Co to znaczy być człowiekiem duchowym?

 1, 2. (a) Co wiele osób myśli o usposobieniu duchowym? (b) Jakie trzy ważne sprawy omówimy?

„DBANIE o usposobienie duchowe sprawia, że jestem szczęśliwsza, i pomaga mi skutecznie radzić sobie z codziennymi wyzwaniami” — mówi siostra z Kanady. Brat z Brazylii zauważa: „Od 23 lat jesteśmy szczęśliwym małżeństwem, bo staramy się być ludźmi duchowymi”. A brat z Filipin stwierdza: „Usposobienie duchowe pozwala mi cieszyć się spokojem umysłu i mieć lepsze relacje z braćmi z różnych kultur”.

² Z tych wypowiedzi wyraźnie wynika, że przejawianie usposobienia duchowego daje dobre rezultaty. W związku z tym możemy zadać sobie pytanie: „Jak mogę rozwijać usposobienie duchowe, żeby odnosić podobne korzyści?”. Jednak zanim sobie na nie odpowiemy, musimy dokładnie zrozumieć, co Biblia mówi na temat prawdziwej duchowości. W tym artykule przeanalizujemy trzy ważne sprawy: 1) Co to znaczy być człowiekiem duchowym? 2) Przykłady jakich osób pomogą nam rozwijać usposobienie duchowe? 3) Jak pomoże nam w tym zabieganie o umysł Chrystusowy?

 3. Jak Biblia opisuje różnicę między „człowiekiem duchowym” a „człowiekiem fizycznym”?

³ Apostoł Paweł przeciwstawił „człowieka duchowego” „człowiekowi fizycznemu” (odczytaj 1 Koryntian 2:14-16). Na czym polega różnica? Człowiek fizyczny to taki, który „nie przyjmuje spraw ducha Bożego, bo są dla niego głupstwem; i nie może ich poznać”. Z kolei człowiek duchowy ‛osądza wszystko’ i ma „umysł Chrystusowy”. Paweł zachęca nas, żebyśmy byli ludźmi duchowymi. A pod jakimi jeszcze względami człowiek duchowy różni się od fizycznego?

 4, 5. Czym charakteryzuje się człowiek fizyczny?

⁴ Najpierw przyjrzyjmy się postawie człowieka fizycznego. Dzisiejszy świat jest skoncentrowany na sprawach cielesnych. Paweł nazywa to dominujące nastawienie „duchem działającym teraz w synach nieposłuszeństwa” (Efez. 2:2). Ten duch powoduje, że większość ludzi naśladuje otoczenie. Najważniejsze jest dla nich zaspokajanie samolubnych pragnień. W rezultacie robią to, co sami uważają za słuszne, i nie starają się żyć zgodnie z zasadami Bożymi. Człowiek fizyczny często przesadnie zabiega o prestiż i rzeczy materialne oraz za wszelką cenę domaga się respektowania swoich praw.

⁵ Co jeszcze charakteryzuje człowieka fizycznego? „Uczynki ciała” (Gal. 5:19-21). A w pierwszym liście napisanym do chrześcijan w Koryncie Paweł wspomina między innymi o wprowadzaniu podziałów, stronniczości, wzniecaniu kłótni, pozywaniu braci do sądu, braku szacunku dla osób sprawujących władzę i folgowaniu sobie w jedzeniu i piciu. Poza tym człowiek usposobiony cieleśnie nie potrafi oprzeć się pokusom (Prz. 7:21, 22). Również Juda pisał o ludziach, którzy zdegenerowali się do tego stopnia, że nie mieli usposobienia duchowego (Judy 18, 19).

