Szukaj pociechy u Jehowy

„Oby (...) Bóg, który udziela wytrwałości i pociechy, sprawił, abyście mieli między sobą takie samo nastawienie umysłu, jakie miał Chrystus Jezus” (RZYMIAN 15:5).

 1. Dlaczego z każdym dniem coraz bardziej potrzebujemy pociechy?

Z KAŻDYM dniem coraz bardziej potrzebujemy pociechy. Jak zauważył pisarz biblijny już ponad 1900 lat temu, „całe stworzenie aż dotąd wespół wzdycha i wespół doznaje boleści” (Rzymian 8:22). W naszych czasach ‛wzdychanie’ i „boleść” nasilają się bardziej niż kiedykolwiek. Od pierwszej wojny światowej ludzkość przeżywa nieustanne trudności w postaci wojen, fali przestępstw oraz różnych klęsk żywiołowych będących częstokroć skutkiem niewłaściwego obchodzenia się człowieka z ziemią (Objawienie 11:18).

 2. (a) Kto jest najbardziej odpowiedzialny za obecne cierpienia ludzkości? (b) Co dodaje nam otuchy?

² Skąd tyle cierpień w naszych czasach? Odpowiedź znajdujemy w biblijnym opisie wyrzucenia Szatana z nieba po narodzinach Królestwa w roku 1914: „Biada ziemi i morzu, ponieważ zstąpił do was Diabeł, pałając wielkim gniewem, bo wie, że mało ma czasu” (Objawienie 12:12). Wyraźne dowody spełniania się tego proroctwa nie pozostawiają wątpliwości, że niegodziwe rządy Szatana dobiegają kresu. Ileż pociechy daje świadomość, że wkrótce na ziemi znów zapanują pokojowe warunki, jakie istniały, zanim Szatan nakłonił naszych prarodziców do buntu!

 3. Kiedy ludzie nie potrzebowali pocieszenia?

³ Na początku Stwórca człowieka dał pierwszej parze ludzkiej na mieszkanie piękny park. Leżał on w okolicy nazwanej Eden, co znaczy „rozkosz” lub „przyjemność” (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 2:8, przypis w NW). Ponadto Adam z Ewą cieszyli się doskonałym zdrowiem i mieli żyć bez końca. Pomyśl, w ilu dziedzinach mogli rozwijać swe zdolności, zajmując się na przykład ogrodnictwem, sztuką, budownictwem czy muzyką. Wyobraź też sobie wszystkie cuda dzieła stwórczego, które mogli poznawać podczas wykonywania zlecenia, by ziemię uczynić sobie poddaną i przekształcić w raj (1 Mojżeszowa 1:28). Życie Adama i Ewy nie byłoby wypełnione wzdychaniem i boleścią, lecz przyjemnościami i rozkoszą. Na pewno nie potrzebowaliby pociechy.

 4, 5. (a) Dlaczego Adam i Ewa zawiedli w próbie posłuszeństwa? (b) Jak doszło do tego, że ludzkość zaczęła potrzebować pociechy?

⁴ Adam z Ewą musieliby jednak pielęgnować głęboką miłość i wdzięczność dla swego życzliwego Ojca niebiańskiego. Taka miłość skłoniłaby ich do podporządkowania się Bogu w każdej sytuacji (porównaj Jana 14:31). Niestety, oboje nasi prarodzice nie okazali posłuszeństwa swemu prawowitemu Władcy, Jehowie. Poddali się niegodziwej władzy upadłego anioła, Szatana Diabła. To właśnie on nakłonił Ewę do spróbowania zakazanego owocu, skutkiem czego zgrzeszyła. Następnie grzech popełnił Adam — również zjadł owoc z drzewa, co do którego usłyszał wyraźne ostrzeżenie Boże: „Gdy tylko zjesz z niego, na pewno umrzesz” (1 Mojżeszowa 2:17).

⁵ W rezultacie para grzesznych ludzi zaczęła powoli umierać. Poza tym ogłaszając wyrok śmierci, Bóg oświadczył Adamowi: „Przeklęta niech będzie ziemia z powodu ciebie! W mozole żywić się będziesz z niej po wszystkie dni życia swego! Ciernie i osty rodzić ci będzie i żywić się będziesz zielem polnym” (1 Mojżeszowa 3:17, 18). Adam i Ewa utracili widoki na przekształcanie nie uprawianej ziemi w raj. Po wypędzeniu z Edenu musieli wszystkie siły wkładać w zdobywanie żywności, ciężko pracując na roli, która została przeklęta. Ich potomstwo było podobnie jak oni grzeszne i śmiertelne, toteż bardzo potrzebowało pociechy (Rzymian 5:12).

