Jehowa miłuje rozradowanych dawców
„Każdy niech czyni tak, jak postanowił w sercu, nie z niechęcią ani pod przymusem, bo Bóg miłuje dawcę rozradowanego” (2 KORYNTIAN 9:7).
1. Co świadczy o tym, że Bóg i Chrystus są rozradowanymi dawcami?
JEHOWA był pierwszym rozradowanym dawcą. Z radością powołał do istnienia jednorodzonego Syna, a za jego pośrednictwem — aniołów i ludzi (Przysłów 8:30, 31; Kolosan 1:13-17). Dał nam życie, tchnienie i w ogóle wszystko, łącznie z deszczem i porami urodzajów; On też napełnia nasze serca weselem (Dzieje 14:17; 17:25). Bóg i Jego Syn, Jezus Chrystus, to naprawdę rozradowani, chętni i bezinteresowni dawcy. Jehowa tak bardzo umiłował świat ludzki, że „dał swego Syna jednorodzonego, aby żaden wierzący w niego nie zginął, lecz by miał życie wieczne”. A Jezus bez wahania ‛dał swą duszę na okup za wielu’ (Jana 3:16; Mateusza 20:28).
2. Jakich dawców miłuje Bóg, zgodnie ze słowami apostoła Pawła?
2 Słudzy Jehowy i Chrystusa powinni więc być radosnymi dawcami. Zachęca do tego apostoł Paweł w drugim liście do chrześcijan w Koryncie, napisanym około 55 roku n.e. Nawiązując najwidoczniej do dobrowolnych, indywidualnych datków składanych zwłaszcza na pomoc dla potrzebujących współwyznawców w Jeruzalem i Judei, apostoł oświadczył: „Każdy niech czyni tak, jak postanowił w sercu, nie z niechęcią ani pod przymusem, bo Bóg miłuje dawcę rozradowanego” (2 Koryntian 9:7; Rzymian 15:26; 1 Koryntian 16:1, 2; Galatów 2:10). Jak postępowali czciciele Jehowy, gdy otwierała się przed nimi sposobność dawania? I czego każdy z nas może się nauczyć z powyższej rady Pawła?
Pobudzani przez ochocze serca
3. W jakim stopniu Izraelici poparli budowę przybytku poświęconego wielbieniu Jehowy?
3 Słudzy prawdziwego Boga, pobudzani ochoczym sercem, przyczyniają się do spełniania Jego woli, stawiając do dyspozycji samych siebie oraz swoje mienie. Na przykład za dni Mojżesza Izraelici z radością wspierali budowę przybytku poświęconego wielbieniu Jehowy. Serce skłoniło pewne niewiasty do robienia przędzy z koziej sierści, a niektórych mężczyzn do pracy w charakterze rzemieślników. Lud ochoczo ofiarował złoto, srebro, drewno, len i inne materiały jako dobrowolny „dar dla Jahwe” (Wyjścia 35:4-35, Biblia poznańska). Okazano niezwykłą szczodrość, „dostarczonych rzeczy było bowiem pod dostatkiem do wykonania wszystkich robót. Nawet zbywało ich” (Wyjścia 36:4-7, Bp).
4. Z jakim nastawieniem Dawid i jego rodacy składali dary na świątynię?
4 Setki lat później król Dawid ofiarował nadzwyczaj wielki dar na rzecz świątyni Jehowy, którą miał wznieść jego syn Salomon. „Z miłości dla domu Boga” przekazał na ten cel swój „skarbiec złota i srebra”. Książęta, naczelnicy i inni ‛chętnie złożyli dar dla Jahwe’. Jaki był tego skutek? „Lud radował się ze swych ofiar dobrowolnych, albowiem ze szczerego serca okazywali hojność w darach dla Jahwe” (1 Kronik 29:3-9, BT). Byli naprawdę radosnymi dawcami!
5. Jak Izraelici przez całe stulecia wspierali prawdziwe wielbienie?
5 Przez całe wieki Izraelici mieli przywilej łożyć na utrzymanie przybytku — a później pierwszej i drugiej świątyni — oraz usługujących tam kapłanów i lewitów. Na przykład za dni Nehemiasza zobowiązali się wspierać darami czyste wielbienie, rozumiejąc, że nie wolno zaniedbywać domu Bożego (Nehemiasza 10:33-40, Bw). Podobnie dzisiaj Świadkowie Jehowy z radością ofiarowują dobrowolne datki, by pokryć koszty budowy i utrzymania sal, w których się zgromadzają, oraz finansować działalność związaną z prawdziwym wielbieniem.
