Jehowa ‛spowoduje, że zostanie oddana sprawiedliwość’

‛Czyż Bóg nie spowoduje, że zostanie oddana sprawiedliwość jego wybranym, którzy dniem i nocą do niego wołają?’ (ŁUKASZA 18:7).

 1. Kto jest dla ciebie źródłem pokrzepienia i dlaczego?

W OGÓLNOŚWIATOWEJ społeczności Świadków Jehowy mamy sporo współwyznawców, którzy od lat wiernie służą Bogu. Czy znasz niektórych osobiście? Może przychodzi ci na myśl starsza siostra ochrzczona dawno temu, która stara się być na każdym zebraniu w Sali Królestwa. Może pomyślałeś o sędziwym bracie, który od dziesięcioleci lojalnie wspiera zborową działalność kaznodziejską, biorąc w niej udział każdego tygodnia. Na pewno wielu takich wiernych chrześcijan spodziewało się, że do tej pory będziemy już po Armagedonie. Jednak okoliczność, że ten niesprawiedliwy świat dalej istnieje, nie podkopała ich zaufania do obietnic Jehowy ani nie osłabiła ich postanowienia, by ‛wytrwać do końca’ (Mateusza 24:13). Głęboka wiara tych lojalnych sług Jehowy jest źródłem prawdziwego pokrzepienia dla całego zboru (Psalm 147:11).

 2. Jaka sytuacja nas zasmuca?

² Niestety, zdarza się też coś wręcz przeciwnego. Niektórzy nasi współwyznawcy przez lata trwali w służbie, ale z czasem osłabli w wierze i zerwali kontakt ze zborem. Smuci nas to, że dawni współpracownicy opuścili Jehowę, i gorąco pragniemy pomagać każdej „zagubionej owcy” wrócić do trzody Bożej (Psalm 119:176; Rzymian 15:1). Tak różny stan duchowy poszczególnych osób — zachowanie wiary bądź jej utrata — nasuwa pytania: Dlaczego wielu Świadków niezmiennie ufa obietnicom Jehowy, podczas gdy inni tracą wiarę? Co sami możemy robić, by nie osłabło nasze przekonanie o bliskości „wielkiego dnia Jehowy”? (Sofoniasza 1:14). Przeanalizujmy pewną przypowieść zapisaną w Ewangelii według Łukasza.

Przestroga dla żyjących w okresie, gdy „przybędzie Syn Człowieczy”

 3. Kto może odnieść szczególny pożytek z przypowieści o wdowie i sędzi? Uzasadnij to.

³ W 18 rozdziale Ewangelii według Łukasza znajdujemy przypowieść Jezusa o wdowie i sędzi. Jest ona podobna do przykładu o natarczywym gospodarzu, który omówiliśmy w poprzednim artykule (Łukasza 11:5-13). Jednak jej kontekst pokazuje, że odnosi się zwłaszcza do ludzi żyjących w okresie, gdy ‛Syn Człowieczy przybędzie’ z władzą królewską, co nastąpiło w roku 1914 (Łukasza 18:8).a

 4. O czym Jezus mówił, zanim podał przypowieść zanotowaną w 18 rozdziale Ewangelii według Łukasza?

⁴ Zanim Jezus podał tę przypowieść, wyjaśnił, iż dowody jego obecności jako Władcy Królestwa będą powszechnie widoczne — „jak błyskawica”, która „świeci od jednej strony pod niebem aż do drugiej strony pod niebem” (Łukasza 17:24; 21:10, 29-33). Mimo to w „czasie końca” większość miała ignorować te oczywiste dowody (Daniela 12:4). Dlaczego? Z tych samych przyczyn, dla których ludzie lekceważyli ostrzeżenia od Jehowy za dni Noego i Lota — ‛jedli, pili, kupowali, sprzedawali, sadzili i budowali, aż do dnia, gdy zostali zgładzeni’ (Łukasza 17:26-29). Zginęli, ponieważ tak bardzo byli pochłonięci zwykłymi codziennymi zajęciami, że nie zważali na wolę Boga (Mateusza 24:39). Obecnie ludzie też są tak zajęci swoimi sprawami, że nie widzą oznak zbliżania się końca tego bezbożnego świata (Łukasza 17:30).

 5. (a) Do kogo Jezus skierował istotne ostrzeżenie i dlaczego to zrobił? (b) Dlaczego niektórzy utracili wiarę?

