Zbieranie tego, co w niebiosach, i tego, co na ziemi
„Powziął zamierzenie, (...) aby znowu zebrać wszystko razem w Chrystusie — to, co w niebiosach, i to, co na ziemi” (EFEZJAN 1:9, 10).
1. W czym Jehowa ma „upodobanie”, jeśli chodzi o niebiosa i ziemię?
POWSZECHNY POKÓJ! Przywrócenie go jest częścią chwalebnego zamierzenia Jehowy, „Boga pokoju” (Hebrajczyków 13:20). Za pośrednictwem apostoła Pawła oznajmił On, że ma ‛upodobanie znowu zebrać wszystko razem w Chrystusie — to, co w niebiosach, i to, co na ziemi’ (Efezjan 1:9, 10). Na co wskazuje grecki czasownik przetłumaczony w tym wersecie na „znowu zebrać razem”? Biblista John B. Lightfoot wyjaśnia: „Zwrot ten sugeruje całkowitą harmonię we wszechświecie, w którym nie będzie już żadnych obcych ani buntowniczych elementów; wszystkie jego części zjednoczą się i skupią wokół Chrystusa. Grzech i śmierć, smutek, niepowodzenia i cierpienia znikną raz na zawsze”.
„To, co w niebiosach”
2. Do kogo odnosi się określenie „to, co w niebiosach”?
2 Apostoł Piotr tak opisał wspaniałą nadzieję, jaką żywią prawdziwi chrześcijanie: „Są jednak nowe niebiosa i nowa ziemia, których oczekujemy zgodnie z jego obietnicą, i w nich ma mieszkać prawość” (2 Piotra 3:13). Obiecane „nowe niebiosa” to nowy rząd — mesjańskie Królestwo. Apostoł Paweł wspomniał w Liście do Efezjan, że „to, co w niebiosach”, ma być zebrane „w Chrystusie”. Chodzi o ograniczoną liczbę ludzi powołanych do sprawowania władzy u boku Chrystusa w niebie (1 Piotra 1:3, 4). Członkowie tego grona — 144 000 chrześcijan namaszczonych duchem Bożym — zostali ‛kupieni z ziemi’ i „kupieni spośród ludzi”, aby wespół z Chrystusem odziedziczyć niebiańskie Królestwo (Objawienie 5:9, 10; 14:3, 4; 2 Koryntian 1:21; Efezjan 1:11; 3:6).
3. Dlaczego nawet o pomazańcach przebywających jeszcze na ziemi można powiedzieć, że ‛zasiadają w miejscach niebiańskich’?
3 Pomazańcy ‛rodzą się ponownie’ za sprawą ducha świętego i zostają uznani za duchowych synów Jehowy (Jana 1:12, 13; 3:5-7). W wyniku tego usynowienia stają się również braćmi Jezusa (Rzymian 8:15; Efezjan 1:5). Dlatego nawet o tych, którzy przebywają jeszcze na ziemi, powiedziano, że zostali ‛wskrzeszeni i posadzeni razem w miejscach niebiańskich w jedności z Chrystusem Jezusem’ (Efezjan 1:3; 2:6). Zajmują tę wywyższoną duchową pozycję, ponieważ są ‛opieczętowani obiecanym duchem świętym, który jest zadatkiem dziedzictwa’ zachowanego dla nich w niebie (Efezjan 1:13, 14; Kolosan 1:5). Właśnie oni są „tym, co w niebiosach” — wyznaczoną przez Jehowę grupą osób, które miały zostać zebrane.
Początek zbierania
4. Kiedy i jak rozpoczęło się zbieranie „tego, co w niebiosach”?
4 Zgodnie z „zarządzaniem” Jehowy, czyli Jego sposobem kierowania biegiem spraw, zbieranie „tego, co w niebiosach” miało się rozpocząć „przy pełnej granicy wyznaczonych czasów” (Efezjan 1:10). Chwila ta nadeszła w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Wtedy to na apostołów oraz grupę uczniów, w tym także kobiet, został wylany duch święty (Dzieje 1:13-15; 2:1-4). Stanowiło to dowód, że w życie weszło nowe przymierze i że narodził się zbór chrześcijański oraz nowy naród — duchowy Izrael, „Izrael Boży” (Galatów 6:16; Hebrajczyków 9:15; 12:23, 24).
