Nadzieja zmartwychwstania jest pewna!

„Mam w Bogu nadzieję (...) że nastąpi zmartwychwstanie” (DZIEJE 24:15).

 1. Dlaczego możemy żywić nadzieję na zmartwychwstanie?

JEHOWA dał nam uzasadnione powody do nadziei na zmartwychwstanie. Obiecał, iż umarli znowu powstaną do życia. I na pewno dotrzyma słowa (Izajasza 55:11; Łukasza 18:27). W gruncie rzeczy już dowiódł, że ma moc wzbudzić zmarłych.

 2. Jakie korzyści przynosi nam nadzieja zmartwychwstania?

² Wiara w postanowienie Boga co do wskrzeszenia umarłych za pośrednictwem Jego Syna, Jezusa Chrystusa, może dodać nam sił w chwilach udręki. Niezawodność nadziei zmartwychwstania pomaga też zachować aż do śmierci niezłomną lojalność wobec naszego niebiańskiego Ojca. Swoją nadzieję niewątpliwie jeszcze umocnimy, rozważając opisane w Biblii wypadki zmartwychwstania. Wszystkie te cuda zostały dokonane za sprawą mocy pochodzącej od Wszechwładnego Pana, Jehowy.

Dzięki zmartwychwstaniu otrzymali swych umarłych

 3. Czego dokonał Eliasz, gdy umarł syn wdowy z Carefat?

³ Przypominając zachwycające przejawy wiary przedchrześcijańskich świadków na rzecz Jehowy, apostoł Paweł napisał: „Niewiasty dzięki zmartwychwstaniu otrzymały swych umarłych” (Hebrajczyków 11:35; 12:1). Jedną z tych kobiet była uboga wdowa z fenickiego miasta Carefat. Ponieważ okazała gościnność prorokowi Bożemu Eliaszowi, jej zapas oliwy i mąki był cudownie uzupełniany w czasie głodu, który zagrażał życiu jej samej oraz jej syna. Gdy ten później zmarł, Eliasz położył go na łożu, pomodlił się, po czym trzy razy rozciągał się na chłopcu i błagał: „Jehowo, Boże mój, spraw, proszę, by dusza tego dziecka wróciła do niego”. I Bóg rzeczywiście sprawił, że dusza, czyli życie, powróciła do chłopca (1 Królów 17:8-24). Wyobraź sobie radość tej wdowy, gdy jej wiara została nagrodzona pierwszym opisanym wskrzeszeniem — wskrzeszeniem jej ukochanego syna!

 4. Jakiego cudu dokonał w Szunem Elizeusz?

⁴ Inna kobieta, która dzięki zmartwychwstaniu otrzymała swego zmarłego, mieszkała w Szunem. Była żoną sędziwego mężczyzny, ale za życzliwość okazaną prorokowi Elizeuszowi i jego słudze dostąpiła nagrody w postaci syna. Jednakże po kilku latach prorok, wezwany przez ową kobietę do jej domu, zastał chłopca martwego. Kiedy się pomodlił i podjął pewne działania, „ciało dziecka się rozgrzało. (...) Chłopiec zaczął kichać — aż do siedmiu razy; i otworzył chłopiec oczy”. To wskrzeszenie zapewne wielce uradowało matkę i jej syna (2 Królów 4:8-37; 8:1-6). Ale o ileż będą szczęśliwsi, gdy powstaną do życia na ziemi podczas „lepszego zmartwychwstania”, które otworzy przed nimi możliwość uniknięcia ponownej śmierci! Jakiż to powód do żywienia wdzięczności wobec Jehowy, miłościwego Boga, który powziął postanowienie co do zmartwychwstania! (Hebrajczyków 11:35).

 5. Jaki cud z udziałem Elizeusza zdarzył się po jego śmierci?

⁵ Bóg za pośrednictwem ducha świętego sprawił, iż nawet po śmierci i pogrzebie Elizeusza w jego kościach tkwiła szczególna moc. W Biblii czytamy, że gdy pewni Izraelici grzebali zmarłego, ujrzeli moabski oddział grabieżczy. „Niezwłocznie wrzucili tego człowieka do grobowca Elizeusza i się oddalili. Kiedy ów [martwy] człowiek dotknął kości Elizeusza, natychmiast ożył i stanął na swych nogach” (2 Królów 13:20, 21). Mężczyzna ten niewątpliwie był ogromnie zaskoczony i szczęśliwy. Wyobraź sobie, jaka radość zapanuje, gdy zgodnie z niezawodnym zamierzeniem Jehowy Boga powstaną do życia nasi bliscy!