6. Podaj przykłady ukazujące, jak chrześcijanie mogą być radosnymi dawcami.
6 Rozradowanymi dawcami byli też pierwsi chrześcijanie. Gajus ‛wiernie pracował’, okazując gościnność braciom, którzy przybywali w sprawach Królestwa. Świadkowie Jehowy naśladują go w tym, chętnie goszcząc nadzorców podróżujących, wysyłanych przez Towarzystwo Strażnica (3 Jana 5-8). Rzecz jasna, gościnne przyjmowanie takich braci oraz umożliwianie im składania wizyt w zborach wiąże się z pewnymi wydatkami, ale ileż przynosi duchowych dobrodziejstw! (Rzymian 1:11, 12).
7. Jak Filipianie korzystali z posiadanego mienia?
7 Również całe zbory używały swego mienia z myślą o popieraniu działalności teokratycznej. W liście do chrześcijan w Filippi Paweł napisał: „Do Tesaloniki nawet raz i drugi przysłaliście na moje potrzeby. Mówię zaś to bynajmniej nie dlatego, że pragnę daru, lecz pragnę owocu, który wzrasta na wasze dobro” (Filipian 4:15-17, BT). Tak, Filipianie dawali z radością. A jakie czynniki mogą nas do tego pobudzać?
Co pobudza do radosnego dawania?
8. Jak byś wykazał, że do radosnego dawania pobudza sług Jehowy Jego duch?
8 Święty duch Jehowy, czyli Jego czynna moc. Kiedy chrześcijanie w Judei byli w potrzebie, duch Boży skłonił ich współwyznawców do pośpieszenia im z pomocą materialną. Chcąc zachęcić braci z Koryntu, by pod tym względem czynili wszystko, co tylko mogą, apostoł Paweł przytoczył przykład zboru w Macedonii. Tamtejsi chrześcijanie znosili prześladowania i żyli w ubóstwie, ale okazywali braterską miłość, składając dary przekraczające ich możliwości. Co więcej, wręcz błagali o przywilej dawania! (2 Koryntian 8:1-5). Dzieła Bożego nie wspierają wyłącznie ludzie bogaci (Jakuba 2:5). Największy wkład wnoszą mało zamożni słudzy Jehowy (Mateusza 24:14). Mimo iż są tak szczodrzy, nie ponoszą szkody, gdyż Bóg niezawodnie zaspokaja potrzeby osób biorących udział w działalności ewangelizacyjnej. Siłą zapewniającą jej ciągłość i rozwój jest duch Boży.
9. Jaki związek z ofiarnością ma wiara, poznanie i miłość?
9 Wiara, poznanie i miłość. Paweł nawoływał chrześcijan w Koryncie: „Jak macie obfitość wszystkiego: wiary i słowa, i poznania, i wszelkiej powagi, i naszej miłości do was, tak obfitujcie również w to życzliwe dawanie. Nie mówię tego w sensie nakazywania, ale ze względu na powagę innych i żeby wypróbować, jak szczera jest wasza miłość” (2 Koryntian 8:7, 8). Wspieranie dzieła Jehowy, zwłaszcza gdy się ma niewiele dóbr materialnych, wymaga wiary w pomoc Bożą. Chrześcijanie obfitujący w poznanie pragną się przyczyniać do realizacji zamierzenia Jehowy, a ci, których przepełnia miłość do Niego i do ludzi, z radością używają swego mienia ku Jego chwale.
