Pokój Boży dla wyuczonych przez Jehowę
„Wszyscy twoi synowie będą ludźmi wyuczonymi przez Jehowę i pod dostatkiem będzie pokoju twych synów” (Izaj. 54:13).
1, 2. Od czego zależy zaznawanie pokoju?
POKÓJ! Jakże pragniemy pokoju! A jednak ludzkość w ciągu całych swych dziejów niewiele go zaznała. Dlaczego?
2 Możliwość cieszenia się pokojem ma ścisły związek z poszanowaniem zwierzchności. A kto sprawuje najwyższą władzę w całym wszechświecie? Jego Stwórca, Jehowa Bóg. Zasadniczym warunkiem zażywania pokoju jest więc pozostawanie w dobrych stosunkach z tym Władcą (Ps. 29:11; 119:165). W razie naruszenia tej nader ważnej więzi nie można się radować prawdziwym pokojem ani z Bogiem, ani z bliźnimi, ani też z samym sobą; nie ma więc także spokoju wewnętrznego (Izaj. 57:21).
DLACZEGO ŚWIAT NIE ZNA POKOJU?
3. Jak doszło do nadwerężenia więzi łączącej ludzi z Bogiem?
3 Jak wiadomo, już u zarania dziejów ludzkich pewien duchowy syn Boży zbuntował się przeciwko Jehowie. Bunt jest niejako stanem wojny. Ten burzyciel pokoju, który stał się znany jako Szatan Diabeł, nakłonił Ewę do zignorowania prawa Bożego i czynienia tego, co sama uzna za korzystne dla siebie. Diabeł poprzekręcał fakty, aby mu uwierzyła, iż zważając na Boga pozbawia się czegoś dobrego. Odwołał się zatem do samolubstwa, do postawienia siebie na pierwszym miejscu. Wkrótce potem poparł ją w tym bezprawnym działaniu jej mąż i w rezultacie całe ich potomstwo dostało się pod wpływ ducha buntu (Rodz. 3:1-6, 23, 24; Rzym. 5:12).
4, 5. (a) Do jakiego stopnia Szatanowi udało się wpłynąć na sposób myślenia ludzi? (b) Jak to się odbiło na wysiłkach człowieka, podejmowanych z myślą o ustanowieniu pokoju?
4 Ludzi lekceważących prawo Boże wcale nie jest mało. Z Pisma Świętego wynika, że Szatan „wprowadza w błąd całą zamieszkaną ziemię” (Obj. 12:9). Niektórzy wręcz skandalicznie łamią prawo, okazując całkowity brak poszanowania dla Boga i bliźnich; inni pozwalają sobie na to w mniejszym stopniu. Szatanowi udało się jednak tak dalece zawładnąć sposobem myślenia ogółu ludzkości, że apostoł Jan mógł napisać: „Cały (...) świat leży w mocy Złego” (1 Jana 5:19, Biblia Tysiąclecia, wydanie II). Bez względu na to, czy ktoś wierzy w istnienie Diabła, czy też nie, większość i tak wykonuje jego wolę. A jeśli są mu posłuszni, podlegają mu jako swemu władcy. W rezultacie oddalili się od Boga, a nawet odnoszą się do Niego wrogo. Nic więc dziwnego, że w tej sytuacji wysiłki człowieka na rzecz ustanowienia pokoju wciąż obracają się wniwecz (Kol. 1:21).
5 Mimo to coraz więcej osób ze wszystkich narodów cieszy się pokojem Bożym — pokojem, którego źródłem jest Bóg. Jak to jest możliwe?
DOBROCZYNNY POKÓJ, KTÓRY DAJE BÓG
6. (a) Jak Biblia uwypukla znaczenie pokoju? (b) Za czyim pośrednictwem będziemy mogli cieszyć się pokojem pochodzącym od Boga?