⁵ Jezus wiedział, że jego naśladowcy także mogą dać się pochłonąć sprawom szatańskiego świata i w końcu nawet ‛wrócić do tego, co za nimi’ (Łukasza 17:22, 31). I rzeczywiście w wypadku niektórych chrześcijan tak się stało. Przez lata tęsknie wyczekiwali, aż Jehowa położy kres niegodziwemu światu. Ale gdy w spodziewanym przez nich czasie Armagedon nie nadszedł, poczuli się rozczarowani. Utracili przekonanie o bliskości dnia Jehowy. Zwolnili tempo w służbie i zajęli się przyziemnymi rzeczami, które stopniowo ograbiły ich z czasu potrzebnego na sprawy duchowe (Łukasza 8:11, 13, 14). Jakież to smutne, że w pewnym momencie ‛wrócili do tego, co za nimi’!

‛Potrzeba, żeby zawsze się modlić’

 6-8. (a) Opowiedz przypowieść o wdowie i sędzi. (b) Jakie zastosowanie tej przypowieści podał Jezus?

⁶ Co powinniśmy robić, by z niesłabnącym przekonaniem wyczekiwać spełnienia obietnic Jehowy? (Hebrajczyków 3:14). Na to pytanie znajdziemy odpowiedź w słowach, które Chrystus wyrzekł do uczniów zaraz po udzieleniu przestrogi przed wracaniem do niegodziwego świata.

⁷ Według sprawozdania Łukasza Jezus „opowiedział im przykład dotyczący potrzeby, żeby się zawsze modlili i nie ustawali”. Rzekł: „Był w jednym mieście pewien sędzia, który nie bał się Boga i nie miał respektu dla człowieka. A była w tym mieście wdowa, która wciąż chodziła do niego i mówiła: ‚Dopilnuj, żeby mój przeciwnik, z którym się prawuję, oddał mi sprawiedliwość’. On przez jakiś czas był niechętny, ale potem powiedział sobie: ‚Chociaż nie boję się Boga ani nie respektuję człowieka, to choćby dlatego, że ta wdowa wciąż mi się naprzykrza, dopilnuję, żeby jej oddano sprawiedliwość, by nie przychodziła i mnie nie dobijała’”.

⁸ W dalszych słowach Jezus podał zastosowanie owej przypowieści: „Słuchajcie, co powiedział ten sędzia, chociaż nieprawy! Czyż więc Bóg nie spowoduje z całą pewnością, że zostanie oddana sprawiedliwość jego wybranym, którzy dniem i nocą do niego wołają, mimo iż jest w ich sprawie wielkodusznie cierpliwy? Mówię wam: Spowoduje, iż prędko zostanie im oddana sprawiedliwość. Kiedy jednak przybędzie Syn Człowieczy, czy rzeczywiście znajdzie wiarę na ziemi?” (Łukasza 18:1-8).

‛Dopilnuj, żeby oddano mi sprawiedliwość’

 9. Jaki jest główny temat przypowieści o wdowie i sędzi?

⁹ Nietrudno dostrzec główny temat tej przypowieści. Uwypuklają go obie występujące w niej postacie oraz sam Jezus. Wdowa upraszała sędziego: ‛Dopilnuj, żeby oddano mi sprawiedliwość’. Sędzia oświadczył: „Dopilnuję, żeby jej oddano sprawiedliwość”. A Jezus zapytał: „Czyż więc Bóg nie spowoduje (...), że zostanie oddana sprawiedliwość?” Następnie o Jehowie rzekł: „Spowoduje, iż prędko zostanie im oddana sprawiedliwość” (Łukasza 18:3, 5, 7, 8). Ale konkretnie kiedy Bóg ‛spowoduje, że zostanie oddana sprawiedliwość’?

10. (a) Kiedy w I wieku wymierzono sprawiedliwość? (b) Kiedy i jak zostanie oddana sprawiedliwość dzisiejszym sługom Bożym?

¹⁰ W I wieku n.e. „dni wymierzania sprawiedliwości” („dni pomsty”, Biblia Tysiąclecia) nastały w roku 70, kiedy to zniszczono Jerozolimę i świątynię (Łukasza 21:22). Nowożytnemu ludowi Bożemu sprawiedliwość zostanie oddana w „wielkim dniu Jehowy” (Sofoniasza 1:14; Mateusza 24:21). W owym czasie Jehowa ‛odpłaci uciskiem tym, którzy uciskają’ Jego lud. Wtedy to Jezus Chrystus „będzie wywierał pomstę na tych, którzy nie znają Boga, oraz na tych, którzy nie są posłuszni dobrej nowinie o naszym Panu, Jezusie” (2 Tesaloniczan 1:6-8; Rzymian 12:19).

