Chrystus — ten, na którego wskazywały proroctwa

„Świadczenie o Jezusie jest natchnieniem do prorokowania” (OBJAWIENIE 19:10).

 1, 2. (a) Przed jaką decyzją stali Żydzi, począwszy od roku 29 n.e.? (b) Czym się zajmiemy w tym artykule?

JEST rok 29 n.e. W Izraelu wszyscy mówią o obiecanym Mesjaszu. Dodatkowo nastrój oczekiwania podsyca jeszcze działalność Jana Chrzciciela (Łukasza 3:15). Ale Jan zaprzecza, jakoby był Chrystusem. Wskazuje natomiast na Jezusa z Nazaretu i mówi: „Złożyłem świadectwo, że ten jest Synem Bożym” (Jana 1:20, 34). Wkrótce tłumy zaczynają podążać za Jezusem, aby słuchać jego nauk i za jego sprawą dostąpić uzdrowienia.

² W następnych miesiącach Jehowa dostarcza wielu dowodów potwierdzających tożsamość Jego Syna. Uważni badacze natchnionych Pism oraz obserwatorzy dokonań Jezusa mają mocne podstawy, by w niego uwierzyć. Niestety, większości członków narodu związanego z Bogiem przymierzem brakuje wiary. Stosunkowo niewielu przyznaje, że Jezus jest Chrystusem, Synem Bożym (Jana 6:60-69). A jak ty byś postąpił, gdybyś żył w tamtych czasach? Czy uznałbyś Jezusa za Mesjasza i został jego wiernym naśladowcą? Zwróćmy uwagę, jak on sam potwierdził swą tożsamość, gdy został oskarżony o naruszanie sabatu, oraz przyjrzyjmy się dodatkowym argumentom, które podał, by wzmocnić wiarę swych lojalnych uczniów.

Jezus osobiście daje dowody

 3. W jakiej sytuacji Jezus musiał wykazać, kim jest?

³ Jest Pascha 31 roku. Jezus przebywa w Jerozolimie. Właśnie uzdrowił człowieka chorującego od 38 lat. Ale ponieważ dokonał tego w sabat, Żydzi zaczynają go prześladować. Zarzucają mu też bluźnierstwo i usiłują go zgładzić za nazywanie Boga swoim Ojcem (Jana 5:1-9, 16-18). Jezus broni się, podając trzy niepodważalne argumenty, które każdego szczerego Żyda przekonałyby o jego prawdziwej tożsamości.

 4, 5. Czemu miała służyć działalność Jana i jak wywiązał się on ze swego zadania?

⁴ Najpierw Jezus powołuje się na świadectwo swego poprzednika, Jana Chrzciciela: „Wyście wysłali ludzi do Jana, a on dał świadectwo prawdzie. Człowiek ten był lampą płonącą i świecącą, a wy przez krótki czas chcieliście wielce się radować w jego świetle” (Jana 5:33, 35).

⁵ Jan Chrzciciel był „lampą płonącą i świecącą” w tym sensie, że zanim został niesłusznie uwięziony przez Heroda, spełnił powierzone mu przez Boga zadanie — przygotował drogę Mesjaszowi. Jan powiedział: „Po to przyszedłem chrzcić w wodzie, aby on [Mesjasz] został ujawniony Izraelowi. (...) Ujrzałem, jak duch zstępował z nieba niczym gołąb i na nim pozostał. I ja go nie znałem, ale właśnie ten, który mnie posłał, żebym chrzcił w wodzie, rzekł do mnie: ‚Nad kim zobaczysz ducha zstępującego i pozostającego na nim, ten chrzci w duchu świętym’. I ja to widziałem, i złożyłem świadectwo, że ten jest Synem Bożym” (Jana 1:26-37).a Jan jednoznacznie zidentyfikował Jezusa jako Syna Bożego — obiecanego Mesjasza. To świadectwo było tak wyraźne, że jakieś osiem miesięcy po śmierci Jana wielu Żydów przyznawało: „Cokolwiek Jan rzekł o tym człowieku, wszystko było prawdą” (Jana 10:41, 42).

 6. Dlaczego czyny Jezusa powinny były przekonać ludzi, że wspiera go Bóg?

⁶ Następnie Jezus przytacza drugi argument, by potwierdzić, że jest Mesjaszem. Wskazuje na swoje wspaniałe czyny jako dowód poparcia Bożego: „Mam świadectwo większe niż Janowe, bo już same dzieła, które mój Ojciec wyznaczył mi do wykonania, właśnie te dzieła, które czynię, świadczą o mnie, że wysłał mnie Ojciec” (Jana 5:36). Nawet przeciwnicy Jezusa nie mogli obalić tego dowodu, na który składały się liczne cuda. Po jakimś czasie niektórzy zastanawiają się: „Co mamy uczynić, skoro ten człowiek dokonuje wielu znaków?” (Jana 11:47). Ale są też osoby, które reagują pozytywnie. Pytają: „Gdy Chrystus przybędzie, czyż uczyni więcej znaków, niż ten uczynił?” (Jana 7:31). Słuchacze Jezusa mieli świetną sposobność, by dostrzec w Synu Bożym przymioty jego Ojca (Jana 14:9).

