Wiara prowadząca do życia wiecznego
„Należymy (...) do tych, którzy wierzą — ku ocaleniu duszy” (HEBRAJCZYKÓW 10:39).
1. Co przyznano w pewnej encyklopedii katolickiej, jeśli chodzi o biblijne zastosowanie słowa „dusza”?
W PIŚMIE Świętym nigdzie nie wspomniano, jakoby człowiek miał nieśmiertelną duszę, która może przetrwać śmierć ciała i żyć wiecznie w dziedzinie duchowej. Nawet New Catholic Encyclopedia przyznaje: „W Biblii nie ma żadnej wyraźnej wzmianki o pośmiertnym bytowaniu duszy. (...) W S[tarym] T[estamencie] słowo dusza nie oznacza cząstki człowieka, lecz całego człowieka — człowieka jako żywą istotę. Podobnie w N[owym] T[estamencie] określa ono życie ludzkie: życie poszczególnej jednostki”. A zatem ludzie nie mają duszy, tylko są duszami.
2. (a) Skąd pochodzi pojęcie nieśmiertelnej duszy? (b) Jaki jest naprawdę stan człowieka po śmierci?
2 Jak wykazano w poprzednim artykule, doktryna o nieśmiertelności duszy to koncepcja pogańska, której ślady prowadzą w zamierzchłą przeszłość. Jej twórca zaprzeczył wyraźnemu oświadczeniu Bożemu, że w razie nieposłuszeństwa człowiek ‛stanowczo umrze’ (Rodzaju 2:17). Ów przeciwnik, Szatan Diabeł, powiedział: „Stanowczo nie umrzecie” (Rodzaju 3:4). Było to kłamstwo (Jana 8:44). Później Szatan wylansował pogląd, że istnieje dusza ludzka, która jest nieśmiertelna. Tymczasem natchnione Słowo Boże wyjawia faktyczny stan człowieka po śmierci; w Księdze Kaznodziei 9:5 czytamy: „Umarli — ci niczego nie są świadomi” (zob. też Rzymian 5:12).
Nadzieja życia wiecznego
3. O jakiej nadziei obszernie informuje Biblia?
3 W Piśmie Świętym wyraźnie wskazano, że czegoś takiego jak dusza nieśmiertelna wcale nie ma, natomiast dużo w nim się mówi o życiu wiecznym. Nadzieja ta stanowiła jedną z fundamentalnych nauk Jezusa. Oświadczył on: „To znaczy życie wieczne: poznawać mają Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa” (Jana 17:3). O ludziach wierzących w Boga i Chrystusa powiedział: „Daję im życie wieczne” (Jana 10:28). Z całkowitą ufnością rzekł: „Kto wierzy, ten ma życie wieczne (...), będzie żył na zawsze” (Jana 6:47, 51). Oznajmił też: „Bóg bowiem tak bardzo umiłował świat, że dał swego Syna jednorodzonego, aby żaden wierzący w niego nie zginął, lecz by miał życie wieczne” (Jana 3:16).
4. Co powiedział Jezus o widokach na przyszłość?
4 Skoro nie ma nieśmiertelnej duszy, która mogłaby przetrwać śmierć ciała, to jak się spełni biblijna obietnica życia wiecznego? Więcej wiadomości na ten temat podał Jezus w czasie odwiedzin u Marty i Marii po śmierci ich brata, Łazarza. Zwracając się do Marty, rzekł: „Ja jestem zmartwychwstanie i życie. Kto we mnie wierzy, nawet choć umrze, dostąpi życia”. Następnie zapytał: „Czy wierzysz temu?” Marta odpowiedziała: „Tak, Panie; uwierzyłam, że jesteś Chrystusem, Synem Bożym” (Jana 11:25-27).
5, 6. Na co wskazuje wskrzeszenie Łazarza przez Jezusa?
