Mocno trzymaj się teokracji
„Jehowa jest naszym Sędzią, Jehowa naszym Ustawodawcą, Jehowa naszym Królem; on nas wybawi” (IZAJASZA 33:22).
1. Dlaczego dla większości ludzi sprawa rządu nie jest obojętna?
SPRAWA władzy nikomu nie jest obojętna. Dobry rząd potrafi zapewnić pokój i dobrobyt. Biblia powiada: „Sprawiedliwością król utwierdza krainę” (Przysłów 29:4). Z drugiej strony pod panowaniem złego rządu szerzy się niesprawiedliwość, korupcja i ucisk. „Gdy władzę sprawuje niegodziwy, lud wzdycha” (Przysłów 29:2). Ludzkość w całych swych dziejach wypróbowała wiele ustrojów, ale niestety często „wzdychała” z powodu ciemięskich władców (Kaznodziei 8:9). Czy jakikolwiek rząd zdoła na zawsze zaspokoić potrzeby swych poddanych?
2. Dlaczego słowo „teokracja” trafnie opisuje formę władzy w starożytnym Izraelu?
2 O pewnej wyjątkowej formie władzy wspomniał w swym dziele historyk Józef Flawiusz: „Jedni powierzyli władzę polityczną monarchiom, drudzy — oligarchiom, inni wreszcie ludowi. Nasz prawodawca [Mojżesz] jednak nie skłaniał się do żadnej z tych form rządzenia, ale wprowadził ustrój, jeśli posłużyć się takim sztucznym terminem, teokratyczny, składając w ręce Boga najwyższe zwierzchnictwo i władzę” (Przeciw Apionowi, II, 164, 165, w przekładzie J. Radożyckiego). Dzieło Concise Oxford Dictionary podaje, iż teokracja to „forma rządów sprawowanych przez Boga”. Chociaż w Biblii nie ma takiego określenia, trafnie charakteryzuje ono ustrój starożytnego Izraela. Co prawda Izraelici ustanowili nad sobą człowieczego króla, niemniej ich rzeczywistym władcą był Jehowa. Izraelski prorok Izajasz oznajmił: „Jehowa jest naszym Sędzią, Jehowa naszym Ustawodawcą, Jehowa naszym Królem” (Izajasza 33:22).
Czym jest prawdziwa teokracja
3, 4. (a) Czym jest prawdziwa teokracja? (b) Jakie błogosławieństwa przyniesie już wkrótce całej ludzkości panowanie teokratyczne?
3 Odkąd Józef Flawiusz ukuł termin „teokracja”, określano nim wiele społeczeństw. Niektóre z nich okazały się nietolerancyjne, fanatyczne i okrutnie ciemięskie. Czy rzeczywiście panował w nich ustrój teokratyczny? Nie w takim sensie, o jakim mówił Flawiusz. Kłopot w tym, że słowu „teokracja” nadano szersze znaczenie. Według dzieła World Book Encyclopedia jest to „forma rządów, w której władzę w państwie sprawuje kapłan lub kapłani i w której duchowni decydują o sprawach cywilnych i religijnych”. Jednakże prawdziwa teokracja nie oznacza rządów klasy duchownych. Rzeczywistą władzę sprawuje w niej Stwórca Wszechświata, Jehowa Bóg.
4 Już niedługo cała ziemia znajdzie się pod panowaniem teokratycznym, co wiąże się z cudownymi błogosławieństwami. „Będzie z nimi [z ludźmi] sam Bóg. I otrze z ich oczu wszelką łzę, i śmierci już nie będzie ani żałości, ani krzyku, ani bólu już nie będzie. To, co poprzednie, przeminęło” (Objawienie 21:3, 4). Takich szczęśliwych warunków nie potrafi zapewnić żaden rząd złożony z duchownych. Stanie się to możliwe tylko dzięki panowaniu Bożemu. Dlatego prawdziwi chrześcijanie nie próbują ustanowić teokracji działaniami na arenie politycznej. Cierpliwie czekają, aż na całym świecie dokona tego Bóg — w taki sposób i w takim czasie, jaki sam uzna za stosowny (Daniela 2:44).
