Wytrwałość, która wiedzie do zwycięstwa

„Potrzeba wam bowiem wytrwałości, abyście po wykonaniu woli Bożej mogli dostąpić spełnienia się obietnicy” (HEBRAJCZYKÓW 10:36).

 1. Dlaczego każdy sługa Jehowy Boga musi być wytrwały?

CAŁY świat leży w mocy pewnego boga-wichrzyciela. Ten niewidzialny władca, Szatan Diabeł, ze wszystkich sił przeciwstawia się Jehowie i próbuje przeszkodzić mesjańskiemu Królestwu w usprawiedliwieniu Jego wszechświatowego zwierzchnictwa. Z tego powodu osoby, które się oddały prawdziwemu Bogu i w kwestii spornej opowiedziały po Jego stronie, nie unikną sprzeciwu tego świata (Jana 15:18-20; 1 Jana 5:19). Każdy z nas musi się więc nastawić na okazywanie wytrwałości, dopóki obecny system rzeczy nie ulegnie całkowitej zagładzie w Armagedonie. Jeżeli chcemy się znaleźć wśród oddanych Bogu zwycięzców pokonujących świat swą wiarą i prawością, musimy do samego końca pozostać niezachwiani (1 Jana 5:4). Jak tego dokonać?

 2, 3. Pod jakim względem Jehowa Bóg i Jezus Chrystus są najwspanialszymi przykładami wytrwałości?

² Przede wszystkim możemy czerpać zachętę z dwóch niedoścignionych wzorów wytrwałości. Jakich? Jednym jest Jezus Chrystus, „pierworodny całego stworzenia”, który zaczął istnieć w niezmiernie odległej przeszłości i przez cały czas lojalnie i niezłomnie służy Bogu. Swoją postawą daje przykład wszystkim stworzonym później rozumnym bytom w niebie i na ziemi (Kolosan 1:15, 16). Jednakże najwspanialszym wzorem wytrwałości jest Jehowa Bóg, który tak długo znosi bunt przeciwko swemu wszechświatowemu zwierzchnictwu i nadal będzie go znosił, aż definitywnie rozstrzygnie tę kwestię sporną.

³ Jehowa w przykładny sposób znosi to wszystko, chociaż w grę wchodzą Jego godność i najgłębsze uczucia. Panuje nad sobą mimo wielkiej prowokacji. Powstrzymuje się od podjęcia kroków przeciwko tym, którzy Go znieważają — łącznie z Szatanem Diabłem. Jakże wdzięczni jesteśmy Bogu za cierpliwość i miłosierdzie! Gdyby nie te cechy, nie moglibyśmy się cieszyć nawet najkrótszym istnieniem. Wytrwałość Jehowy rzeczywiście jest niezrównana.

 4, 5. (a) Jak podany przez Pawła przykład garncarza ukazuje wytrwałość i miłosierdzie Jehowy? (b) Dlaczego miłosierdzie Boże nie okaże się bezowocne?

⁴ Na wytrwałość i miłosierdzie Jehowy kieruje uwagę apostoł Paweł, pisząc: „A czy garncarz nie ma władzy nad gliną, by z tej samej masy wykonać jedno naczynie do użytku zaszczytnego, inne zaś do użytku niezaszczytnego? Jeżeli więc Bóg, choć zamierza okazać srogi gniew i dać poznać swoją moc, z dużą miarą wielkoduszności tolerował naczynia srogiego gniewu gotowe na zagładę, aby dać poznać bogactwo swej chwały nad naczyniami miłosierdzia, które z góry przygotował ku chwale, mianowicie nad nami, których powołał nie tylko spośród Żydów, ale też spośród narodów, to co z tego?” (Rzymian 9:21-24).

