-
SamarytaninWnikliwe poznawanie Pism, tom 2: Mądrość-Żywopłot
-
-
Określenie „Samarytanie” po raz pierwszy pojawia się w Biblii po upadku dziesięcioplemiennego królestwa Samarii w r. 740 p.n.e.; odniesiono je do wcześniejszych mieszkańców północnego królestwa w odróżnieniu od cudzoziemców sprowadzonych na te tereny z innych części imperium asyryjskiego (2Kl 17:29). Wydaje się, że Asyryjczycy nie wysiedlili całej izraelskiej ludności, gdyż z 2 Kronik 34:6-9 (por. 2Kl 23:19, 20) wynika, iż za panowania króla Jozjasza wciąż mieszkali tam Izraelici. Z czasem termin „Samarytanie” zaczął oznaczać potomków zarówno osób pozostawionych w Samarii, jak i sprowadzonych przez Asyryjczyków. Część z nich niewątpliwie pochodziła więc z małżeństw mieszanych. Jeszcze później określenie to nabrało bardziej religijnego niż etnicznego znaczenia. Odnoszono je do członków sekty religijnej z okolic starożytnych miejscowości Szechem i Samaria, wyraźnie różniącej się od judaizmu niektórymi zasadami wiary (Jn 4:9).
-
-
SamarytaninWnikliwe poznawanie Pism, tom 2: Mądrość-Żywopłot
-
-
Do ostatecznego rozdzielenia Żydów od Samarytan doszło zdaniem niektórych po wybudowaniu, prawdopodobnie w IV w. p.n.e., świątyni na górze Garizim, mającej stanowić konkurencję dla świątyni w Jerozolimie. Inni uważają, że zaostrzenie stosunków nastąpiło ponad sto lat później. Gdy Jezus rozpoczynał swą służbę, świątynia na górze Garizim nie istniała już od ok. 150 lat, ale oba narody wciąż dzieliła ogromna przepaść (Jn 4:9). Samarytanie dalej oddawali cześć Bogu na górze Garizim (Jn 4:20-23), a Żydzi odnosili się do nich z pogardą (Jn 8:48). Jezus wykorzystał tę postawę Żydów do udzielenia ważnej lekcji poglądowej w przypowieści o miłosiernym Samarytaninie (Łk 10:29-37).
-