5. Gdzie panuje dziś prawdziwa teokracja i jakie w związku z tym nasuwają się pytania?
5 Niemniej prawdziwa teokracja już panuje. Gdzie? Wśród tych, którzy dobrowolnie poddają się władzy Boga i współpracują przy spełnianiu Jego woli. Takie wierne osoby są zgromadzane jako duchowy „naród” w swym duchowym „kraju”. Zalicza się do nich ostatek „Izraela Bożego” oraz przeszło pięć i pół miliona jego chrześcijańskich towarzyszy (Izajasza 66:8; Galatów 6:16). Wszyscy podlegają Jezusowi Chrystusowi, niebiańskiemu Królowi wyniesionemu na tron przez Jehowę Boga, „Króla Wieczności” (1 Tymoteusza 1:17; Objawienie 11:15). Pod jakim względem jest to organizacja teokratyczna? Jak jej członkowie zapatrują się na rządy świeckie? I w jaki sposób osoby, które w tej duchowej społeczności sprawują władzę, stosują się do zasad teokracji?
Organizacja teokratyczna
6. Jak Bóg może kierować widzialną organizacją ludzką?
6 Jak organizacja złożona z ludzi może być kierowana przez Jehowę, skoro On mieszka w niewidzialnych niebiosach? (Psalm 103:19). Otóż jej członkowie postępują według natchnionej rady: „Zaufaj Jehowie całym sercem i nie opieraj się na własnym zrozumieniu” (Przysłów 2:6; 3:5). Podporządkowują się panowaniu Bożemu, bo przestrzegają „prawa Chrystusowego” i w życiu codziennym stosują się do natchnionych wskazówek biblijnych (Galatów 6:2; 1 Koryntian 9:21; 2 Tymoteusza 3:16; zobacz Mateusza 5:22, 28, 39; 6:24, 33; 7:12, 21). W tym celu muszą pilnie studiować Pismo Święte (Psalm 1:1-3). Wzorem ‛szlachetnie usposobionych’ mieszkańców starożytnej Berei nie podążają za człowiekiem, lecz sprawdzają w Biblii wszystko, czego się dowiadują (Dzieje 17:10, 11; Psalm 119:33-36). Modlą się słowami psalmisty: „Naucz mnie dobroci, rozsądku i wiedzy, bo przykazaniom twym uwierzyłem” (Psalm 119:66).
7. W jaki sposób w teokracji jest sprawowany nadzór?
7 W każdej organizacji musi być ktoś, kto sprawuje władzę i nadaje kierunek. Świadkowie Jehowy nie są pod tym względem wyjątkiem, a uznawaną przez nich strukturę tak oto opisał w skrócie apostoł Paweł: „Głową każdego mężczyzny jest Chrystus, a głową kobiety jest mężczyzna, a głową Chrystusa jest Bóg” (1 Koryntian 11:3). Dlatego w zborach w charakterze starszych usługują wyłącznie mężczyźni mający odpowiednie kwalifikacje. I chociaż Jezus — „głowa każdego mężczyzny” — przebywa w niebie, to na ziemi wciąż żyją „pozostali” z jego namaszczonych braci, którym przyświeca nadzieja na to, że będą panować razem z nim w niebiosach (Objawienie 12:17; 20:6). Stanowią oni zbiorowego „niewolnika wiernego i roztropnego”. Chrześcijanie uznają nadzór tego „niewolnika” i tym samym podporządkowują się władzy Jezusa oraz Jehowy, który jest jego głową (Mateusza 24:45-47; 25:40). Dzięki temu w teokracji panuje porządek. „Bóg nie jest Bogiem nieporządku, lecz pokoju” (1 Koryntian 14:33).
8. Jak chrześcijańscy starsi przestrzegają zasad teokracji?
8 Chrześcijańscy starsi trzymają się zasad teokracji, gdyż pamiętają, że przed Jehową ponoszą odpowiedzialność za to, jak sprawują swą ograniczoną władzę (Hebrajczyków 13:17). A kiedy podejmują decyzje, nie polegają na własnej mądrości, lecz na Bogu. Naśladują pod tym względem Jezusa. Był on najmądrzejszym człowiekiem, jaki kiedykolwiek żył na ziemi (Mateusza 12:42). Mimo to oznajmił Żydom: „Syn nie może nic uczynić z własnej inicjatywy, lecz tylko to, co widzi, że czyni Ojciec” (Jana 5:19). Ponadto starsi przejawiają podobne nastawienie jak król Dawid. Piastował on wysokie stanowisko w teokracji. Nie działał jednak po swojemu, lecz pragnął się trzymać dróg Jehowy. W modlitwie prosił: „Poucz mnie, Jehowo, o swej drodze i ze względu na mych wrogów prowadź mnie ścieżką prostolinijności” (Psalm 27:11).
9. W jaki zrównoważony sposób oddani chrześcijanie zapatrują się na to, że mają różną nadzieję oraz różne przywileje służby w teokracji?