 6. Co charakteryzuje człowieka duchowego?

⁶ Co w takim razie charakteryzuje człowieka duchowego? Ktoś taki bardzo ceni więź z Jehową i stara się Go naśladować (Efez. 5:1). Chce przyswoić sobie sposób myślenia Boga i patrzeć na sprawy z Jego punktu widzenia. Jehowa jest dla niego kimś bardzo realnym. W przeciwieństwie do człowieka fizycznego stara się postępować we wszystkim zgodnie z zasadami Jehowy (Ps. 119:33; 143:10). Nie pielęgnuje cielesnych pragnień, ale chce przejawiać „owoce ducha” (Gal. 5:22, 23). Zwróćmy uwagę na następujące porównanie: O kimś, kto ma głowę do interesów, mówi się, że myśli jak człowiek biznesu. Podobnie o kimś, kto wysoko ceni wartości duchowe, można powiedzieć, że myśli i postępuje jak człowiek duchowy.

 7. Co Biblia mówi o osobach skupiających się na sprawach duchowych?

⁷ Jezus powiedział, że osoby skupiające się na sprawach duchowych są szczęśliwe. W Ewangelii według Mateusza 5:3 czytamy: „Szczęśliwi, którzy są świadomi swej potrzeby duchowej, gdyż do nich należy królestwo niebios”. A w Liście do Rzymian 8:6 wskazano, jakie korzyści to przynosi: „Myślenie ciała oznacza śmierć, lecz myślenie ducha oznacza życie i pokój”. Dzięki koncentrowaniu się na sprawach duchowych cieszymy się pokojowymi relacjami z Bogiem oraz spokojem wewnętrznym i mamy widoki na życie wieczne.

 8. Dlaczego rozwijanie i zachowywanie usposobienia duchowego wymaga wysiłku?

⁸ Żyjemy jednak w niebezpiecznym otoczeniu. Ponieważ ludzie skupiają się na zaspokajaniu cielesnych pragnień, musimy wkładać dużo wysiłku, żeby rozwinąć usposobienie duchowe i je chronić. Kiedy ktoś słabnie pod względem duchowym, wytwarza swego rodzaju próżnię moralną, która zasysa zanieczyszczone powietrze tego świata. Jak możemy się przed tym chronić? I co zrobić, żeby rozwijać się pod względem duchowym?

 9. (a) Co może nam pomóc rozwijać się pod względem duchowym? (b) Jakie przykłady omówimy?

⁹ Dziecko może nabrać dojrzałości, obserwując rodziców i naśladując ich dobry przykład. Podobnie jest z nami — możemy rozwijać się pod względem duchowym dzięki obserwowaniu i naśladowaniu silnych duchowo osób. Z drugiej strony możemy wyciągnąć wnioski z przeżyć osób skupiających się na cielesnych pragnieniach (1 Kor. 3:1-4). Biblia zawiera zarówno przykłady godne naśladowania, jak i ostrzegawcze. W związku z tym, że chcemy rozwijać się pod względem duchowym, zobaczmy, czego możemy się nauczyć od Jakuba, Marii i Jezusa.

10. Jak Jakub dowiódł, że jest człowiekiem duchowym?

¹⁰ Najpierw zastanówmy się nad przykładem Jakuba. Tak jak wielu z nas, miał niełatwe życie. Jego brat Ezaw był cieleśnie usposobiony i nawet chciał go zabić. Na dodatek przebiegły teść kilkakrotnie starał się go oszukać. Ale mimo tego, że Jakub był otoczony cieleśnie usposobionymi ludźmi, sam pozostał człowiekiem duchowym. Wierzył w obietnicę daną Abrahamowi i dbał o swoją rodzinę, która miała odegrać szczególną rolę w realizacji zamierzenia Jehowy (Rodz. 28:10-15). Słowa i czyny Jakuba pokazywały, że cały czas pamięta o zasadach Boga i o Jego woli. Kiedy myślał, że Ezaw chce go zaatakować, modlił się do Jehowy: „Racz mnie wyzwolić (...). Ty przecież powiedziałeś: ‚Z całą pewnością będę ci wyświadczał dobro i potomstwo twoje uczynię jak ziarnka piasku morskiego’” (Rodz. 32:6-12). Jak widać, wierzył obietnicom, które Jehowa złożył jemu i jego przodkom, i dowiódł tego swoim życiem.