Syn Boży wskrzeszał umarłych

 6. Jakiego cudu Jezus dokonał w pobliżu miasta Nain i jak to wydarzenie może wpłynąć na nas?

⁶ Uzasadnione podstawy do wiary w to, że zmarli mogą zostać wskrzeszeni i mieć widoki na życie wieczne, dał nam też Syn Boży, Jezus Chrystus. W zrozumieniu, iż dzięki mocy pochodzącej od Boga taki cud jest możliwy, pomaga zdarzenie, które się rozegrało w pobliżu miasta Nain. Swego czasu Jezus spotkał żałobników wynoszących z miasta ciało młodzieńca, które zamierzali pogrzebać. Był on jedynym dzieckiem pewnej wdowy. Jezus powiedział jej: „Przestań płakać”. Potem dotknął mar i rzekł: „Młodzieńcze, mówię ci: Wstań!” Wtedy on wstał i zaczął mówić (Łukasza 7:11-15). Ten cud niewątpliwie umacnia nas w przekonaniu, że nadzieja zmartwychwstania jest niezawodna.

 7. Co się wydarzyło w związku z córką Jaira?

⁷ Rozważmy też wydarzenie związane z Jairem, przełożonym synagogi w Kafarnaum. Poprosił on Jezusa, by przyszedł i pomógł jego 12-letniej córce, leżącej na łożu śmierci. Wkrótce jednak doniesiono, iż dziewczynka zmarła. Zachęciwszy pogrążonego w żałobie Jaira do przejawiania wiary, Jezus udał się z nim do jego domu, gdzie zastał tłum płaczących ludzi. Gdy im powiedział: „Dziecię nie umarło, lecz śpi”, roześmiali się. Dziewczynka rzeczywiście zmarła, ale Jezus chciał pokazać, że człowieka można wskrzesić, tak jak da się go zbudzić z głębokiego snu. Ująwszy dziecko za rękę, rzekł: „Dziewczę, wstań!” I ona natychmiast wstała, a „jej rodzice byli zachwyceni” (Marka 5:35-43; Łukasza 8:49-56). Nie ulega więc wątpliwości, że członkowie rodzin ‛będą zachwyceni’, kiedy ich ukochani powrócą do życia w ziemskim raju.

 8. Co Jezus uczynił przy grobie Łazarza?

⁸ Łazarz już od czterech dni nie żył, gdy Jezus podszedł do jego grobowca i kazał odsunąć kamień zasłaniający wejście. Publicznie się pomodlił, aby obserwatorzy wiedzieli, że polega na mocy od Boga, po czym donośnym głosem rzekł: „Łazarzu, wyjdź!” I ten wyszedł! Ręce i nogi miał obwiązane opaskami, a twarz owiniętą chustą. „Rozwiążcie go i pozwólcie mu iść” — powiedział Jezus. Widząc ten cud, wielu z tych, którzy tam byli, by pocieszyć Marię i Martę, siostry Łazarza, uwierzyło w Jezusa (Jana 11:1-45). Czy ta relacja nie budzi w tobie nadziei, że twoi bliscy mogą powstać do życia w Bożym nowym świecie?

 9. Dlaczego możemy być pewni, że Jezus także teraz potrafi wskrzesić zmarłych?

⁹ Kiedy Jan Chrzciciel przebywał w więzieniu, Jezus przekazał mu pokrzepiającą wieść: „Ślepi znowu widzą (...) i umarli są wskrzeszani” (Mateusza 11:4-6). Skoro Jezus wzbudzał zmarłych, gdy był na ziemi, to niewątpliwie może to również czynić jako potężne stworzenie duchowe, dysponujące mocą od Boga. Jest przecież „zmartwychwstaniem i życiem”; ileż więc pociechy daje świadomość, że w niedalekiej przyszłości „wszyscy w grobowcach pamięci usłyszą jego głos i wyjdą”! (Jana 5:28, 29; 11:25).

