„Przyobleczmy się w zbroję światła”

„Noc się posunęła, a przybliżył się dzień. Odrzućmy więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła” (RZYMIAN 13:12, BT).

 1, 2. W jakiej korzystnej sytuacji byli Żydzi w I wieku? Jak mimo to większość z nich zareagowała na „prawdziwe światło”?

JEZUS CHRYSTUS jest „prawdziwą światłością, która oświeca każdego człowieka” (Jana 1:9, Bw). Kiedy w 29 roku n.e. wystąpił w charakterze Mesjasza, przyszedł do narodu wybranego przez Jehowę na lud świadków Bożych i przynajmniej formalnie Mu oddanego (Izajasza 43:10). Wielu Izraelitów oczekiwało Mesjasza, a niejeden znał wskazujące na niego proroctwa. Poza tym Jezus głosił w całej Palestynie i dokonywał znaków na oczach rzesz. Tłumy przychodzące go posłuchać były pod wrażeniem tego, co widziały i słyszały (Mateusza 4:23-25; 7:28, 29; 9:32-36; Jana 7:31).

² W końcu jednak większość Żydów odrzuciła Jezusa. Ewangelia według Jana podaje: „Do swej własności przyszedł, ale swoi go nie przyjęli” (Jana 1:11, Bw). Dlaczego tak się stało? Znajomość odpowiedzi na to pytanie pomoże nam ustrzec się przed popełnieniem podobnego błędu; ułatwi ‛odrzucenie uczynków ciemności i przyobleczenie się w zbroję światła’, dzięki czemu unikniemy niepomyślnego osądu, w przeciwieństwie do Izraelitów żyjących w I wieku (Rzymian 13:12, BT; Łukasza 19:43, 44).

Sprzeciw ze strony autorytetów religijnych

 3. W jakim sensie żydowscy przywódcy religijni okazali się „ślepymi przewodnikami”?

³ W Izraelu najzacieklej odtrącali światło przywódcy religijni. Chociaż byli nauczycielami „biegłymi w Prawie”, narzucili ludowi skomplikowany system drobiazgowych reguł, nierzadko sprzecznych z Prawem Bożym (Łukasza 11:45, 46). Tym samym ‛znosili słowo Boże przez swoją tradycję, którą sobie przekazywali’ (Marka 7:13, BT; Mateusza 23:16, 23, 24). Byli „ślepymi przewodnikami”, utrudniającymi przepływ światła (Mateusza 15:14).

 4, 5. (a) Co zrobili faryzeusze, gdy część Żydów zaczęła się zastanawiać, czy Jezus nie jest Mesjaszem? (b) Jakie złe nastawienie serca zdradzali faryzeusze?

⁴ Kiedy pewnego razu wielu Izraelitów zastanawiało się, czy czasem Jezus nie jest Chrystusem, zaniepokojeni faryzeusze wysłali urzędników, którym kazali go pojmać. Ale urzędnicy wrócili z pustymi rękami i rzekli: „Nigdy inny człowiek nie mówił tak, jak ten”. Nie poruszeni tym faryzeusze zapytali: „Czyżbyście i wy dali się wprowadzić w błąd? Czy uwierzył w niego choć jeden z dostojników lub faryzeuszy? Tylko ta rzesza nie znająca Prawa, lud przeklęty”. Członek Sanhedrynu imieniem Nikodem oświadczył, że osądzanie człowieka przed przesłuchaniem jest sprzeczne z prawem. Wtedy faryzeusze rzucili mu złośliwe pytanie: „Czyżbyś i ty był z Galilei? Szukaj i zobacz, że żaden prorok nie ma powstać z Galilei” (Jana 7:46-52).

⁵ Dlaczego przywódcy religijni narodu oddanego Bogu tak postępowali? Ponieważ dopuścili, by w ich sercu zagnieździło się zło (Mateusza 12:34). Pogardliwym stosunkiem do prostego ludu zdradzali swą arogancję. Pytaniem: „Czy uwierzył w niego choć jeden z dostojników lub faryzeuszy?” zarozumiale sugerowali, że prawdziwy będzie ten Mesjasz, którego oni zaakceptują. Poza tym nieuczciwie próbowali podważyć autorytet Jezusa, twierdząc, iż pochodzi z Galilei, podczas gdy łatwo mogli sprawdzić, że w rzeczywistości przyszedł na świat w Betlejem — przepowiedzianym miejscu narodzin Mesjasza (Micheasza 5:1, Bw; Mateusza 2:1).

 6, 7. (a) Jak przywódcy religijni zareagowali na wskrzeszenie Łazarza? (b) Co powiedział Jezus, by zdemaskować ich umiłowanie ciemności?

