Pisarz: Paweł

Miejsce spisania: Korynt

Spisywanie ukończono: ok. 56 n.e.

 1. Jaki temat omawia list Pawła do Rzymian?

W DZIEJACH Apostolskich mogliśmy prześledzić, jak Paweł — zaciekły prześladowca chrześcijan pochodzenia żydowskiego — stał się gorliwym apostołem Chrystusa, działającym wśród narodów nieżydowskich. Teraz zajmiemy się Listem do Rzymian jako pierwszą spośród 14 ksiąg biblijnych, które ten wierny sługa Boży — były faryzeusz — spisał pod natchnieniem ducha świętego. Pisząc ten list, miał za sobą dwie długie podróże kaznodziejskie i zawędrował już dość daleko w swej trzeciej podróży. Zdążył też napisać pięć innych natchnionych listów: dwa do Tesaloniczan, jeden do Galatów oraz dwa do Koryntian. Jednakże w dzisiejszych wydaniach Biblii List do Rzymian słusznie umieszczono przed pozostałymi, gdyż szczegółowo omawia on pewien nowy temat: równość między Żydami a nie-Żydami — dwiema grupami, którym dawał świadectwo Paweł. Objaśnia punkt zwrotny w postępowaniu Boga ze swym ludem i wykazuje, iż natchnione Pisma Hebrajskie od dawna przepowiadały, że dobra nowina będzie też głoszona nie-Żydom.

 2. (a) Jakie problemy wyjaśnia Paweł w Liście do Rzymian? (b) Co stanowczo rozstrzygnięto w tym liście?

² Korzystając z usług Tercjusza jako sekretarza, Paweł łączy wartką argumentację ze zdumiewającą liczbą cytatów z Pism Hebrajskich, tworząc jedną z najdobitniejszych ksiąg Chrześcijańskich Pism Greckich. Uderzająco pięknym językiem wyjaśnia problemy, które wyłoniły się w zborze pierwszych chrześcijan, złożonym z Żydów i Greków. Czy Żydzi jako potomkowie Abrahama zajmują wyższą pozycję? Czy dojrzali chrześcijanie, korzystający z uwolnienia od Prawa Mojżeszowego, mogą gorszyć słabszych braci żydowskich, którzy wciąż trzymają się starych zwyczajów? W liście tym Paweł stanowczo rozstrzyga, że Żydzi i nie-Żydzi są równi w oczach Bożych i że ludzie mogą być uznani za prawych nie dzięki Prawu Mojżeszowemu, lecz dzięki wierze w Jezusa Chrystusa oraz niezasłużonej życzliwości Bożej. Jednocześnie Bóg wymaga od chrześcijan stosownego podporządkowania wobec różnych władz, którym podlegają.

 3. Jak powstał zbór w Rzymie i dlaczego Paweł miał tam tylu znajomych?

³ Jak powstał zbór w Rzymie? Mieszkała tam duża społeczność żydowska — najpóźniej od czasu, gdy w roku 63 p.n.e. Pompejusz zajął Jerozolimę. W Dziejach Apostolskich 2:10 zaznaczono, że niektórzy z tych Żydów usłyszeli dobrą nowinę w Jerozolimie w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Nawróciwszy się, pozostali tam jakiś czas, by uczyć się od apostołów, później jednak niewątpliwie powrócili do Rzymu; część uczyniła to przypuszczalnie wtedy, gdy w Jerozolimie rozgorzały prześladowania (Dzieje 2:41-47; 8:1, 4). Poza tym ludzie wówczas dużo podróżowali, co może tłumaczyć, dlaczego Pawła łączyły bliskie więzi z tyloma członkami rzymskiego zboru — niektórzy mogli usłyszeć dobrą nowinę, gdy głosił w Grecji lub Azji.

 4. (a) Jakich informacji o miejscowym zborze udziela List do Rzymian? (b) Czego dowodzi okoliczność, że Akwilas i Pryscylla przebywali wówczas w Rzymie?