10. Dlaczego przykład Jezusa skłania do radosnego dawania?
10 Przykład Jezusa. Po udzieleniu Koryntianom zachęty do okazywania miłości Paweł oświadczył: „Znacie niezasłużoną życzliwość Pana naszego Jezusa Chrystusa, że choć był bogaty, stał się przez wzgląd na was ubogim, abyście wy poprzez jego ubóstwo stali się bogatymi” (2 Koryntian 8:9). Przebywając w niebie, Jezus był bogatszy od innych synów Bożych, ale zrezygnował z tego wszystkiego i został człowiekiem (Filipian 2:5-8). Bezinteresownie zubożywszy siebie, przyczynił się do uświęcenia imienia Jehowy i złożył swe życie na okup za ludzi, którzy uznają tę ofiarę. Czyż wzorem Jezusa nie powinniśmy z radością dawać, by nieść drugim pomoc i uświęcać imię Jehowy?
11, 12. Jak dobre planowanie pomaga nam być rozradowanymi dawcami?
11 Rola dobrego planowania. Apostoł Paweł radził chrześcijanom w Koryncie: „Niechaj pierwszego dnia tygodnia każdy z was coś odłoży według tego, co uzna za właściwe, żeby nie zarządzać zbiórek dopiero wtedy, kiedy przybędę” (1 Koryntian 16:1, 2, BT). Również dzisiaj każdy, kto chce takimi dobrowolnymi, osobistymi datkami wspierać dzieło Królestwa, postąpi właściwie, gdy przeznaczy na ten cel określoną przez siebie część zarobku. Dzięki takiemu dobremu planowaniu zarówno poszczególni Świadkowie Jehowy, jak i całe rodziny oraz zbory przyczyniają się swym mieniem do rozwoju prawdziwego wielbienia.
12 Radość z realizowania osobistych planów co do składania datków. Jezus oznajmił, że „więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania” (Dzieje 20:35). Koryntianie mogli więc wzmóc swą radość przez usłuchanie Pawła, który radził im zrealizować powzięty przed rokiem plan wysłania pomocy materialnej do Jeruzalem. Apostoł oświadczył: „Jest ona szczególnie godna przyjęcia według tego, co ktoś ma, a nie według tego, czego nie ma”. Należy wysoko cenić datki dostosowane do możliwości ofiarodawcy. Jeżeli polegamy na Jehowie, potrafi On tak pokierować sprawami, by chrześcijanie zamożni okazywali szczodrość, lecz nie rozrzutność, a ubodzy nie cierpieli niedostatku, który ograbiałby ich z sił i możliwości pełnienia świętej służby (2 Koryntian 8:10-15).
Sumienne zarządzanie powierzonymi datkami
13. Dlaczego Koryntianie mogli ufać, iż Paweł we właściwy sposób będzie zarządzał ich datkami?
13 Wprawdzie apostoł Paweł sprawował nadzór nad niesieniem ubogim braciom pomocy materialnej, mającej im umożliwić większy udział w służbie kaznodziejskiej, jednakże ani on, ani nikt inny nie pobierał z tych funduszy żadnej zapłaty za swą działalność (2 Koryntian 8:16-24; 12:17, 18). Wolał sam pracować na swe utrzymanie niż stać się dla jakiegoś zboru ciężarem pod względem finansowym (1 Koryntian 4:12; 2 Tesaloniczan 3:8). Koryntianie powierzali więc swoje datki pracowitemu słudze Bożemu, któremu mogli zaufać.
14. Jaką opinią cieszy się Towarzystwo Strażnica, jeśli chodzi o robienie użytku z otrzymanych datków?
14 Od chwili zarejestrowania w roku 1884 Towarzystwo Strażnica daje dowody, że sumiennie zarządza wszelkimi otrzymanymi darami przeznaczonymi na rozwój dzieła Królestwa. Zgodnie ze swym statutem dokłada starań, by zaspokajać największą z ludzkich potrzeb — głód duchowy. W tym celu publikuje literaturę biblijną i wskazuje drogę do zbawienia. Obecnie Jehowa przyśpiesza zgromadzanie ludzi o usposobieniu owiec w swej rozrastającej się organizacji i błogosławi mądremu wykorzystywaniu ofiarowanych środków w działalności ewangelizacyjnej, czym wymownie wyraża swoje uznanie (Izajasza 60:8, 22). Wierzymy, że nadal będzie pobudzał serca radosnych dawców.