 7. Jak o Jezusie świadczą Pisma Hebrajskie?

⁷ W końcu Jezus wskazuje na niepodważalny dowód: „Pisma (...) właśnie one świadczą o mnie”. Dodaje też: „Gdybyście wierzyli Mojżeszowi, wierzylibyście mnie, bo on pisał o mnie” (Jana 5:39, 46). Oczywiście Mojżesz był tylko jednym z wielu przedchrześcijańskich świadków, którzy wspominali o Chrystusie. Spisali oni setki proroctw i szczegółowych rodowodów ułatwiających rozpoznanie Mesjasza (Łukasza 3:23-38; 24:44-46; Dzieje 10:43). A co z Prawem Mojżeszowym? „Prawo stało się naszym wychowawcą prowadzącym do Chrystusa” — wyjaśnił apostoł Paweł (Galatów 3:24). Rzeczywiście, „świadczenie o Jezusie jest natchnieniem do prorokowania”, czyli pobudza do niego i stanowi jego cel (Objawienie 19:10).

 8. Dlaczego wielu Żydów nie uwierzyło w Mesjasza?

⁸ Czy te wszystkie dowody — jednoznaczne wypowiedzi Jana, potężne dzieła Jezusa i jego zbożne przymioty oraz bogate świadectwo natchnionych Pism — nie przekonałyby cię, że Jezus to Mesjasz, zasługujący na wiarę? Łatwo to dostrzegali ci, którzy naprawdę kochali Boga i Jego Słowo. Ale wśród Izraelitów taką miłość przejawiali tylko nieliczni. Jezus powiedział swym przeciwnikom: „Dobrze wiem, że nie macie w sobie miłości do Boga” (Jana 5:42). Zamiast ‛szukać chwały, która jest od jedynego Boga’, ludzie ci ‛przyjmowali chwałę jeden od drugiego’. Nic dziwnego, że nie zgadzali się z Jezusem, który podobnie jak jego Ojciec, brzydzi się takim sposobem myślenia! (Jana 5:43, 44; Dzieje 12:21-23).

Wzmocnieni proroczą wizją

 9, 10. (a) Dlaczego Jezus ukazał swym uczniom „znak” w naprawdę odpowiednim momencie? (b) Jaką zdumiewającą obietnicę Jezus dał uczniom?

⁹ Odkąd Jezus przedstawił wymienione wyżej dowody swego mesjańskiego posłannictwa, upłynęło dwanaście miesięcy. Minęło święto Paschy 32 roku. Wielu z tych, którzy uwierzyli w Jezusa, przestało za nim podążać, być może z powodu prześladowań, dążeń materialistycznych lub trosk życiowych. Inni mogli się poczuć zagubieni lub rozczarowani, gdy Jezus przeciwstawił się próbom obwołania go królem. Kiedy żydowscy przywódcy religijni zażądali, by pokazał im jakiś znak z nieba i w ten sposób otoczył się chwałą, Jezus stanowczo odmówił (Mateusza 12:38, 39). Mogło to niektórych zbić z tropu. Poza tym Jezus zaczął wyjawiać swym uczniom coś, co bardzo trudno im było pojąć — że „musi iść do Jerozolimy i wiele wycierpieć od starszych oraz naczelnych kapłanów i uczonych w piśmie, i zostać zabity” (Mateusza 16:21-23).

¹⁰ Po następnych dziewięciu — dziesięciu miesiącach Jezus miał ‛przejść z tego świata do Ojca’ (Jana 13:1). Powodowany głęboką troską o lojalnych uczniów, obiecał niektórym z nich coś, czego odmówił niewiernym Żydom — znak z nieba. Oznajmił: „Zaprawdę wam mówię, że wśród stojących tutaj są tacy, którzy na pewno nie zakosztują śmierci, dopóki wpierw nie ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego w swoim królestwie” (Mateusza 16:28). Oczywiście nie chodziło mu o to, że niektórzy z jego pierwszych naśladowców będą żyć aż do ustanowienia mesjańskiego Królestwa w roku 1914. Zamierzał ukazać swym trzem najbliższym uczniom przedsmak swej królewskiej chwały. Wizja ta jest znana jako przemienienie.