⁴ Pierwsze wiarogodne informacje o zborze w Rzymie znajdujemy właśnie w liście Pawła. Wynika z nich wyraźnie, że zbór ten składał się z chrześcijan pochodzenia żydowskiego i nieżydowskiego oraz że pałali oni godną pochwały gorliwością. Paweł wyjawił im: „O waszej wierze mówi się po całym świecie” oraz „wasze posłuszeństwo zostało zauważone przez wszystkich” (Rzym. 1:8; 16:19). Według Swetoniusza, piszącego w II stuleciu, Żydzi zostali za panowania Klaudiusza (41-54 n.e.) wypędzeni z Rzymu. Później jednak tam powrócili, o czym świadczy obecność w tym mieście Akwilasa i Pryscylli. Jako Żydzi, po dekrecie Klaudiusza opuścili oni Rzym i w rezultacie Paweł spotkał ich w Koryncie, lecz gdy pisał do zboru w Rzymie, znów tam przebywali (Dzieje 18:2; Rzym. 16:3).

 5. Jakie fakty przemawiają za autentycznością Listu do Rzymian?

⁵ Za autentycznością tego listu przemawia wiele dowodów. Napisał go — jak czytamy we wstępie — „Paweł, niewolnik Jezusa Chrystusa, powołany na apostoła, (...) do wszystkich, którzy są w Rzymie jako umiłowani Boży, powołani, aby być świętymi” (Rzym. 1:1, 7). Inne poświadczające go dokumenty należą do najwcześniejszych tekstów, jakie przytacza się na potwierdzenie prawdziwości Chrześcijańskich Pism Greckich. Piotr w swym pierwszym liście, napisanym przypuszczalnie 6—8 lat później, używa tylu podobnych wyrażeń, że zdaniem wielu biblistów musiał już znać List do Rzymian. Nie ulega wątpliwości, iż list ten zaliczano do pism Pawła, gdyż jako taki cytują go Klemens Rzymski, Polikarp ze Smyrny i Ignacy z Antiochii, którzy żyli pod koniec I i na początku II wieku n.e.

 6. Jak pewien stary papirus potwierdza kanoniczność Listu do Rzymian?

⁶ List do Rzymian znajduje się wraz z ośmioma innymi listami Pawła w papirusie Chestera Beatty’ego nr 2 (P⁴⁶). O tym wczesnym kodeksie sir Frederic Kenyon napisał: „Mamy tu niemal kompletny manuskrypt z listami Pawła, napisany zapewne na początku III stulecia”.a Papirusy Chestera Beatty’ego z greckim tekstem biblijnym są starsze od słynnych kodeksów: synajskiego i watykańskiego, pochodzących z IV wieku n.e. Również te rękopisy zawierają List do Rzymian.

 7. Jakie świadectwa wskazują na miejsce i czas napisania Listu do Rzymian?

⁷ Kiedy i gdzie został napisany List do Rzymian? Komentatorzy Biblii zgodnie uznają, że powstał w Grecji, najprawdopodobniej w Koryncie, w okresie gdy Paweł spędził tam kilka miesięcy pod koniec swej trzeciej podróży misjonarskiej. Na Korynt wskazuje sama treść listu. Paweł pisał go z domu Gajusa, członka tamtejszego zboru, i zalecał Febe z pobliskiego zboru w porcie korynckim Kenchry. Przypuszczalnie właśnie ona dostarczyła list do Rzymu (Rzym. 16:1, 23; 1 Kor. 1:14). W rozdziale 15, wersecie 23, Paweł zaznaczył: ‛Nie mam już w tych okolicach nietkniętego terenu’, po czym w następnym wersecie wspomniał, iż zamierza rozszerzyć zakres swej działalności w kierunku zachodnim — aż do Hiszpanii. Mógł tak napisać pod koniec swej trzeciej podróży — na początku roku 56.

TREŚĆ LISTU DO RZYMIAN

 8. (a) Co Paweł mówi o swym posłannictwie? (b) Jak Paweł wykazuje, że Żydzi i Grecy zasługują na srogi gniew Boży?