15. Dlaczego Strażnica czasami wspomina o składaniu datków?
15 Na łamach niniejszego czasopisma Towarzystwo niekiedy porusza sprawę przywileju składania dobrowolnych datków na ogólnoświatową działalność kaznodziejską. Nie jest to nagabywanie o pieniądze, lecz przypomnienie skierowane do wszystkich, którzy pragną wspierać „święte dzieło dobrej nowiny” stosownie do powodzenia, jakim ich darzy Bóg (Rzymian 15:16; 3 Jana 2). Towarzystwo jak najekonomiczniej rozporządza powierzonymi funduszami, aby rozgłaszać imię i Królestwo Jehowy. Wszystkie datki przyjmuje z wdzięcznością, potwierdza ich odbiór i przeznacza na rozprzestrzenianie dobrej nowiny, na przykład finansuje działalność misjonarską w różnych krajach oraz utrzymuje i rozbudowuje drukarnie, umożliwiające krzewienie wiedzy biblijnej. Pokrywa też coraz wyższe koszty produkcji Biblii i literatury biblijnej oraz kaset magnetofonowych i wideokaset. W ten sposób radośni dawcy popierają sprawy Królestwa.
Nie pod przymusem
16. Dlaczego wsparcie udzielane przez Świadków Jehowy jest bardzo cenione, mimo iż na ogół nie są to ludzie zamożni?
16 Świadkowie Jehowy na ogół nie są zamożni, mogą więc ofiarować na rozwój dzieła skromne sumy. Niemniej jednak ich datki mają wielkie znaczenie. Kiedy Jezus zobaczył ubogą wdowę wrzucającą do świątynnej skarbony dwa pieniążki małej wartości, oświadczył: „Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni wszyscy [pozostali dawcy] dorzucili do darów z tego, co im zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku swojego wszystko, co miała na swe utrzymanie” (Łukasza 21:1-4, Bw). Chociaż ofiarowała niewiele, była radosnym dawcą, a jej datek został doceniony.
17, 18. Omów krótko wypowiedź Pawła z 2 Koryntian 9:7 i wyjaśnij, na co wskazuje grecki odpowiednik wyrazu „rozradowany”.
17 Na temat niesienia pomocy chrześcijanom w Judei Paweł napisał: „Każdy niech czyni tak, jak postanowił w sercu, nie z niechęcią ani pod przymusem, bo Bóg miłuje dawcę rozradowanego” (2 Koryntian 9:7). Apostoł być może nawiązał tutaj do Księgi Przysłów 22:8a w przekładzie Septuaginty, gdzie powiedziano: „Rozradowanemu dawcy błogosławi Bóg; uzupełni niedostatki jego dzieł” (tłumaczenie według The Septuagint Bible w przekładzie Charlesa Thomsona). Paweł zastąpił wyraz „błogosławi” słowem „miłuje”, ale istnieje między nimi pewien związek, gdyż otrzymywane dobrodziejstwa są wyrazem miłości Bożej.
18 Radosny dawca naprawdę zaznaje szczęścia. Od greckiego wyrazu przetłumaczonego w Liście 2 do Koryntian 9:7 na „rozradowany” pochodzi angielskie słowo „hilarious”, które znaczy wesoły. Przypomniawszy to, biblista R. C. H. Lenski wyjaśnił: „Bóg miłuje pogodnego, radosnego, szczęśliwego dawcę, (...) [którego] wierze towarzyszy uśmiech, gdy nadarza się kolejna okazja do dawania”. Kto ma takie usposobienie, ten nie daje z niechęcią ani pod przymusem, lecz z serca. Czy z taką właśnie radością wspierasz sprawy Królestwa?
19. Jak pierwsi chrześcijanie składali datki?
19 Pierwsi chrześcijanie nie mieli zwyczaju zbierać pieniędzy na tacę, nie oddawali też na cele religijne obowiązkowej dziesięciny, czyli dziesiątej części swych zarobków. Ich datki były całkowicie dobrowolne. Tertulian, nawrócony na religię chrześcijańską około 190 roku n.e., napisał: „A jeśli jest rodzaj jakiejś kasy, to nie powstaje ona z wpisowego, jak gdyby za sprzedaną religię, ale każdy przynosi umiarkowany datek w oznaczonym dniu miesiąca, albo kiedy chce i o ile chce i może. Nikogo tu nie niewolą, ale każdy swój datek daje dobrowolnie” (Apologetyk, rozdział 39, przekład Jana Sajdaka).
