MIEJSCE U PIERSI

W pewnej przypowieści Jezus opowiedział o żebraku Łazarzu, który po śmierci został zaniesiony „na miejsce u piersi Abrahama”. Z kolei Jan powiedział o Jezusie, że „zajmuje miejsce u piersi Ojca” (Łk 16:22, 23; Jn 1:18). Wyrażenie „miejsce u piersi” nawiązuje do zwyczaju spożywania posiłków w pozycji półleżącej.

Goście układali się zwykle na lewym boku. Lewym łokciem opierali się na poduszce, a prawą rękę mieli wolną. Jedno łoże na ogół zajmowały trzy osoby, choć czasem mogło być ich nawet pięć. Każdy miał głowę blisko piersi lub wręcz na piersi spoczywającego za nim sąsiada. Ktoś, kto nie miał nikogo za plecami, zajmował najbardziej honorowe miejsce, a każdy przed nim ustępował mu rangą. Ponieważ goście spoczywali tak blisko siebie, zwyczaj nakazywał wyznaczyć przyjaciołom sąsiednie miejsca, dzięki czemu łatwo mogli przeprowadzić poufną rozmowę. Zajmowanie na uczcie miejsca u czyjejś piersi w gruncie rzeczy oznaczało cieszenie się szczególnymi względami danej osoby. W czasie ostatniej Paschy apostoł Jan, którego Jezus gorąco miłował, ‛półleżał u jego piersi’, a potem „oparł się na piersi Jezusa”, by dyskretnie zadać mu pewne pytanie (Jn 13:23, 25; 21:20).

Jan, mówiąc, iż Jezus zajmuje „miejsce u piersi” swego Ojca, Jehowy, zwrócił uwagę na jego szczególną pozycję. Podobnie Łazarz z przypowieści Jezusa został zaniesiony na „miejsce u piersi Abrahama”, ponieważ zaczął się cieszyć szczególnymi względami kogoś ważniejszego od siebie (zob. POSIŁEK).