⁸ Bezstronność Boga wobec Żydów i pogan (1:1 do 2:29). Co Paweł w natchnieniu ma do powiedzenia Rzymianom? We wstępnych słowach przedstawia się jako apostoł wybrany przez Chrystusa, by uczyć narody ‛posłuszeństwa przez wiarę’. Wyraża gorące pragnienie odwiedzenia świętych w Rzymie, chce bowiem radować się „wymianą zachęt” i głosić wśród nich dobrą nowinę, która jest „mocą Bożą ku wybawieniu każdego, kto wierzy”. Jak zanotowano dawno temu, prawy będzie żył „dzięki wierze” (1:5, 12, 16, 17). Zarówno Żydzi, jak i Grecy — wykazuje Paweł — zasługują na srogi gniew Boga. Ludzie bezbożni nie mają wymówki, ponieważ Boskie „niewidzialne przymioty (...) są wyraźnie widoczne już od stworzenia świata” (1:20). Tymczasem narody postępują głupio, czyniąc sobie bogów z rzeczy stworzonych. Żydzi jednak nie powinni surowo ich osądzać, gdyż oni również są winni grzechów. Obie klasy ludzi zostaną osądzone według swych uczynków, gdyż Bóg nie jest stronniczy. Obrzezanie na ciele nie odgrywa decydującej roli — „ten jest Żydem, kto jest nim wewnątrz, a jego obrzezaniem jest obrzezanie serca” (2:29).

 9. (a) Na czym polega wyższość Żydów i jakie wersety przytacza Paweł, by wykazać, że wszyscy są „pod grzechem”? (b) Jak człowiek może być uznany za prawego i czyj przykład to potwierdza?

⁹ Wszyscy są uznani za prawych dzięki wierze (3:1 do 4:25). „Jaka więc jest wyższość Żyda?” Wielka, gdyż Żydom powierzono święte oświadczenia Boże. Jednakże „zarówno Żydzi, jak i Grecy są wszyscy pod grzechem” i nikt nie jest prawy w oczach Bożych. Na dowód tego przytoczono siedem fragmentów Pism Hebrajskich (Rzym. 3:1, 9-18; Ps. 14:1-3; 5:9; 140:3; 10:7; Prz. 1:16; Izaj. 59:7, 8; Ps. 36:1). Prawo ujawnia grzeszny stan człowieka, toteż „żadne ciało nie zostanie przed nim uznane za prawe na podstawie uczynków prawa”. Ale dzięki niezasłużonej życzliwości Bożej oraz uwolnieniu na mocy okupu i Żydzi, i Grecy są uznawani za prawych „na podstawie wiary bez udziału uczynków prawa” (Rzym. 3:20, 28). Na dowód tego Paweł podaje przykład Abrahama, który został poczytany za prawego nie ze względu na uczynki czy obrzezanie, lecz ze względu na swą godną naśladowania wiarę. Abraham stał się więc ojcem nie tylko Żydów, ale też „wszystkich, którzy wierzą” (4:11).

10. (a) Jak zaczęła królować śmierć? (b) Co się stało możliwe dzięki posłuszeństwu Chrystusa i jakiej przestrogi udzielono w związku z grzechem?

¹⁰ Dzięki Chrystusowi nie są już niewolnikami grzechu, lecz prawości (5:1 do 6:23). Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a grzech sprowadził śmierć „i w taki sposób śmierć rozprzestrzeniła się na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli” (5:12). Śmierć królowała od Adama do Mojżesza. Kiedy za pośrednictwem Mojżesza zostało dane Prawo, grzech obfitował i dalej panowała śmierć. Ale teraz bardziej obfituje Boża niezasłużona życzliwość, a dzięki posłuszeństwu Chrystusa wielu jest uznanych za prawych ku życiu wiecznemu. Nie oznacza to jednak, że wolno żyć w grzechu. Osoby ochrzczone w Chrystusie muszą być martwe, jeśli chodzi o grzech. Ich stara osobowość zawisła na palu i żyją odtąd dla Boga. Grzech już nad nimi nie panuje i stają się niewolnikami prawości — mając na celu świętość. „Zapłatą, którą płaci grzech, jest śmierć, lecz darem, który daje Bóg, jest życie wieczne przez Chrystusa Jezusa, naszego Pana” (6:23).

