Czym jest chrzest?
Biblijna odpowiedź
Chrzest to całkowite zanurzenie w wodziea. Biblia wspomina o nim wielokrotnie (Dzieje 2:41). Na przykład mówi o chrzcie Jezusa w rzece Jordan (Mateusza 3:13, 16). Dowiadujemy się też z niej, że kilka lat później pewien Etiopczyk został ochrzczony w „zbiorniku wodnym” przy drodze, którą podróżował (Dzieje 8:36-40).
Jezus uczył, że chrzest jest jednym z wymagań, które muszą spełnić jego naśladowcy (Mateusza 28:19, 20). Później potwierdził to też apostoł Piotr (1 Piotra 3:21).
W tym artykule:
Co oznacza chrzest?
Chrzest jest publicznym wyrazem tego, że dana osoba okazała skruchę za swoje grzechy i złożyła Bogu obietnicę, że bez względu na okoliczności będzie spełniać Jego wolę. Obejmuje to okazywanie posłuszeństwa Bogu i Jezusowi w każdej dziedzinie życia. Ktoś, kto zostaje ochrzczony, otrzymuje szansę na życie wieczne.
Zanurzenie w wodzie to trafny symbol zmiany, której dana osoba dokonuje w życiu. Dlaczego można tak powiedzieć? W Biblii chrzest przyrównano do pogrzebu (Rzymian 6:4; Kolosan 2:12). Kiedy ktoś zostaje zanurzony, pokazuje, że niejako umiera dla poprzedniego stylu życia. A gdy wychodzi z wody, w pewnym sensie zaczyna nowe życie jako oddany Bogu chrześcijanin.
Co Biblia mówi o chrzcie niemowląt?
W Biblii nie ma wzmianek o chrzcie niemowląt czy chrzcinachb.
Chrzest niemowląt jest sprzeczny z tym, czego uczy Biblia. Uczy ona, że osoba, która chce zostać ochrzczona, musi spełniać pewne wymagania. Na przykład powinna rozumieć przynajmniej podstawowe nauki ze Słowa Bożego i zgodnie z nimi żyć. Powinna też okazać skruchę za swoje grzechy i w modlitwie oddać swoje życie Bogu (Dzieje 2:38, 41; 8:12). Niemowlęta nie są w stanie tego zrobić.
Co to znaczy być ochrzczonym w imię Ojca, Syna i ducha świętego?
Jezus polecił swoim naśladowcom: „Pozyskujcie uczniów (...). Chrzcijcie ich w imię Ojca, Syna i ducha świętego. Uczcie ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem” (Mateusza 28:19, 20). Użyte tu wyrażenie „w imię” oznacza, że ktoś, kto przyjmuje chrzest, uznaje władzę i pozycję Ojca i Syna oraz rolę ducha świętego. Na przykład kiedy apostoł Piotr spotkał mężczyznę, który od urodzenia miał niesprawne nogi, powiedział mu: „W imię Jezusa Chrystusa, Nazarejczyka, mówię ci: ‚Wstań i chodź!’” (Dzieje 3:6). Co to oznaczało? Piotr uznawał władzę Jezusa i to jemu przypisał to cudowne uzdrowienie.
„Ojciec” to Jehowac Bóg. Jako Stwórca, Dawca życia i Wszechmocny Bóg dysponuje nieograniczoną władzą (Rodzaju 17:1; Objawienie 4:11).
„Syn” to Jezus Chrystus, który oddał za nas swoje życie (Rzymian 6:23). Nie możemy liczyć na wybawienie, jeśli nie uznamy tego, że Jezus odgrywa kluczową rolę w zamierzeniu Boga wobec ludzi (Jana 14:6; 20:31; Dzieje 4:8-12).
„Duch święty” to moc Boga w działaniu, czyli Jego czynna siład. Za pomocą swojego świętego ducha Bóg stworzył ziemię i życie na niej, przekazywał prorokom i innym swoje orędzie oraz uzdalniał ich do spełniania Jego woli (Rodzaju 1:2; Hioba 33:4; Rzymian 15:18, 19). Posłużył się nim też, żeby natchnąć pisarzy biblijnych do spisania Jego myśli (2 Piotra 1:21).
Czy ponowny chrzest jest grzechem?
Wielu ludzi decyduje się na zmianę religii. Ale co, jeśli zostali ochrzczeni w swoim poprzednim kościele? Czy popełnią grzech, gdy zostaną ochrzczeni ponownie? Niektórzy powiedzieliby, że tak — być może powołując się na List do Efezjan 4:5, gdzie czytamy: „Jest jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest”. Jednak ten werset nie oznacza, że nie można ponownie przyjąć chrztu. Dlaczego?
Kontekst. Apostoł Paweł podkreśla w tym fragmencie, że prawdziwi chrześcijanie powinni zachowywać jedność wierzeń (Efezjan 4:1-3, 16). Taka jedność mogła istnieć tylko wtedy, kiedy naśladowali tego samego Pana, Jezusa Chrystusa, mieli tę samą wiarę, czyli w ten sam sposób rozumieli, czego uczy Biblia, i stosowali się do tych samych biblijnych wymagań dotyczących chrztu.
Poza tym apostoł Paweł zachęcał pewne osoby, które już były ochrzczone, żeby zrobiły to ponownie. Było to konieczne, ponieważ w momencie pierwszego chrztu nie rozumiały w pełni nauk chrześcijańskich (Dzieje 19:1-5).