⁶ Ich nieprzejednana wrogość wobec światła uwidoczniła się wyraźnie, gdy Jezus wskrzesił Łazarza. Osoba bogobojna uznałaby taki czyn za dowód, że Jezus cieszy się poparciem Jehowy. Tymczasem przywódcy religijni widzieli w nim tylko potencjalne zagrożenie dla swych uprzywilejowanych pozycji. Powiedzieli: „Cóż uczynimy? Człowiek ten dokonuje wielu cudów. Jeśli go tak zostawimy, wszyscy uwierzą w niego; wtedy przyjdą Rzymianie i zabiorą naszą świątynię [nasze miejsce, NW] i nasz naród” (Jana 11:44, 47, 48, Bw). Naradzali się więc, jak by tu zabić Jezusa i Łazarza, być może licząc na to, że w ten sposób zagaszą symboliczne światło (Jana 11:53, 54; 12:9, 10).

⁷ A zatem owi przywódcy religijni ludu Bożego odeszli od światła wskutek arogancji, dumy, wyrachowania oraz stosowania oszustw intelektualnych. Pod koniec swej służby Jezus ujawnił ich winę, mówiąc: „Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że zamykacie Królestwo Niebios przed ludźmi, albowiem sami nie wchodzicie ani nie pozwalacie wejść tym, którzy wchodzą” (Mateusza 23:13, Bw).

Samolubstwo i pycha

 8. Jakie wydarzenia ujawniły zły stan serca mieszkańców Nazaretu?

⁸ W I wieku ogół Żydów odzwierciedlał postawę przywódców religijnych i kierując się złymi pobudkami serca, odrzucał duchowe światło. Na przykład poproszono kiedyś Jezusa o zabranie głosu w synagodze nazaretańskiej. Odczytał więc i objaśnił fragment Księgi Izajasza. Zgromadzeni początkowo go słuchali, ale gdy sięgnął do historycznych analogii, obnażających ich samolubstwo i niedowiarstwo, zawrzeli gniewem i próbowali go zabić (Łukasza 4:16-30). Pycha oraz inne wady przeszkodziły im we właściwym zareagowaniu na symboliczne światło.

 9. Jak wyszły na jaw niewłaściwe pobudki dużej grupy Galilejczyków?

⁹ Pewnego razu nad Jeziorem Galilejskim Jezus cudownie nakarmił wielki tłum. Świadkowie tego wydarzenia rzekli: „Ten naprawdę jest prorokiem, który miał przyjść na świat” (Jana 6:10-14, Bw). Kiedy Jezus przepłynął łodzią na inne miejsce, tłum udał się za nim. Jezus wszakże wiedział, iż nie wszystkich pobudziło do tego umiłowanie światła. Powiedział: „Szukacie mnie nie dlatego, że widzieliście cuda, ale dlatego, że jedliście chleb i nasyciliście się” (Jana 6:26, Bw). Jego słowa wkrótce się potwierdziły, gdyż część towarzyszących mu uczniów wróciła do świata (Jana 6:66). Kierowanie się samolubną dewizą: „Co na tym zyskam?” uniemożliwiło im przyjęcie światłości.

10. Jak zareagowała na światło większość pogan?

¹⁰ Po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa niesieniem światła do Żydów zajęli się wierzący członkowie tego narodu, ale niewielu słuchaczy je przyjęło. Dlatego apostoł Paweł i jego współwyznawcy, usługujący w charakterze ‛światła narodów’, poszli z dobrą nowiną do innych krajów (Dzieje Apostolskie 13:44-47). Słowa ich znalazły wprawdzie posłuch u wielu nie-Żydów, lecz najczęstszą reakcję Paweł scharakteryzował następująco: „Głosimy Chrystusa przybitego do pala, (...) dla narodów głupstwo” (1 Koryntian 1:22, 23). Większość tych ludzi odrzuciła światło wskutek zaślepienia pogańskimi przesądami bądź świeckimi filozofiami (Dzieje Apostolskie 14:8-13; 17:32; 19:23-28).

‛Powołani z ciemności’

11, 12. Kto w I stuleciu przyjął światło i kto czyni to obecnie?

¹¹ Mimo iż w I wieku ogół nie zareagował pozytywnie, wiele osób prawego serca zostało ‛powołanych z ciemności do zdumiewającego światła Bożego’ (1 Piotra 2:9). Apostoł Jan pisze o nich: „Tym (...), którzy go [Chrystusa] przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego” (Jana 1:12, Bw). Od dnia Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. ludzie miłujący światło byli chrzczeni duchem świętym i dostępowali uznania za synów Bożych, mających nadzieję panować z Jezusem w jego Królestwie niebiańskim.

