SKARBIEC
Pomieszczenie bądź budynek, gdzie ze względów bezpieczeństwa przechowuje się pieniądze lub kosztowności. Z Liczb 31:54 wynika, że początkowo świętym skarbcem był w pewnym sensie „namiot spotkania”, gdyż przyniesiono do niego złożone w darze złoto. Kosztowności z Jerycha, które ‛należały do Jehowy’, przekazano do „skarbu domu Jehowy”, co sugeruje, że przy przybytku istniał jakiś rodzaj skarbca (Joz 6:17, 24). Pieczę nad przynoszonymi skarbami oraz nad łupami, które poświęcono Bogu, powierzono Lewitom (1Kn 26:20-28). Również w świątyni Salomona był skarbiec, gdzie przechowywano złoto, srebro i kosztowne naczynia używane w świątyni (1Kl 7:51; 2Kn 5:1).
Ponadto w czasach królów istniał w Izraelu skarbiec królewski (2Kl 20:13; 24:13; 2Kn 32:27, 28; Jer 38:11). Na przestrzeni wieków kosztowności z tego skarbca, a także ze skarbca domu Jehowy wielokrotnie były plądrowane przez nieprzyjaciół lub wykorzystywane do przekupienia pogańskich narodów (1Kl 14:26; 15:18; 2Kl 12:18; 14:14; 16:8; 18:15; 24:13).
W Daniela 1:2 wspomniano, że Nebukadneccar, władca Babilonu, przeniósł kosztowne sprzęty z domu Jehowy do „skarbca swego boga”. Pewna inskrypcja babilońska zawiera następującą wypowiedź tego króla o świątyni Merodacha: „Wewnątrz nagromadziłem srebra, złota i drogich kamieni (...) i umieściłem tam skarbiec mego królestwa” (por. Ezd 1:8). Być może Babilończycy mieli też mniejsze skarbce w różnych częściach imperium (Dn 3:2). Taki system funkcjonował w Persji: w lokalnych skarbcach przechowywano część pieniędzy pochodzących z podatków zebranych przez satrapów (Ezd 7:20, 21). Główne skarbce perskie pełniły też rolę królewskiego archiwum, w którym oprócz złota i innych kosztowności przechowywano różne ważne dokumenty (Ezd 6:1, 2; Est 3:9).
W Chrześcijańskich Pismach Greckich. W okresie ziemskiej służby Jezusa „skarbcem” nazywano część świątyni w Jerozolimie (Jn 8:20). Przypuszczalnie znajdował się on na terenie określanym mianem Dziedzińca Kobiet. Według źródeł rabinicznych w świątyni przebudowanej przez Heroda na dziedzińcu tym stało przy murze 13 skarbon (Miszna, Szekalim 2:1; 6:1, 5). Kształtem przypominały one trąby z niewielkim otworem w górnej części, przez który ludzie wrzucali różne dary i ofiary (Mk 12:41). Kapłani nie chcieli złożyć w świętym skarbcu srebrników rzuconych przez Judasza do świątyni, gdyż uznali, że „są zapłatą za krew” (Mt 27:6). Również w tej świątyni najprawdopodobniej istniał centralny skarbiec, do którego przenoszono pieniądze ze skarbon.