9 Niektórzy są zdania, że powierzanie odpowiedzialnych zadań w zborze tylko wykwalifikowanym mężczyznom albo udostępnienie pewnej grupie nadziei niebiańskiej, a reszcie nadziei ziemskiej, świadczy o stronniczości (Psalm 37:29; Filipian 3:20). Jednakże oddani Bogu chrześcijanie rozumieją, iż postanowienia te zostały wyłuszczone w Jego Słowie. Opierają się na teokratycznych zasadach. Najczęściej kwestionują je osoby, które nie uznają mierników biblijnych. Poza tym prawdziwi chrześcijanie wiedzą, że jeśli chodzi o zbawienie, w oczach Jehowy mężczyźni i kobiety są równi (Galatów 3:28). Możliwość służenia Władcy Wszechświata jest dla nich największym dostępnym przywilejem, toteż radują się z każdego miejsca, jakie Jehowa im przydzieli (Psalm 31:23; 84:10; 1 Koryntian 12:12, 13, 18). Przecież życie wieczne — czy to w niebie, czy na rajskiej ziemi — to naprawdę cudowna nadzieja.
10. (a) Jakie piękne nastawienie przejawiał Jonatan? (b) W jaki sposób chrześcijanie wykazują dziś usposobienie wzorowane na Jonatanie?
10 Świadkowie Jehowy przypominają pod tym względem Jonatana — bogobojnego syna króla Saula. Jonatan zapewne byłby wyśmienitym królem. Ale z powodu niewierności Saula na drugiego króla w Izraelu Jehowa wybrał Dawida. Czy Jonatan popadł przez to w rozgoryczenie? Skądże. Zaprzyjaźnił się z Dawidem, a nawet ochraniał go przed Saulem (1 Samuela 18:1; 20:1-42). Podobnie osoby mające nadzieję ziemską nie zazdroszczą tym, którzy spodziewają się żyć w niebie. Prawdziwi chrześcijanie nie są też zazdrośni o władzę teokratyczną, jaką niektórzy sprawują w zborze. Przeciwnie — ‛darzą ich w miłości bardziej niż nadzwyczajnymi względami’, odnosząc się z uznaniem do ciężkiej pracy wykonywanej w trosce o dobro duchowych sióstr i braci (1 Tesaloniczan 5:12, 13).
Teokratyczny pogląd na władze świeckie
11. Jak chrześcijanie podlegający władzy teokratycznej zapatrują się na władze świeckie?
11 Skoro Świadkowie Jehowy podlegają rządom teokratycznym, czyli panowaniu Bożemu, to jak się zapatrują na władców w poszczególnych krajach? Jezus oznajmił, iż jego naśladowcy nie mieli być „częścią świata” (Jana 17:16). Chrześcijanie pamiętają jednak, że mają zobowiązania wobec „Cezara”, czyli wobec władz świeckich. W myśl słów Jezusa powinni ‛spłacać to, co Cezara, Cezarowi, a co Boże, Bogu’ (Mateusza 22:21). Jak wynika z Biblii, rządy ludzkie „zajmują swe względne pozycje za sprawą Boga”. Jehowa, Źródło wszelkiej władzy, pozwala im istnieć i oczekuje, że będą działać dla dobra tych, którzy im podlegają. Jeżeli spełniają to wymaganie, występują w charakterze „sługi Bożego”. Chrześcijanie „ze względu na swoje sumienie” podporządkowują się rządowi kraju, w którym mieszkają (Rzymian 13:1-7). Oczywiście jeśli państwo żąda od nich czegoś, co jest sprzeczne z prawem Bożym, są „bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom” (Dzieje 5:29).
12. Na kim się wzorują chrześcijanie, gdy są prześladowani przez władze?
12 A co wtedy, gdy władze prześladują prawdziwych chrześcijan? Wówczas idą oni za przykładem pierwszych chrześcijan, którzy trwali mimo okrutnych prześladowań (Dzieje 8:1; 13:50). Spodziewali się prób wiary, gdyż ostrzegał ich przed nimi Jezus (Mateusza 5:10-12; Marka 4:17). Ale owi pierwsi chrześcijanie nie brali odwetu na swych oprawcach ani nie pozwolili, by te trudności osłabiły ich wiarę. Wzorowali się raczej na Jezusie: „Właśnie do tego biegu zostaliście powołani, gdyż i Chrystus cierpiał za was, pozostawiając wam wzór, abyście podążali dokładnie jego śladami. On grzechu nie popełnił ani w jego ustach nie znaleziono nic zwodniczego. Gdy go obrzucano obelgami, nie odwzajemniał się obelgami. Gdy cierpiał, nie groził, ale poruczał siebie temu, który sądzi w sposób nacechowany prawością” (1 Piotra 2:21-23). Tak więc dzięki chrześcijańskim zasadom prowokacje Szatana okazały się bezskuteczne (Rzymian 12:21).