5 Chcąc pokazać, że jako Syn Boży ma moc przywracać umarłym życie, Jezus udał się do grobu Łazarza. Mężczyzna ten od czterech dni był martwy i jego ciało zaczęło się już rozkładać. Mimo to Jezus „krzyknął donośnym głosem: ‛Łazarzu, wyjdź stamtąd!’ Zmarły wyszedł, mając nogi i ręce owinięte opaskami, a jego twarz była obwiązana chustą. Jezus rzekł do nich: ‛Rozwiążcie go i niech chodzi’” (Jana 11:43, 44). Zmarły przyjaciel Jezusa odzyskał życie!
6 Łazarz nie został wywołany z nieba ani z innego miejsca w dziedzinie duchowej. Po śmierci nie przeszedł do sfery niewidzialnej, tylko jak wszyscy inni zmarli leżał bez świadomości w grobie (Psalm 146:4; Jana 3:13; Dzieje Apostolskie 2:34). Nierozsądnie byłoby mniemać, iż nieśmiertelna dusza Łazarza radowała się już niebiańską szczęśliwością, ale została ściągnięta z nieba i jeszcze raz połączona z jego niedoskonałym ciałem, aby znowu żyć w świecie pełnym cierpień, chorób i śmierci. Ponieważ jednak człowiek ten wcale nie przebywał w niebie, zmartwychwstanie było dla niego czymś pożądanym, oznaczało bowiem dodatkowe lata życia i powrót do najbliższych. Później musiał ponownie umrzeć.
7, 8. (a) W jakich jeszcze sytuacjach Jezus wskrzesił zmarłych? (b) Dlaczego Jezus dokonywał takiego cudownego przywracania życia?
7 Kiedy Jezus wskrzesił zmarłą dziewczynkę, jej rodzice wpadli w „niebywały zachwyt” (Marka 5:42). Jednakże po pewnym czasie ona też umarła. Gdy przywrócił życie synowi wdowy z Nain, „lęk ogarnął wszystkich, i wielbili Boga” (Łukasza 7:16, Bw). Ale i ten mężczyzna w końcu znowu umarł. Nawiązując do tych cudów, The New International Dictionary of New Testament Theology (Nowy międzynarodowy słownik teologii Nowego Testamentu) stwierdza: „Osoby wskrzeszone przez Chrystusa w okresie jego ziemskiej działalności musiały umrzeć, gdyż nie otrzymywały wtedy nieśmiertelności”.
8 W takim razie dlaczego Jezus wskrzeszał umarłych? Nie czynił tego z myślą o obdarzeniu ich od razu życiem wiecznym, lecz w celu udowodnienia, że jest Mesjaszem, jak również w celu zademonstrowania możliwości, w jakie wyposażył go Bóg. Umacniało to nadzieję na zmartwychwstanie i życie wieczne pod rządami przyszłego niebiańskiego Królestwa Bożego, poddanego zwierzchnictwu Chrystusa (Mateusza 6:9, 10; Jana 11:41, 42).
9. Jak Marta i apostoł Paweł prawidłowo rozumieli to, czego Jezus uczył o nadziei zmartwychwstania?
9 Marta znała tę nadzieję dzięki przebywaniu w towarzystwie Jezusa, wcześniej bowiem powiedziała do niego o Łazarzu: „Wiem, że wstanie podczas zmartwychwstania w dniu ostatnim” (Jana 11:24). Zdawała sobie sprawę z tego, że zmartwychwstanie nie miało się dokonać w ostatnim dniu Łazarza, lecz w przyszłym „dniu ostatnim” — w Dniu Sądu, kiedy to zmarli powrócą do życia pod władzą Królestwa Bożego. Wiedział o tym również apostoł Paweł i dlatego oświadczył: „[Bóg] ustalił bowiem dzień, kiedy zamierza sprawiedliwie sądzić zamieszkaną ziemię” (Dzieje Apostolskie 17:31). Ponadto Paweł oznajmił: „Nastąpi zmartwychwstanie zarówno sprawiedliwych, jak też niesprawiedliwych” (Dzieje Apostolskie 24:15). Nie powiedział, że zmartwychwstanie już się odbywa, lecz że „nastąpi” w przyszłości — pod panowaniem Królestwa.
10. Jak pewien francuski profesor komentuje przyjęte w chrześcijaństwie poglądy na zmartwychwstanie w porównaniu z tym, czego wyraźnie naucza Biblia?
