Niektórzy korynccy chrześcijanie mieli mieszane uczucia, inni natomiast w ogóle nie wierzyli w dosłowne zmartwychwstanie. Co by to oznaczało, gdyby ci ostatni mieli rację? Apostoł Paweł napisał w swoim pierwszym liście do tego zboru: „Jeżeli rzeczywiście nie ma zmartwychwstania umarłych, to i Chrystus nie został wskrzeszony. Ale jeśli Chrystus nie został wskrzeszony, to z całą pewnością daremne jest nasze głoszenie i daremna jest nasza wiara. A ponadto okazujemy się fałszywymi świadkami Bożymi (...). Wasza wiara jest daremna; jeszcze jesteście w swych grzechach. (...) Również ci, którzy zapadli w sen śmierci w jedności z Chrystusem, poginęli” (1 Koryntian 15:13-18).

„Ukazał się jednocześnie ponad pięciuset braciom (...). Potem ukazał się Jakubowi, następnie wszystkim apostołom, a ostatniemu ze wszystkich ukazał się również mnie” (1 Koryntian 15:6-8)

Ale to nie wszystko. Gdyby Chrystus nie został wskrzeszony, oznaczałoby to, że wiara chrześcijan opiera się na kłamstwie i że jest daremna. Paweł i inni ewangelizatorzy mówiliby nieprawdę nie tylko o wskrzeszeniu Jezusa, ale też o Tym, który według nich tego dokonał — o Jehowie Bogu. Nieprawdziwe byłoby również twierdzenie, że Chrystus „umarł za nasze grzechy” i jest naszym Wybawcą — bo jak ktoś, kto sam nie został wyrwany śmierci, miałby wybawić innych? (1 Koryntian 15:3). W tej sytuacji chrześcijanie — z których wielu umarło śmiercią męczeńską — mieliby złudną nadzieję na to, że zostaną wskrzeszeni.