6 W Liście do Rzymian 15:33 Jehowa jest słusznie przedstawiony jako „Bóg, który daje pokój”. Od samego początku było Jego zamierzeniem, aby wszystkie stworzenia cieszyły się pokojem. W Biblii, Jego natchnionym Słowie, wzmianki o pokoju występują ponad 300 razy. Wyjaśniono tam również, że Jezus Chrystus jest „Księciem Pokoju” (Izaj. 9:5, 6, Biblia warszawska). Właśnie jego upoważnił Bóg do zniweczenia działań głównego wichrzyciela, Szatana Diabła (1 Jana 3:8). Za przyczyną tego „Księcia Pokoju” każdy z nas otrzyma sposobność radowania się dobrodziejstwem pokoju, jaki daje Bóg.
7. (a) Co wchodzi w zakres pokoju dawanego przez Boga? (b) Dlaczego na ten pokój nie musimy czekać, aż przeminie stary system i ludzkość w końcu osiągnie doskonałość?
7 Jakże zachwycający jest ten pokój! Chodzi tu przecież o coś więcej niż o brak wojny. Hebrajskie słowo szalom, tłumaczone zwykle na „pokój”, obejmuje także pojęcie zdrowia, pomyślności i dobrobytu. Pokój Boży, który bywa udziałem prawdziwych chrześcijan, jest niezrównany w tym, że nie zależy od warunków zewnętrznych, w jakich im przypada żyć. Nie oznacza to, jakoby niesprzyjające otoczenie nie miało na nich żadnego wpływu. Posiedli jednak siłę wewnętrzną, dzięki której nie dopuszczają do pogorszenia sytuacji, w razie zamieszania bowiem nie odpłacają krzywdą za krzywdę (Rzym. 12:17, 18). Nawet ten, kto jest chory fizycznie lub niewiele posiada pod względem materialnym, może mimo to być zdrowy i cieszyć się powodzeniem z duchowego punktu widzenia, a dzięki temu zaznawać pokoju, który daje Bóg. Oczywiście pokój ten zakwitnie w pełniejszej mierze, gdy przeminie obecny samolubny świat, po czym jeszcze więcej blasku doda mu osiągnięcie przez całą ludzkość stanu doskonałości. Niemniej jednak pokojem Bożym można się cieszyć już teraz; jest to spokój umysłu i serca, stan wewnętrznego ukojenia niezależny od tego, co się dzieje na zewnątrz (Ps. 4:9, BT). Wypływa on z zażyłej więzi z Bogiem. Cóż to za bezcenny skarb!
SYNOWIE WYUCZENI PRZEZ JEHOWĘ
8. Kto w pierwszej kolejności miał zaznać pokoju z Bogiem, osiąganego za pośrednictwem Jezusa Chrystusa?
8 A kto dzięki przyjmowaniu pouczeń od Jehowy i zważaniu na Jego przykazania doświadcza takiego pokoju? W odpowiedzi Biblia kieruje naszą uwagę przede wszystkim na członków Izraela duchowego. Wspomniano o nich na przykład w Liście do Galatów 6:16, gdzie czytamy: „Co do tych wszystkich, którzy będą się prowadzić porządnie według tej reguły postępowania, pokój i miłosierdzie niech będą nad nimi, to jest nad Izraelem Bożym”. Chodzi tu o 144 000 osób wybranych przez Boga, którzy razem z Jezusem Chrystusem mają żyć w niebie (Obj. 14:1).
9. Jaka „reguła postępowania” łączyła się z zaznawaniem pokoju przez Izrael duchowy?
9 W pierwszym wieku naszej ery przedstawiciele duchowego Izraela uczyli się pewnej podstawowej prawdy, pewnej „reguły postępowania”, z którą bezpośrednio związane było zażywanie przez nich pokoju. Zrozumienie tej prawdy było dla nich nader istotną rzeczą. Jehowa przez ponad 15 stuleci posługiwał się Prawem Mojżeszowym, żeby przedstawić cienie, inaczej mówiąc zarysy przyszłych dobrodziejstw. Jednakże z chwilą ofiarnej śmierci Jezusa Chrystusa wymagania tego Prawa przestały obowiązywać (Hebr. 10:1; Rzym. 6:14). Potwierdziła to decyzja w kwestii obrzezania, powzięta przez chrześcijańskie ciało kierownicze w Jeruzalem (Dzieje 15:5, 28, 29). Podkreślono ją potem jeszcze raz w natchnionym Liście do Galatów. Dobra zapowiadane przez Prawo Mojżeszowe już wtedy weszły w życie. Jehowa cierpliwie wpajał w umysły i serca namaszczonych duchem naśladowców Chrystusa, jakie znaczenie ma Jego niezasłużona życzliwość wyrażona za pośrednictwem Jezusa. Kto uwierzył w to postanowienie Boże oraz zgodnie z nim postępował, ten mógł zaznać pokoju, jaki nigdy przedtem nie był dostępny dla grzesznych ludzi (Gal. 3:24, 25; 6:16, 18).