10 Protestant, francuski profesor Oscar Cullmann, autor książki Immortality of the Soul or Resurrection of the Dead? (Nieśmiertelność duszy czy zmartwychwstanie?), napisał: „Zachodzi zasadnicza różnica między chrześcijańskim oczekiwaniem na powstanie umarłych a grecką wiarą w nieśmiertelność duszy. (...) Wprawdzie chrześcijaństwo stworzyło później pomost między tymi dwoma wierzeniami, a obecnie przeciętny chrześcijanin zupełnie je myli, nie widzę jednak żadnego powodu, by ukrywać, jaka według mnie i większości biblistów jest prawda. (...) W życiu i myśli Nowego Testamentu bezwzględnie dominuje wiara w zmartwychwstanie. (...) Cały człowiek, rzeczywiście martwy, jest przywracany do życia nowym aktem twórczym Boga”.
Powrót do życia — gdzie?
11, 12. (a) Na czym polega zamierzenie Boże względem ludzi i ziemi? (b) W jaki sposób Jezus wskazał, że zamierzenie Boże co do ziemi nie uległo zmianie?
11 Po stworzeniu ludzi Bóg powierzył im ziemię jako wieczyste miejsce zamieszkania, żeby napełnili tę planetę sprawiedliwym rodzajem ludzkim (Rodzaju 1:26-28; Psalm 115:16). Biblia uczy, że Jehowa to „Bóg, który ukształtował ziemię i ją uczynił, Ten, który jej dał trwały byt, który nie stworzył jej po prostu na nic, który wręcz po to ją uformował, aby była zamieszkana” (Izajasza 45:18).
12 Mimo że od buntu pierwszych ludzi minęły już tysiące lat niedoskonałości i śmierci, Bóg nie odstąpił od swego zamierzenia, by ziemia stanowiła wieczysty dom człowieka: „Sami sprawiedliwi posiądą ziemię i zamieszkają na niej na zawsze” (Psalm 37:29). „Szczęśliwi łagodnie usposobieni, gdyż tacy odziedziczą ziemię” (Mateusza 5:5). Dlatego też Jezus, gdy przywracał życie zmarłym, wskrzeszał ich tutaj na ziemi, a drudzy natychmiast rozpoznawali w nich osoby, które przedtem umarły. Stanowi to potwierdzenie faktu, że pod rządami Królestwa zmarli odzyskają życie, by móc tutaj korzystać z niego już na zawsze (Objawienie 20:12, 13). Tak spełni się zamysł Boży co do ludzi i naszego globu (Izajasza 46:9-11; 55:11; Tytusa 1:1, 2).
13. Wobec jakiego dylematu stają kościoły chrześcijaństwa i jak próbują go rozwiązać?
13 W związku z głoszoną przez siebie doktryną o nieśmiertelności duszy kościoły chrześcijaństwa stoją jednak wobec pewnego dylematu: Jak pogodzić zmartwychwstanie „całego człowieka”, czego przykłady dał Jezus, z wiarą w duszę nieśmiertelną, która już się dostała do nieba lub piekła? The Catholic Encyclopedia podaje: „Czwarty sobór laterański uczy, że wszyscy ludzie — wybrani i potępieni — ‛powstaną znowu ze swoimi ciałami, jakie dźwigają obecnie’”. W dziele tym czytamy dalej: „Ponieważ ciało jest wspólnikiem duszy w jej przestępstwach, a także uczestnikiem jej cnót, sprawiedliwość Boża zdaje się wymagać, żeby i jemu przypadła w udziale kara lub nagroda duszy”. Według tej doktryny w niebie bądź też w piekle ciało połączy się z duszą. Na jak długo? Cytowane źródło twierdzi: „Wskrzeszone ciała świętych i grzeszników zostaną obdarzone nieśmiertelnością”.
