DOBROĆ

Cecha i postawa kogoś, kto jest dobry; skłonność do czynienia dobrze; kierowanie się w postępowaniu wzniosłymi normami moralnymi i życzliwością dla otoczenia. Z kolei „dobro” to coś, co ocenia się jako pomyślne, pożyteczne, wartościowe; ideał moralny. W Biblii „dobry” jest najczęściej tłumaczeniem hebrajskiego tow i greckiego agathòs, przy czym ten drugi wyraz ma zwykle znaczenie moralne lub religijne.

Dobroć Jehowy. Jehowa Bóg przejawia dobroć w sensie absolutnym, najpełniejszym. Pismo Święte oznajmia: „Dobry i prostolinijny jest Jehowa” (Ps 25:8). „Jakże wielka jest jego dobroć!” (Za 9:17). Jezus Chrystus niewątpliwie odznaczał się tą cechą, lecz nie pozwalał tytułować się „Dobrym”, a człowiekowi, który nazwał go „Dobrym Nauczycielem”, powiedział: „Dlaczego nazywasz mnie dobrym? Nikt nie jest dobry oprócz jednego, Boga” (Mk 10:17, 18). Tym samym wskazał na Jehowę jako na doskonały Wzorzec dobroci.

Kiedy Mojżesz chciał ujrzeć chwałę Bożą, Jehowa odrzekł: „Sprawię, że cała moja dobroć przejdzie przed twoim obliczem, i oznajmię przed tobą imię Jehowa”. Bóg nie pozwolił Mojżeszowi spojrzeć na swe oblicze, ale gdy przed nim przechodził (najwyraźniej reprezentowany przez jakiegoś anioła [Dz 7:53]), oświadczył: „Jehowa, Jehowa, Bóg miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu oraz obfitujący w lojalną życzliwość i prawdę, zachowujący lojalną życzliwość dla tysięcy, on przebacza przewinienie i występek, i grzech, lecz bynajmniej nie pozwoli ujść bezkarnie” (Wj 33:18, 19, 22; 34:6, 7).

Z powyższych słów wynika, że dobroć jest związana z miłosierdziem, lojalną życzliwością i prawdą, lecz przenigdy nie usprawiedliwia ani nie toleruje zła. Dlatego Dawid mógł się modlić, by Jehowa przebaczył mu grzechy „przez wzgląd na swą dobroć” (Ps 25:7). Kierując się dobrocią oraz miłością, Jehowa złożył swego Syna w ofierze za grzechy ludzi. W ten sposób umożliwił niesienie pomocy osobom pragnącym tego, co naprawdę dobre, a jednocześnie potępił zło i utorował drogę do pełnego zadośćuczynienia wymogom prawości i sprawiedliwości (Rz 3:23-26).

Owoc ducha. Dobroć jest owocem ducha świętego oraz owocem światła płynącego z prawdomównego Słowa Bożego (Gal 5:22; Ef 5:9). Chrześcijanie mają pielęgnować ten przymiot. Pomaga w tym przestrzeganie przykazań Bożych, gdyż żaden człowiek nie jest dobry sam z siebie (Rz 7:18). Psalmista tak błagał Boga, będącego Źródłem dobroci: „Naucz mnie dobroci, rozsądku i wiedzy, bo przykazaniom twym uwierzyłem. Jesteś dobry i wyświadczasz dobro. Naucz mnie twych przepisów” (Ps 119:66, 68).

Dobroć przejawia się w działaniu. Przejawem dobroci jest wyświadczanie dobra. Jehowa pragnie działać na korzyść swych sług, o czym pisał apostoł Paweł w liście do chrześcijan w Tesalonice: „Zawsze się za was modlimy, żeby nasz Bóg poczytał was za godnych swego powołania i z mocą dopełnił wszelkiego dobra, w którym ma upodobanie, oraz dzieła wiary” (2Ts 1:11). Mnóstwo przykładów poświadcza obfitość Jego dobroci wobec tych, którzy Mu ufają (1Kl 8:66; Ps 31:19; Iz 63:7; Jer 31:12, 14). Prócz tego „Jehowa jest dobry dla wszystkich, a jego zmiłowania są nad wszystkimi jego dziełami” (Ps 145:9). Chętnie okazuje dobroć wszystkim, gdyż pragnie, by dzięki temu jak najwięcej ludzi zaczęło Mu służyć i dostąpiło życia wiecznego. Również każdy człowiek czyniący dobro jest błogosławieństwem dla swego otoczenia (Prz 11:10).

Chrześcijanie, jako słudzy i naśladowcy Boga, mają sami sprawdzać, co jest Jego dobrą i doskonałą wolą wobec nich (Rz 12:2), lgnąć do dobra (Rz 12:9), czynić je (Rz 2:10; 13:3), zabiegać o nie (1Ts 5:15), być w nim gorliwi (1Pt 3:13), naśladować je (3Jn 11) i zwyciężać nim zło (Rz 12:21). Wyświadczać dobro powinni zwłaszcza osobom spokrewnionym z nimi w wierze chrześcijańskiej, ale także wszystkim innym ludziom (Gal 6:10).

Inny odpowiednik grecki. Podobny sens do słowa agathòs, tłumaczonego na „dobry”, ma inny grecki wyraz — kalòs. Oznacza coś, co jest na wskroś dobre, piękne, świetnie dostosowane do określonych warunków bądź celów (np. wyborna gleba; Mt 13:8, 23), coś znakomitej jakości, coś dobrego pod względem etycznym, a więc słusznego, wspaniałego, szlachetnego (np. imię Boże; Jak 2:7). Oba greckie wyrazy są zbliżone znaczeniowo, lecz dla odróżnienia kalòs tłumaczy się z reguły na „szlachetny”, „wspaniały”, „wyborny”, „dobrze”, „bardzo dobrze”, ‛uczciwy’ lub ‛słuszny’ (Mt 3:10; Jn 10:14; Rz 14:21; 1Tm 3:4; Heb 13:18; Jak 4:17).