10. (a) Jaka obietnica, zanotowana w Księdze Izajasza 54:13, zaczęła się spełniać na Izraelu duchowym? (b) Jaką rolę w zaznawaniu pokoju odgrywało u niego karcenie od Jehowy?
10 Członkowie Izraela duchowego doświadczali na sobie spełnienia wspaniałej obietnicy, zanotowanej w Księdze Izajasza 54:13. Sam Bóg mówi tam do swej przyrównanej do żony organizacji, utworzonej z lojalnych wobec Niego stworzeń duchowych: „Wszyscy twoi synowie będą ludźmi wyuczonymi przez Jehowę i pod dostatkiem będzie pokoju twych synów”. Najważniejszym jej Synem jest oczywiście Jezus Chrystus, zrodzony jako Mesjasz w chwili namaszczenia go duchem świętym w 29 roku n.e. Ale niebiańska „niewiasta” Jehowy ma jeszcze innych synów — 144 000 tych, którzy stanowią drugorzędną część „nasienia” zapowiedzianego w Księdze Rodzaju 3:15. Jehowa obiecał, że będzie dla nich wszystkich wielkim Nauczycielem. Dał tym synom poznać prawdę o sobie i swoich zamierzeniach. Wyjaśnił, jak mają Mu służyć. Czasami musiał ich skarcić, było to jednak konieczne, gdy nie dopisywali w trzymaniu się Jego Słowa. Nie jest łatwo przyjmować skarcenie; oni wszakże przyznawali pokornie, iż jest im potrzebne, i dokonywali u siebie niezbędnych zmian, dzięki czemu owe dyscyplinarne posunięcia przynosiły pomyślne rezultaty — wydawały „owoc pokoju, mianowicie sprawiedliwość” (Hebr. 12:7, 11; Ps. 85:9, Bw).
„WIELKA RZESZA” POUCZANYCH O DROGACH BOŻYCH
11. (a) Kto jeszcze w naszych czasach jest pouczany przez Jehowę? (b) W jaki sposób ludzie ci wykazują, że odpowiadają opisowi z Księgi Izajasza 2:2, 3? Jaki wpływ wywiera to na innych?
11 W naszych czasach Jehowa uczy nie tylko tych, którzy należą do Izraela duchowego. Od przeszło 50 lat zwraca też uwagę na inną grupę ludzi. Natchnął proroka Izajasza, aby w rozdziale 2 swej księgi, wersetach 2 i 3, napisał o nich, co następuje: „Pod koniec dni dojdzie do tego, że góra domu Jehowy zostanie trwale umocniona wyżej od gór i stanowczo będzie wyniesiona ponad pagórki; i koniecznie napłyną ku niej wszystkie narody”. Istotnie ci, którzy podejmują się czcić jedynego prawdziwego Boga, przyznają tej sprawie najważniejsze miejsce w swoim życiu. Tym samym wielbienie to wzniosło się u nich ponad wszelkie inne formy kultu, w jakich poprzednio uczestniczyli i jakie otaczający ich świat w dalszym ciągu uprawia. Ludzie ze wszystkich narodów zauważyli to. Widzą wyraźnie, że czciciele Jehowy przedkładają dobre stosunki z Nim nad wszystko inne — bez względu na to, czego by zażądały władze świeckie lub jak bardzo rozpowszechnione dokoła nich byłyby niechrześcijańskie praktyki. Obserwatorzy dostrzegają też owoce, jakie w swym życiu wydają słudzy prawdziwego Boga, i wielu z nich zapragnęło się do nich przyłączyć. W rezultacie ponad trzymilionowa rzesza zachęca dziś drugich ludzi: „Przyjdźcie, wstąpmy na górę Jehowy, do domu Boga Jakuba; a On nas pouczy o swoich drogach, bo chcemy chodzić Jego ścieżkami” (zob. też Zachariasza 8:23).