Spełnienie pocieszającej obietnicy

 6. (a) Jaką pocieszającą obietnicę złożył Bóg, gdy ludzie popadli w grzech? (b) Jakie proroctwo dotyczące pociechy wypowiedział Lamech?

⁶ Wydając wyrok na inspiratora człowieczego buntu, Jehowa okazał się ‛Bogiem, który udziela pociechy’ (Rzymian 15:5). Obiecał bowiem zesłać „potomstwo”, które ostatecznie ma wybawić potomków Adama od katastrofalnych skutków jego buntu (1 Mojżeszowa 3:15). Z czasem zaczął też udzielać różnych informacji o tym wybawieniu. Na przykład natchnął Lamecha — dalekiego potomka Seta, syna Adama — by wypowiedział proroctwo o swoim synu: „Ten nas pocieszy w pracy naszej i mozole rąk naszych na ziemi, którą przeklął Pan” (1 Mojżeszowa 5:29). Stosownie do tej zapowiedzi chłopca nazwano Noe, co przypuszczalnie znaczy „wytchnienie” lub „pociecha”.

 7, 8. (a) Z powodu jakiej sytuacji Jehowa żałował, że stworzył człowieka, i co postanowił wtedy uczynić? (b) Jak życie Noego okazało się zgodne ze znaczeniem jego imienia?

⁷ Tymczasem Szatan pozyskiwał sobie stronników w niebie wśród niektórych aniołów. Przybrali oni człowiecze ciała i wzięli sobie za żony piękne kobiety należące do potomstwa Adama. Takie nienaturalne związki przyczyniły się do dalszego zdegenerowania społeczeństwa ludzkiego i do pojawienia się na świecie bezbożnych Nefilim — „tych, którzy powalają” — oni zaś napełnili ziemię przemocą (Rodzaju 6:1, 2, 4, 11, NW; Judy 6). „A gdy Pan widział, że wielka jest złość człowieka na ziemi (...) żałował Pan, że uczynił człowieka na ziemi i bolał nad tym w sercu swoim” (1 Mojżeszowa 6:5, 6).

⁸ Jehowa postanowił zniszczyć tamten niegodziwy świat w ogólnoziemskim potopie, najpierw jednak polecił Noemu zbudować arkę, żeby mógł uratować życie. W ten sposób ocalał ród ludzki oraz różne gatunki zwierząt. Jakąż ulgę musiał odczuwać Noe i jego rodzina, gdy po potopie wyszli z arki na oczyszczoną ziemię! Jakże ich pocieszyło odkrycie, że przekleństwo ciążące na roli zostało uchylone, dzięki czemu znacznie łatwiej jest ją uprawiać! Spełniło się proroctwo Lamecha, a życie Noego okazało się zgodne ze znaczeniem jego imienia (1 Mojżeszowa 8:21). Ten wierny sługa Boży odegrał ogromną rolę w niesieniu rodzajowi ludzkiemu pewnej miary pociechy. Jednakże potop nie położył kresu złemu wpływowi Szatana i jego demonów, toteż ludzkość wciąż wzdycha pod brzemieniem grzechu, chorób i śmierci.

