Skąd przybywa wielka rzesza prawdziwych czcicieli Boga?

„Oto wielka rzesza (...) ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków, stojąca przed tronem i przed Barankiem” (OBJAWIENIE 7:9).

 1. Dlaczego prorocze wizje z Księgi Objawienia bardzo nas dziś interesują?

POD koniec I wieku n.e. apostołowi Janowi ukazano wizję cudownych wydarzeń mających związek z zamierzeniem Jehowy. Niektóre z nich rozgrywają się w naszych czasach. Innych możemy się spodziewać w niedalekiej przyszłości. Wszystkie są ściśle powiązane z dramatyczną kulminacją wspaniałego zamierzenia Jehowy, który postanowił uświęcić swe imię wobec całego stworzenia (Ezechiela 38:23, BT; Objawienie 4:11; 5:13). Ponadto właśnie od nich zależą widoki na przyszłość każdego z nas. Jak to rozumieć?

 2. (a) Co apostoł Jan ujrzał w czwartej wizji? (b) Jakie pytania dotyczące tej wizji przeanalizujemy?

² W czwartej wizji opisanej w Księdze Objawienia Jan ujrzał aniołów, którzy trzymali wichry zagłady, dopóki „niewolnicy Boga naszego” nie zostaną opieczętowani na czołach. Następnie dostrzegł coś fascynującego — „wielką rzeszę, której żaden człowiek nie zdołał policzyć, ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków”, zjednoczoną w wielbieniu Jehowy i okazywaniu szacunku Jego Synowi. Jan otrzymał wyjaśnienie, że są to osoby wychodzące z wielkiego ucisku (Objawienie 7:1-17). Kim są ci, których nazwano „niewolnikami Boga naszego”? Kto będzie tworzył „wielką rzeszę”, ocalałą z ucisku? Czy znajdziesz się w niej?

Kim są „niewolnicy Boga naszego”?

 3. (a) Jak w Ewangelii według Jana 10:1-18 Jezus zobrazował więź łączącą go z naśladowcami? (b) Co dzięki swej ofiarnej śmierci Jezus umożliwił owcom?

³ Jakieś cztery miesiące przed śmiercią Jezus nazwał siebie „wspaniałym pasterzem”, a swych naśladowców „owcami”, za które miał złożyć w ofierze życie. Wspomniał o owcach, które zastał w symbolicznej owczarni, a później otoczył szczególną troską (Jana 10:1-18).a Powodowany miłością, Jezus oddał za owce swą duszę, by dostarczyć okup niezbędny dla uwolnienia ich od grzechu i śmierci.

 4. Kim były pierwsze zgromadzone „owce”, o których mówił Jezus?

⁴ Wcześniej jednak Jezus jako Wspaniały Pasterz osobiście zgromadzał uczniów. Pierwszych przyprowadził do niego Jan Chrzciciel, nazwany w przypowieści „odźwiernym”. Jezus szukał osób, które by chętnie skorzystały z możliwości wejścia w skład zbiorowego „potomstwa Abrahama” (1 Mojżeszowa 22:18; Galatów 3:16, 29). Zaszczepił im w serca docenianie dla Królestwa niebios oraz zapewnił, że pójdzie przygotować dla nich miejsce w domu swego niebiańskiego Ojca (Mateusza 13:44-46; Jana 14:2, 3). Słusznie zauważył: „Od dni Jana Chrzciciela aż dotąd królestwo niebios jest celem, ku któremu ludzie prą, a ci, co prą naprzód, pochwytują je” (Mateusza 11:12). Podążając za Jezusem, aby osiągnąć ten cel, ludzie ci udowodnili, że znajdują się we wspomnianej przez niego owczarni.

 5. (a) Kim są „niewolnicy Boga naszego”, wspomniani w Księdze Objawienia 7:3-8? (b) Co dowodzi, że do duchowych Izraelitów miało się przyłączyć znacznie więcej osób, by razem z nimi oddawać cześć Bogu?