11. (a) Na jakim przykładzie Paweł wyjaśnia sprawę uwolnienia od Prawa chrześcijan pochodzenia żydowskiego? (b) Co ujawniało Prawo i jaka wojna toczy się w chrześcijaninie?

¹¹ Uśmierceni względem Prawa, ożywieni przez ducha w jedności z Chrystusem (7:1 do 8:39). Na przykładzie żony związanej z mężem do jego śmierci, lecz mogącej potem poślubić innego, Paweł wyjaśnia, jak dzięki ofierze Chrystusa chrześcijanie pochodzenia żydowskiego zostali uśmierceni względem Prawa i stali się wolni, by należeć do Chrystusa i wydawać owoce dla Boga. Święte Prawo bardziej ujawniało grzech, a grzech sprowadzał śmierć. Grzech, mieszkający w naszych ciałach, toczy wojnę z dobrymi pobudkami. Paweł mówi: „Gdyż dobra, którego chcę, nie czynię, ale dopuszczam się zła, którego nie chcę”. Dlatego „już nie ja to robię, lecz grzech, który we mnie mieszka” (7:19, 20).

12. Jak niektórzy zostają współdziedzicami z Chrystusem i pod jakim względem całkowicie zwyciężają?

¹² Co może wyratować człowieka z tego opłakanego stanu? Bóg potrafi przez swego ducha ożywić tych, którzy należą do Chrystusa! Są usynawiani, uznawani za prawych, stają się dziedzicami Bożymi i współdziedzicami z Chrystusem i zostają otoczeni chwałą. Paweł zwraca się do nich: „Jeśli Bóg jest za nami, któż będzie przeciwko nam? Któż nas oddzieli od miłości Chrystusowej?” Nikt! Paweł tryumfalnie oznajmia: „Całkowicie zwyciężamy dzięki temu, który nas umiłował. Albowiem jestem przekonany, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani rządy, ani rzeczy teraźniejsze, ani rzeczy przyszłe, ani moce, ani wysokość, ani głębokość, ani żadne inne stworzenie nie zdoła nas oddzielić od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie, naszym Panu” (8:31, 35, 37-39).

13. (a) Kto zgodnie z proroctwem wchodzi w skład rzeczywistego Izraela Bożego i z jaką zasadą Bożą to harmonizuje? (b) Dlaczego cielesny Izrael zawiódł i co jest niezbędne do wybawienia?

¹³ „Izrael” wybawiony dzięki wierze i miłosierdziu Bożemu (9:1 do 10:21). Paweł wyraża „wielki smutek” z powodu swych rodaków, Izraelitów, ale przyznaje, że nie cały cielesny Izrael rzeczywiście jest „Izraelem”, ponieważ Bóg ma prawo wybrać na synów tych, których chce. Jak wynika z postępowania Boga z faraonem oraz z przykładu o garncarzu, „nie zależy to od chcącego ani od biegnącego, lecz od Boga, który okazuje miłosierdzie” (9:2, 6, 16). Powołuje On synów „nie tylko spośród Żydów, lecz także spośród narodów”, co dużo wcześniej przepowiedział Ozeasz (Oz. 2:23). Izrael zawiódł, gdyż starał się zyskać uznanie Boże „nie (...) przez wiarę, lecz jakby przez uczynki”, i potknął się o Chrystusa, „masyw skalny obrazy” (Rzym. 9:24, 32, 33). Ludzie ci mieli „gorliwość dla Boga”, ale „nie według dokładnego poznania”. Chrystus jest kresem Prawa dla tych, którzy wierzą ku prawości, a żeby dostąpić wybawienia, trzeba publicznie wyznać, „że Jezus jest Panem”, oraz wierzyć, „że Bóg wskrzesił go z martwych” (10:2, 9). Aby ludzie ze wszystkich narodów mogli usłyszeć, uwierzyć i wzywać imienia Jehowy z myślą o wybawieniu, wysyłani są głosiciele.