11. W jakim sensie sprawiedliwość zostanie oddana „prędko”?

¹¹ Jak zatem powinniśmy rozumieć zapewnienie Jezusa, że Jehowa spowoduje, iż sprawiedliwość zostanie oddana „prędko”? Ze Słowa Bożego wynika, że chociaż Jehowa jest wielkodusznie cierpliwy, to gdy nadejdzie wyznaczona pora, wykona wyroki bardzo szybko (Łukasza 18:7, 8; 2 Piotra 3:9, 10). Kiedy w czasach Noego nastał potop, niegodziwcy zostali niezwłocznie wytraceni. Podobnie stało się za dni Lota: ogień z nieba unicestwił bezbożnych w jednej chwili. Jezus zapowiedział: „Tak samo będzie w owym dniu, w którym Syn Człowieczy ma być objawiony” (Łukasza 17:27-30). Wtedy niegodziwców także spotka „nagła zagłada” (1 Tesaloniczan 5:2, 3). Możemy być całkowicie pewni, że Jehowa nie pozwoli temu szatańskiemu światu istnieć choćby dzień dużej, niż tego wymaga sprawiedliwość.

‛Spowoduje, że zostanie oddana sprawiedliwość’

12, 13. (a) Jaką naukę zawiera omawiana przypowieść? (b) Dlaczego możemy być przekonani, że Jehowa wysłucha naszych modlitw i zapewni nam sprawiedliwość?

¹² W przypowieści o wdowie i sędzi Jezus uwypuklił też inne ważne prawdy. Podając jej zastosowanie, rzekł: „Słuchajcie, co powiedział ten sędzia, chociaż nieprawy! Czyż więc Bóg nie spowoduje z całą pewnością, że zostanie oddana sprawiedliwość jego wybranym?” Oczywiście Jezus nie porównywał Jehowy do owego sędziego i nie sugerował, jakoby Bóg traktował swoich sług w podobny sposób. Przeciwnie — przekazał uczniom istotną prawdę o Jehowie, pokazując kontrast między Nim a wspomnianym sędzią. Czego dotyczy to przeciwieństwo?

¹³ Sędzia z przypowieści Jezusa był „nieprawy”, natomiast „Bóg jest Sędzią prawym” (Psalm 7:11; 33:5). Sędzia nie interesował się sytuacją wdowy, Jehowa zaś interesuje się każdą osobą (2 Kronik 6:29, 30). Sędzia pomógł wdowie z wyraźną niechęcią, a Jehowa jest gotów, wręcz pragnie, wspierać swoich sług (Izajasza 30:18, 19). Jaka płynie z tego nauka? Skoro nieprawy sędzia uwzględnił prośby wdowy i zapewnił jej sprawiedliwość, to o ileż bardziej Jehowa wysłucha modlitw swoich czcicieli i sprawi, że zostanie im oddana sprawiedliwość! (Przysłów 15:29).

14. Dlaczego nie powinniśmy tracić wiary w nadchodzący dzień sądu Bożego?

¹⁴ A zatem ci, którzy przestają wierzyć w nadchodzący dzień sądu Bożego, popełniają poważny błąd. Dlaczego? Tracąc niezachwiane przekonanie o bliskości „wielkiego dnia Jehowy”, w gruncie rzeczy powątpiewają, czy można zaufać Bogu i czy dotrzyma On swoich obietnic. A przecież nikt nie ma podstaw, by kwestionować wiarygodność Jehowy (Hioba 9:12). Nasuwa się jednak ważne pytanie: Czy my sami zachowamy wiarę? I właśnie tę sprawę podniósł Jezus pod koniec przypowieści o wdowie i sędzi.

„Czy rzeczywiście znajdzie [taką] wiarę na ziemi?”

15. (a) Jakie pytanie zadał Jezus i w jakim celu? (b) Nad czym powinniśmy się zastanawiać?

¹⁵ Jezus zadał intrygujące pytanie: „Kiedy jednak przybędzie Syn Człowieczy, czy rzeczywiście znajdzie wiarę na ziemi?” (Łukasza 18:8). Tekst grecki wskazuje, że Jezus nie mówił o wierze w sensie ogólnym, ale o konkretnej wierze — podobnej do tej, którą przejawiała wspomniana wdowa. Jezus nie odpowiedział na to pytanie. Zadał je, by uczniowie sami się zastanowili nad jakością swej wiary. Czy stopniowo nie słabli, tak iż zagrażał im powrót ‛do tego, co za nimi’? Czy może przejawiali taką wiarę jak wdowa? My także powinniśmy rozmyślać nad tym, jaką wiarę „Syn Człowieczy” dostrzega w naszym sercu.

16. Jaką wiarę miała wdowa?

¹⁶ Jeżeli chcemy wytrwać i zaznać sprawiedliwości od Jehowy, to musimy się wzorować na tej wdowie. Co można powiedzieć o jej wierze? Dzięki niej wdowa „wciąż chodziła” do sędziego i mówiła: ‛Dopilnuj, żeby oddano mi sprawiedliwość’. Nie dawała za wygraną, bo chciała doczekać sprawiedliwości od nieprawego człowieka. Podobnie dzisiejsi słudzy Boga mogą być przekonani, że zaznają Jego sprawiedliwości, nawet jeśli muszą na to czekać dłużej, niż zakładali. Takie zaufanie do obietnic Bożych potwierdzają też wytrwałymi modlitwami — ‛dniem i nocą wołają do Jehowy’ (Łukasza 18:7). Jeżeli zatem ktoś przestaje się modlić o sprawiedliwość, to w rzeczywistości pokazuje, że nie jest już przekonany, iż Jehowa zadziała dla dobra swych sług.

