ITALIA
(prawdopodobnie od łac. vitulus: „cielę”).
Kraina na Półwyspie Apenińskim, który na kształt buta wyrasta z kontynentu europejskiego w kierunku pd.-wsch., rozcinając wody Morza Śródziemnego. Ciągnie się na przestrzeni 1130 km, licząc od Alp na pn. do „wielkiego palca” przy Cieśninie Mesyńskiej na pd. Półwysep ma szerokość od 160 do 240 km. Od wsch. obmywa go Adriatyk, od zach. Morze Tyrreńskie. Przez środkową część niczym kręgosłup biegnie łańcuch Apeninów, których żyzne doliny łączą się z nadbrzeżnymi równinami. Głównymi rzekami są Tyber i Pad. Dzisiejsze Włochy, leżące na tym półwyspie, mają powierzchnię ok. 301 000 km2.
Według Antiocha z Syrakuz (V w. p.n.e.) nazwa Italia odnosiła się pierwotnie tylko do leżącej na pd. prowincji Kalabria, zamieszkanej przez Italików. Prawdopodobnie jest ona grecką formą nazwy Vitelia, spokrewnionej z łacińskim vitulus, czyli „cielę”. Być może nadano ją tej krainie ze względu na pastwiska i stada bydła bądź też dlatego, że jej mieszkańcy podawali się za potomków boga czczonego pod postacią byka. W I w. n.e. nazwą Italia określano Półwysep Apeniński aż po Alpy.
Z upływem stuleci do tej niezwykle żyznej krainy przybywali ludzie z różnych stron. Początkowo Italią wstrząsały wojny pomiędzy wcześniejszymi osadnikami a kolejnymi falami najeźdźców. Stopniowo osiedlali się tu i żenili między sobą ludzie najrozmaitszej narodowości, toteż Italia stała się istnym tyglem, w którym mieszały się języki, rasy i zwyczaje.
Chrystianizm trafił do Italii bardzo wcześnie, gdyż w dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. prozelici i Żydzi z Rzymu byli świadkami wylania ducha świętego i wysłuchali wyjaśnień Piotra, a niektórzy z nich niewątpliwie znaleźli się wśród „około trzech tysięcy” ochrzczonych przy tej okazji (Dz 2:1, 10, 41). Po powrocie do Italii mogli stanowić zalążek zboru chrześcijańskiego w Rzymie, do którego jakiś czas później zaadresował swój list Paweł (Rz 1:1-7). Do zboru tego być może należeli Akwilas i Pryscylla, gdy z rozkazu cesarza Klaudiusza musieli opuścić Italię (w r. 49 lub na początku 50 n.e.). Przybyli do Koryntu krótko przed Pawłem, który zawitał do tego miasta podczas swej drugiej podróży misjonarskiej (Dz 18:1, 2).
Z Italii niewątpliwie pochodził Korneliusz, setnik „oddziału italskiego” mieszkający w Cezarei (Dz 10:1). W mieście tym Paweł był sądzony przez Festusa i odwołał się do Cezara. Przewieziono go potem przez morze do Miry, gdzie wraz z innymi więźniami trafił na statek ze zbożem płynący z Aleksandrii do Italii (Dz 25:6, 11, 12; 27:1, 5, 6). Przeżywszy katastrofę morską, musieli przezimować na Malcie. Prawdopodobnie wiosną 59 r. n.e. Paweł stanął na ziemi italskiej w Regium, na „wielkim palcu” półwyspu. Wkrótce potem zszedł na ląd w mieście Puteoli nad Zatoką Neapolitańską, ponad 160 km na pd. od Rzymu. Paweł zatrzymał się na tydzień u braci z miejscowego zboru, po czym wyruszył do stolicy Drogą Apijską, na której spotkał się z braćmi z Rzymu, gdy wyszli mu naprzeciw „aż do Rynku Appiusza i do Trzech Gospód” (Dz 28:11-16). W Italii też, prawdopodobnie pod koniec pierwszego pobytu w więzieniu lub krótko po odzyskaniu wolności ok. r. 61, napisał List do Hebrajczyków (Heb 13:24).