14. Co Paweł ukazuje na przykładzie drzewa oliwnego?

¹⁴ Drzewo oliwne jako przykład (11:1-36). Dzięki życzliwości niezasłużonej został wybrany ostatek rodowitych Izraelitów, ale ponieważ większość się potknęła, „jest wybawienie dla ludzi z narodów” (11:11). Na przykładzie drzewa oliwnego Paweł ukazuje, że ze względu na brak wiary cielesnego Izraela, zostali wszczepieni nie-Żydzi. Jednakże nie powinni oni radować się z odrzucenia Izraela, skoro bowiem Bóg nie oszczędził niewiernych naturalnych gałęzi, nie oszczędzi też gałęzi dzikich, wszczepionych spośród narodów.

15. Na czym polega składanie Bogu żywej ofiary?

¹⁵ Przeobrażenie umysłu, władze zwierzchnie (12:1 do 13:14). Oddajcie swe ciała Bogu jako żywą ofiarę — radzi Paweł. Przestańcie „się kształtować na wzór tego systemu rzeczy”, lecz „się przemieniajcie przez przeobrażanie swego umysłu”. Nie bądźcie zarozumiali. Ciało Chrystusowe, podobnie jak ciało ludzkie, ma wiele członków, które spełniają różne zadania, lecz współdziałają w jedności. Nikomu nie oddawajcie złem za złe. Pozostawcie pomstę Jehowie. Zwyciężajcie „zło dobrem” (12:2, 21).

16. Jak chrześcijanie mają traktować władze oraz innych ludzi?

¹⁶ Bądźcie podporządkowani władzom zwierzchnim — jest to porządek Boży. Czyńcie dobrze i nikomu nie bądźcie nic winni oprócz wzajemnej miłości. Zbliża się wybawienie, „odłóżmy więc uczynki typowe dla ciemności” i „nałóżmy oręż światła” (13:12). Chodźcie przyzwoicie, nie kierując się pragnieniami ciała.

17. Jakich rad udzielono na temat osądzania i budowania słabych?

¹⁷ Bądźcie bezstronni i serdecznie przyjmujcie wszystkich, nikogo nie osądzając (14:1 do 15:33). Znoście tych, którzy mają słabą wiarę i stronią od pewnych pokarmów oraz przestrzegają dni świątecznych. Nie osądzajcie też swego brata ani nie doprowadzajcie go do potknięcia swym jedzeniem i piciem, ponieważ wszystkich sądzi Bóg. Dążcie do pokoju oraz do tego, co służy zbudowaniu, i znoście słabości innych.

18. (a) Jakie wersety przytacza Paweł na dowód, że Bóg uznaje nie-Żydów? (b) Co sam Paweł zawdzięcza niezasłużonej życzliwości Bożej?

¹⁸ Apostoł oznajmia: „Wszystko, co niegdyś napisano, napisano dla naszego pouczenia”, po czym przytacza cztery fragmenty Pism Hebrajskich, chcąc ostatecznie udowodnić, że już dawno prorocy w natchnieniu przepowiedzieli, iż Boże obietnice będą dotyczyć również nie-Żydów (Rzym. 15:4, 9-12; Ps. 18:49; Powt. Pr. 32:43; Ps. 117:1; Izaj. 11:1, 10). „Dlatego serdecznie przyjmujcie jedni drugich, jak i Chrystus serdecznie przyjął nas — ku chwale Boga” — napomina Paweł (Rzym. 15:7). Wyraża też wdzięczność za niezasłużoną życzliwość, którą obdarzył go Bóg, aby mógł być dla narodów publicznym sługą, „angażującym się w święte dzieło dobrej nowiny Bożej”. Wciąż poszukuje nowych terenów, żeby ‛nie budować na cudzym fundamencie’. Dotąd tego nie zaprzestał, toteż po dostarczeniu datków do Jerozolimy zamierza podjąć jeszcze dalszą podróż kaznodziejską — do odległej Hiszpanii, a po drodze pragnie zanieść „pełną miarę błogosławieństwa od Chrystusa” swym duchowym braciom w Rzymie (15:16, 20, 29).