12. Jakie korzyści odnoszą osoby wymienione w Księdze Izajasza 2:2, 3, których Nauczycielem jest Bóg? Co stanowi znamienny składnik pouczeń, jakich im udziela?
12 Pomyśl tylko, czytelniku — mieć za Nauczyciela samego Boga! Ludzie, którzy otrzymują takie pouczenia i naprawdę doceniają ich źródło, nie muszą wciąż żyć w duchowej rozterce. Nie miotają już nimi sprzeczne opinie ani nie czują się jak gdyby na rozdrożu, nie wiedząc, co dobre, a co złe. Prawda ze Słowa Bożego jest czysta jak kryształ. A na jaką znamienną cechę tych pouczeń wskazuje ponadto werset 4? Podaje między innymi, jak osiągnąć pokój w świecie targanym przez konflikty. Dlatego nie zważając na to, co wolą robić drudzy, ludzie wyuczeni przez Jehowę pierwsi przekuwają swoje miecze na lemiesze, a włócznie na nożyce ogrodnicze. Nie szkolą się już do wojowania.
13. Jaką przeszłość mają za sobą członkowie „wielkiej rzeszy”? Co jednak sprawiło, że dokonali u siebie takich zmian?
13 Chodzi tutaj o tę samą grupę, którą przedstawiono w Księdze Objawienia 7:9, 10, 14. Stanowią ją ci, co mają przeżyć nadciągający „wielki ucisk” i potem cieszyć się pokojem Bożym na nowej ziemi. „Wielka rzesza” tych ocalałych pochodzi ze wszystkich grup etnicznych, plemion, ludów i języków. Wielu jej członków należało poprzednio do różnych walczących ze sobą ugrupowań. Inni po prostu postępowali w sposób, który w gruncie rzeczy był samolubny, i przez to także nie mogli zaznawać pokoju. Teraz jednak wychodzą ze wszystkich narodów, tworząc lud miłujący i krzewiący pokój. A dzięki czemu tak się zmienili? Zostali wyuczeni przez Jehowę (Izaj. 11:9).
POKÓJ JEDYNY W SWOIM RODZAJU
14. Na czym jest oparty pokój ludu Jehowy? Jak to możliwe?
14 Pokój, którym Jehowa obdarza swój lud, jest naprawdę wyjątkowy, jedyny w swoim rodzaju. W niczym nie przypomina tych chwiejnych porozumień, do których czasem dochodzą dwie nie dowierzające sobie strony. Nie opiera się na żadnych kompromisach, lecz za podstawę ma sprawiedliwość (Izaj. 32:17). Ale jak to możliwe, by taki pokój zagościł wśród niedoskonałych ludzi? Czy w ogóle można mówić o sprawiedliwości, skoro wszyscy jesteśmy grzesznikami? Otóż możemy korzystać ze sprawiedliwości, którą przez wiarę uzyskujemy dzięki ofierze Jezusa, złożonej jako przebłaganie za grzech.
15. Czego Jehowa nauczył swych przyszłych synów podczas ziemskiej służby Jezusa, żeby mogli uzyskać pokój?
15 Łatwiej nam teraz zdać sobie sprawę z wagi słów Jezusa, zanotowanych w Ewangelii według Jana 6:45-47. Wypowiedział je do Żydów, których nie pociągało do niego przekonanie, że mają do czynienia z Mesjaszem, i którzy dlatego przeciwko niemu szemrali. W gruncie rzeczy jednak odnosiły się do jego uczniów; oto ich treść: „Napisano u Proroków [mianowicie w Księdze Izajasza 54:13]: ‛A wszyscy będą wyuczeni przez Jehowę’. Każdy, kto słuchał i nauczył się od Ojca, przychodzi do mnie. Nie jakoby Ojca widział ktoś z ludzi, wyjąwszy tego, który jest od Boga; ten widział Ojca. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto wierzy, ten ma życie wieczne”. Uczniowie ci dali posłuch wskazówkom pochodzącym od Jehowy. Pociągnęło ich to ku Jezusowi. Podczas gdy inni odrzucili jego nauki i od niego odstąpili, apostołowie przy nim zostali. W związku z tym Piotr rzekł: „Myśmy uwierzyli i poznali, że ty jesteś Świętym Bożym” (Jana 6:69). Dzięki wierze w Jezusa Chrystusa uzyskali możność nawiązania pokojowych stosunków z Jehową Bogiem, a więc zadzierzgnięcia więzi, która gwarantuje osiągnięcie życia wiecznego.
