Zwracając się do swoich uczniów, Chrystus oświadcza: „Szczęśliwi ubodzy, bo wasze jest królestwo Boże. Szczęśliwi, którzy teraz łakniecie, bo będziecie nasyceni. Szczęśliwi, którzy teraz płaczecie, bo będziecie się śmiali. Szczęśliwi będziecie, gdy ludzie będą was nienawidzili (...). W tym dniu weselcie się bardzo i radujcie, czeka was bowiem sowita zapłata w niebie”.

Mówiąc o szczęściu, Jezus nie ma jednak na myśli zwykłej wesołości, śmiechu lub rozbawienia. Prawdziwe szczęście sięga głębiej; oznacza zadowolenie, radość ze spełniania się nadziei i osiągania celów życiowych.

Co Jezus chce przez to powiedzieć? Dlaczego biada tym, którzy są bogaci, śmieją się, doznają przyjemności oraz szukają poklasku? Otóż dlatego, że w życiu osoby, która posiada to wszystko i się w tym rozkocha, nie ma już miejsca na służbę Bożą, która jest jedynym czynnikiem zapewniającym szczęście. Jezus nie daje też do zrozumienia, że zwyczajna nędza, głód albo smutek uszczęśliwiają człowieka. Nierzadko jednak ludzie znajdujący się w niekorzystnej sytuacji reagują pozytywnie na nauki Chrystusa i dzięki temu dostępują błogosławieństwa w postaci prawdziwego szczęścia.