11. Opisz wizję przemienienia.

¹¹ Sześć dni później Jezus zabrał Piotra, Jakuba i Jana na wysoką górę — prawdopodobnie na górę Hermon. Tam „został na ich oczach przemieniony, i oblicze jego zajaśniało jak słońce, a jego szaty wierzchnie stały się błyszczące jak światło”. Ukazali się także prorocy Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Jezusem. To zdumiewające wydarzenie odbyło się zapewne w nocy, co nadało mu szczególną oprawę. Wizja była tak realna, że Piotr zaproponował postawienie trzech namiotów — po jednym dla Jezusa, Mojżesza i Eliasza. Gdy Piotr jeszcze mówił, okrył ich jasny obłok, z którego dobiegł głos: „To jest mój Syn, umiłowany, którego darzę uznaniem; jego słuchajcie” (Mateusza 17:1-6).

12, 13. Jaki wpływ wywarła na trzech uczniów Jezusa wizja przemienienia i dlaczego?

¹² To prawda, że Piotr trochę wcześniej przyznał, iż Jezus jest „Chrystusem, Synem Boga żywego” (Mateusza 16:16). Lecz oto teraz zaświadczył o tym sam Bóg, potwierdzając tożsamość i rolę swego namaszczonego Syna! Jakże bardzo wizja przemienienia wzmacnia wiarę Piotra, Jakuba i Jana! Dzięki niej są lepiej przygotowani na nadchodzące wydarzenia oraz do odegrania ważnej roli w mającym powstać zborze.

¹³ Przemienienie wywiera na uczniów trwały wpływ. Ponad 30 lat później Piotr pisze o Jezusie: „Od Boga, Ojca, otrzymał on szacunek i chwałę, gdy od wspaniałej chwały przyniesiono mu takie oto słowa: ‚To jest mój syn, mój umiłowany, którego ja sam darzę uznaniem’. Właśnie te słowa przyniesione z nieba usłyszeliśmy, będąc z nim na świętej górze” (2 Piotra 1:17, 18). Równie poruszony był Jan. Po przeszło 60 latach najwyraźniej nawiązał właśnie do tego zdarzenia: „Widzieliśmy chwałę jego, chwałę, jaka się od ojca należy jednorodzonemu synowi” (Jana 1:14). Ale przemienienie nie miało być ostatnią wizją, którą Jezus dał swym naśladowcom.

Duchowe światło dla lojalnych sług

14, 15. W jakim sensie apostoł Jan ‛pozostaje, aż przyjdzie Jezus’?

¹⁴ Po zmartwychwstaniu Jezus ukazuje się uczniom nad Morzem Galilejskim. Tam mówi do Piotra: „Jeżeli moją wolą jest, aby on [Jan] pozostał, aż przyjdę, to co tobie do tego?” (Jana 21:1, 20-22, 24). Czy dał w ten sposób do zrozumienia, że Jan przeżyje pozostałych apostołów? Najwyraźniej tak, gdyż wiernie służył on Jehowie niemal 70 lat. Ale wypowiedź Jezusa dotyczyła czegoś jeszcze istotniejszego.

¹⁵ Zwrot „aż przyjdę” może się kojarzyć z wypowiedzią Jezusa o ‛Synu człowieczym przychodzącym w swoim królestwie’ (Mateusza 16:28). Jan ‛pozostaje, aż przyjdzie Jezus’, w tym sensie, że po latach widzi w proroczej wizji Chrystusa przychodzącego jako Władca Królestwa. Pod koniec życia Jan, zesłany na wyspę Patmos, otrzymuje objawienie, które zawiera zdumiewające prorocze znaki wydarzeń mających nastąpić w „dniu Pańskim”. Jan jest tak głęboko poruszony tymi wizjami, że słysząc wypowiedź Syna Bożego: „Tak, przychodzę szybko”, wykrzykuje: „Amen! Przyjdź, Panie Jezusie” (Objawienie 1:1, 10; 22:20).

16. Dlaczego wciąż musimy umacniać swą wiarę?

¹⁶ Szczerzy ludzie żyjący w I wieku uznali Jezusa za Mesjasza i w niego uwierzyli. Ze względu na powszechny brak wiary i ogrom powierzonego im dzieła, jak również ze względu na czekające ich próby, wszyscy oni potrzebowali wzmocnienia. Chcąc pokrzepić swych lojalnych naśladowców, Jezus niezbicie dowiódł, że jest Mesjaszem, oraz duchowo ich oświecił za pośrednictwem proroczych wizji. Obecnie żyjemy w „dniu Pańskim”. Już wkrótce Chrystus zniszczy cały niegodziwy szatański system rzeczy i wyzwoli lud Boży. My także musimy wzmacniać swą wiarę, jak najlepiej wykorzystując wszystko, co dla naszego duchowego pożytku udostępnia nam Jehowa.