⁵ W Księdze Objawienia 7:3-8 osoby, które z powodzeniem prą do tego niebiańskiego celu, zostały określone mianem „niewolników Boga naszego” (zobacz 1 Piotra 2:9, 16). Czy wspomniane tam grono 144 000 składa się wyłącznie z rodowitych Żydów? Czy tylko ludzie tej narodowości znajdują się w symbolicznej owczarni z przypowieści Jezusa? Ależ skąd, chodzi tu o członków duchowego Izraela Bożego, o wszystkich, którzy razem z Chrystusem tworzą duchowe potomstwo Abrahama (Galatów 3:28, 29; 6:16; Objawienie 14:1, 3). Oczywiście miała kiedyś nadejść chwila, gdy ta ustalona liczba osób zostanie już zgromadzona. Co wtedy? Jak zapowiedziano w Biblii, do duchowych Izraelitów miała się wówczas przyłączyć wielka rzesza innych ludzi, by wspólnie z nimi oddawać cześć Jehowie (Zachariasza 8:23).

Czy „drugie owce” to chrześcijanie pochodzenia pogańskiego?

 6. Na co wskazuje Ewangelia według Jana 10:16?

⁶ W Ewangelii według Jana 10:7-15 Jezus wspomniał o pewnej owczarni, a potem skierował uwagę na inną grupę: „Mam drugie owce, które nie są z tej owczarni; te również muszę przyprowadzić i będą słuchać mego głosu, i będzie jedna trzoda, jeden pasterz” (Jana 10:16). Kim są owe „drugie owce”?

 7, 8. (a) Dlaczego pogląd, że drugie owce to chrześcijanie pochodzenia pogańskiego, opiera się na błędnych przesłankach? (b) Jakie fakty dotyczące zamierzenia Bożego względem ziemi musimy wziąć pod uwagę, by zrozumieć, kim są drugie owce?

⁷ Komentatorzy z nominalnego chrześcijaństwa zazwyczaj twierdzą, że określenie „drugie owce” odnosi się do chrześcijan pochodzenia pogańskiego, natomiast w tej pierwszej owczarni znajdują się Żydzi, którzy podlegali przymierzu Prawa, i że obie te grupy idą do nieba. Ale Jezus urodził się przecież jako Żyd, wobec czego sam był objęty tym przymierzem (Galatów 4:4). Ponadto osoby, według których drugie owce to chrześcijanie pochodzenia pogańskiego mający otrzymać nagrodę życia w niebie, pomijają ważny aspekt zamierzenia Bożego. Kiedy bowiem Jehowa stworzył pierwszych ludzi i umieścił ich w ogrodzie Eden, wyraźnie oznajmił, iż pragnie, by cała ziemia została zaludniona i przekształcona w raj oraz by ludzie mający nad nią pieczę cieszyli się życiem wiecznym — co było uzależnione od okazywania Stwórcy szacunku i posłuszeństwa (1 Mojżeszowa 1:26-28; 2:15-17; Izajasza 45:18).

⁸ Grzech Adama nie udaremnił zamierzenia Jehowy. W swej miłości Bóg poczynił stosowne kroki, by potomkom Adama umożliwić radowanie się tym, czym wzgardził ich praojciec. Jehowa zapowiedział, że powoła wyzwoliciela, „potomka”, za pośrednictwem którego wszystkie narody będą mogły zaznać błogosławieństw (1 Mojżeszowa 3:15; 22:18). Z obietnicy tej nie wynika, jakoby wszyscy dobrzy ludzie mieli zostać zabrani do nieba. Jezus nauczył swych naśladowców tak się modlić: „Niech przyjdzie twoje królestwo. Niech się dzieje twoja wola, jak w niebie, tak i na ziemi” (Mateusza 6:9, 10). Nieco wcześniej przed podaniem unaocznienia zanotowanego w Ewangelii według Jana 10:1-16 Jezus wyjaśnił uczniom, że jego Ojciec uznał za słuszne dać Królestwo niebiańskie tylko „małej trzódce” (Łukasza 12:32, 33). Skoro więc w analizowanej przypowieści Jezus nazywa siebie Wspaniałym Pasterzem, oddającym duszę za owce, to popełnilibyśmy błąd, gdybyśmy w swych rozważaniach pominęli większość ludzi, których zgromadza i otacza troskliwą opieką — przyszłych ziemskich poddanych jego niebiańskiego Królestwa (Jana 3:16).