⁵ Z powyższych słów wynika, iż w obecnym okresie cierpliwego znoszenia zła Jehowa realizuje swe wspaniałe zamierzenie i okazuje miłosierdzie pewnym ludziom przyrównanym do naczyń. Przygotowuje ich do wiekuistej chwały, niwecząc w ten sposób niegodziwe zamysły swego wielkiego przeciwnika, Szatana Diabła, oraz wszystkich jego popleczników. Nie każdy człowiek stał się naczyniem gniewu zasługującym na zagładę, co usprawiedliwia cierpliwość i wytrwałość Wszechmocnego. Miłosierdzie Boże nie pozostanie bezowocne. Jego rezultatem będzie 1) chwalebna, niebiańska rodzina królewska, poddana umiłowanemu Synowi Jehowy, Jezusowi Chrystusowi, oraz 2) przywrócony do zdrowia i doskonałości ród ludzki, obdarzony życiem wiecznym na rajskiej ziemi.

Wytrwać aż do końca

 6. (a) Z jakiego powodu chrześcijanie nie mogą uniknąć prób wytrwałości? (b) Co zazwyczaj oznacza greckie słowo tłumaczone na „wytrwałość”?

⁶ Skoro mamy tak cudowną nadzieję, stale powinny nam brzmieć w uszach mobilizujące słowa Jezusa: „Kto wytrwa aż do końca, ten zostanie wybawiony” (Mateusza 24:13). W naszym chrześcijańskim biegu niemałe znaczenie ma dobry start, ale w ostatecznym rozrachunku liczyć się będzie to, jak wytrwali się okażemy i jak ukończymy nasz bieg. Apostoł Paweł podkreślił: „Potrzeba wam bowiem wytrwałości, abyście po wykonaniu woli Bożej mogli dostąpić spełnienia się obietnicy” (Hebrajczyków 10:36). Występujące tu słowo „wytrwałość” jest tłumaczeniem greckiego wyrazu hy·po·mo·neʹ. Zazwyczaj oznacza on wytrzymałość, którą cechuje odwaga, nieugiętość i cierpliwość i która umożliwia znoszenie przeszkód, prześladowań, ciężkich doświadczeń oraz pokus. Jeżeli chcemy zdobyć nagrodę życia wiecznego, to musimy poddać się próbie wytrwałości, stanowiącej element nieodzownych przygotowań do osiągnięcia tego celu.

 7. Jakiego złudnego mniemania musimy unikać i czyj przykład pomoże nam wytrwać?

⁷ Nie powinniśmy się łudzić, że taką próbę zdołamy przejść szybko. Chcąc definitywnie rozstrzygnąć kwestie sporne dotyczące powszechnego zwierzchnictwa oraz prawości stworzeń ludzkich, Jehowa nie oszczędzał samego siebie. Znosił nieprzyjemne sytuacje, chociaż mógłby natychmiast położyć im kres. Przykład wytrwałości dał również Jezus Chrystus (1 Piotra 2:21; por. Rzymian 15:3-5). Mając przed oczami tak wspaniałe wzory, z pewnością i my jesteśmy zdecydowani wytrwać aż do końca (Hebrajczyków 12:2, 3).

Przymiot nieodzowny dla chrześcijan

 8. Jaki przymiot, nieodzowny dla każdego z nas, przejawiał apostoł Paweł?

⁸ Żaden sługa Boży, nawet w najdawniejszych czasach, nie został zwolniony od obowiązku wykazania swej prawości poprzez wytrwałość. Musiały jej dowieść najznamienitsze postacie w historii biblijnej, które dochowały lojalności aż do śmierci i otrzymały prawo do życia wiecznego w niebie. Na przykład były faryzeusz, Saul z Tarsu, oświadczył chrześcijanom w Koryncie: „W niczym nie ustępowałem owym arcyapostołom, chociaż jestem niczym. Znamiona potwierdzające godność apostoła wystąpiły wśród was we wszelakiej cierpliwości, w znakach, cudach i przejawach mocy” (2 Koryntian 12:11, 12, Bw). Pomimo uciążliwości związanych z pełnieniem swej służby cenił ją tak wysoko, iż zniósł bardzo wiele i usilnie starał się nie dawać powodów, żeby ją zniesławiano (2 Koryntian 6:3, 4, 9).

 9. (a) Jak namaszczony ostatek okazał wytrwałość i jakie to dało wyniki? (b) Co nas pobudza do wiernego trwania w służbie dla Boga?