Inne wskrzeszenia umacniające naszą nadzieję

10. Jak wyglądało pierwsze opisane wskrzeszenie dokonane przez jednego z apostołów?

¹⁰ Wyprawiając swych apostołów w charakterze głosicieli Królestwa, Jezus polecił im: „Wskrzeszajcie umarłych” (Mateusza 10:5-8). W tym celu musieli polegać na mocy Bożej. W roku 36 n.e. w Joppie zmarła bogobojna kobieta imieniem Dorkas (Tabita). Spełniała dobre uczynki — między innymi robiła szaty dla ubogich wdów, które teraz bardzo opłakiwały jej śmierć. Uczniowie przygotowali ją do pogrzebu i posłali po apostoła Piotra, licząc chyba na słowa pocieszenia (Dzieje 9:32-38). Apostoł wyprosił wszystkich z górnej izby, pomodlił się i rzekł: „Tabito, wstań!” Ta otworzyła oczy i usiadła, a Piotr podał jej rękę i pomógł się podnieść. To pierwsze opisane wskrzeszenie dokonane przez apostoła sprawiło, iż wielu uwierzyło (Dzieje 9:39-42). Stanowi też dodatkowy powód do żywienia nadziei na zmartwychwstanie.

11. Jaki był ostatni wypadek zmartwychwstania odnotowany w Biblii?

¹¹ Ostatnie wskrzeszenie zrelacjonowane w Biblii nastąpiło w Troadzie. Kiedy Paweł zatrzymał się tam podczas trzeciej podróży misjonarskiej, przedłużył swe przemówienie aż do północy. Wskutek zmęczenia i być może także ciepła wydzielanego przez liczne lampy, jak również ścisku panującego w miejscu zebrania młodzieniec imieniem Eutychus zasnął i wypadł z okna na trzeciej kondygnacji. „Podniesiono go martwego”, a nie jedynie nieprzytomnego. Paweł przypadł do Eutychusa i objąwszy go, rzekł obserwatorom: „Przestańcie podnosić wrzawę, bo jego dusza jest w nim”. Chciał przez to powiedzieć, że ów młodzieniec ożył. Obecni „czuli się niezmiernie pocieszeni” (Dzieje 20:7-12). Dzisiejszym sługom Bożym ogromną pociechę niesie fakt, że ich dawni współtowarzysze służby dla Boga doznają na sobie urzeczywistnienia się nadziei zmartwychwstania.

Zmartwychwstanie — nadzieja żywiona od dawna

12. Jakiemu przekonaniu dał wyraz Paweł przed rzymskim namiestnikiem Feliksem?

¹² Stojąc przed rzymskim namiestnikiem Feliksem, Paweł zeznał: „Wierząc we wszystko, co ujęto w Prawie i napisano u Proroków (...) mam w Bogu nadzieję (...) że nastąpi zmartwychwstanie zarówno prawych, jak i nieprawych” (Dzieje 24:14, 15). Jak „Prawo” i inne części Słowa Bożego wskazują na wskrzeszenie umarłych?

13. Dlaczego można powiedzieć, że Bóg w swym pierwszym proroctwie nawiązał do zmartwychwstania?

¹³ Do zmartwychwstania nawiązał sam Bóg, gdy w Edenie wypowiedział pierwsze proroctwo. Wydając wyrok na „pradawnego węża”, Szatana Diabła, oznajmił: „Wprowadzę nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę i między twoje potomstwo a jej potomstwo. On rozgniecie ci głowę, a ty rozgnieciesz mu piętę” (Objawienie 12:9; Rodzaju 3:14, 15). Rozgniecenie pięty potomstwu niewiasty oznaczało zabicie Jezusa Chrystusa. Skoro później ów Potomek, czyli Chrystus, miał rozgnieść głowę węża, więc musiał zostać wskrzeszony.

14. W jakim sensie Jehowa ‛nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych’?

¹⁴ Jezus oświadczył: „A że umarli są wskrzeszani, wyjawił nawet Mojżesz w sprawozdaniu o ciernistym krzewie, nazywając Jehowę ‚Bogiem Abrahama i Bogiem Izaaka, i Bogiem Jakuba’. Nie jest on Bogiem umarłych, lecz żywych, bo dla niego oni wszyscy żyją” (Łukasza 20:27, 37, 38; Wyjścia 3:6). Abraham, Izaak i Jakub już nie żyli, ale urzeczywistnienie zamiaru Boga co do wskrzeszenia ich było tak pewne, że w Jego oczach uchodzili za żywych.

