Przypomnijmy sobie, co się stało, gdy kilkanaście lat po śmierci Jezusa zrodziło się pytanie, czy człowiek, który zostaje chrześcijaninem, musi przestrzegać wszystkich praw nadanych Izraelowi. Przedyskutowano je na naradzie chrześcijańskiego ciała kierowniczego, do którego należeli apostołowie. Jakub, przyrodni brat Jezusa, powołał się na pisma, w których były nakazy co do krwi dane Noemu oraz narodowi izraelskiemu. Czy miały one obowiązywać także chrześcijan? (Dzieje Apostolskie 15:1-21).

Decyzję, która zapadła na tej naradzie, rozesłano do wszystkich zborów: Chrześcijanie nie muszą przestrzegać kodeksu danego Mojżeszowi, ale do rzeczy „koniecznych” należy ‛powstrzymywanie się od tego, co ofiarowano bożkom, i od krwi, i od tego, co uduszone [mięso nie wykrwawione], i od rozpusty’ (Dzieje Apostolskie 15:22-29, Przekład Nowego Świata). Nie był to zwykły przepis rytualny czy dietetyczny. W rozporządzeniu tym sformułowano podstawowe normy etyczne, a pierwsi chrześcijanie posłusznie się do nich zastosowali. Około dziesięciu lat później w dalszym ciągu uznawali, że powinni trzymać się „z dala od tego, co ofiarowano bożkom, jak również od krwi (...) i od rozpusty” (Dzieje Apostolskie 21:25, NŚ).

Jak wiadomo, miliony ludzi chodzi do kościołów. Większość z nich zapewne zgodzi się z tym, iż etyka chrześcijańska nie zezwala na oddawanie czci bożkom i żąda unikania rażącej niemoralności. Warto jednak podkreślić, że w myśl postanowienia apostołów unikanie tych grzechów było pod względem moralnym równie ważne jak stronienie od krwi. Dekret kończył się słowami: „Jeśli będziecie się tego starannie wystrzegać, dobrze się wam powiedzie. Bądźcie zdrowi!” (Dzieje Apostolskie 15:29, NŚ).

Powyższe rozporządzenie apostolskie długo uważano za obowiązujące. Euzebiusz mówi o młodej kobiecie, która pod koniec II wieku zmarła na torturach, ale na krótko przedtem oświadczyła, że chrześcijanom „nie wolno jeść krwi nawet nierozumnych zwierząt”. Nie chodziło jej o prawo do godnej śmierci. Chciała żyć, ale nie zgodziła się na kompromis, nie odstąpiła od swoich zasad. Czyż nie darzymy szacunkiem ludzi, którzy stawiają zasady ponad osobiste korzyści?

Naukowiec Joseph Priestley wyraził następujący pogląd: „Zakaz spożywania krwi dany Noemu zdaje się obowiązywać wszystkich jego potomków (...). Jeżeli na zakaz apostolski patrzy się przez pryzmat przestrzegania go wśród pierwszych chrześcijan, których nie sposób posądzić o mylne zrozumienie właściwej jego istoty i rozciągłości, to pozostaje tylko wniosek, że miał to być zakaz całkowity i nieodwołalny; przez całe stulecia bowiem chrześcijanie nie jadali krwi”.

[Ramka na stronie 4]

„Nakazy sformułowane tu [w Dziejach Apostolskich 15] w sposób precyzyjny i metodyczny mają charakter nakazów nieodwołalnych, co stanowczo dowodzi, iż w intencji apostołów nie było to zarządzenie tymczasowe ani środek prowizoryczny” (Profesor Édouard Reuss z uniwersytetu w Strasburgu).