⁹ A oto przykład z mniej odległej przeszłości. Namaszczeni duchem chrześcijanie pełniący służbę Bożą przed pierwszą wojną światową wiedzieli, iż w roku 1914 skończą się czasy pogan, a niejeden z nich sądził, że właśnie wtedy otrzyma niebiańską nagrodę. Ale tak się nie stało. Jak pokazują fakty, musiały jeszcze upłynąć dziesiątki lat. W trakcie tej dłuższej, niż się spodziewali, ziemskiej wędrówki zostali oczyszczeni przez Jehowę Boga (Zachariasza 13:9; Malachiasza 3:2, 3). Niezłomna wytrwałość służyła ich dobru. Jako słudzy Jehowy, z radością stali się ludem dla Jego imienia (Izajasza 43:10-12; Dzieje 15:14). Ocaleli z dwóch wojen światowych i z licznych mniejszych konfliktów, a dzisiaj w zachwyt wprawia ich widok ponad czteromilionowej rzeszy drugich owiec, pomagających im w rozgłaszaniu dobrej nowiny. Cieszą się rajem duchowym obejmującym już całą ziemię, nawet najdalsze wyspy. Te szczególne względy, za które w miarę upływu czasu jesteśmy coraz bardziej wdzięczni, pobudzają nas do wiernego trwania w służbie dla Jehowy, aż Jego wola i zamierzenie zostaną w pełni urzeczywistnione.

10. Czego ciągle potrzebujemy, by nikt z nas nie osłabł?

¹⁰ Warunkiem naszego zbawienia jest niezłomność; dlatego w tej nader doniosłej sprawie ciągle potrzebujemy przypomnień (1 Koryntian 15:58; Kolosan 1:23). Czciciele Jehowy nie mogą sobie pozwolić na opadnięcie z sił, toteż niezbędne są nam systematyczne zachęty do trzymania się prawdy oraz doceniania przywileju rozgłaszania jej drugim, tak jak były zachęcane nowe zbory w I wieku podczas powtórnych wizyt Pawła i Barnaby (Dzieje 14:21, 22). Bądźmy zdecydowani, by — mówiąc słowami apostoła Jana — prawda w nas pozostała i ‛była z nami na zawsze’ (2 Jana 2).

Oczekiwanie z niezachwianą wytrwałością

11. Czego Bóg wymagał chyba od wszystkich swych starożytnych sług i jak to obrazują przeżycia Józefa?

¹¹ Próba, którą przechodzimy, wymaga czasu (Jakuba 1:2-4). Czekaj więc! Czekaj! Cierpliwie czekaj! Tego Bóg wymagał chyba od wszystkich swych starożytnych sług, gdy sprawdzał, jak bardzo pragną dochować wiary. Ale cierpliwość w końcu zawsze przynosiła Jego lojalnym czcicielom nagrodę. Na przykład Józef musiał 13 lat czekać jako niewolnik i więzień, lecz te doświadczenia uszlachetniły jego osobowość (Psalm 105:17-19).

12, 13. (a) Jaki przykład wytrwałości nacechowanej lojalnością dał Abraham? (b) Jak wiara i wytrwałość Abrahama są nam stawiane za wzór?

¹² Kiedy Abraham miał 75 lat, Bóg polecił mu opuścić Ur Chaldejskie i pójść do Ziemi Obiecanej. A gdy liczył sobie około 125 lat, Jehowa potwierdził swą obietnicę przysięgą — tuż po tym, jak Abraham dowiódł siły swej wiary gotowością ofiarowania umiłowanego syna, Izaaka, do czego nie doszło tylko dlatego, że anioł Jehowy wstrzymał rękę patriarchy (Rodzaju 22:1-18). Abraham mógł uznać 50 lat oczekiwania w obcych stronach za okres bardzo długi, ale wytrwał dalszych pięć dziesięcioleci, aż umarł w wieku 175 lat. Przez cały ten czas był lojalnym świadkiem i prorokiem Jehowy Boga (Psalm 105:9-15).