17. Jakie mamy powody, by wytrwale się modlić i niezachwianie wierzyć w nadejście dnia sądu Jehowy?

¹⁷ Sytuacja tamtej wdowy uświadamia nam, że mamy jeszcze więcej powodów, by wytrwale się modlić. Zwróćmy uwagę na różnice między położeniem tej kobiety a naszym. Usilnie prosiła ona sędziego, choć nikt jej do tego nie zachęcał, tymczasem my znajdujemy w Słowie Bożym mnóstwo zachęt, by ‛nie ustawać w modlitwie’ (Rzymian 12:12). Wdowa nie miała żadnej pewności, że jej sprawa zostanie załatwiona, nam zaś Jehowa przyrzekł sprawiedliwość. Za pośrednictwem proroka oznajmił: „Nawet gdyby się odwlekała, wciąż jej wyczekuj; bo sprawdzi się niezawodnie. Nie opóźni się” (Habakuka 2:3; Psalm 97:10). Wdowa nie miała nikogo, kto by się za nią wstawił i poparł jej prośbę, natomiast my mamy potężne wsparcie ze strony Jezusa, „który jest po prawicy Bożej, który też ujmuje się za nami” (Rzymian 8:34; Hebrajczyków 7:25). Skoro owa kobieta w tak trudnej sytuacji nie przestawała dochodzić sprawiedliwości i nie traciła przy tym nadziei, o ileż bardziej niezachwianie my powinniśmy wierzyć w nadejście dnia sądu Jehowy!

18. Jak modlitwy wzmocnią naszą wiarę i pomogą nam doczekać sprawiedliwości?

¹⁸ Przypowieść ta uczy nas, że istnieje ścisły związek między modlitwą a wiarą i że nasze wytrwałe modlitwy mogą przeciwdziałać wpływom osłabiającym wiarę. Oczywiście nie znaczy to, jakoby samo demonstrowanie pobożności w modlitwach mogło chronić przed utratą wiary (Mateusza 6:7, 8). Modlitwy zbliżają nas do Jehowy i umacniają w wierze, jeśli wypowiadamy je ze świadomością, że jesteśmy całkowicie od Niego zależni. A ponieważ wiara jest niezbędna do wybawienia, nic dziwnego, że Jezus uznał za konieczne zachęcić uczniów, „żeby się zawsze modlili i nie ustawali”! (Łukasza 18:1; 2 Tesaloniczan 3:13). To prawda, że przyjście „wielkiego dnia Jehowy” nie jest uzależnione od naszych modlitw — dzień ten nastanie bez względu na to, czy się modlimy, czy nie. Niewątpliwie jednak to, czy my osobiście zaznamy sprawiedliwości i przeżyjemy wojnę Bożą, jest uzależnione od naszej wiary i od postępowania zgodnego z modlitwami.

19. Jak poświadczamy niezachwianą wiarę w to, że Bóg ‛spowoduje, iż zostanie oddana sprawiedliwość’?

¹⁹ Przypomnijmy sobie pytanie Jezusa: „Kiedy jednak przybędzie Syn Człowieczy, czy rzeczywiście znajdzie [taką] wiarę na ziemi?” Jak brzmi odpowiedź? Możemy być szczęśliwi, że miliony wiernych sług Jehowy na całej ziemi udowadniają swoimi modlitwami, cierpliwością i wytrwałością, że naprawdę mają taką wiarę! A zatem na pytanie Jezusa możemy odpowiedzieć twierdząco. Chociaż w tym szatańskim świecie doznajemy niesprawiedliwości, niezachwianie wierzymy Bogu, że ‛spowoduje, iż jego wybranym zostanie oddana sprawiedliwość’.

[Przypis]

Czy sobie przypominasz?

• Dlaczego niektórzy chrześcijanie tracą wiarę?

• Dlaczego możemy niezachwianie wierzyć w nadejście dnia sądu Jehowy?

• Z jakich powodów powinniśmy wytrwale zanosić modlitwy?

• Jak wytrwałe modlitwy pomogą nam zachować wiarę?

[Ilustracja na stronie 26]

Co uwypukla przypowieść o wdowie i sędzi?

[Ilustracje na stronie 29]

Miliony osób niezachwianie dziś wierzy, że Bóg ‛spowoduje, iż zostanie oddana sprawiedliwość’