Ktoś większy niż Noe

 9. Jak Jezus Chrystus okazał się wspomożycielem i pocieszycielem skruszonych grzeszników?

⁹ Mniej więcej po 4000 lat istnienia człowieka pojawiło się w końcu obiecane Potomstwo. Głęboka miłość do ludzi skłoniła Jehowę Boga do przysłania na ziemię jednorodzonego Syna, by złożył swe życie na okup za grzeszną ludzkość (Jana 3:16). Dzięki Jezusowi Chrystusowi skruszeni grzesznicy okazujący wiarę w jego ofiarną śmierć odczuwają dużą ulgę. Wszyscy, którzy oddają swe życie Jehowie i zostają ochrzczonymi uczniami Jego Syna, znajdują trwałe pokrzepienie i pociechę (Mateusza 11:28-30; 16:24). Pomimo swej niedoskonałości ogromnie się radują, że mogą służyć Bogu z czystym sumieniem. Ileż pociechy daje im przekonanie, iż w nagrodę za wytrwałe okazywanie wiary w Jezusa otrzymają życie wieczne! (Jana 3:36; Hebrajczyków 5:9). Jeżeli z powodu słabości popełnią poważny grzech, mają wspomożyciela, innymi słowy pocieszyciela, którym jest zmartwychwstały Pan Jezus Chrystus (1 Jana 2:1, 2). Kiedy wyznają taki grzech i czynią nakazane biblijnie kroki, by w nim nie trwać, doświadczają ulgi, wiedzą bowiem, że ‛Bóg jest wierny i prawy, żeby przebaczyć ich grzechy’ (1 Jana 1:9; 3:6; Przypowieści 28:13).

10. Czego dowodzą cuda, których Jezus dokonał na ziemi?

¹⁰ Podczas swego pobytu na ziemi Jezus również niósł pokrzepienie, wyzwalając opętanych spod władzy demonów, uzdrawiając wszelkiego rodzaju choroby oraz przywracając ludziom bliskich, którzy zmarli. To prawda, że takie cuda dawały tylko przejściową korzyść, gdyż osoby pobłogosławione nimi później zestarzały się i umarły. Jednakże Jezus kierował w ten sposób uwagę na trwałe błogosławieństwa, jakie w przyszłości zleje na całą ludzkość. Obecnie jest potężnym Królem niebiańskim, a wkrótce nie tylko wypędzi demony, ale dokona czegoś znacznie ważniejszego. Wtrąci je razem z ich przywódcą, Szatanem, do otchłani, która oznacza stan nieaktywności. Wówczas rozpocznie się chwalebne Tysiącletnie Panowanie Chrystusa (Łukasza 8:30, 31; Objawienie 20:1, 2, 6).

11. Dlaczego Jezus nazwał siebie „Panem sabatu”?

¹¹ Jezus nazwał siebie „Panem sabatu” i wielu uleczeń dokonał właśnie w sabat (Mateusza 12:8-13; Łukasza 13:14-17; Jana 5:15, 16; 9:14). Dlaczego? Otóż nakaz obchodzenia sabatu stanowił część Prawa Bożego danego Izraelowi, był więc „cieniem mających nadejść dóbr” (Hebrajczyków 10:1). Sześć dni pracy przypomina o minionych 6000 lat podlegania ciemięskim rządom Szatana. Sabat kończący tydzień kieruje uwagę na pociechę i wytchnienie dla ludzkości w czasie Tysiącletniego Panowania Większego Noego, Jezusa Chrystusa (porównaj 2 Piotra 3:8).

12. Jakie wyczekiwane wydarzenia przyniosą nam pociechę w przyszłości?

¹² Jakiejż ulgi doznają ziemscy poddani Chrystusa, gdy nareszcie w pełni wyzwolą się spod szkodliwego wpływu Szatana! Pociechę przyniesie im również uzdrowienie pod względem fizycznym, emocjonalnym i umysłowym (Izajasza 65:17). Pomyśl też, z jakim uniesieniem będą witać ukochane osoby powracające do życia! Bóg naprawdę „otrze z ich oczu wszelką łzę” (Objawienie 21:4). W miarę korzystania z dobrodziejstw ofiary okupu złożonej przez Jezusa posłuszni poddani Królestwa Bożego osiągną doskonałość i całkowicie uwolnią się od wszystkich złych następstw grzechu Adama (Objawienie 22:1-5). Wtedy „na krótki czas” zostanie wypuszczony Szatan (Objawienie 20:3, 7). Wszyscy ludzie, którzy wiernie staną po stronie prawowitego Władcy, Jehowy, otrzymają nagrodę życia wiecznego. Ileż niewymownej radości i ulgi przyniesie ostateczne ‛uwolnienie z niewoli skażenia’! W ten sposób posłuszna ludzkość „dostąpi chwalebnej wolności dzieci Bożych” (Rzymian 8:21).