11. Co wskazuje, że Maria była usposobiona duchowo?

¹¹ A teraz przeanalizujmy przykład Marii. Dlaczego Jehowa wybrał ją na matkę Jezusa? Niewątpliwie dlatego, że była usposobiona duchowo. Skąd to wiemy? Świadczą o tym piękne słowa, w których wysławiała Boga podczas pobytu w domu swoich krewnych — Zachariasza i Elżbiety (odczytaj Łukasza 1:46-55). Jej wypowiedzi świadczą o tym, że bardzo kochała Słowo Boże i świetnie znała Pisma Hebrajskie (Rodz. 30:13; 1 Sam. 2:1-10; Malach. 3:12). Warto zwrócić uwagę, że Maria i Józef, chociaż byli nowożeńcami, powstrzymywali się od kontaktów seksualnych, dopóki nie urodził się Jezus. Na co to wskazuje? Wola Jehowy była dla nich ważniejsza niż zaspokajanie własnych pragnień (Mat. 1:25). Ponadto Maria uważnie analizowała wydarzenia z życia Jezusa. Co więcej, słuchała jego mądrych wypowiedzi i ‛zachowywała je w swym sercu’ (Łuk. 2:51). Wyraźnie widać, że była zainteresowana realizacją Bożych obietnic dotyczących Mesjasza. Czy przykład Marii nie pomaga nam przemyśleć, jak możemy stawiać wolę Boga na pierwszym miejscu w życiu?

12. (a) Pod jakim względem Jezus przypominał swojego Ojca? (b) Jak możemy naśladować Jezusa? (Zobacz ilustrację tytułową).

¹² Ale kto w najlepszy sposób pokazał, co to znaczy być człowiekiem duchowym? Oczywiście Jezus. W trakcie swojego życia i służby udowodnił, że chce naśladować swojego Ojca, Jehowę. Myślał, czuł i działał tak jak On. Poza tym żył zgodnie z Jego wolą i zasadami (Jana 8:29; 14:9; 15:10). Porównajmy na przykład to, co o współczuciu Jehowy powiedział prorok Izajasz, z relacją z Ewangelii według Marka, w której czytamy o uczuciach Jezusa (odczytaj Izajasza 63:9; Marka 6:34). Czy tak jak Jezus jesteśmy gotowi okazywać współczucie i troskę ludziom, którzy potrzebują pomocy? Czy podobnie jak on koncentrujemy się na głoszeniu dobrej nowiny i nauczaniu? (Łuk. 4:43). Takie uczucia i czyny świadczą o usposobieniu duchowym.

13, 14. (a) Czego możemy się nauczyć od osób usposobionych duchowo? (b) Podaj przykład.

¹³ Również obecnie wiele braci i sióstr przejawia usposobienie duchowe i stara się naśladować Chrystusa. Zapewne zauważyłeś ich gorliwość w służbie, niezwykłą gościnność, współczucie oraz inne piękne przymioty. Żeby przejawiać takie cechy, muszą, podobnie jak my, walczyć ze słabościami i niedoskonałością. Rachel, siostra z Brazylii, mówi: „Uwielbiałam nosić modne rzeczy, dlatego nie ubierałam się zbyt skromnie. Ale dzięki poznaniu prawdy zdobyłam się na niezbędne wysiłki, żeby stać się człowiekiem duchowym. Nie przyszło mi to łatwo, ale teraz jestem szczęśliwsza i znalazłam prawdziwy sens życia”.