13. Jak Świadkowie Jehowy reagują na prześladowania i oszczercze kampanie wymierzone przeciw nim?
13 Dzisiaj jest podobnie. W naszym stuleciu Świadkowie Jehowy znosili prześladowania z rąk despotycznych władców — tak jak to zapowiedział Jezus (Mateusza 24:9, 13). W niektórych krajach rozpowszechnia się kłamstwa i oszczerstwa, by skłonić władze do wystąpienia przeciw tym szczerym chrześcijanom. Jednakże pomimo takiej „złej opinii” Świadkowie swym przykładnym postępowaniem polecają siebie jako sług Bożych (2 Koryntian 6:4, 8). Jeżeli to możliwe, występują przed urzędnikami i sędziami, aby dowieść swej niewinności. Wszelkimi dostępnymi sposobami starają się publicznie bronić dobrej nowiny (Filipian 1:7). Ale gdy już wykorzystają wszystkie możliwe środki prawne, pozostawiają bieg spraw w rękach Jehowy (Psalm 5:8-12; Przysłów 20:22). Tak jak pierwsi chrześcijanie, są gotowi w razie potrzeby cierpieć ze względu na prawość (1 Piotra 3:14-17; 4:12-14, 16).
Najważniejsze jest przysparzanie chwały Bogu
14, 15. (a) Co jest najważniejsze dla tych, którzy kierują się zasadami teokracji? (b) Przy jakiej okazji Salomon, który piastował wysokie stanowisko, dał wspaniały przykład pokory?
14 Kiedy Jezus uczył swych naśladowców się modlić, na samym wstępie wspomniał o uświęcaniu imienia Jehowy (Mateusza 6:9). Dlatego osoby kierujące się zasadami teokracji nie przysparzają chwały sobie, lecz Bogu (Psalm 29:1, 2). Jak donosi Biblia, w I wieku niektórzy nie chcieli naśladować Jezusa, gdyż „bardziej (...) umiłowali chwałę ludzką” — lubili być wychwalani przez ludzi (Jana 12:42, 43). Tylko pokorni są gotowi wywyższać Jehowę, a nie samych siebie.
15 Piękne nastawienie miał pod tym względem Salomon. Porównajmy jego wypowiedź podczas poświęcenia wspaniałej świątyni, którą zbudował, z tym, co o swych osiągnięciach budowlanych mówił Nebukadneccar (Nabuchodonozor). Ów pyszny władca chełpił się: „Czyż nie jest to Babilon Wielki, który ja siłą mej potęgi zbudowałem na dom królewski i ku dostojeństwu mego majestatu?” (Daniela 4:30). Natomiast Salomon skromnie pomniejszał wagę swych dokonań, mówiąc: „Czy Bóg naprawdę zamieszka z ludźmi na ziemi? Oto niebo, wręcz niebo niebios, nie może cię pomieścić; a cóż dopiero ten dom, który zbudowałem!” (2 Kronik 6:14, 15, 18; Psalm 127:1). Salomon nie wywyższał samego siebie. Wiedział, że po prostu reprezentuje Jehowę, dlatego napisał: „Przyszło zuchwalstwo? Przyjdzie i hańba; lecz mądrość jest u skromnych” (Przysłów 11:2).
16. Dlaczego starsi, którzy nie szukają własnej chwały, są prawdziwym błogosławieństwem?
16 Podobnie chrześcijańscy starsi nie wywyższają siebie, lecz Jehowę. Postępują zgodnie z radą Piotra: „Jeśli ktoś usługuje, niech usługuje jako zależny od siły, której udziela Bóg — aby we wszystkim Bóg był otoczony chwałą poprzez Jezusa Chrystusa” (1 Piotra 4:11). Apostoł Paweł napisał, że „urząd nadzorcy” nie jest jakimś ważnym, wysokim stanowiskiem, lecz „wspaniałą pracą” (1 Tymoteusza 3:1). Starszych mianuje się po to, by usługiwali, a nie rządzili. Są nauczycielami i pasterzami trzody Bożej (Dzieje 20:28; Jakuba 3:1). Pokorni, ofiarni starsi okazują się dla zboru prawdziwym błogosławieństwem (1 Piotra 5:2, 3). „Zawsze ceńcie takich ludzi” i dziękujcie Jehowie, że dał tylu wykwalifikowanych starszych, którzy w tych „dniach ostatnich” trzymają się zasad teokracji (Filipian 2:29; 2 Tymoteusza 3:1).