14. Jak pewien jezuita próbuje wyjaśnić przyjęty w chrześcijaństwie pogląd na zmartwychwstanie ciała?
14 W książce The Future Life (Życie przyszłe) jezuita J.C. Sasia napisał: „Życie w niebie będzie więc pełne rozkoszy również dzięki wyniesionym do chwały zmysłom [ciała przywróconego duszy]”. Na temat ciał połączonych z duszami przebywającymi w piekle czytamy tam: „W piekle po zmartwychwstaniu [ciał] każdemu zmysłowi ludzkiemu zostanie wymierzona odpowiednia kara (...). Szczególnych udręk dozna zmysł czucia, dotyku, gdyż potępieni najbardziej obrażali Boga grzechami ciała. (...) Powrót do ciał przyczyni im dodatkowych cierpień i mąk”.
15. Dlaczego twierdzenie, iż Bóg zadaje ludziom wieczne męki w piekle, jest bluźnierstwem?
15 A zatem wraz z pogańską ideą nieśmiertelności duszy chrześcijaństwo wchłonęło też pogańskie przekonanie, jakoby dusze — a nawet ciała — doznawały w piekle straszliwych, wiecznych tortur. Tymczasem w związku ze starożytną praktyką palenia dzieci na ofiarę fałszywym bogom Jehowa oświadczył: „Zbudowali (...) wyżyny Baalowi, by palić swoich synów w ogniu jako ofiary dla Baala, czego nie nakazałem ani nie poleciłem i co nie przyszło Mi nawet na myśl” (Jeremiasza 19:5, BT). Tak więc nauczanie, że Bóg przez całą wieczność będzie męczył ludzi, jest bluźnierstwem, gdyż Jego Słowo wyraźnie oznajmia, iż niepoprawni grzesznicy zostaną zgładzeni, całkowicie unicestwieni. „Każda dusza, która by nie słuchała tego Proroka [Jezusa], będzie doszczętnie wytracona” (Dzieje Apostolskie 3:23; zob. też Mateusza 10:28; Łukasza 17:27; Jana 3:16; 2 Piotra 2:12; Judy 5).
Nieśmiertelność
16. Czego Biblia uczy o nieśmiertelności?
16 Czy jednak Biblia nie naucza, że ludzie zostaną zabrani do nieba, aby tam wieść bezkresne życie? Owszem, ale nie ma to nic wspólnego z nieśmiertelnymi duszami ludzkimi. Nieśmiertelność jest rezultatem wskrzeszenia w postaci stworzenia duchowego (tak jak został wskrzeszony Jezus), a nie posiadania niezniszczalnej duszy, która by przeżyła śmierć ciała. Przyszła nagroda nieśmiertelności była obiecana niektórym wiernym ludziom mającym usposobienie Chrystusa, ale dostąpić jej mieli dopiero po jego przyjściu w mocy niebiańskiego Królestwa, a nie zaraz po jego wniebowstąpieniu w I wieku (Psalm 110:1; 1 Koryntian 15:53, 54).
17. Ile osób uzyska nieśmiertelność i jaka jest ich rola w zamierzeniu Bożym co do ziemi?
17 Ponadto nadzieja ta dotyczy stosunkowo niewielu ludzi. Jezus nazwał ich „małą trzódką” (Łukasza 12:32). Członkowie tego grona, liczącego 144 000, są powoływani do życia w niebie jako nieśmiertelne stworzenia duchowe, mające wraz z Chrystusem panować nad ziemią w jego Królestwie niebiańskim (2 Piotra 3:13; Objawienie 7:4; 14:1, 4; 20:4). Planetę naszą, podległą ich władzy, będą w końcu zamieszkiwać miliardy doskonałych ludzi. Wielu z nich wróci do życia na ziemi podczas „zmartwychwstania sprawiedliwych i niesprawiedliwych” (Dzieje Apostolskie 24:15, Bw). Ale oprócz tych wskrzeszonych będą jeszcze inni ludzie, którzy uzyskają życie w nowym świecie. O kim mowa?