19. Jakimi pozdrowieniami i usilnymi zachętami kończy się List do Rzymian?

¹⁹ Końcowe pozdrowienia (16:1-27). Paweł przesyła osobiste, imienne pozdrowienia 26 członkom zboru rzymskiego, jak również pozostałym, i usilnie zachęca wszystkich, by unikali osób wywołujących rozdźwięki oraz by „byli mądrzy w tym, co dobre, lecz niewinni w tym, co złe”. Wszystko to ma przynieść chwałę Bogu „przez Jezusa Chrystusa na wieki. Amen” (16:19, 27).

DLACZEGO POŻYTECZNY

20. (a) Jaką logiczną podstawę do wiary w Boga przedstawia List do Rzymian? (b) Jak zilustrowano prawość i miłosierdzie Boga i do jakiego okrzyku skłania to Pawła?

²⁰ List do Rzymian przedstawia logiczną podstawę do wiary w Boga, oznajmiając, że „jego niewidzialne przymioty — jego wiekuista moc i Boskość — są wyraźnie widoczne już od stworzenia świata, gdyż dostrzega się je dzięki temu, co zostało uczynione”. Co więcej, list ten wysławia prawość Boga, Jego wielkie miłosierdzie i niezasłużoną życzliwość. Pięknie zwraca na to uwagę przykład o drzewie oliwnym, w które po odcięciu naturalnych gałęzi zostają wszczepione dzikie. Rozważając tę surowość i życzliwość Boga, Paweł wykrzykuje: „O głębokości Bożego bogactwa i mądrości, i wiedzy! Jakże niezbadane są jego sądy i jak nie do wyśledzenia jego drogi!” (1:20; 11:33).

21. Jak List do Rzymian objaśnia kolejny aspekt świętej tajemnicy Bożej?

²¹ W związku z tym List do Rzymian objaśnia kolejny aspekt świętej tajemnicy Bożej. W zborze chrześcijańskim nie ma już różnicy między Żydem a poganinem, lecz osoby z wszystkich narodów mogą korzystać z niezasłużonej życzliwości Jehowy przez Jezusa Chrystusa. „U Boga nie ma stronniczości”. „Ten jest Żydem, kto jest nim wewnątrz, a jego obrzezaniem jest obrzezanie serca przez ducha, nie zaś przez spisany kodeks”. „Nie ma (...) różnicy między Żydem a Grekiem, bo nad wszystkimi jest ten sam Pan, bogaty dla wszystkich, którzy go wzywają”. Wszyscy ci ludzie zostają uznani za prawych na podstawie wiary, a nie uczynków (2:11, 29; 10:12; 3:28).

22. Jakie praktyczne rady dotyczące stosunku do osób spoza zboru zawiera List do Rzymian?

²² Praktyczne rady, jakich w tym liście udzielono chrześcijanom z Rzymu, są tak samo pożyteczne dla dzisiejszych chrześcijan, którzy muszą pokonywać podobne trudności w nieprzyjaznym świecie. Gorąco zachęcono ich do ‛zachowywania pokoju ze wszystkimi ludźmi’, również tymi spoza zboru. Każda dusza musi być „podporządkowana władzom zwierzchnim”, gdyż stanowią one porządek Boży i są postrachem — nie dla przestrzegających prawa, lecz dla czyniących zło. Chrześcijanie mają się podporządkować i szanować prawo nie tylko ze strachu przed karą, lecz ze względu na swoje sumienie — płacąc podatki, regulując należności, dotrzymując zobowiązań i nie będąc nikomu nic winni „oprócz wzajemnej miłości”. Miłość jest wypełnieniem Prawa (12:17-21; 13:1-10).