„Stańcie się naśladowcami Boga”
17. Pod jakimi względami osoby trzymające się zasad teokracji naśladują Boga?
17 Apostoł Paweł zachęcał: „Stańcie się naśladowcami Boga jako dzieci umiłowane” (Efezjan 5:1). Osoby kierujące się zasadami teokracji starają się upodobnić do Boga w takim stopniu, w jakim jest to możliwe dla niedoskonałych ludzi. Na przykład w Biblii powiedziano o Jehowie: „Skała — doskonałe są wszystkie jego poczynania, bo wszystkie jego drogi są sprawiedliwością. Bóg wierności, u którego nie ma niesprawiedliwości; jest on prawy i prostolinijny” (Powtórzonego Prawa 32:3, 4). Chrześcijanie pragną naśladować Boga pod tym względem, dlatego chcą być wierni, prawi i mieć zrównoważone poczucie sprawiedliwości (Micheasza 6:8; 1 Tesaloniczan 3:6; 1 Jana 3:7). Unikają wielu rzeczy, które przyjęły się w tym świecie, na przykład niemoralności, zachłanności i chciwości (Efezjan 5:5). Słudzy Jehowy trzymają się mierników ustanowionych przez Niego, a nie przez ludzi, toteż Jego organizacja jest teokratyczna i czysta.
18. Co jest najważniejszym przymiotem Boga i jak go przejawiają chrześcijanie?
18 Najważniejszy przymiot Jehowy Boga to miłość. „Bóg jest miłością” — oznajmił apostoł Jan (1 Jana 4:8). Ponieważ teokracja to rządy Boga, więc oznacza ona panowanie miłości. Jezus rzekł: „Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będzie wśród was miłość” (Jana 13:35). W tych trudnych dniach ostatnich organizacja teokratyczna dostarcza niezwykłych dowodów miłości. Kiedy w Afryce trwały ludobójcze walki, Świadkowie Jehowy okazywali miłość wszystkim ludziom, bez względu na to, do której grupy etnicznej przynależeli. Podczas wojny w byłej Jugosławii pomagali swoim współwyznawcom w każdym zakątku kraju, podczas gdy inne wyznania uczestniczyły w tak zwanych czystkach etnicznych. W kontaktach osobistych starają się trzymać rady Pawła: „Wszelka złośliwa gorycz i gniew, i srogie zagniewanie, i krzyk, i obelżywa mowa niech będą spośród was usunięte wraz z wszelkim złem. Natomiast stańcie się jedni dla drugich życzliwi, tkliwie współczujący, wspaniałomyślnie przebaczając sobie nawzajem, jak i wam Bóg przez Chrystusa wspaniałomyślnie przebaczył” (Efezjan 4:31, 32).
19. Jakie błogosławieństwa czekają zarówno teraz, jak i w przyszłości tych, którzy poddają się panowaniu Boga?
19 Kto podporządkowuje się zasadom teokracji, zaznaje wspaniałych błogosławieństw. Cieszy się pokojem z Bogiem i ze współwyznawcami (Hebrajczyków 12:14; Jakuba 3:17). Jego życie nabiera sensu (Kaznodziei 12:13). Czuje się bezpieczny pod względem duchowym i ma niezawodną nadzieję na przyszłość (Psalm 59:9). W gruncie rzeczy może się przekonać, jak to będzie wówczas, gdy wszyscy ludzie znajdą się pod teokratycznym panowaniem. Biblia mówi: „Nie będą wyrządzać szkody ani przywodzić do zguby na całej mojej [Boga] świętej górze; gdyż ziemia będzie napełniona poznaniem Jehowy, tak jak wody pokrywają morze” (Izajasza 11:9). Jakież cudowne czasy wtedy nastaną! Oby każdy z nas znalazł się w przyszłym raju dzięki temu, że już teraz mocno trzyma się teokracji.
Czy potrafisz wyjaśnić?
◻ Czym jest prawdziwa teokracja i gdzie ona dziś istnieje?
◻ Jak ludzie przestrzegają w swym życiu zasad teokracji?
◻ W jaki sposób wszyscy poddający się teokracji przysparzają chwały Bogu, a nie sobie?
◻ Jakie Boże przymioty naśladują osoby kierujące się zasadami teokracji?
[Ilustracja na stronie 17]
Salomon nie wywyższał siebie, lecz Boga