13. Dlaczego wszyscy prawdziwi chrześcijanie potrzebują pociechy od Boga?

¹³ Na razie jednak ‛wzdychamy i doznajemy boleści’ — tak jak wszyscy, którzy zmuszeni są żyć w tym złym systemie podlegającym władzy Szatana. Choroby fizyczne oraz zaburzenia emocjonalne dotykają ludzi każdego pokroju, nie wyłączając wiernych chrześcijan (Filipian 2:25-27; 1 Tesaloniczan 5:14). Ponadto jako chrześcijanie, często bezpodstawnie stajemy się obiektem drwin i prześladowań, które sprowadza na nas Szatan, ponieważ jesteśmy „bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom” (Dzieje 5:29). Toteż abyśmy mogli wytrwać w spełnianiu woli Bożej aż do końca tego świata podległego Szatanowi, potrzebujemy pociechy, pomocy i sił od Boga.

Gdzie znaleźć pociechę

14. (a) Co Jezus obiecał w ostatni wieczór przed swą śmiercią? (b) Co jest niezbędne, jeśli mamy odnieść pełny pożytek z pokrzepiającego działania świętego ducha Bożego?

¹⁴ W ostatni wieczór przed śmiercią Jezus wyjaśnił wiernym apostołom, że wkrótce ich opuści i powróci do swego Ojca. Zaczęli się wtedy martwić i smucić (Jana 13:33, 36; 14:27-31). Jezus dostrzegł, że potrzebują nieustannej pociechy, toteż obiecał: „Ja prosić będę Ojca i da wam innego Pocieszyciela, aby był z wami na wieki” (Jana 14:16, Bw). Miał na myśli świętego ducha Bożego, który został wylany na uczniów Jezusa 50 dni po jego zmartwychwstaniu.a Duch ten między innymi pocieszał ich w czasie prób i dodawał im sił do dalszego wykonywania woli Bożej (Dzieje 4:31). Ale wsparcie to nie przychodzi niejako automatycznie. Aby w pełni skorzystać z pokrzepiającej pomocy, której Bóg udziela przez swego świętego ducha, każdy chrześcijanin musi stale się o nią modlić (Łukasza 11:13).

15. W jaki jeszcze sposób Jehowa nas pociesza?

¹⁵ Bóg pociesza nas też przez swoje Słowo, Biblię. Paweł napisał: „Wszystko, co niegdyś napisano, napisano dla naszego pouczenia, abyśmy przez naszą wytrwałość i przez pociechę z Pism mieli nadzieję” (Rzymian 15:4). Wynika z tego, że musimy systematycznie studiować Biblię i oparte na niej publikacje oraz rozmyślać nad ich treścią. Musimy też regularnie przychodzić na zebrania chrześcijańskie, na których są przekazywane pokrzepiające myśli ze Słowa Bożego. Wzajemna wymiana zachęt jest przecież jednym z głównych celów takich spotkań (Hebrajczyków 10:25).

16. Jaki wpływ powinny mieć na nas środki udostępniane przez Boga dla naszej pociechy?

¹⁶ W Liście do Rzymian Paweł wymienił wspaniałe rezultaty korzystania ze środków, którymi Bóg nas pociesza. Napisał: „Oby (...) Bóg, który udziela wytrwałości i pociechy, sprawił, abyście mieli między sobą takie samo nastawienie umysłu, jakie miał Chrystus Jezus, żebyście jednomyślnie, jednymi ustami wychwalali Boga i Ojca naszego Pana, Jezusa Chrystusa” (Rzymian 15:5, 6). Dzięki robieniu jak najlepszego użytku z Bożych środków służących naszemu pokrzepieniu będziemy bardziej przypominać naszego nieustraszonego Wodza, Jezusa Chrystusa. To zaś pobudzi nas do ciągłego wysławiania Boga naszymi ustami — w dziele świadczenia, na zebraniach, w rozmowach ze współwyznawcami i w modlitwach.

W czasie ciężkiej próby

17. Jak Jehowa pocieszył swego Syna i z jakim rezultatem?

¹⁷ W noc przed swą męczeńską śmiercią Jezus ‛wielce się trapił’ i był ‛głęboko zasmucony’ (Mateusza 26:37, 38). Oddalił się więc nieco od swych uczniów i w modlitwie błagał Ojca o pomoc. „Ze względu na swą zbożną bojaźń został łaskawie wysłuchany” (Hebrajczyków 5:7). Biblia donosi, że „ukazał mu się anioł z nieba i go umocnił” (Łukasza 22:43). Odwaga i męstwo Jezusa wobec prześladowców stanowią dowód, że Bóg skutecznie pocieszył swego Syna (Jana 18:3-8, 33-38).

