Uroczystość jedyna w swoim rodzaju

Jezus ustanowił tę uroczystość w dniu swej śmierci. Najpierw razem z apostołami uczestniczył w żydowskim święcie Paschy. Następnie podał im przaśny chleb paschalny, mówiąc: „To jest ciało moje, które się za was daje”. Później uczynił to samo z kielichem wina i oświadczył: „Ten kielich, to nowe przymierze we krwi mojej, która się za was wylewa”. Powiedział też: „To czyńcie na pamiątkę moją” (Łukasza 22:19, 20; 1 Koryntian 11:24-26). Uroczystość ta nazywa się Wieczerzą Pańską albo Pamiątką. Jest to jedyne święto, które Jezus polecił obchodzić swym naśladowcom.

Wiele kościołów utrzymuje, że czci tę uroczystość, łącząc ją z innymi świętami, ale na ogół wygląda to inaczej, niż nakazał Jezus. Chyba najbardziej znamienną różnicą jest częstotliwość tych obchodów. W niektórych kościołach urządza się je co miesiąc, co tydzień, a nawet codziennie. Czy właśnie o tym myślał Jezus, kiedy powiedział swym naśladowcom: „To czyńcie na pamiątkę moją”? W innym przekładzie czytamy: „To właśnie czyńcie, zachowując pamięć o mnie” (1 Koryntian 11:24, 25, Współczesny przekład). A jak często się upamiętnia jakieś wydarzenia? Zazwyczaj tylko raz w roku.

Godna uwagi jest również okoliczność, że Jezus ustanowił tę uroczystość w dniu swojej śmierci, który przypadł na 14 Nisan według kalendarza żydowskiego.a Był to dzień Paschy, święta przypominającego Żydom wspaniałe wybawienie z Egiptu w XVI wieku p.n.e. Ofiara z baranka zapewniła wówczas ocalenie ich pierworodnym, natomiast wszystkich pierworodnych egipskich pozabijał anioł Jehowy (2 Mojżeszowa 12:21, 24-27).

W czym może nam pomóc znajomość tego faktu? Otóż chrześcijański apostoł Paweł napisał: „Chrystus (...) został złożony w ofierze jako nasza Pascha” (1 Koryntian 5:7, BT). Śmierć Jezusa stanowiła większą ofiarę paschalną, gdyż udostępniła rodzajowi ludzkiemu daleko wspanialsze wybawienie. A zatem dla chrześcijan Pamiątka śmierci Chrystusa zajęła miejsce żydowskiej Paschy (Jana 3:16).

Pascha była uroczystością doroczną. Nasuwa się więc logiczny wniosek, że tak samo jest z Wieczerzą Pańską. Pascha — dzień śmierci Jezusa — zawsze przypadała według kalendarza żydowskiego na 14 dzień Nisan. Stąd śmierć Chrystusa powinno się upamiętniać raz w roku — w dniu odpowiadającym 14 Nisan. W roku 1994 będzie to sobota 26 marca, po zachodzie słońca. Dlaczego jednak kościoły chrześcijaństwa nie wybrały tego dnia na celebrowanie specjalnych uroczystości? Krótki rys historyczny pozwoli odpowiedzieć na to pytanie.