¹⁴ Reylene z Filipin miała inny problem. Chciała coś osiągnąć w życiu, więc postanowiła zdobyć wyższe wykształcenie i dobrą pracę. Opowiada: „Moje cele duchowe zaczęły schodzić na dalszy plan. Wtedy sobie uświadomiłam, że czegoś mi brakuje — czegoś znacznie ważniejszego niż praca. Postanowiłam więc znowu skoncentrować się na służbie dla Jehowy”. Od tamtej pory Reylene jest przykładem polegania na obietnicy Jehowy zawartej w Ewangelii według Mateusza 6:33, 34. Mówi: „Jestem całkowicie przekonana, że Jehowa się o mnie zatroszczy!”. Na pewno znasz podobne przykłady osób w twoim zborze. Czy nie czujemy się zachęceni do naśladowania takich wiernych osób, które podążają za Chrystusem? (1 Kor. 11:1; 2 Tes. 3:7).

15, 16. (a) Co musimy robić, żeby naśladować Chrystusa? (b) Jak możemy przyswoić sobie sposób myślenia Chrystusa?

¹⁵ Jak możemy naśladować Chrystusa? W Liście 1 do Koryntian 2:16 czytamy o „umyśle Chrystusowym”. A List do Rzymian 15:5 zachęca, żeby mieć „takie samo nastawienie umysłu, jakie miał Chrystus Jezus”. Żeby być jak Chrystus, musimy poznawać jego sposób myślenia oraz wszystkie aspekty jego osobowości i chodzić jego śladami. Ponieważ Jezus koncentrował się na więzi z Jehową, naśladowanie go przybliża nas do Jehowy. Wyraźnie więc widać, jak ważne jest przyswojenie sobie sposobu myślenia Jezusa.

¹⁶ Jak możemy to osiągnąć? Jego uczniowie widzieli dokonywane przez niego cuda, słuchali, jak naucza, obserwowali, jak postępuje z różnymi ludźmi i jak stosuje zasady Boże. Powiedzieli: „Jesteśmy świadkami wszystkiego, co uczynił” (Dzieje 10:39). Jednak my go nie widzimy. Ale Jehowa życzliwie zadbał, żeby osobowość Jezusa została opisana w Ewangeliach. Dzięki tym relacjom możemy sobie wyobrazić, jaki był. Poza tym kiedy czytamy Ewangelie według Mateusza, Marka, Łukasza i Jana, dowiadujemy się, jak myślał. W ten sposób możemy ‛podążać dokładnie jego śladami’ i ‛uzbroić się w to samo nastawienie umysłu’ (1 Piotra 2:21; 4:1).

17. Co nam da przyswojenie sobie sposobu myślenia Chrystusa?

¹⁷ Jakie korzyści daje nam przyswojenie sobie sposobu myślenia Chrystusa? Tak jak pożywne jedzenie wzmacnia ciało, napełnianie umysłu myślami Chrystusa wzmacnia nas pod względem duchowym. Zaczynamy wtedy rozumieć, co w danej sytuacji zrobiłby Jezus. Z kolei to pomaga nam podejmować decyzje zapewniające czyste sumienie i uznanie Boże. Czy nie zgodzisz się, że dla tych korzyści warto ‛przyoblec się w Pana Jezusa Chrystusa’? (Rzym. 13:14).

18. Czego na temat bycia człowiekiem duchowym dowiedziałeś się z tego artykułu?

¹⁸ W tym artykule przeanalizowaliśmy, co to znaczy być człowiekiem duchowym. Przekonaliśmy się też, że wiele możemy się nauczyć z przykładów osób, które miały usposobienie duchowe. Na koniec dowiedzieliśmy się, jak zabieganie o umysł Chrystusowy pomaga nam rozwijać się pod względem duchowym. Jednak są jeszcze inne aspekty duchowości, które powinniśmy rozważyć. Na przykład jak możemy ocenić stan swojego usposobienia duchowego? Co możemy zrobić, żeby dalej je pielęgnować? I jak ono wpływa na nasze życie codzienne? Następny artykuł pomoże nam znaleźć odpowiedzi na te pytania.