 9. Co już w roku 1884 zrozumieli Badacze Pisma Świętego, jeśli chodzi o tożsamość drugich owiec?

⁹ Już w roku 1884 Strażnica podała, że drugie owce to ludzie mający możliwość życia na ziemi w warunkach odpowiadających pierwotnemu zamierzeniu Bożemu. Ówcześni Badacze Pisma Świętego zdawali sobie sprawę, że do tych drugich owiec będą między innymi należeć osoby, które żyły i umarły przed okresem ziemskiej służby Jezusa. Co prawda pewnych szczegółów nie rozumieli we właściwy sposób. Sądzili na przykład, że zgromadzanie drugich owiec zacznie się dopiero wtedy, gdy wszyscy pomazańcy otrzymają nagrodę niebiańską. Niemniej z całą pewnością byli świadomi, że drugie owce nie są po prostu chrześcijanami pochodzenia pogańskiego. Możliwość znalezienia się w tym gronie udostępniono zarówno poganom, jak i Żydom, czyli ludziom ze wszystkich narodów i ras (porównaj Dzieje 10:34, 35).

10. Jakie warunki musimy spełniać, by należeć do osób, które Jezus uznaje za swe drugie owce?

¹⁰ O tym, czy ktoś odpowiada opisowi drugich owiec podanemu przez Jezusa, nie decyduje rasa ani narodowość, lecz uznawanie Jezusa Chrystusa za Wspaniałego Pasterza. Co się w tym mieści? Osoby takie powinny przejawiać cechy charakterystyczne dla owiec: potulność i ochocze posłuszeństwo (Psalm 37:11, NW). Podobnie jak mała trzódka muszą ‛znać głos wspaniałego pasterza’ i nie dać się zwieść nikomu, kto by próbował wywierać na nie wpływ (Jana 10:4; 2 Jana 9, 10). Powinny być świadome doniosłego znaczenia faktu, iż Jezus oddał za owce swą duszę, oraz bezgranicznie w to wierzyć (Dzieje 4:12). Muszą też ‛słuchać głosu’ Wspaniałego Pasterza, gdy je nawołuje, by pełniły świętą służbę tylko dla Jehowy, stale szukały najpierw Królestwa, trzymały się z dala od świata oraz przejawiały ofiarną miłość do siebie nawzajem (Mateusza 4:10; 6:31-33; Jana 15:12, 13, 19). Czy ten opis ludzi uważanych przez Jezusa za drugie owce pasuje także do ciebie? A czy pragniesz, by tak było? Jakże cenna więź powstaje między Jezusem a tymi, którzy naprawdę stają się jego drugimi owcami!

Poszanowanie dla władzy Królestwa

11. (a) Co Jezus powiedział o owcach i kozach, opisując znak swej obecności? (b) Kim są bracia, o których wspomniał Jezus?

¹¹ Kilka miesięcy po przedstawieniu owego unaocznienia Jezus znowu był w Jeruzalem. Kiedy siedział na Górze Oliwnej, skąd roztaczał się widok na teren świątyni, szczegółowo opisał uczniom ‛znak swojej obecności oraz zakończenia systemu rzeczy’ (Mateusza 24:3). Ponownie wspomniał o zgromadzaniu owiec. Powiedział między innymi: „Kiedy Syn człowieczy przybędzie w swojej chwale, a wraz z nim wszyscy aniołowie, wtedy zasiądzie na swym chwalebnym tronie. I będą przed nim zebrane wszystkie narody, i będzie oddzielał jednych ludzi od drugich, jak pasterz oddziela owce od kóz. I postawi owce po swej prawicy, ale kozy po swej lewicy”. W przypowieści tej Jezus ukazał, że ludzie owi mieli być oceniani przez Króla na podstawie sposobu odnoszenia się do jego „braci” (Mateusza 25:31-46). Kim są ci bracia? Chodzi tu o chrześcijan zrodzonych z ducha, będących wobec tego „synami Bożymi”. Ponieważ Jezus jest pierworodnym Synem Bożym, więc oni są jego braćmi. To właśnie ich Księga Objawienia 7:3 opisuje jako „niewolników Boga naszego”, wybranych spomiędzy ludzi, by zasiedli razem z Chrystusem w niebiańskim Królestwie (Rzymian 8:14-17).

