Pewne światło na uroczystość upamiętniającą śmierć Chrystusa rzucają słowa apostoła Pawła: „Albowiem ja przejąłem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, której był wydany, wziął chleb, a podziękowawszy, złamał i rzekł: Bierzcie, jedzcie, to jest ciało moje za was wydane; to czyńcie na pamiątkę moją. Podobnie i kielich po wieczerzy, mówiąc: Ten kielich to nowe przymierze we krwi mojej; to czyńcie, ilekroć pić będziecie, na pamiątkę moją. Albowiem, ilekroć ten chleb jecie, a z kielicha tego pijecie, śmierć Pańską zwiastujecie, aż przyjdzie” (1 Koryntian 11:23-26).

Jak często obchodzić?

Jak rozumieć słowa Pawła: „Ilekroć ten chleb jecie, a z kielicha tego pijecie, śmierć Pańską zwiastujecie, aż przyjdzie”? Wierni chrześcijanie namaszczeni duchem mieli spożywać symbole używane na uroczystości Pamiątki ‛wielekroć’ aż do swej śmierci, a później mieli zostać wskrzeszeni do życia w niebie. W ten sposób mieli wielokrotnie obwieszczać wobec Boga i świata swą wiarę w dostarczoną przez Jehowę ofiarę Jezusa. Jak długo? „Aż przyjdzie” — powiedział Paweł, mając najwyraźniej na myśli, że uroczystość ta będzie obchodzona aż do przyjścia Jezusa. Wtedy to podczas swej „obecności” wskrzesi on swych namaszczonych naśladowców i zabierze ich do nieba (1 Tesaloniczan 4:14-17, NW). Zgadza się to ze słowami Chrystusa skierowanymi do 11 lojalnych apostołów: „A jeśli pójdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście, gdzie Ja jestem, i wy byli” (Jana 14:3).

Czy Pamiątkę śmierci Chrystusa należy obchodzić codziennie albo może co tydzień? Jezus ustanowił Wieczerzę Pańską i został zabity w dniu Paschy, która upamiętniała wyzwolenie Izraela z niewoli egipskiej. Nazwano go nawet „naszą Paschą”, ponieważ jest Barankiem złożonym w ofierze za chrześcijan (1 Koryntian 5:7, BT). Paschę świętowano tylko raz w roku — 14 dnia miesiąca Nisan (2 Mojżeszowa 12:6, 14; 3 Mojżeszowa 23:5). Nasuwa to wniosek, że Pamiątkę śmierci Jezusa powinno się obchodzić tak samo często, jak Paschę, to znaczy raz do roku, a nie codziennie czy co tydzień.

Przez kilka stuleci wiele osób uważających się za chrześcijan obchodziło Pamiątkę śmierci Jezusa raz do roku. Ponieważ czynili to w dniu 14 Nisan, nazywano ich „kwartodecymanami”, czyli czternastakami. Historyk J. L. von Mosheim napisał o nich: „Chrześcijanie w Azji Mniejszej mieli zwyczaj obchodzić tę świętą uroczystość, upamiętniającą ustanowienie wieczerzy Pańskiej oraz śmierć Jezusa Chrystusa, w tym samym czasie, gdy Żydzi jedli swojego baranka paschalnego, a mianowicie wieczorem czternastego dnia pierwszego miesiąca [Nisan]. (...) Zważali na przykład Chrystusa, mający moc prawa”.