¹² W naszych czasach zostali zgromadzeni ostatni z namaszczonych synów Bożych i teraz zgodnie z proroctwem Daniela ‛jaśnieją jak blask przestworza, prowadząc wielu do sprawiedliwości’ (Daniela 12:3). Pozwalają swemu światłu świecić tak jasno, że do prawdy przyszło ponad cztery miliony „drugich owiec”, którym Bóg przypisuje sprawiedliwość (Jana 10:16). Te z kolei roztaczają blask owego światła po całej ziemi, tak iż świeci ono jak jeszcze nigdy. W dzisiejszej dobie, podobnie jak w I wieku, ‛ciemność go nie przemogła’ (Jana 1:5, Bw).

‛Nie ma w Bogu żadnej ciemności’

13. Przed czym ostrzega apostoł Jan?

¹³ Nie wolno nam jednak zapomnieć przestrogi udzielonej przez apostoła Jana: „Bóg jest światłością, a nie ma w Nim żadnej ciemności. Jeżeli mówimy, że mamy z Nim współuczestnictwo, a chodzimy w ciemności, kłamiemy i nie postępujemy zgodnie z prawdą” (1 Jana 1:5, 6, BT). Najwyraźniej więc każdemu chrześcijaninowi grozi wpadnięcie w tę samą pułapkę, której nie uniknęli Żydzi — mógłby uchodzić za świadka Bożego, a jednocześnie spełniać uczynki ciemności.

14, 15. Jakie uczynki ciemności ujawniły się w zborze wczesnochrześcijańskim i czego to nas uczy?

¹⁴ W I wieku coś takiego faktycznie się zdarzało. Czytamy na przykład o poważnych podziałach w Koryncie (1 Koryntian 1:10-17). Apostoł Jan musiał przestrzec namaszczonych chrześcijan przed wzajemną nienawiścią, Jakub zaś uznał za konieczne przypomnieć niektórym, by nie faworyzowali bogatych (Jakuba 2:2-4; 1 Jana 2:9, 10; 3 Jana 11, 12). A jak wynika z Księgi Objawienia, Jezus dokonał przeglądu siedmiu zborów w Azji Mniejszej i dostrzegł w nich uczynki ciemności, takie jak odstępstwo, bałwochwalstwo, niemoralność i materializm (Objawienie 2:4, 14, 15, 20-23; 3:1, 15-17). Tak więc w pierwszych latach zboru chrześcijańskiego część jego członków porzuciła światło: jedni zostali wykluczeni, a drudzy po prostu dali się unieść z prądem w „ciemności zewnętrzne” (Mateusza 25:30, Bw; Filipian 3:18; Hebrajczyków 2:1; 2 Jana 8-11).

¹⁵ Wszystkie te doniesienia z I stulecia ukazują, jak ciemności szatańskiego świata mogą wpłynąć na sposób myślenia poszczególnych chrześcijan czy nawet całych zborów. Powinniśmy się strzec, by coś takiego nigdy się nam nie przytrafiło. Jak to robić?

Nowa osobowość

16. Jakiej słusznej rady Paweł udzielił chrześcijanom w Efezie?

¹⁶ Paweł usilnie zachęcał Efezjan, aby już nie byli pogrążeni ‛umysłem w ciemności, odstręczeni od życia po Bożemu’. Chcąc zapobiec ponownemu ześlizgnięciu się w mrok, musieli pielęgnować w swych sercach nastawienie harmonizujące ze światłem. Apostoł napisał: „Powinniście odłożyć starą osobowość, która odpowiada waszemu poprzedniemu sposobowi prowadzenia się i która bywa zepsuta zwodniczymi pragnieniami; (...) natomiast powinniście się odnowić w sile pobudzającej wasz umysł i przyodziać nową osobowością, stworzoną według woli Bożej w prawdziwej sprawiedliwości i lojalności” (Efezjan 4:18, 22-24).

17. Jak możemy się dziś ustrzec powrotu do ciemności?

¹⁷ Paweł zaleca tu coś w rodzaju radykalnej operacji: radzi odciąć dotychczasową cząstkę nas samych — naszą starą osobowość — i umożliwić rozwój całkowicie nowego ducha, mającego ‛pobudzać nasz umysł’. Nie zwraca się do ludzi świeżo zainteresowanych, lecz do ochrzczonych naśladowców Chrystusa. Przeobrażanie osobowości nie kończy się w chwili chrztu. Jest to proces ciągły. Jeśli przestaniemy pracować nad nową osobowością, to najprawdopodobniej da o sobie znać stara, nacechowana pychą, arogancją i samolubstwem (Rodzaju 8:21; Rzymian 7:21-25). W rezultacie moglibyśmy wrócić do uczynków ciemności.

„Dzięki światłu od Ciebie oglądamy światło”

18, 19. Jak Jezus i Paweł opisali sposób rozpoznawania „dzieci światła”?

