Chrzest

Czy osoby naprawdę wierzące Słowu Bożemu powstrzymują się od chrztu?

Mat. 28:19, 20: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem”.

Dzieje 2:41: „Ochrzczono więc tych, którzy ochoczo przyjęli jego słowo”.

Dzieje 8:12: „Ale gdy uwierzyli Filipowi, który oznajmiał dobrą nowinę o królestwie Bożym i o imieniu Jezusa Chrystusa, dawali się ochrzcić, zarówno mężczyźni, jak i kobiety”.

Dzieje 8:36-38: „A gdy jechali drogą, przybyli nad jakiś zbiornik wodny i [etiopski] eunuch powiedział: ‚Oto zbiornik wodny; cóż stoi na przeszkodzie, bym został ochrzczony?’ Wtedy kazał zatrzymać rydwan i (...) [Filip] ochrzcił go”.

Czy chrześcijańskiego chrztu wodnego dokonuje się przez pokropienie, czy przez całkowite zanurzenie?

Marka 1:9, 10: „Jezus (...) został przez Jana ochrzczony [„Jan zanurzył Go”, Pe] w Jordanie. Natychmiast też, wychodząc z wody, ujrzał rozwarte niebiosa”.

Dzieje 8:38: „Obaj zeszli do wody — zarówno Filip, jak i eunuch; i ochrzcił [„zanurzył”, NTint] go”.

Czy chrześcijanie w I wieku chrzcili niemowlęta?

Mat. 28:19: „Idźcie więc i czyńcie uczniów (...), chrzcząc ich”.

Dzieje 8:12: „Gdy uwierzyli Filipowi, (...) dawali się ochrzcić, zarówno mężczyźni, jak i kobiety”.

Później jednak Orygenes (185-254 n.e.) napisał: „Zgodnie z przepisami Kościoła [chrztu] udziela się (...) również małym dzieciom” (Pisma starochrześcijańskich pisarzy, wyd. przez Akademię Teologii Katolickiej, Warszawa 1984, t. XXXI, z. 2, s. 105). Praktykę tę zatwierdzono na synodzie kartagińskim (ok. 252 n.e.).

Znawca historii kościoła August Neander napisał: „Wiara i chrzest zawsze szły ze sobą w parze i dlatego najprawdopodobniej (...) w tym okresie [w I wieku] nie znano praktyki chrztu niemowląt. (...) Okoliczność, że dopiero w III stuleciu uznano go za tradycję apostolską, przemawia raczej przeciw jego pochodzeniu apostolskiemu” (History of the Planting and Training of the Christian Church by the Apostles, Nowy Jork 1864, s. 162).

Czy chrześcijański chrzest wodny sprawia, że człowiek dostępuje odpuszczenia grzechów?

1 Jana 1:7: „Jeśli zaś chodzimy w świetle, tak jak on sam jest w świetle, (...) krew Jezusa, jego Syna, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu”. (A zatem od grzechu oczyszcza nas krew Jezusa, a nie woda chrztu).

Mat. 3:11: „Ja [Jan Chrzciciel] (...) chrzczę was wodą ze względu na waszą skruchę, ale ten, który przychodzi za mną [Jezus Chrystus], jest silniejszy niż ja; nie jestem godzien zdjąć mu sandałów”. (Z wersetów 5 i 6, a także z Dziejów 13:24 wynika, że działalnością Jana byli objęci tylko Żydzi, a nie wszyscy ludzie. Dlaczego? Ponieważ Żydzi zgrzeszyli przeciwko przymierzu Prawa i chodziło o przygotowanie ich na przyjście Chrystusa).

Dzieje 2:38: „Okażcie skruchę i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa ku przebaczeniu waszych grzechów”. (Czy sam chrzest zapewniał odpuszczenie grzechów? Zastanówmy się: Słowa te skierowano do Żydów odpowiedzialnych za śmierć Chrystusa [zob. wersety 22 i 23]. Ich chrzest miał czegoś dowieść. Czego? Że uwierzyli w Jezusa jako Mesjasza, Chrystusa. Tylko w ten sposób mogli dostąpić przebaczenia grzechów [Dzieje 4:12; 5:30, 31]).

Dzieje 22:16: „Wstań, daj się ochrzcić i zmyj swe grzechy przez wezwanie jego imienia” (również Dzieje 10:43).

Kto jest chrzczony duchem świętym?

1 Kor. 1:2; 12:13, 27: „Do was, uświęconych w jedności z Chrystusem Jezusem, powołanych na świętych (...) Bo doprawdy za sprawą jednego ducha my wszyscy zostaliśmy ochrzczeni w jednym ciele, czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy napojeni jednym duchem. A wy jesteście ciałem Chrystusa”. (Jak wynika z Daniela 7:13, 14, 27, tacy „święci” mają udział w Królestwie razem z Synem Człowieczym, Jezusem Chrystusem).

