SALOME

(prawdopodobnie od hebr. rdzenia oznaczającego: „pokój”).

1. Przypuszczalnie imię matki synów Zebedeusza — Jakuba i Jana, apostołów Jezusa Chrystusa — co wynikałoby z porównania Mateusza 27:56 z Marka 15:40. W pierwszym wersecie powiedziano, że świadkami męczeńskiej śmierci Jezusa były dwie Marie (Maria Magdalena oraz matka Jakuba Mniejszego i Jozesa), a także matka synów Zebedeusza, w drugim zaś oprócz obu Marii podano imię Salome.

Na podstawie podobnych przesłanek zakłada się, że Salome była rodzoną siostrą Marii, matki Jezusa. Otóż w Jana 19:25 wymieniono te same dwie Marie, tzn. Marię Magdalenę i „żonę Klopasa” (na ogół utożsamianą z matką Jakuba Mniejszego i Jozesa), ale wcześniej powiedziano: „A przy palu męki Jezusa stała jego matka oraz siostra jego matki”. Jeżeli werset ten mówi o tych samych trzech kobietach (pomijając matkę Jezusa), o których napisali Mateusz i Marek, można by przypuszczać, że Salome była siostrą matki Jezusa. Niemniej w Mateusza 27:55 oraz Marka 15:40, 41 wspomniano, że były tam także inne kobiety, które wcześniej towarzyszyły Jezusowi, więc Salome mogła być jedną z nich.

Jak wynika ze sprawozdań ewangelicznych Mateusza, Marka i Łukasza (Łk 8:3), Salome należała do uczniów Pana Jezusa Chrystusa i wraz z innymi kobietami towarzyszyła mu i usługiwała ze swego mienia.

Jeżeli Salome rzeczywiście była matką synów Zebedeusza, to właśnie ona zwróciła się do Jezusa z prośbą, żeby przyznał im w swoim Królestwie miejsca po swej prawicy i lewicy. Według Mateusza prośbę tę przedstawiła matka Jakuba i Jana, natomiast Marek podaje, iż zrobili to oni sami. Najwidoczniej matka zachęcona przez synów ubrała w słowa ich życzenie. Potwierdzałaby to relacja Mateusza, z której wynika, że gdy usłyszeli o tym pozostali uczniowie, oburzyli się nie na matkę, lecz na obu braci (Mt 20:20-24; Mk 10:35-41).

O świcie trzeciego dnia po śmierci Jezusa Salome i inne kobiety udały się do jego grobu, żeby wonnymi korzeniami namaścić ciało zmarłego. Tymczasem zobaczyły, że kamień jest odtoczony, a w grobowcu siedzi anioł, który im oznajmił: „Został wskrzeszony, nie ma go tu. Oto miejsce, gdzie go złożyli” (Mk 16:1-8).

2. Córka Heroda Filipa i jedyne dziecko Herodiady. Herod Antypas, przyrodni brat Filipa, odebrał mu żonę i zawarł z nią cudzołożny związek. Na krótko przed Paschą 32 r. n.e. wyprawił w Tyberiadzie ucztę z okazji swych urodzin. Poprosił księżniczkę Salome, swą pasierbicę, żeby zatańczyła dla gości, wśród których znajdowali się jego „najznamienitsi ludzie oraz dowódcy wojskowi i najprzedniejsze osoby z Galilei”. Herod był tak zachwycony występem Salome, że przyrzekł jej dać, o cokolwiek poprosi — nawet połowę królestwa. Dziewczyna za podszeptem swej niegodziwej matki poprosiła o głowę Jana Chrzciciela. Herod wprawdzie głęboko się zasmucił, „ale ze względu na swe przysięgi i na tych, którzy z nim półleżeli przy posiłku, nakazał, żeby ją dano; i posłał, i kazał ściąć Jana w więzieniu. I przyniesiono jego głowę na półmisku, i dano dziewczęciu, ona zaś zaniosła ją swej matce” (Mt 14:1-11; Mk 6:17-28).

W Biblii nie wymieniono imienia tej Salome, lecz podano je w dziełach Flawiusza, które donoszą też o jej bezdzietnym małżeństwie z innym przyrodnim bratem Heroda Antypasa — Filipem, władcą okręgu. Ten sam historyk informuje, że Salome po śmierci Filipa poślubiła swego kuzyna Arystobula i urodziła mu trzech synów.