Życie i służba Jezusa

Jezus koi smutek wdowy

WKRÓTCE po uzdrowieniu sługi oficera Jezus udaje się do Nain, leżącego przeszło 30 kilometrów na południowy zachód od Kafarnaum. Towarzyszą mu uczniowie i wielki tłum ludzi. Ma się już chyba pod wieczór, gdy dochodzą do bramy miejskiej, gdzie napotykają kondukt żałobny, który wyprowadza z miasta ciało pewnego młodzieńca, by je pochować.

W tragicznym położeniu znajduje się matka zmarłego; jest wdową i miała tylko to jedno dziecko. Po śmierci męża mogła się jeszcze pocieszać myślą, że został jej syn. Z jego przyszłością wiązała swe ambicje, pragnienia i nadzieje. Teraz już nie ma nikogo, kto ukoiłby jej smutek. Pogrążona w głębokiej żałości podąża na miejsce pogrzebu w towarzystwie mieszkańców miasta.

Jezus jest do głębi wzruszony widokiem tej zrozpaczonej kobiety. Łagodnie, lecz ze stanowczością, która budzi zaufanie, odzywa się do niej: „Nie płacz”. Jego słowa i zachowanie przykuwają uwagę tłumu. Toteż gdy podchodzi i dotyka mar, na których spoczywa zmarły, niosący zatrzymują się. Wszyscy zastanawiają się, co on chce zrobić.

Ludzie, którzy przyszli z Jezusem, widzieli co prawda, jak w cudowny sposób uzdrowił wielu chorych. Ale chyba jeszcze nie widzieli, żeby kogoś wskrzesił. Czy potrafi tego dokonać? Jezus zwraca się do umarłego i nakazuje mu: „Młodzieńcze, mówię ci, wstań!” I chłopiec rzeczywiście się podnosi! Zaczyna mówić, a Jezus oddaje go matce.

Widząc, że ów człowiek naprawdę żyje, ludzie wołają: „Prorok wielki zjawił się wśród nas”. Inni mówią: „Bóg spojrzał na swój lud”. Wieść o tym zdumiewającym czynie szybko rozchodzi się po całej Judei i okolicznych krainach.

◆ Co napotyka Jezus po drodze do Nain?

◆ Jak Jezus reaguje na to, co widzi?

◆ Jak się zachowują świadkowie cudu, którego dokonuje Jezus?