Jana 3:5: „Jeżeli ktoś nie narodzi się z wody i ducha, nie może wejść do królestwa Bożego”. (Człowiek ‛rodzi się z ducha’ w czasie chrztu tym duchem. Łukasza 12:32 dowodzi, że przywilej ten jest dostępny tylko dla „małej trzódki”. Zob. też Objawienie 14:1-3).

Czy wszyscy ochrzczeni duchem świętym mówią językami lub mają dar uzdrawiania?

1 Kor. 12:13, 29, 30: „Bo doprawdy za sprawą jednego ducha my wszyscy zostaliśmy ochrzczeni w jednym ciele (...) Czyż wszyscy są apostołami? (...) Czyż wszyscy dokonują potężnych dzieł? Czyż wszyscy mają dary uzdrawiania? Czyż wszyscy mówią językami?”

Zobacz też artykuły „Uzdrawianie” i „Mówienie językami”.

Co oznacza ‛chrzest za umarłych’?

1 Kor. 15:29 (Bw): „Cóż tedy uczynią ci, którzy się dają chrzcić za umarłych? Jeżeli umarli w ogóle nie bywają wzbudzeni, to po cóż się dają chrzcić za nich?”

Grecki przyimek hypér, przetłumaczony w tym wersecie na „za”, znaczy również „zamiast”, „w imieniu”, „z powodu”, „aby” itp. (Słownik grecko-polski, red. Zofia Abramowiczówna, t. 4, s. 409). Jakie ma znaczenie w tym fragmencie? Czy Paweł proponował chrzest żywych za tych, którzy zmarli, nie przyjąwszy chrztu?

Wszystkie inne wersety, które mówią o śmierci w powiązaniu z chrztem, dotyczą chrztu osoby, która go przyjmuje, a nie chrztu za kogoś innego, kto zmarł

Rzym. 6:3: „Czyż nie wiecie, że my wszyscy, którzy zostaliśmy ochrzczeni w Chrystusie Jezusie, zostaliśmy ochrzczeni w jego śmierci?” (Również Marka 10:38, 39).

Kol. 2:12: „Zostaliście bowiem [żywi członkowie zboru w Kolosach] z nim pogrzebani w jego chrzcie i dzięki więzi z nim zostaliście też razem wskrzeszeni za sprawą waszej wiary w działanie Boga, który go wskrzesił z martwych”.

Tłumaczenie tego fragmentu w „Przekładzie Nowego Świata” jest gramatycznie poprawne i zgodne z powyższymi wersetami

1 Kor. 15:29: „W przeciwnym razie cóż uczynią ci, którzy dają się ochrzcić, aby być umarłymi? Jeżeli umarli wcale nie mają być wskrzeszeni, to dlaczego również ci dają się ochrzcić, aby być takimi?” (Wzorem Chrystusa zostają zatem ochrzczeni, niejako zanurzeni w tryb życia, który ze względu na zachowywanie przez nich prawości prowadzi ich do śmierci, a potem, podobnie jak było w wypadku Jezusa — do życia duchowego dzięki zmartwychwstaniu).

Do czego prowadzi chrzest ogniem?

Łuk. 3:16, 17: „Ten [Jezus Chrystus] będzie was chrzcił (...) ogniem. Ma on w ręce szuflę do odwiewania, aby całkowicie oczyścić swe klepisko (...) plewy spali ogniem nieugaszonym”. (Będzie to zatem wieczne zniszczenie).

Mat. 13:49, 50: „Tak właśnie będzie podczas zakończenia systemu rzeczy: aniołowie wyjdą i oddzielą niegodziwych od prawych, i wrzucą ich do ognistego pieca”.

Łuk. 17:29, 30: „W dniu, w którym Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba deszcz ognia i siarki i zgładził ich wszystkich. Tak samo będzie w owym dniu, w którym Syn Człowieczy ma być objawiony”.

To nie to samo, co przewidziany dla uczniów chrzest duchem świętym

Dzieje 1:5: „Jan wprawdzie chrzcił wodą, lecz wy [wierni apostołowie Jezusa] po niewielu dniach zostaniecie ochrzczeni w duchu świętym”.

Dzieje 2:2-4: „Nagle z nieba dobiegł szum jakby pędzącego gwałtownego wiatru i napełnił cały dom, w którym siedzieli. I ukazały się im jakby języki ognia, i się porozdzielały, i na każdym z nich spoczął jeden, a wszyscy zostali napełnieni duchem świętym i zaczęli mówić różnymi językami, tak jak duch dawał im się wypowiadać”.