20, 21. (a) Co w jednym z wczesnych wydań Strażnicy powiedziano o przywileju wspierania dzieła Bożego i jakie zastosowanie mają te słowa również dzisiaj? (b) Jakie korzyści to przynosi, gdy oddajemy szacunek Jehowie tym, co mamy wartościowego?
20 Nowożytni słudzy Jehowy zawsze mieli zwyczaj dawać dobrowolne datki. Jednakże czasami ten czy ów tylko częściowo korzystał z przywileju wspierania w ten sposób dzieła Bożego. Na przykład w lutym 1883 roku na łamach Strażnicy wspomniano: „Niektórzy biorą na siebie tak wielkie brzemię pomocy pieniężnej dla drugich, że wyczerpują swe zasoby, toteż ich przydatność jest ograniczona. Ci, którzy (...) nie w pełni rozumieją sytuację, wskutek braku szczodrości tracą wspaniałe błogosławieństwa”.
21 Do organizacji Jehowy napływa wielka rzesza ludzi, a dzieło Boże rozszerza się na tereny dawniej objęte zakazem, łącznie z krajami Europy Wschodniej, dlatego rośnie zapotrzebowanie na Biblie i publikacje biblijne, coraz pilniejsza jest także konieczność rozbudowy drukarni i innych obiektów. Rozpoczęto już sporo teokratycznych przedsięwzięć, ale część z nich mogłaby się posuwać naprzód w szybszym tempie, gdyby dysponowano odpowiednimi funduszami. Wierzymy oczywiście, iż Bóg zapewni to, co jest niezbędne. Wiemy, że pobłogosławi osobom, które ‛oddają Mu szacunek tym, co mają wartościowego’ (Przysłów 3:9, 10). Faktycznie, „kto sieje hojnie, będzie też żąć hojnie”. Jehowa ‛wzbogaci nas za wszelką szczodrość’, a nasza ochocza ofiarność pobudzi wielu do dziękowania Mu i opiewania Jego chwały (2 Koryntian 9:6-14).
Okazuj wdzięczność za dary Boże
22, 23. (a) Czym jest niewymowny, szczodry dar Boży? (b) Do czego powinno nas skłaniać docenianie darów Jehowy?
22 Apostoł Paweł, przepełniony głęboką wdzięcznością, napisał: „Dzięki niech będą Bogu za Jego niewymowny, szczodry dar” (2 Koryntian 9:15). Podstawą tego daru, a zarazem pośrednikiem, który go przekazuje, jest Jezus Chrystus, będący „ofiarą przebłagania” za grzechy chrześcijan namaszczonych duchem i całego świata (1 Jana 2:1, 2). Darem tym — „niedościgłą życzliwością niezasłużoną” — Bóg obficie zaszczycił swych ziemskich sług, dzięki czemu umożliwi im zbawienie, sam zaś otoczy się chwałą i usprawiedliwi swoje imię (2 Koryntian 9:14).
23 Jesteśmy niezmiernie wdzięczni Jehowie za ten niewymowny, szczodry dar oraz za liczne inne duchowe i materialne przejawy hojności wobec wiernych Mu ludzi. Dobroć naszego niebiańskiego Ojca jest tak cudowna, że człowiek nigdy nie zdoła jej opisać! Bez wątpienia powinniśmy Go naśladować i też być radosnymi dawcami. Z sercem przepełnionym docenianiem czyńmy więc wszystko, co tylko możemy, by popierać dzieło naszego szczodrego Boga Jehowy — pierwszego i największego rozradowanego Dawcy!
Czy sobie przypominasz?
◻ Do czego skłaniają sług Jehowy chętne serca?
◻ Co pobudza do radosnego dawania?
◻ Jaki użytek robi Towarzystwo Strażnica z otrzymanych datków?
◻ Jakich dawców miłuje Bóg i jak powinniśmy okazywać wdzięczność za Jego liczne dary?
[Ilustracja na stronie 15]
Kiedy budowano przybytek, Izraelici pilnie pracowali i składali Jehowie szczodre dary
[Ilustracja na stronie 18]
Datki przypominające ten złożony przez biedną wdowę są przyjmowane z wdzięcznością i mają duże znaczenie