12. Dlaczego sposób odnoszenia się do braci Chrystusa ma doniosłe znaczenie?

¹² Sposób, w jaki inni ludzie odnoszą się do tych dziedziców Królestwa, ma żywotne znaczenie. Czy zapatrujesz się na owych dziedziców tak jak Jezus Chrystus i Jehowa? (Mateusza 24:45-47; 2 Tesaloniczan 2:13). Postawa wobec pomazańców odzwierciedla twój stosunek do samego Jezusa Chrystusa oraz do jego Ojca, Władcy Wszechświata (Mateusza 10:40; 25:34-46).

13. W jakiej mierze w roku 1884 Badacze Pisma Świętego pojmowali przypowieść o owcach i kozach?

¹³ W Strażnicy z sierpnia 1884 roku trafnie zauważono, że „owcami” z tej przypowieści są ludzie mający widoki na doskonałe życie na ziemi. Uświadomiono sobie także, iż przypowieść ta musi się odnosić do okresu, w którym Chrystus sprawuje rządy, zasiadając na chwalebnym, niebiańskim tronie. Ale nie rozumiano wtedy do końca, kiedy się rozpocznie i jak długo potrwa to dzieło rozdzielania.

14. Jak wykład kongresowy wygłoszony w roku 1923 pomógł Badaczom Pisma Świętego zrozumieć, kiedy miała się spełnić ta prorocza przypowieść Jezusa?

¹⁴ Jednakże w wykładzie kongresowym wygłoszonym w roku 1923 J. F. Rutherford, ówczesny prezes Towarzystwa Strażnica, na nowo objaśnił, kiedy miała się wypełnić przypowieść o owcach i kozach. Dlaczego? Między innymi dlatego, że z owego unaocznienia wynika, iż w tym czasie bracia Króla — a przynajmniej niektórzy z nich — wciąż jeszcze mieli się znajdować na ziemi. Wśród ludzi miano braci Króla słusznie przysługuje jedynie jego naśladowcom zrodzonym z ducha (Hebrajczyków 2:10-12). Ale nie będą oni przebywać na ziemi podczas Millennium, toteż nikt nie będzie mógł wtedy wyświadczać im dobra w sposób wskazany przez Jezusa (Objawienie 20:6).

15. (a) Jak doszło do tego, że Badacze Pisma Świętego zrozumieli, kim naprawdę są owce z przypowieści Jezusa? (b) W jaki sposób owce dają dowody doceniania Królestwa?

¹⁵ W owym wykładzie z roku 1923 starannie przeanalizowano, kogo wyobrażają owce, a kogo kozy, opisane przez naszego Pana, niemniej aby w całej pełni pojąć znaczenie tej przypowieści, trzeba było zrozumieć jeszcze inne sprawy. W następnych latach Jehowa stopniowo zwracał uwagę swych sług na te istotne szczegóły. Na przykład w roku 1927 uświadomili sobie, że „niewolnikiem wiernym i roztropnym” jest całe grono chrześcijańskich pomazańców przebywających na ziemi. W roku 1932 pojęli, że tak jak Jonadab odważnie przyłączył się do Jehu, tak też w naszych czasach należy nieustraszenie stanąć u boku namaszczonych sług Jehowy (Mateusza 24:45; 2 Królewska 10:15). Na podstawie Księgi Objawienia 22:17 kierowano wtedy do owych ludzi o usposobieniu owiec szczególne zachęty, by rozgłaszali orędzie Królestwa. Docenianie mesjańskiego Królestwa miało ich pobudzać nie tylko do okazywania zwykłej życzliwości pomazańcom Pana, ale też do oddania swego życia Jehowie za pośrednictwem Chrystusa oraz do nawiązania ścisłej współpracy z tymi namaszczonymi chrześcijanami i gorliwego uczestniczenia w prowadzonym przez nich dziele. Czy to czynisz? Do osób zajętych tą działalnością Król powie: „Chodźcie, pobłogosławieni przez mego Ojca, odziedziczcie królestwo przygotowane dla was od założenia świata”. Otworzy się przed nimi cudowna sposobność życia bez końca na ziemi poddanej władzy Królestwa (Mateusza 25:34, 46).

Dokąd zmierza „wielka rzesza”?

16. (a) Jakie błędne poglądy na temat ludu wielkiego, czyli wielkiej rzeszy z Księgi Objawienia 7:9, mieli początkowo Badacze Pisma Świętego? (b) Kiedy i na jakiej podstawie skorygowali swe zapatrywania?