16. (a) Z jakiej szansy skorzystali naśladowcy Chrystusa począwszy od dnia Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e.? (b) Czego od nich potem wymagano?
16 W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. ci wierni naśladowcy Jezusa zaczęli korzystać z dobrodziejstw złożonej przez niego ofiary. Urzeczywistniło się na nich to, o czym Paweł napisał później w Liście do Rzymian 5:1: „Będąc uznani za sprawiedliwych wskutek wiary, cieszmy się pokojem z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa”. Wszyscy oni urodzili się jako potomkowie Adama. Byli grzesznikami dalekimi od Boga. Żadnym dobrym uczynkiem, na jaki by się osobiście zdobyli, nie mogli przekreślić tego dziedzictwa grzechu. Ale Jehowa w swej niezasłużonej życzliwości przyjął ofiarę z doskonałego życia ludzkiego, którą na rzecz potomstwa Adama złożył Jezus. Ludziom okazującym wiarę w otworzoną tym sposobem szansę może teraz zostać przypisana sprawiedliwość; mogą oni zostać adoptowani przez Boga i jako Jego przybrani synowie cieszyć się widokami na życie w niebie (Efez. 1:5-7). Czy jednak nie oczekuje się od nich czegoś więcej? Owszem, gdyż muszą chodzić drogami Jehowy. Nie wolno im już trwać w grzechu. Rozumieją wszakże, iż wszelka sprawiedliwość, jaką posiedli, wypływa z niezasłużonej życzliwości Bożej, wyrażonej za pośrednictwem Chrystusa. Jak mówi Pismo Święte, ‛cieszą się pokojem z Bogiem przez Jezusa Chrystusa’.
17, 18. (a) Czy „drugie owce” radują się takim pokojem z Bogiem? (b) Jakie jeszcze pytania zasługują na rozpatrzenie?
17 A co można powiedzieć o tych, których Jezus nazwał swymi „drugimi owcami”? (Jana 10:16). Czy i oni rozkoszują się pokojem z Bogiem? Mimo iż nie są synami Bożymi, w Liście do Kolosan 1:19, 20 zaliczono ich do osób, które dostępują pokoju Bożego. Czytamy tam, iż „Bóg uznał za słuszne”, żeby za pośrednictwem Chrystusa „pojednać znowu ze sobą wszystko inne — zarówno to, co na ziemi [czyli tych, którzy zostaną obdarzeni życiem wiecznym na rajskiej ziemi], jak i to, co w niebiosach — wprowadzając pokój mocą krwi jego przelanej na palu męki”. Ludzie mający nadzieję ziemską istotnie cieszą się teraz pokojem z Bogiem, są bowiem uznani za sprawiedliwych — wprawdzie nie jako synowie, lecz jako ‛przyjaciele Boga’ na podobieństwo Abrahama. Jakże uprzywilejowaną zajmują pozycję! (Jak. 2:23).
18 A czy ty, czytelniku, cieszysz się takim pokojem? Czy doświadczasz go w takim stopniu, w jakim jest to możliwe dla ludzi żyjących w obecnym najbardziej doniosłym okresie dziejów? W następnym artykule omówimy kilka spraw, które mogą ci w tym dopomóc.
Pytania do powtórki:
• Dlaczego świat nie zaznaje pokoju?
• Na czym polega pokój, jaki teraz zapewnia Bóg?
• Kto może się cieszyć takim pokojem?
• Z jakiego względu istotnym warunkiem tego pokoju jest sprawiedliwość?
[Ilustracja na stronie 12]
„Każdy, kto słuchał i nauczył się od Ojca, przychodzi do mnie”