Postępujmy jak mądrzy
1 Kiedy Jezus zachęcił czterech rybaków, by go naśladowali, oni nie odkładali decyzji na później — „od razu (...) poszli za nim” (Mat. 4:18-22). Nawrócony Saul z Tarsu po odzyskaniu wzroku również nie zwlekał, ale „natychmiast zaczął w synagogach głosić o Jezusie” (Dzieje 9:20). Czas płynie nieubłaganie; mija bezpowrotnie i nie da się go odzyskać. Dlatego ważne jest, byśmy ‛postępowali jak mądrzy’ i właściwie go wykorzystywali (Efez. 5:15, 16).
2 „Nieprzewidziane zdarzenie”. Być może nie zawsze będziesz miał takie możliwości pełnienia służby dla Jehowy jak obecnie (Jak. 4:14). Każdego dosięga „nieprzewidziane zdarzenie” (Kazn. 9:11). Ponadto wszystkim przybywa lat i w tym systemie rzeczy nikogo nie omijają ‛nieszczęsne dni’ sędziwego wieku, w których nie da się robić tyle co dawniej (Kazn. 12:1). Nie warto więc zwlekać z oddaniem się Bogu albo czekać na idealne warunki, by zacząć pełnić dla Niego służbę w większym zakresie (Łuk. 9:59-62). Abraham doczekał spokojnej starości i umarł „sędziwy i pełen zadowolenia”, ponieważ mądrze spożytkował swe życie, całkowicie poświęcając je Jehowie (Rodz. 25:8).
3 Pozostało niewiele czasu. Pragniemy mądrze korzystać z życia również dlatego, że „pozostały czas jest skrócony” (1 Kor. 7:29-31). Niedługo nadejdzie kres tego starego systemu rzeczy. Skończy się wtedy możliwość uczestniczenia w zgromadzaniu odpowiednio usposobionych ludzi podczas „żniwa ziemi” (Obj. 14:15). Nie dopuśćmy, by zmartwienia i rozmaite sprawy rozpraszające uwagę ograbiły nas z czasu, który najlepiej byłoby spożytkować w służbie kaznodziejskiej (Łuk. 21:34, 35). Ileż zadowolenia zaznamy, gdy pewnego dnia spojrzymy w przeszłość ze świadomością, że mieliśmy pełny udział w tym żniwie!
4 Czujnie wypatrujmy sposobności, by korzystać z radosnych przywilejów służby. Postanówmy sobie robić wszystko, co w naszej mocy, aby służyć Jehowie „każdego dnia, dopóki można go zwać ‚Dzisiaj’” (Hebr. 3:13). Czyniąc tak, damy dowód prawdziwej mądrości, ponieważ „kto wykonuje wolę Boga, ten pozostaje na wieki” (1 Jana 2:17).