie, że ktoś wysuwa przeciw niemu jakiś zarzut, powinien był odwlec złożenie daru ofiarnego. Jeśli zamierzał ofiarować zwierzę, miał je zostawić „przed ołtarzem” całopalnym na dziedzińcu kapłańskim świątyni i bezzwłocznie pójść rozwiązać problem. Dopiero potem miał wrócić i złożyć dar.

20. Dlaczego powinniśmy szybko uporządkować sprawę z bratem, z którym się pogniewaliśmy?

²⁰ Z Bożego punktu widzenia nasze stosunki z braćmi są istotnym elementem prawdziwego wielbienia. Ofiary ze zwierząt nie miały dla Jehowy żadnego znaczenia, jeśli ofiarodawcy źle traktowali bliźnich (Mich. 6:6-8). Dlatego Jezus zachęcił uczniów, żeby ‛szybko uregulowali sprawy’ (Mat. 5:25). Podobnej rady udzielił Paweł: „Bądźcie srodze zagniewani, a jednak nie grzeszcie; niech słońce nie zachodzi nad waszym rozdrażnieniem ani nie zostawiajcie miejsca Diabłu” (Efez. 4:26, 27). Jeśli słusznie się rozgniewamy, powinniśmy niezwłocznie zażegnać nieporozumienie, aby nie trwać w rozdrażnieniu i tym samym nie pozwolić Diabłu tego wykorzystać (Łuk. 17:3, 4).

Zawsze traktuj innych z szacunkiem

21, 22. (a) Jak możemy wprowadzać w czyn omówione rady Jezusa? (b) Co rozważymy w następnym artykule?

²¹ Przeanalizowanie niektórych wypowiedzi Jezusa z Kazania na Górze powinno nam pomóc odnosić się do innych życzliwie i z szacunkiem. Mimo niedoskonałości wszyscy możemy wprowadzać w czyn rady Jezusa, ponieważ ani on, ani nasz niebiański Ojciec nie stawiają nam wygórowanych wymagań. Dzięki modlitwie, szczerym staraniom oraz błogosławieństwu Jehowy możemy być łagodni, miłosierni oraz pokojowo usposobieni. Potrafimy odbijać duchowe światło, które przysparza chwały Jehowie. A w razie potrzeby zdołamy zawrzeć pokój ze współwyznawcą.

²² W zakres wielbienia Boga, które cieszy się Jego uznaniem, wchodzi należyte traktowanie bliźnich (Marka 12:31). W następnym artykule rozważymy kolejne fragmenty Kazania na Górze, które pomogą nam nieustannie wyświadczać dobro drugim. Warto jednak porozmyślać jeszcze nad omówionymi wskazówkami z tego niezrównanego przemówienia Jezusa i zapytać siebie: Jak naprawdę traktuję innych?

[Przypis]

Jak byś odpowiedział?

• Co to znaczy być łagodnie usposobionym?

• Dlaczego „miłosierni” są szczęśliwi?

• Jak możemy pozwalać świecić swemu światłu?

• Dlaczego powinniśmy szybko ‛zawrzeć pokój z bratem’?

[Ilustracja na stronie 4]

Głoszenie o Królestwie to istotny sposób roztaczania duchowego światła

[Ilustracja na stronie 5]

Chrześcijanie mają świecić przykładem pod względem bogobojnego postępowania

[Ilustracja na stronie 6]

Usilnie staraj się zawrzeć pokój z bratem