15. Na jakiej podstawie Abraham wierzył w zmartwychwstanie?

¹⁵ Abraham nie bez powodu spodziewał się zmartwychwstania — gdy on i jego żona, Sara, byli bardzo starzy i obumarli pod względem zdolności rozrodczych, Bóg cudownie im je przywrócił. Przypominało to zmartwychwstanie (Rodzaju 18:9-11; 21:1-3; Hebrajczyków 11:11, 12). Kiedy ich syn, Izaak, miał około 25 lat, Bóg polecił Abrahamowi złożyć go na ofiarę. Abraham już wyciągnął rękę, by zabić Izaaka, gdy został powstrzymany przez anioła Jehowy. Uważał, że „Bóg potrafi go [Izaaka] nawet wskrzesić z martwych; i stamtąd też go otrzymał w sensie stanowiącym przykład” (Hebrajczyków 11:17-19; Rodzaju 22:1-18).

16. Czego wyczekuje Abraham, śpiąc teraz w grobie?

¹⁶ Abraham oczekiwał zmartwychwstania pod rządami Mesjasza, czyli obiecanego Potomka. W swym przedludzkim bycie Syn Boży widział jego wiarę. Dlatego jako człowiek, Jezus Chrystus, powiedział Żydom: „Abraham, wasz ojciec, wielce się uradował perspektywą ujrzenia mego dnia” (Jana 8:56-58; Przysłów 8:30, 31). Teraz Abraham śpi w grobie, czekając na wskrzeszenie do życia na ziemi pod panowaniem mesjańskiego Królestwa Bożego (Hebrajczyków 11:8-10, 13).

Świadectwo zawarte w Prawie i Psalmach

17. Jak ‛to, co ujęto w Prawie’, wskazywało na zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa?

¹⁷ Żywiona przez Pawła nadzieja zmartwychwstania harmonizowała z tym, „co ujęto w Prawie”. Bóg nakazał Izraelitom: „Przyniesiecie do kapłana snop pierwocin waszego żniwa. A on [dnia 16 Nisan] będzie kołysał snopem przed Jehową, by zjednać wam uznanie” (Kapłańska 23:9-14). Mając na myśli prawdopodobnie ten przepis, Paweł napisał: „Chrystus jest wskrzeszony z martwych — pierwocina tych, którzy zapadli w sen śmierci”. Jezus został wskrzeszony jako „pierwocina” w dniu 16 Nisan 33 roku n.e. Później, już w czasie jego obecności, miało nastąpić zmartwychwstanie kolejnych osób — jego namaszczonych duchem naśladowców (1 Koryntian 15:20-23; 2 Koryntian 1:21; 1 Jana 2:20, 27).

18. Jak Piotr wykazał, że wskrzeszenie Jezusa zapowiedziano w Psalmach?

¹⁸ Nadzieję zmartwychwstania uzasadnia także Księga Psalmów. W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. apostoł Piotr zacytował słowa z Psalmu 16:8-11, gdy powiedział: „Dawid bowiem mówi o nim [Chrystusie]: ‚Zawsze miałem przed oczami Jehowę, gdyż jest on po mojej prawicy, aby mną nic nie wstrząsnęło. Dlatego serce moje się rozweseliło, a język mój wielce się rozradował. Ponadto nawet moje ciało mieszkać będzie w nadziei, gdyż nie pozostawisz mojej duszy w Hadesie ani nie pozwolisz, żeby lojalny wobec ciebie ujrzał skażenie’”. Następnie Piotr wyjaśnił, iż Dawid, „widząc naprzód, mówił o zmartwychwstaniu Chrystusa, że ani nie został opuszczony w Hadesie, ani jego ciało nie ujrzało skażenia. Tego Jezusa wskrzesił Bóg” (Dzieje 2:25-32).

19, 20. Kiedy Piotr zacytował słowa z Psalmu 118:22 i jak je powiązał ze śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa?

¹⁹ Kilka dni później Piotr stanął przed Sanhedrynem i zacytował inny fragment Psalmów. Zapytany o to, jak uzdrowił chromego żebraka, odparł: „Niech wam wszystkim oraz całemu ludowi izraelskiemu będzie wiadome, że w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, którego wyście zawiesili na palu, lecz którego Bóg wskrzesił z martwych — właśnie dzięki niemu ów człowiek stoi przed wami zdrowy. Ten [Jezus] jest ‚kamieniem, który przez was, budowniczych, został poczytany za nic, a który stał się głowicą węgła’. I w nikim innym nie ma wybawienia, bo nie ma pod niebem żadnego innego imienia danego ludziom, dzięki któremu mamy zostać wybawieni” (Dzieje 4:10-12).