¹³ Jego wiara i wytrwałość są stawiane za wzór wszystkim sługom Bożym, pragnącym za pośrednictwem Jezusa Chrystusa, Nasienia Abrahama, otrzymać obiecane błogosławieństwa (Hebrajczyków 11:8-10, 17-19). W Liście do Hebrajczyków 6:11-15 czytamy na ten temat: „Pragniemy zaś, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość w doskonaleniu nadziei aż do końca, abyście nie stali się ospałymi, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic. Albowiem gdy Bóg Abrahamowi uczynił obietnicę nie mając nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, przysiągł na samego siebie, mówiąc: Zaiste, hojnie cię pobłogosławię i ponad miarę rozmnożę. A ponieważ tak cierpliwie oczekiwał, otrzymał to, co było obiecane” (BT).

14. Dlaczego nie powinniśmy sądzić, że próba wytrwałości będzie trwać bez końca, a nagroda jest mrzonką?

¹⁴ Ostatek namaszczony duchem przeżył już 77 lat od zakończenia czasów pogan w roku 1914, kiedy to niektórzy jego członkowie spodziewali się wyniesienia prawdziwego zboru chrześcijańskiego do chwały niebiańskiej. Jak długo jeszcze będzie musiał czekać, tego nie wiemy. Ale czy z tego powodu mielibyśmy się zachwiać i uznać, iż oczekiwanie nigdy się nie skończy, a nadzieja na zbawienie jest mrzonką? W żadnym wypadku! Oznaczałoby to przecież, że zwierzchnictwo Boże nigdy nie zostanie oczyszczone z zarzutów, a Jego imię — uświęcone. Bóg nie dowiódłby swej sprawiedliwości na oczach świata, gdyby nie zapewnił nam zwycięstwa i wynikającej z niego nagrody życia wiecznego. Bez względu więc na to, kiedy do tego dojdzie, członkowie ostatka oraz ich wierni towarzysze przyrównani do owiec są zdecydowani czekać, aż Jehowa zacznie działać w obranej przez siebie chwili. Okazując taką wzorową cierpliwość, idą śladami Abrahama (Rzymian 8:23-25).

15. (a) Co jest naszą dewizą i w jakich sytuacjach Bóg tryumfalnie podtrzymywał swych sług? (b) Jaka rada Pawła jest ciągle aktualna?

¹⁵ A zatem naszą dewizą w dalszym ciągu jest niezłomna wytrwałość w spełnianiu woli Bożej (Rzymian 2:6, 7). W przeszłości wspierał On swych sług w okresach ciężkich utrapień, nawet wtedy, gdy ich osadzano w więzieniach i obozach koncentracyjnych, i tryumfalnie ich przez to wszystko przeprowadził ku chwale swego imienia i zamierzenia.a W czasie, który pozostał do zakończenia naszej próby, Jehowa nadal będzie tak czynił. Ciągle więc aktualna jest rada apostoła Pawła: „Potrzeba wam bowiem niezachwianej cierpliwości i wytrwałości, dzięki czemu będziecie mogli spełniać i wykonać wolę Bożą, a wtedy otrzymacie i zdobędziecie, i w pełni posiądziecie wszystko, co jest obiecane” (Hebrajczyków 10:36, The Amplified Bible; Rzymian 8:37).

16. Dlaczego naszego oddania się Bogu nie powinniśmy traktować jako czegoś ograniczonego lub obwarowanego zastrzeżeniami?

¹⁶ Dopóki Jehowa ma dla nas pracę w tym niegodziwym świecie, pragniemy tak jak Jezus być nią zajęci, aż zostanie ukończona (Jana 17:4). Nie oddaliśmy się Jehowie z myślą o tym, że po krótkim okresie naszej służby nastąpi Armagedon. Uczyniliśmy to na całą wieczność. Praca zlecona przez Boga nie zakończy się w wojnie Armagedonu. Niemniej jednak dopiero wtedy, gdy wywiążemy się z zadania, które mamy wypełnić jeszcze przed tą bitwą, będziemy mogli ujrzeć wielkie rzeczy, jakie się po niej wydarzą. Wówczas nie tylko dostąpimy uszczęśliwiającego przywileju dalszego wykonywania Jego dzieła, lecz także zostaniemy nagrodzeni długo wyczekiwanymi dobrodziejstwami stanowiącymi spełnienie Jego obietnic (Rzymian 8:32).