18. (a) W jakim okresie swego życia Paweł przechodził szczególne próby? (b) Jak możemy być pociechą dla ciężko pracujących, pełnych współczucia starszych?

¹⁸ Również apostoł Paweł przechodził niekiedy ciężkie próby. Na przykład w Efezie usługiwał ‛ze łzami oraz w doświadczeniach, które go spotkały z powodu zmów żydowskich’ (Dzieje 20:17-20). W końcu gdy jego działalność ewangelizacyjna skłoniła zwolenników bogini Artemidy do wywołania w mieście rozruchów, postanowił stamtąd odejść (Dzieje 19:23-29; 20:1). Kiedy jednak wędrował na północ do Troady, przytłaczała go jeszcze inna sprawa. Jakiś czas przed zamieszkami w Efezie otrzymał niepokojącą wiadomość. Dowiedział się o rozłamie i tolerowaniu rozpusty w młodym zborze korynckim. Chcąc uzdrowić sytuację, napisał z Efezu list z surowym skarceniem. Nie było to takie proste. „Z ogromnego ucisku oraz udręczenia serca napisałem do was wśród wielu łez” — wyjawił później w drugim swym liście (2 Koryntian 2:4). Podobnie jak Pawłowi współczującym starszym niełatwo przychodzi udzielanie korygujących wskazówek i skarcenia, między innymi dlatego, że doskonale zdają sobie sprawę z własnych słabości (Galatów 6:1). Bądźmy więc pociechą dla tych, którzy wśród nas przewodzą — chętnie słuchajmy ich serdecznych rad opartych na Biblii (Hebrajczyków 13:17).

19. Dlaczego Paweł wyruszył z Troady do Macedonii i dzięki czemu doznał w końcu ulgi?

¹⁹ Paweł nie tylko napisał z Efezu do braci korynckich, ale też wysłał na pomoc Tytusa, który miał go potem poinformować o ich reakcji na list. Liczył, iż zobaczy się z nim w Troadzie. Ale choć otwarły się tam przed nim piękne możliwości pozyskiwania uczniów, dalej czuł się niespokojny, gdyż Tytus jeszcze nie przybył (2 Koryntian 2:12, 13). Apostoł wyruszył zatem do Macedonii, mając nadzieję tam go spotkać. Zmartwień przyczyniał mu także ostry sprzeciw wobec jego działalności. „Gdyśmy przybyli do Macedonii”, wyjaśniał, „ciało nasze nie zaznało ulgi, ale dalej byliśmy uciskani wszelkimi sposobami: na zewnątrz były walki, wewnątrz obawy. Jednakże Bóg, który pociesza poniżonych, pocieszył nas obecnością Tytusa” (2 Koryntian 7:5, 6). Jakąż ulgę przyniosło Pawłowi przybycie Tytusa, który opowiedział mu o pozytywnej reakcji Koryntian na jego list!

20. (a) Jak przykład Pawła wskazuje na kolejny ważny sposób, w jaki Jehowa nas pociesza? (b) Co rozważymy w następnym artykule?

²⁰ Przeżycia Pawła niosą pociechę wielu dzisiejszym sługom Bożym „poniżonym” lub „przygnębionym” z powodu prób (Współczesny przekład). ‛Bóg, który udziela pociechy’, zna potrzeby poszczególnych osób i może użyć jednych do pocieszania drugich, tak jak Paweł doznał pociechy dzięki relacji Tytusa o skrusze Koryntian (2 Koryntian 7:11-13). W następnym artykule rozważymy serdeczne słowa, które w odpowiedzi skierował do nich Paweł, i zastanowimy się, jak dzisiaj mogą nam pomóc, by Bóg posługiwał sią nami do skutecznego pocieszania innych.

[Przypis]

Czy potrafisz odpowiedzieć?

◻ Dlaczego ludzkość zaczęła potrzebować pociechy?

◻ Jak Jezus okazał się kimś większym niż Noe?

◻ Dlaczego Jezus nazwał siebie „Panem sabatu”?

◻ Jak Bóg dzisiaj zapewnia pociechę?

[Mapa i ilustracja na stronie 10]

[Patrz publikacja]

Paweł doświadczył wielkiej pociechy dzięki relacji Tytusa o Koryntianach

MACEDONIA

Filippi

GRECJA

Korynt

AZJA

Troada

Efez