Wymagania dotyczące chrztu. Żeby chrzest był zgodny z wymaganiami Boga, musi być oparty na dokładnej wiedzy z Biblii (1 Tymoteusza 2:3, 4). Jeśli ktoś przyjął chrzest na podstawie nauk religijnych sprzecznych z tym, co mówi Biblia, Bóg nie uznaje takiego chrztu (Jana 4:23, 24). Być może taka osoba zrobiła to szczerze, ale ‛brakowało jej dokładnej wiedzy’ (Rzymian 10:2). Żeby zdobyć Boże uznanie, będzie musiała poznać prawdę z Biblii, stosować się do niej, oddać swoje życie Bogu i ponownie zostać ochrzczona. W takiej sytuacji ponowny chrzest nie będzie grzechem, ale czymś, co należy zrobić.
Inne chrzty wspomniane w Biblii
Biblia wspomina też o chrztach, które miały inne znaczenie niż chrzest naśladowców Chrystusa polegający na zanurzeniu w wodzie. Oto kilka przykładów.
Chrzest, którego udzielał Jan Chrzciciele. Jan chrzcił Żydów i prozelitów na znak ich skruchy za grzechy przeciw Prawu Mojżeszowemu — prawu, które Bóg dał Izraelitom za pośrednictwem Mojżesza. Ten chrzest przygotowywał ludzi do tego, żeby rozpoznali i przyjęli Mesjasza, Jezusa z Nazaretu (Łukasza 1:13-17; 3:2, 3; Dzieje 19:4).
Chrzest Jezusa. Chrzest, którego Jan Chrzciciel udzielił Jezusowi, był wyjątkowy. Jezus był doskonały i nie popełnił żadnego grzechu (1 Piotra 2:21, 22). Dlatego jego chrzest nie wiązał się ze skruchą czy z „prośbą do Boga o czyste sumienie” (1 Piotra 3:21). Oznaczał, że Jezus postawił się do dyspozycji Boga, żeby spełniać Jego wolę jako zapowiedziany Mesjasz, czyli Chrystus, i między innymi oddać za nas życie (Hebrajczyków 10:7-10).
Chrzest duchem świętym. Zarówno Jan Chrzciciel, jak i Jezus Chrystus mówili o chrzcie duchem świętym (Mateusza 3:11; Łukasza 3:16; Dzieje 1:1-5). Jest to coś innego niż chrzest w imię ducha świętego (Mateusza 28:19). Na czym polega różnica?
Chrzest duchem świętym obejmuje tylko niewielką liczbę naśladowców Jezusa. Są oni namaszczeni tym duchem, ponieważ zostali wybrani, żeby razem z Jezusem usługiwać w niebie jako królowie i kapłani (1 Piotra 1:3, 4; Objawienie 5:9, 10)f. Ich poddanymi będą miliony naśladowców Jezusa, którzy mają nadzieję żyć wiecznie w raju na ziemi (Mateusza 5:5; Łukasza 23:43).
Chrzest w Chrystusie Jezusie i w jego śmierci. Ci, którzy zostali ochrzczeni duchem świętym, są też „ochrzczeni w Chrystusie Jezusie” (Rzymian 6:3). Ten chrzest odnosi się więc do namaszczonych naśladowców Jezusa, którzy będą razem z nim panować w niebie. Przyjmując go, wchodzą w skład zboru namaszczonych chrześcijan. Chrystus jest Głową tego zboru, a oni — ciałem (1 Koryntian 12:12, 13, 27; Kolosan 1:18).
Namaszczeni chrześcijanie są też „ochrzczeni w jego [Jezusa] śmierci” (Rzymian 6:3, 4). Naśladując Jezusa, prowadzą ofiarne życie, są posłuszni Bogu i rezygnują z możliwości życia wiecznego na ziemi. Ten symboliczny chrzest kończy się, kiedy umierają i zostają wskrzeszeni jako istoty duchowe do życia w niebie (Rzymian 6:5; 1 Koryntian 15:42-44).
Chrzest ogniem. Jan Chrzciciel powiedział swoim słuchaczom: „On [Jezus] będzie was chrzcił duchem świętym i ogniem. Ma w ręce szuflę do odwiewania i całkowicie oczyści swoje klepisko, i zbierze swoją pszenicę do spichlerza, ale plewy spali w ogniu nie do ugaszenia” (Mateusza 3:11, 12). Widać, że istnieją różnice między chrztem ogniem a chrztem duchem świętym. Co Jan miał na myśli?
Pszenica wyobraża tych, którzy słuchają Jezusa i są mu posłuszni. Mogą oni zostać ochrzczeni duchem świętym. Z kolei plewy wyobrażają tych, którzy nie słuchają Jezusa. Ich końcem jest chrzest ogniem, czyli wieczna zagłada (Mateusza 3:7-12; Łukasza 3:16, 17).
a Greckie słowo tłumaczone na „chrzest” oznacza „zanurzenie, pogrążenie w wodzie i wydobycie z niej” (Vine’s Complete Expository Dictionary of Old and New Testament Words).
b W niektórych religiach przeprowadza się ceremonię, podczas której niemowlę jest „chrzczone” (zostaje pokropione wodą albo polewa się jego głowę) i nadaje się mu imię.
c Jehowa to imię Boga (Psalm 83:18). Zobacz artykuł „Kim jest Jehowa?”.
d Zobacz artykuł „Czym jest duch święty?”.
e Zobacz artykuł „Kim był Jan Chrzciciel?”.
f Zobacz artykuł „Kto idzie do nieba?”.
g W Biblii słowa „chrzty” użyto też w odniesieniu do ceremonialnego oczyszczania, na przykład zanurzania w wodzie różnych naczyń (Marka 7:4, przypis; Hebrajczyków 9:10, przypis). Oczywiście nie ma to nic wspólnego z chrztem w wodzie, który przyjął Jezus i jego naśladowcy.