Miłość do Boga pomaga nam trwać

17, 18. (a) Co pomoże nam wytrwać i zachować uznanie Boże w czasach udręki? (b) Dzięki czemu zdołamy odnieść zwycięstwo i czego nie mówimy na temat czasu, który jeszcze pozostał?

¹⁷ W czasach udręki być może zadajemy sobie pytanie: Czy zdołamy to znieść? Od czego zależy odpowiedź? Trzeba miłować Boga z całego serca i umysłu, z całej duszy i ze wszystkich sił. „Miłość jest wielkoduszna i życzliwa. Miłość nie jest zazdrosna, nie chełpi się i nie nadyma. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, wszystkiego się spodziewa, wszystko przetrzymuje. Miłość nigdy nie zawodzi” (1 Koryntian 13:4, 7, 8). Gdybyśmy wytrwali, ale nie kochali Boga, nasza wytrwałość nie miałaby żadnej wartości. Jeśli zaś do dźwigania brzemion pobudza nas oddanie dla Jehowy, to nasza miłość do Niego się pogłębia. Jezus wytrwał, gdyż kochał Boga, swego Ojca (Jana 14:30, 31; Hebrajczyków 12:2). Jeżeli więc naprawdę kierujemy się miłością do naszego niebiańskiego Ojca, to cóż mogłoby nam przeszkodzić w wytrwaniu do końca?

¹⁸ Właśnie dzięki niezachwianej miłości do Jehowy Boga zwyciężamy świat w tym najkrytyczniejszym okresie. A Jehowa za pośrednictwem Jezusa Chrystusa w dalszym ciągu będzie nam udzielał potrzebnej pomocy bez względu na to, jak długo pozwoli istnieć temu staremu systemowi rzeczy (1 Piotra 5:10). Oczywiście nie próbujemy przepowiadać, ile czasu mu jeszcze wyznaczył, nie wskazujemy też żadnej konkretnej daty. Pozostawiamy wszystko w rękach Jehowy Boga — wielkiego Dyspozytora Czasu (Psalm 31:16, Biblia gdańska).

19, 20. (a) Jak powinniśmy się zapatrywać na każdy mijający dzień? (b) Jakiego niemądrego kroku chcemy się ustrzec i dlaczego?

¹⁹ Jednakże członkowie pokolenia, które według proroctwa ma oglądać „zakończenie systemu rzeczy”, są już bardzo starzy (Mateusza 24:3, 32-35). Nigdy więc nie zapominajmy, iż z każdym przetrwanym przez nas dniem Szatanowi i jego demonom ubywa czasu na plugawienie wszechświata samym swym istnieniem, zbliża się natomiast chwila, gdy Jehowa przestanie tolerować „naczynia srogiego gniewu gotowe na zagładę” (Rzymian 9:22). Już wkrótce Jego wielkoduszność się wyczerpie i wtedy wywrze On gniew na bezbożnych mężczyznach i kobietach. Okaże swą dezaprobatę dla ich sposobu postępowania, mimo iż tak długo je znosił.

²⁰ Postąpilibyśmy wyjątkowo niemądrze, gdybyśmy przestali z miłością zabiegać o chwalebną nagrodę, którą Bóg chce nam dać za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. W tym najdonioślejszym okresie, bezpośrednio poprzedzającym usprawiedliwienie Jehowy jako Władcy wszechświata, jesteśmy zdecydowani pozostać Jego wiernymi świadkami.

[Przypis]

Jak byś odpowiedział?

◻ Dlaczego nie możemy uniknąć prób wytrwałości?

◻ Jakiego złudnego mniemania chcemy się wystrzegać?

◻ Czego potrzebujemy, by nikt z nas nie osłabł?

◻ Jaką dewizą się kierujemy?

◻ Co pomoże nam przetrwać czas udręki?

[Ilustracja na stronie 11]

Słudzy Boży, jak ci Świadkowie z Port of Spain na Trynidadzie, zawsze pragną czekać na Jehowę