‛W ogóle nigdy nie będą umierać’
18. O jakiej jeszcze zdumiewającej nadziei, oprócz zmartwychwstania, wspomniał Jezus?
18 Chociaż niezawodną nadzieją dla umarłych jest zmartwychwstanie, w naszych czasach otwiera się jeszcze inna zachwycająca perspektywa. Ma ona związek z tym, co Jezus dalej powiedział Marcie. Najpierw zapewnił ją: „Kto we mnie wierzy, nawet choć umrze, dostąpi życia [dzięki zmartwychwstaniu]”, po czym dodał: „Żyjący i wierzący we mnie w ogóle nigdy nie będzie umierał” (Jana 11:25, 26). W tym ostatnim zdaniu Jezus przepowiedział coś zdumiewającego: miał nadejść czas, gdy żyjący nie będą już musieli umierać! Kiedy to nastąpi?
19. (a) W jakim okresie miała się spełnić zapowiedź, że pewni ludzie nigdy nie umrą? (b) Jak w Biblii opisano tych, którzy mają szansę nie zaznać śmierci?
19 Pora na urzeczywistnienie tej obietnicy nastała obecnie — w naszych czasach! Wszelkie dowody wskazują na to, że kres teraźniejszego złego świata jest już bardzo bliski (Mateusza 24:3-14; 2 Tymoteusza 3:1-5, 13). Dlatego ludzie, którzy wierzą w Boga i Jego Syna, mają cudowną nadzieję, że przetrwają zagładę tego systemu rzeczy, przeżyją do nowego świata Bożego i nigdy nie będą musieli umrzeć! Opisano ich w Księdze Objawienia 7:9, 14 jako „wielką rzeszę, której żaden człowiek nie potrafił zliczyć — ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków (...). Są to ci, którzy wychodzą z wielkiego ucisku”, ocaleni przez Boga za okazywanie wiary. O zbliżającym się upadku teraźniejszego, niegodziwego systemu również Jezus powiedział, że będzie to „wielki ucisk, jaki się nie zdarzył od początku świata aż dotąd ani się więcej nie zdarzy” (Mateusza 24:21; zob. też Przysłów 2:21, 22; Psalm 37:10, 11, 34).
20, 21. W jaki sposób miliony ludzi dowodzą obecnie swojej wiary w Boga i Chrystusa, i czego wiele z nich nie będzie potrzebować?
20 Na całym świecie miliony członków wielkiej rzeszy, pragnących żyć wiecznie na ziemi, już dziś okazuje wiarę w obietnice Jehowy, jak również w tego, którego On upoważnił, aby był „zmartwychwstaniem i życiem” — w Jezusa Chrystusa. Ludzie ci oddają siebie Bogu i usymbolizowują to przez chrzest w wodzie (Mateusza 28:19, 20). Wiedzą, że zbawienie zawdzięczają wyłącznie „Bogu, który zasiada na tronie, oraz Barankowi”, Chrystusowi (Objawienie 7:10).
21 Należący do wielkiej rzeszy, która przeżyje koniec obecnego świata, nie będą potrzebowali zmartwychwstania, gdyż ‛w ogóle nigdy nie będą umierać’! Czy dokładasz starań, żeby się wśród nich znaleźć? Jeżeli tak, to otwiera się przed tobą naprawdę zdumiewający, niepowtarzalny przywilej — możesz przeżyć kres niegodziwego systemu, rządzonego przez Szatana, i wejść w nową, sprawiedliwą erę, która przyniesie ci doskonałe zdrowie i bezkresne życie na rajskiej ziemi! (Łukasza 23:43; Objawienie 21:4, 5). Pogłębiając znajomość woli Bożej i starając się ją spełniać, dasz dowód, że ‛nie należysz do tych, którzy się cofają, ku zgubie’. Ty także możesz ‛wierzyć — ku ocaleniu duszy’ (Hebrajczyków 10:39; 1 Jana 2:15-17; Objawienie 7:15).
Pytania do powtórki
◻ Na czym polega prawdziwa nadzieja dla umarłych?
◻ Dlaczego głoszona w chrześcijaństwie doktryna o zmartwychwstaniu ciał jest dla Boga obelgą?
◻ Czego Pismo Święte uczy o nieśmiertelności?
◻ Jakiej zdumiewającej nadziei mogą się dzisiaj uchwycić ludzie?