CHWAŁA

W Pismach Hebrajskich słowo „chwała” najczęściej jest tłumaczeniem wyrazu kawòd, który zasadniczo znaczy „ciężar” (por. Nah 2:9, gdzie kawòd przetłumaczono na „ogromna ilość”, i 1Sm 4:18, gdzie pokrewny przymiotnik kawéd oddano jako „ciężki”). Chwałą może więc być wszystko, co podnosi prestiż kogoś lub czegoś, np. bogactwo (Ps 49:16), pozycja czy sława (Rdz 45:13). Greckim odpowiednikiem kawòd jest dòksa. Pierwotnie słowo to oznaczało „opinię; reputację”, ale w Chrześcijańskich Pismach Greckich zaczęło występować jako „chwała”. Może odnosić się m.in. do jakiegoś zaszczytu (Łk 14:10), czyjejś wspaniałości (Łk 2:9; 1Ko 15:40) albo tego, co przynosi chlubę właścicielowi lub twórcy (1Ko 11:7).

Biblia często wspomina o chwale w związku z Jehową Bogiem. Na temat sensu tego słowa w takim kontekście pewne dzieło mówi: „W odniesieniu do człowieka (...) [kawòd] oznacza to, czym olśniewa on innych i czym zjednuje sobie uznanie — na przykład jego dobra materialne lub powagę [prestiż i znaczenie] — podobnie więc w odniesieniu do Boga (...) [kawòd] oznacza to, co wzbudza w ludziach respekt dla Niego” (Theologisches Wörterbuch zum Neuen Testament, red. G. Kittel, 1935, t. II, s. 241). A zatem wzmianki o chwale Boga mogą nawiązywać do imponujących przejawów Jego wszechmocy. Dlatego też o widzialnych ciałach niebieskich można powiedzieć, że „oznajmiają chwałę Boga” (Ps 19:1). Na górze Synaj „chwała Jehowy” objawiła się m.in. przez takie groźne zjawisko, jak „trawiący ogień” (Wj 24:16-18; por. 16:7, 10; 40:34).

Jak nadmieniono w opisie biblijnym, Jezus „ujawnił swą chwałę”, dokonując pierwszego cudu (Jn 2:11). W tym wypadku wzmianka o chwale odnosiła się do zadziwiającego przejawu nadludzkiej mocy, który pozwalał rozpoznać w Jezusie obiecanego Mesjasza (por. Jn 11:40-44). Przy innej okazji Jezus modlił się: „Ojcze, otocz mnie przy sobie tą chwałą, którą miałem przy tobie, zanim był świat” (Jn 17:5). Tu z kolei chodziło o wysokie stanowisko, jakie Jezus piastował w niebie, zanim przyszedł na ziemię. W odpowiedzi na tę modlitwę Jehowa „otoczył chwałą swego Sługę, Jezusa”, przez wskrzeszenie go z martwych i przeniesienie z powrotem do nieba (Dz 3:13-15). Apostołowie będący świadkami przemienienia Jezusa także „ujrzeli jego chwałę” (Łk 9:29-32). Była ona związana z królewską „wspaniałością” Jezusa, która miała przypaść mu w udziale podczas jego „obecności” jako Władcy Królestwa (2Pt 1:16).

Sług Bożych zachęcono, by ‛wszystko czynili ku chwale Bożej’ (1Ko 10:31). Przysparzać chwały Bogu można przez wielbienie Go i wysławianie. Można też swym postępowaniem pobudzać innych do ‛wychwalania Boga’ (Mt 5:16; 1Pt 2:12). Chrześcijanie, którzy naprawdę wprowadzają w czyn pouczenia Jehowy, są „przeobrażani (...) z chwały w chwałę” — robią ciągłe postępy w odzwierciedlaniu Jego chwały (2Ko 3:18). Powinni jednak wystrzegać się zabiegania o „chwałę ludzką”, co robili niektórzy w I w. n.e. (Jn 12:42, 43). Dobry przykład dali Jezus i apostoł Paweł, którzy nie szukali ani nie przyjmowali chwały od ludzi (Jn 5:41; 8:50; 1Ts 2:5, 6).