¹⁶ Słudzy Jehowy myśleli niegdyś, że lud wielki (czyli wielka rzesza) z Księgi Objawienia 7:9, 10 wyobraża inną grupę niż drugie owce z Ewangelii według Jana 10:16 oraz owce z Ewangelii według Mateusza 25:33. Ponieważ w Biblii powiedziano o nim, że ‛stoi przed tronem’, więc mniemano, iż przebywa w niebie — co prawda nie zasiada na tronach, jak współwładcy i współdziedzice Chrystusa, lecz znajduje się na jakimś drugorzędnym miejscu przed tronem. Uważano, że chodzi tu o mniej wiernych chrześcijan, którzy nie przejawiają ducha prawdziwej ofiarności. W roku 1935 pogląd ten został skorygowany.b Po przeanalizowaniu Księgi Objawienia 7:9 w świetle takich tekstów jak Ewangelia według Mateusza 25:31, 32 stało się jasne, że „przed tronem” mogą się znajdować ludzie żyjący na ziemi. Podkreślono także, iż Bóg nie ma dwóch mierników wierności. Każdy, kto pragnie zaskarbić sobie Jego uznanie, musi zachowywać wobec Niego nieskazitelną lojalność (Mateusza 22:37, 38; Łukasza 16:10).

17, 18. (a) Dzięki czemu po roku 1935 nastąpił ogromny wzrost liczby osób spodziewających się żyć wiecznie na ziemi? (b) W jakiej doniosłej działalności gorliwie uczestniczy wielka rzesza?

¹⁷ Przez wiele lat słudzy Jehowy opowiadali drugim o Bożych obietnicach dotyczących ziemi. W latach dwudziestych obecnego stulecia rozgłaszali, zgodnie ze swymi ówczesnymi oczekiwaniami, że „miliony ludzi z obecnie żyjących nigdy nie umrą”. Ale w owym czasie nie pojawiły się całe miliony, które pragnęłyby skorzystać z życiodajnych postanowień Bożych. Poza tym większość osób przyjmujących prawdę spodziewała się żyć w niebie, gdyż taką nadzieję wzbudzał w nich duch święty. Wyraźna zmiana nastąpiła później, zwłaszcza po roku 1935. Nie wynikało to z jakiegoś pomijania przez Strażnicę nadziei życia wiecznego na ziemi. Przez dziesiątki lat słudzy Jehowy mówili o tej nadziei i wypatrywali ludzi, którzy by odpowiadali opisowi podanemu w Biblii. Niemniej Jehowa tak pokierował sprawami, że pojawili się oni w wyznaczonym przez Niego czasie.

¹⁸ Z dostępnych danych wynika, że przez całe lata większość przybyłych na Pamiątkę spożywała emblematy. Ale w ciągu 25 lat po roku 1935 liczba obecnych na tej dorocznej uroczystości upamiętniającej śmierć Chrystusa tak bardzo wzrosła, iż przewyższyła ponad stokrotnie liczbę jej uczestników. Kim byli pozostali? Byli to przyszli członkowie wielkiej rzeszy. Najwyraźniej nadszedł ustalony przez Jehowę czas, by ich zgromadzić i przygotować do przeżycia nadchodzącego wielkiego ucisku. Zgodnie z proroctwem pochodzą oni „ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków” (Objawienie 7:9). Gorliwie uczestniczą w działalności, którą Jezus zapowiedział słowami: „Ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a potem nadejdzie koniec” (Mateusza 24:14).

[Przypisy]

Jak byś odpowiedział?

◻ Dlaczego bardzo nas interesuje wizja z 7 rozdziału Księgi Objawienia?

◻ Skąd wiadomo, że drugie owce z Ewangelii według Jana 10:16 to nie tylko chrześcijanie pochodzenia pogańskiego?

◻ Jakie warunki trzeba spełniać, by odpowiadać biblijnemu opisowi drugich owiec?

◻ Jak przypowieść o owcach i kozach zwraca uwagę na znaczenie poszanowania dla władzy Królestwa?

◻ Skąd wiadomo, kiedy nastał wyznaczony przez Jehowę czas na zgromadzanie wielkiej rzeszy, opisanej w Księdze Objawienia 7:9?