5. Dlaczego Jehowa utworzył nowy „naród”, który zastąpił cielesny Izrael?
5 Przymierze Prawa zawarte z cielesnym Izraelem nie doprowadziło do powstania „królestwa kapłanów i narodu świętego”, po wsze czasy pełniącego służbę w niebie (Wyjścia 19:5, 6). Jezus oznajmił żydowskim przywódcom religijnym: „Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi wydającemu jego owoce” (Mateusza 21:43). Ów naród, Izrael duchowy, składa się z chrześcijańskich pomazańców objętych nowym przymierzem. Apostoł Piotr pisał do nich: „Wy jesteście ‚rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na szczególną własność — żebyście szeroko oznajmili wspaniałe przymioty’ tego, który was powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła. Bo niegdyś nie byliście ludem, lecz teraz jesteście ludem Bożym” (1 Piotra 2:9, 10). Cieleśni Izraelici przestali być ludem związanym przymierzem z Jehową (Hebrajczyków 8:7-13). Jak zapowiedział Jezus, odebrano im zaszczytną możliwość wejścia w skład mesjańskiego Królestwa i udostępniono ją 144 000 Izraelitów duchowych (Objawienie 7:4-8).
Objęci przymierzem co do Królestwa
6, 7. Jakie szczególne przymierze Jezus zawarł ze swymi zrodzonymi z ducha braćmi i co to dla nich oznacza?
6 W wieczór ustanowienia Pamiątki swej śmierci Jezus powiedział do wiernych apostołów: „Wytrwaliście przy mnie w moich doświadczeniach; a ja zawieram z wami przymierze — tak jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną — co do królestwa, żebyście mogli jeść i pić przy mym stole w moim królestwie, i zasiadać na tronach, aby sądzić dwanaście plemion Izraela” (Łukasza 22:28-30). Jezus wspomniał tu o szczególnym przymierzu, które zawarł ze 144 000 swych braci zrodzonych z ducha. Mieli oni być ‛wierni aż do śmierci’ i okazać się ‛zwycięzcami’ (Objawienie 2:10; 3:21).
7 Członkowie tej stosunkowo nielicznej grupy nie spodziewają się żyć wiecznie na ziemi jako ludzie z ciała i krwi. Będą panować razem z Chrystusem w niebie i zasiadać na tronach, by sądzić ludzkość (Objawienie 20:4, 6). Przyjrzyjmy się teraz innym wersetom biblijnym, które odnoszą się wyłącznie do pomazańców i które pokazują, dlaczego podczas Pamiątki „drugie owce” nie spożywają emblematów (Jana 10:16).
8. Co dają do zrozumienia pomazańcy, spożywając chleb? (Zobacz ramkę na stronie 23).
8 Pomazańcy są zdecydowani wzorem Chrystusa cierpieć, a nawet ponieść śmierć. Paweł, należący do tego grona, oświadczył, iż jest gotowy na wszelkie ofiary, byleby tylko ‛pozyskać Chrystusa, żeby poznać i jego, i moc jego zmartwychwstania, i współudział w jego cierpieniach’. Apostoł nie obawiał się poddać „śmierci podobnej do jego śmierci” (Filipian 3:8, 10). Wielu chrześcijan namaszczonych duchem znosiło „śmiercionośne traktowanie, które spotkało Jezusa” (2 Koryntian 4:10).
9. Co podczas Pamiątki symbolizuje chleb?
9 Ustanawiając Wieczerzę Pańską, Jezus rzekł o chlebie: „To oznacza moje ciało” (Marka 14:22). Mówił o swym literalnym ciele, które wkrótce miało zostać skatowane i zbroczone krwią. Trafnym symbolem tego ciała był właśnie niekwaszony chleb. Dlaczego? Ponieważ w Biblii zakwas może oznaczać grzech lub zło (Mateusza 16:4, 11, 12; 1 Koryntian 5:6-8). Jezus był wolny od grzechu i miał doskonałe ciało. Mógł je więc złożyć na ofiarę przebłagalną z pożytkiem dla wszystkich wiernych chrześcijan — zarówno mających nadzieję niebiańską, jak i spodziewających się żyć wiecznie na rajskiej ziemi (Jana 6:51; Hebrajczyków 7:26; 1 Jana 2:2).