23. Jak Paweł podkreśla znaczenie publicznego świadczenia i jaki dał przykład przygotowania do służby?

²³ Paweł kładzie nacisk na sprawę publicznego świadczenia. Sercem wierzy się ku prawości, lecz ustami składa się publiczne wyznanie ku wybawieniu. „Każdy, kto wzywa imienia Jehowy, będzie wybawiony”. Aby to jednak nastąpiło, muszą wyruszyć głosiciele, którzy będą ‛oznajmiać dobrą nowinę o tym, co dobre’. Jakże jesteśmy szczęśliwi, jeśli należymy do grona głosicieli, których głos rozlega się „po krańce zamieszkanej ziemi”! (10:13, 15, 18). Przygotowując się do tej działalności kaznodziejskiej, starajmy się poznać natchnione Pisma tak dobrze, jak je znał Paweł, który w tym jednym fragmencie (10:11-21) przytoczył wiele wersetów z Pism Hebrajskich (Izaj. 28:16; Joela 2:32; Izaj. 52:7; 53:1; Ps. 19:4; Powt. Pr. 32:21; Izaj. 65:1, 2). Mógł on słusznie oznajmić: „Wszystko, co niegdyś napisano, napisano dla naszego pouczenia, abyśmy przez naszą wytrwałość i przez pociechę z Pism mieli nadzieję” (Rzym. 15:4).

24. Jakie rady Pawła pomagają w rozwijaniu gorliwości i utrzymywaniu dobrych stosunków w zborze?

²⁴ Znajdujemy tu też nadzwyczaj praktyczne wskazówki co do stosunków wewnątrz zboru chrześcijańskiego. Bez względu na narodowość, rasę czy pochodzenie społeczne wszyscy muszą przeobrażać swe umysły, by pełnić dla Boga świętą służbę zgodnie z Jego „dobrą i miłą, i doskonałą wolą” (11:17-22; 12:1, 2). Jakże rozsądne są rady Pawła podane w Liście do Rzymian 12:3-16! Wspaniale zachęca tam wszystkich członków zboru chrześcijańskiego do rozwijania gorliwości, pokory i tkliwych uczuć. W końcowych rozdziałach zdecydowanie nawołuje do czuwania oraz do unikania tych, którzy wywołują rozdźwięki, ale mówi też o wspólnym radowaniu się i o pokrzepieniu wynikającym z przebywania w dobrym towarzystwie w zborze (16:17-19; 15:7, 32).

25. (a) Jaki właściwy pogląd na Królestwo Boże i jakie dalsze wyjaśnienia na ten temat zawiera List do Rzymian? (b) W czym powinna nam pomóc analiza Listu do Rzymian?

²⁵ Jako chrześcijanie, musimy stale dbać o nasze stosunki z innymi. „Gdyż królestwo Boże nie oznacza jedzenia i picia, lecz prawość i pokój, i radość z duchem świętym” (14:17). Prawość, pokój i radość przypadają w udziale szczególnie „współdziedzicom z Chrystusem”, którzy mają „razem [z nim] zostać otoczeni chwałą” w niebiańskim Królestwie. Zwróćmy także uwagę, jak w Liście do Rzymian wskazano na kolejny etap spełniania danej w Edenie obietnicy co do Królestwa: „Bóg, który daje pokój, wkrótce zmiażdży Szatana pod waszymi stopami” (Rzym. 8:17; 16:20; Rodz. 3:15). Obyśmy, pokładając wiarę w tych wspaniałych prawdach, byli napełnieni wszelką radością i pokojem oraz obfitowali w nadzieję! Bądźmy zdecydowani zwyciężyć z Królewskim Potomkiem, jesteśmy bowiem przekonani, że nic na niebie w górze ani nic na ziemi w dole, „ani żadne inne stworzenie nie zdoła nas oddzielić od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie, naszym Panu” (Rzym. 8:39; 15:13).

[Przypis]