¹⁸ Pamiętajmy, że osiągnięcie życia wiecznego zależy od tego, czy zostaniemy łaskawie osądzeni przez Boga na podstawie głębi naszej miłości do światła. Nawiązując do tego faktu, Jezus rzekł: „Kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu” (Jana 3:19-21, BT).

¹⁹ Zgodnie z tym apostoł Paweł napisał do Efezjan: „Postępujcie jako dzieci światłości, bo owocem światłości jest wszelka dobroć i sprawiedliwość, i prawda” (Efezjan 5:8, 9, Bw). O tym więc, czy jesteśmy dziećmi światła, czy ciemności, świadczą nasze uczynki. Ale prawe uczynki mogą wypływać tylko z dobrego serca. Właśnie dlatego musimy strzec swego serca, pamiętać o potrzebie ciągłego odnawiania osobowości i dbać o ducha pobudzającego nasz umysł (Przysłów 4:23).

20, 21. (a) Z jakim szczególnym wyzwaniem mają do czynienia dzieci z rodzin chrześcijańskich? (b) W obliczu jakiej próby stają wszystkie dzieci mające wierzących rodziców?

²⁰ Niekiedy okazywało się to szczególnym wyzwaniem dla dzieci oddanych świadków na rzecz Jehowy. Dlaczego? Z jednej strony dostępują one cudownego błogosławieństwa. Kto zna prawdę od najwcześniejszego dzieciństwa, ten właściwie nigdy nie musiał doświadczać na sobie, czym są ciemności świata podległego Szatanowi (2 Tymoteusza 3:14, 15). Z drugiej strony niektóre takie dzieci nie doceniają prawdy i nigdy się nie uczą szczerze kochać światła. Tak było z większością Żydów w I stuleciu. Wyrośli jako członkowie narodu oddanego Jehowie i do pewnego stopnia znali prawdę, ale nie mieli jej w sercach (Mateusza 15:8, 9).

²¹ Odpowiedzialność przed Bogiem za wychowanie dzieci w świetle ponoszą chrześcijańscy rodzice (Powtórzonego Prawa 6:4-9; Efezjan 6:4). Ostatecznie jednak każde dziecko musi samo bardziej umiłować światło niż ciemność. Musi je uczynić częścią swego jestestwa. Dorastając mogłoby uznać niektóre składniki szatańskiego świata za atrakcyjne, a beztroski bądź nieodpowiedzialny styl życia rówieśników — za coś fascynującego. Mógłby je też pociągać propagowany w szkole sposób myślenia nacechowany sceptycyzmem. Nigdy jednak nie powinno zapominać, że poza światłem jest tylko ‛ciemność, która okrywa ziemię’ (Izajasza 60:2). Obecny świat, spowity mrokiem, nie ma na dłuższą metę nic do zaoferowania (1 Jana 2:15-17).

22. Jak Jehowa już dziś błogosławi przychodzącym do światła i jak będzie im błogosławił w przyszłości?

²² Król Dawid napisał: „U Ciebie bowiem [Jehowo] jest źródło życia; dzięki światłu od Ciebie oglądamy światło. Zachowuj swą serdeczną życzliwość dla znających Ciebie” (Psalm 36:9, 10 [36:10, 11, Bw]). Ludzie miłujący światło poznają Jehowę, co może dla nich oznaczać życie (Jana 17:3). Jehowa w swej serdecznej życzliwości udziela im swego wsparcia, a gdy wybuchnie wielki ucisk, przeprowadzi ich do nowego świata. Możemy sami tego doświadczyć, jeśli już teraz będziemy stronić od ciemności szatańskiego systemu rzeczy. W nowym świecie ród ludzki odzyska sposobność doskonałego życia na rajskiej ziemi (Objawienie 21:3-5). Kto zostanie osądzony pomyślnie, będzie mógł przez całą wieczność pławić się w świetle płynącym od Jehowy. Cóż za wspaniała perspektywa! Jakiż to silny bodziec, by już dziś ‛odrzucić uczynki ciemności, a przyoblec się w zbroję światła’! (Rzymian 13:12, BT).

Czy pamiętasz?

◻ Dlaczego w czasach Jezusa większość Żydów odrzuciła światło?

◻ Jak mocno świeci duchowe światło w dobie obecnej?

◻ Jakie przestrogi przed samolubstwem i pychą znajdujemy w przykładach z I wieku?

◻ Co jest niezbędne, jeśli zamierzamy pozostać w świetle?

◻ Jakie błogosławieństwa czekają ludzi miłujących światło?

[Ilustracja na stronie 14]

Za dni Jezusa większość Żydów nie przyjęła światła

[Ilustracje na stronie 17]

W minionych dziesięcioleciach różnymi sposobami pozwalano świecić światłu, by pozyskiwać uczniów

[Ilustracja na stronie 18]

„Powinniście odłożyć starą osobowość (...) i przyodziać nową”