10. W jakim sensie chrześcijanie, którzy podczas Pamiątki spożywają wino, mają „współudział we krwi Chrystusa”?
10 O winie, które podczas Pamiątki spożywają pomazańcy, Paweł napisał: „Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czyż nie jest współudziałem we krwi Chrystusa?” (1 Koryntian 10:16). W jakim sensie chrześcijanie spożywający wino mają „współudział we krwi Chrystusa”? Oczywiście nie mają udziału w złożeniu ofiary okupu, bo przecież sami potrzebują odkupienia. Ale ponieważ okazują wiarę w zbawczą wartość krwi Chrystusa, dostępują przebaczenia grzechów i zostają uznani za prawych oraz godnych życia w niebie (Rzymian 5:8, 9; Tytusa 3:4-7). Dzięki przelanej krwi Chrystusa 144 000 jego współdziedziców ‛zostaje uświęconych’, oddzielonych, oczyszczonych z grzechu i uznanych za „świętych” (Hebrajczyków 10:29; Daniela 7:18, 27; Efezjan 2:19). Swą krwią Chrystus ‛kupił Bogu ludzi z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu i uczynił ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami, i mają królować nad ziemią’ (Objawienie 5:9, 10).
11. Co podczas Pamiątki oznacza picie wina?
11 Ustanawiając Pamiątkę swej śmierci, Chrystus podał wiernym apostołom wino i rzekł: „Pijcie z niego, wy wszyscy; bo to oznacza moją ‚krew przymierza’, która ma być wylana za wielu dla przebaczenia grzechów” (Mateusza 26:27, 28). Krew byków i kozłów uprawomocniła przymierze Prawa między Bogiem a narodem izraelskim i podobnie krew Jezusa umożliwiła wejście w życie nowego przymierza, które Jehowa miał zawrzeć z duchowym Izraelem w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. (Wyjścia 24:5-8; Łukasza 22:20; Hebrajczyków 9:14, 15). Gdy pomazańcy piją wino symbolizujące „krew przymierza”, dają do zrozumienia, że są objęci tym nowym przymierzem i korzystają ze związanych z nim dobrodziejstw.
12. Jak pomazańcy dostępują ‛chrztu w śmierci Chrystusa’?
12 Ale namaszczonym chrześcijanom przypomniano o czymś jeszcze. Jezus oświadczył swym wiernym uczniom: „Kielich, który ja piję, będziecie pić i chrztem, którym ja jestem chrzczony, będziecie ochrzczeni” (Marka 10:38, 39). Później apostoł Paweł napisał, że chrześcijanie są „ochrzczeni w jego [Chrystusa] śmierci” (Rzymian 6:3). Pomazańcy wiodą życie pełne wyrzeczeń. A ich śmierć jest ofiarna w tym znaczeniu, że wyrzekają się oni wszelkich widoków na życie wieczne na ziemi. Wspomniany ‛chrzest w śmierci Chrystusa’ dopełnia się wtedy, gdy umierają i zostają wskrzeszeni jako istoty duchowe, by królować z nim w niebie (Rzymian 6:5; 1 Koryntian 15:42-44, 50; 2 Tymoteusza 2:10-12).
Spożywanie emblematów
13. Dlaczego podczas Pamiątki osoby mające nadzieję ziemską nie spożywają emblematów, dlaczego jednak są obecne na tej uroczystości?
13 Zważywszy na wszystko, co oznacza spożywanie chleba i wina podawanego w czasie Pamiątki, byłoby niewłaściwe, gdyby emblematy te spożywały również osoby mające nadzieję ziemską. Rozumieją one, że nie są namaszczonymi duchem członkami ciała Chrystusa i że nie obejmuje ich nowe przymierze, które Jehowa zawarł z przyszłymi współkrólami Jezusa Chrystusa. Ponieważ „kielich” symbolizuje nowe przymierze, emblematy spożywają tylko ci, którzy są nim związani. Ludzie mający nadzieję żyć wiecznie na ziemi pod panowaniem Królestwa nie przechodzą chrztu w śmierci Jezusa ani nie zostają powołani do panowania u jego boku w niebie. Spożywanie przez nich emblematów oznaczałoby, że aspirują do czegoś, co im się nie należy. Dlatego też są obecni na Pamiątce jedynie w charakterze obserwatorów. Okazują wdzięczność za wszystko, co Jehowa dla nich zrobił za pośrednictwem swego Syna, w tym za przebaczenie grzechów możliwe dzięki jego przelanej krwi.
14. Jak spożywanie chleba i wina wzmacnia duchowo pomazańców?
14 Ostateczne pieczętowanie stosunkowo nielicznej grupy chrześcijan powołanych do królowania z Chrystusem w niebie dobiega końca. Pomazańcy aż do kresu swego ziemskiego życia czerpią duchowe siły ze spożywania emblematów podczas Pamiątki. Są zjednoczeni ze swymi braćmi i siostrami jako członkowie ciała Chrystusa. Spożywanie chleba i wina przypomina im o tym, że muszą dochować wierności aż do śmierci (2 Piotra 1:10, 11).