Wyzwoleni z ciemności i ucisku

17, 18. Jaki jaskrawy kontrast uwidocznił się w I wieku między naśladowcami Jezusa a ludźmi, którzy sprzeciwiali się woli Bożej, i jaki los spotkał obie te grupy?

¹⁷ Po śmierci Jezusa uczniowie odważnie posłuchali jego nakazu, by głosić o nim „zarówno w Jerozolimie, jak i w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Choć na nowo powstały zbór chrześcijański co rusz spadały prześladowania, Jehowa mu błogosławił, zapewniał duchowe oświecenie oraz wzrost liczebny (Dzieje 2:47; 4:1-31; 8:1-8).

¹⁸ Natomiast przeciwnicy dobrej nowiny mieli przed sobą coraz mroczniejszą przyszłość. W Księdze Przysłów 4:19 czytamy: „Droga niegodziwych jest jak mrok; nie wiedzą, o co się potykają”. „Mrok” zaczął gęstnieć w roku 66, gdy wojska rzymskie obległy Jerozolimę. Z niezrozumiałych powodów na jakiś czas się wycofały, ale w roku 70 wróciły i obróciły miasto w ruinę. Według żydowskiego historyka Józefa Flawiusza zginęło wówczas przeszło milion Żydów. Ale wierni chrześcijanie uszli cało. Dlaczego? Bo gdy tylko zakończyło się pierwsze oblężenie, usłuchali nakazu Jezusa i uciekli z miasta (Łukasza 21:20-22).

19, 20. (a) Dlaczego lud Boży nie musi się obawiać nadchodzącego końca obecnego systemu rzeczy? (b) Wgląd w jakie niezwykłe sprawy Jehowa umożliwił swemu ludowi przed rokiem 1914?

¹⁹ Nasza sytuacja jest bardzo podobna. Nadchodzący wielki ucisk położy kres niegodziwemu szatańskiemu systemowi rzeczy. Ale lud Boży nie ma powodu do obaw, gdyż Jezus przyrzekł: „Oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mateusza 28:20). Chcąc umocnić wiarę pierwszych uczniów i przygotować ich na przyszłe wydarzenia, Jezus dał im wizję swej niebiańskiej chwały. A dzisiaj? W roku 1914 wizja ta się spełniła. Jakże wzmacnia to wiarę ludu Bożego! Jednocześnie stanowi zapowiedź cudownej przyszłości, a słudzy Jehowy stopniowo otrzymują w nią wgląd. W dzisiejszym coraz mroczniejszym świecie „ścieżka prawych jest jak jasne światło, które świeci coraz jaśniej, aż nastanie pełny dzień” (Przysłów 4:18).

²⁰ Jeszcze przed nadejściem roku 1914 mała grupka namaszczonych chrześcijan zaczęła pojmować istotne prawdy dotyczące powrotu Pana. Na przykład zrozumieli oni, że powrót ten będzie niewidzialny, na co wskazało dwóch aniołów, którzy w roku 33 ukazali się naśladowcom Jezusa podczas jego wniebowstąpienia. Kiedy obłok zabrał go uczniom z oczu, aniołowie ci powiedzieli: „Ten Jezus, który został od was wzięty do nieba, przyjdzie w taki sam sposób, w jaki go widzieliście idącego do nieba” (Dzieje 1:9-11).

21. Co omawia następny artykuł?

²¹ Odejście Jezusa obserwowali tylko jego lojalni naśladowcy. Podobnie jak wcześniej przemienienie, nie było to publiczne widowisko; większość ludzi nie wiedziała, co się wydarzyło. Tak samo miało być podczas powrotu Chrystusa w chwale Królestwa (Jana 14:19). Jego obecność mieli dostrzec tylko wierni chrześcijanie namaszczeni duchem. W następnym artykule rozważymy, jaki wpływ wywarła na nich ta wiedza i jak znalazło to swe odbicie w zgromadzeniu milionowych rzesz ziemskich poddanych Jezusa (Objawienie 7:9, 14).

[Przypis]

Czy sobie przypominasz?

• Jak Jezus dowiódł, że jest Mesjaszem, gdy oskarżono go o naruszanie sabatu i bluźnierstwo?

• Jakie korzyści przyniosła pierwszym uczniom Jezusa wizja przemienienia?

• Co Jezus miał na myśli, mówiąc, że Jan ‛pozostanie, aż on przyjdzie’?

• Jaka wizja spełniła się w roku 1914?

[Ilustracje na stronie 10]

Jezus niezbicie dowiódł, że jest Mesjaszem

[Ilustracja na stronie 12]

Wizja przemienienia wzmocniła wiarę uczniów

[Ilustracja na stronie 13]

Jan miał ‛pozostać, aż przyjdzie Jezus’