²⁰ Piotr zacytował tu słowa z Psalmu 118:22, odnosząc je do śmierci i zmartwychwstania Jezusa. Żydzi z poduszczenia swych przywódców religijnych nie przyjęli go (Jana 19:14-18; Dzieje 3:14, 15). ‛Odrzucenie tego kamienia przez budowniczych’ doprowadziło do uśmiercenia Chrystusa, natomiast okoliczność, że ‛ów kamień stał się głowicą węgła’, oznaczała wskrzeszenie Jezusa do duchowej chwały w niebie. W myśl zapowiedzi psalmisty nastąpiło to „za sprawą Jehowy” (Psalm 118:23). Uczynienie tego „kamienia” Głowicą węgła było równoznaczne między innymi z wywyższeniem go jako wyznaczonego Króla (Efezjan 1:19, 20).

Krzepieni nadzieją zmartwychwstania

21, 22. Jaką nadzieję, zanotowaną w Księdze Hioba 14:13-15, wyraził mąż noszący to imię i jak obecnie może ona pocieszyć ludzi pogrążonych w żalu?

²¹ Chociaż osobiście nigdy nie widzieliśmy nikogo wskrzeszonego, omówione tu biblijne relacje upewniają nas o zmartwychwstaniu. Możemy więc żywić nadzieję wyrażoną niegdyś przez prawego Hioba. Cierpiąc, błagał on: „O, gdybyś [Jehowo] mnie ukrył w Szeolu, (...) ustanowił mi granicę czasu i wspomniał na mnie! Jeśli krzepki mąż umrze, czyż może znowu żyć? (...) Ty zawołasz, a ja ci odpowiem. Zatęsknisz za dziełem swych rąk” (Hioba 14:13-15). Bóg ‛zatęskni za dziełem swych rąk’, gorąco pragnąc wskrzesić Hioba. Cóż za podstawa do żywienia nadziei!

²² Zdarza się, że członka bogobojnej rodziny — podobnie jak niegdyś Hioba — dosięga ciężka choroba, a nawet nasz wróg, śmierć. Osoby pogrążone w żalu ronią łzy, tak jak Jezus zapłakał po śmierci Łazarza (Jana 11:35). Ale jakże pocieszająca jest świadomość, że gdy Bóg zawoła, wszyscy, którzy są w Jego pamięci, odpowiedzą! Będzie to tak, jak gdyby wrócili z podróży — nie chorzy ani osłabieni, lecz zupełnie zdrowi.

23. Jak niektórzy dali wyraz swej ufności w nadzieję zmartwychwstania?

²³ Kiedy zmarła pewna wierna, sędziwa chrześcijanka, współwyznawcy napisali: „Przesyłamy wyrazy najgłębszego współczucia z powodu śmierci twej matki. Już wkrótce znów ją powitamy — piękną i pełną energii!” A rodzice, którzy stracili syna, powiedzieli: „Jakże wyczekujemy dnia, gdy Jason się obudzi! Rozejrzy się i zobaczy tak upragniony przez siebie raj. (...) Dla nas, którzy go kochaliśmy, stanowi to bodziec do zabiegania o możliwość znalezienia się tam razem z nim”. Możemy więc być ogromnie wdzięczni, że nadzieja zmartwychwstania jest pewna.

Jak byś odpowiedział?

• Jaki pożytek może nam przynieść wiara w postanowienie Boże co do wskrzeszenia umarłych?

• Jakie wskrzeszenia opisane w Biblii stanowią dla nas podstawę do żywienia nadziei na zmartwychwstanie?

• Dlaczego można powiedzieć, że zmartwychwstanie to nadzieja żywiona od dawna?

• Jaką krzepiącą nadzieję co do zmarłych możemy teraz pielęgnować?

[Ilustracja na stronie 10]

Dzięki mocy od Jehowy Eliasz przywrócił życie synowi pewnej wdowy

[Ilustracja na stronie 12]

Kiedy Jezus wskrzesił córkę Jaira, jej rodziców ogarnął zachwyt

[Ilustracja na stronie 15]

W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. apostoł Piotr odważnie potwierdził, że Jezus został wskrzeszony