Zbieranie „tego, co na ziemi”
15. Kto gromadzi się u boku chrześcijan namaszczonych duchem?
15 Od połowy lat trzydziestych ubiegłego stulecia u boku pomazańców gromadzi się coraz większa liczba „drugich owiec”, które nie należą do „małej trzódki” i mają nadzieję żyć wiecznie na ziemi (Jana 10:16; Łukasza 12:32; Zachariasza 8:23). Osoby te lojalnie towarzyszą braciom Chrystusa i udzielają im cennej pomocy w głoszeniu „tej dobrej nowiny o królestwie” na świadectwo wszystkim narodom (Mateusza 24:14; 25:40). Dzięki temu będą mogły zostać zaliczone przez Chrystusa do jego „owiec” i stanąć ‛po jego prawicy’, gdy przybędzie sądzić narody (Mateusza 25:33-36, 46). Wiara w krew Chrystusa umożliwia im wejście w skład „wielkiej rzeszy”, mającej przeżyć „wielki ucisk” (Objawienie 7:9-14).
16. Kto wejdzie w skład „tego, co na ziemi” i jak wszystkie te osoby będą mogły stać się „dziećmi Bożymi”?
16 Po opieczętowaniu całego grona 144 000 zostaną uwolnione niszczycielskie „cztery wiatry ziemi”, które uderzą w szatański system rzeczy (Objawienie 7:1-4). Podczas tysiącletnich rządów Chrystusa oraz jego współkrólów i współkapłanów do wielkiej rzeszy dołączą niezliczone tłumy zmartwychwstałych (Objawienie 20:12, 13). Również oni będą mieli szansę na zawsze pozostać ziemskimi poddanymi mesjańskiego Króla, Chrystusa Jezusa. Po upływie Tysiącletniego Panowania wszyscy stanowiący „to, co na ziemi” zostaną poddani ostatecznej próbie. Ci, którzy przejdą ją pomyślnie, będą uznani za ziemskie „dzieci Boże” (Efezjan 1:10; Rzymian 8:21; Objawienie 20:7, 8).
17. Jak Jehowa spełni swe zamierzenie?
17 A zatem dzięki nieskończenie mądremu „zarządzaniu”, czyli kierowaniu biegiem spraw, Jehowa spełni swe zamierzenie co do ‛zebrania wszystkiego razem w Chrystusie — tego, co w niebiosach, i tego, co na ziemi’. Wszystkie rozumne stworzenia w niebie i na ziemi będą się wspólnie cieszyć pokojem, z radością respektując prawowite zwierzchnictwo Jehowy — Wielkiego Boga, który zawsze spełnia swe zamierzenia.
18. Jaką korzyść z obchodzenia Pamiątki odniosą zarówno pomazańcy, jak i ich towarzysze?
18 Członkowie ostatka pomazańców oraz miliony drugich owiec ogromnie wzmocnią swą wiarę, gdy spotkają się razem 12 kwietnia 2006 roku, by obchodzić Wieczerzę Pańską zgodnie z poleceniem Jezusa: „Czyńcie to na moją pamiątkę” (Łukasza 22:19). Wszyscy obecni na tej uroczystości powinni rozpamiętywać, co dla nich uczynił Jehowa za pośrednictwem swego umiłowanego Syna, Jezusa Chrystusa.
Powtórka
• Jakie zamierzenie ma Jehowa względem tego, co w niebiosach i co na ziemi?
• Do kogo się odnosi wyrażenie „to, co w niebiosach” i jak te osoby zostały zebrane?
• Do kogo się odnosi wyrażenie „to, co na ziemi” i jaką nadzieję żywią te osoby?
[Ramka na stronie 23]
„Ciało Chrystusa”
W Liście 1 do Koryntian 10:16, 17 Paweł, omawiając znaczenie chleba dla namaszczonych duchem braci Chrystusa, wspomniał o „ciele” w szczególnym sensie. Napisał: „Chleb, który łamiemy, czyż nie jest współudziałem w ciele Chrystusa? Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, chociaż liczni, jesteśmy jednym ciałem, bo wszyscy spożywamy ten jeden chleb”. Kiedy podczas Pamiątki namaszczeni chrześcijanie spożywają chleb, dają wyraz swej jedności z przyrównanym do ciała zborem pomazańców, którego Głową jest Chrystus (Mateusza 23:10; 1 Koryntian 12:12, 13, 18).
[Ilustracje na stronie 23]
Dlaczego tylko pomazańcy spożywają chleb i wino?
[Ilustracja na stronie 25]
Dzięki „zarządzaniu” Jehowy zostaną doprowadzone do jedności wszystkie stworzenia w niebie i na ziemi